Mijn verhaal, en wat nu?

[timothy123]

Hallo iedereen,
Een belangrijke volgende stap voor mij, is mijn verhaal opschrijven en delen met anderen die begrijpen wat ik door maak. Ik heb de behoefte het te delen al is het maar met één iemand - die ik niet ken - en die mij snapt en misschien zelfs een handje kan helpen. Jullie zijn allemaal op dit punt geweest waar ik ben, en jullie verhalen / ervaringen zijn van enorme steun voor mij.

Ik zal bij het begin beginnen, en mij voorstellen: Ik ben een jongedame (qua uiterlijk) van 24 jaar. Ik ben getrouwd en ik heb een zoontje van 2,5 jaar oud. Als jong kind had ik altijd het gevoel, hoewel je dat niet op die manier tegen jezelf zegt op die leeftijd, dat ik anders was. Niet geaccepteerd en ik had geen behoefte aan contact met leeftijdsgenoten. Ik speelde altijd alleen met mijn dinosaurussen en blokken, en creeërde een wereld waarin ik altijd (de mannelijke) hoofdrol speelde. Later op aandringen van mijn moeder heb ik wel twee hele leuke vriendinnen gekregen, maar ik weet wel dat mijn voorkeur altijd uit ging naar het spelen met jongens. Op de een of andere manier paste die meer bij hoe ik was. Mijn ouders zijn gescheiden op mijn twaalfde, en ik weet nog dat dat kwam als een opluchting. Er was zoveel rottigheid gebeurd, dat het ook niet anders kon. Ik heb er dan ook nooit problemen van gemaakt, noch dat het mij verdriet deed dat ze gingen scheidden. In mijn hele leven ben ik opgegroeid met het gevoel dat ik nergens echt thuis hoorde, maar van de buiten kant ontbloeide er een prachtige jongedame die veel bewonderd werd voor haar uiterlijk. Ik genoot wel van die complimentjes, want ze maakte mijn moeder trots - en voor mijn eigen zelf vertrouwen is het goed geweest, want die was verdrietig laag. In de spiegel zag ik wel wat hun zagen, maar het was nooit goed genoeg. Ik verfde mijn haar honderden keren en ik wist nooit goed welke kleding mij goed stond. Ik verlangde terug naar de tijd in mijn jeugd dat ik constant in mijn t-shirts liep en wijde spijkerbroek zonder dat iemand mij erop aan sprak. Ik kreeg vrouwelijke vormen en vond ze afschuwelijk. Mijn borsten zijn altijd kleiner gebleven en daardoor voelde ik ook altijd dat er iets mis was met me, want ik was geen 100% vrouw zonder borsten, dus dat stroomde ook met mijn gevoel. Kleding kopen werd moeilijker want ik hield van wijde kleren die mijn vormen bedekte, maar ze lieten me er sloeberig en dik uit zien wat niet goed stroomde met wat er in mijn omgeving van mij verwacht werd. Uiterlijk is erg belangrijk, en hoewel er zeker belangrijkere dingen zijn, kon ik niet zomaar even op visite komen ergens zonder ervoor te zorgen dat mijn moeder trots was op hoe mooi is was geworden. Dat deelde ze ook met een ieder die het wou horen, en ook mijn stiefvader later, die mij erop wees dat ik mooi en slank moest blijven, legde een enorme druk op mijn schouders als tiener. Ik heb nogal wat mee gemaakt, en zoals ik al vertelde had ik ook nooit het gevoel ergens thuis te horen. Op mijn achttiende heb ik mijn spullen gepakt na heel wat heen en weer gereis tussen mijn vader en moeders huis - en ik ben naar India vertrokken. Hier ben ik drie maanden gebleven bij een gezin en heb ik een stukje volwassenheid en verantwoordelijkheid gevonden in mezelf. Ik heb me nog nooit zo sterk gevoeld, zo alleen op de wereld - en toen ik terug kwam was ik een ander mens. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik onder de toorn van mijn moeder uit kwam qua mijn uiterlijke vertoning - nee dit werd alleen maar erger terwijl ik ouder werd. Maar ik kon wel beter voor mezelf op komen en ik had voor het eerst doelen in mijn leven. Ik kocht een appartementje en werkte voor het bedrijf van mijn stiefvader, en daarnaast serveerde ik drie avonden in de week bij een klein restaurantje.

Ik ging samen wonen met een jongen, een vlam uit mijn jeugd maar het ging verschrikkelijk fout. Ik was altijd al agressief geweest, snel kwaad en ik vocht met iedereen die dit bij mij opriep. Zo ook bij dit vriendje, en ik heb zelfs meerdere malen met mijn stiefvader gevochten. Ik had geen angst, in weze leek ik op die momenten zelfs het meest mijzelf te zijn. Ik schopte de jongen de deur uit en woondde een tijdje alleen. Toen kwam hij in beeld, en ik kan moeilijk omschrijven hoe en waarom - maar voordat ik het echt door had was ik getrouwd en liep er een kindje om mij heen. Ik kijk niet met tranen in mijn ogen terug naar mijn huwelijks foto's, en hoewel ik absoluut heel veel hou van mijn kindje - vond ik het altijd moeilijk om een moeder te zijn.

Ik zal je vertellen waarom. Toen ik zo jong was en zei dat ik altijd alleen speelde? Ik was nooit echt alleen. Door mijn hele leven heb ik altijd dat gene wat ik miste vervangen door fantasie vriendjes of nog erger - op een bepaald ongelukkig moment in mijn leven heb ik een stoornis ontwikkeld. Alles wat ik niet uit dit leven kon halen, een bepaald streven naar perfectie, heb ik in een wereld gegooid en daar ben ik gaan leven. Soms wel uren achter elkaar. De persoon die ik creeërde, mannelijk, was alles wat ik wou zijn. Knap, leuk, jong en zelfverzekerd en iedereen hield van hem exact zoals hij was. Zijn wereld, en alles wat hij was - was alles wat ik altijd gemist had. Des te ouder ik werd, des te erger werden mijn 'dromen' oftewel het terug trekken in zijn wereld tot ik ongeveer een jaar geleden er niet langer tegen kon vechten en ik soms uren van de realiteit af was. Als ik eruit terug kwam, nam ik altijd een stukje van hem mee. Karakter trekken. In de spiegel zag ik niet mezelf maar hem, en ik voelde me ook zo. Ik genoot altijd van dat moment. Ik droeg soms mijn echtgenoots ondergoed of t-shirt, en probeerde het gevoel in de realiteit op te wekken dat hij bestond - of nog beter - dat ik hem was. Een paar maanden geleden ben ik opgenomen geweest. Ik had geen controle meer over de dromen, de fantasie wereld, en ik kreeg de diagnose 'Dissociatieve stoornis'.

Een psychiater begon met mij te praten. Waarom deel je jezelf op in mannelijke figuren? Vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. Heb je ooit gedacht aan je te laten ombouwen? Ik antwoordde van niet, maar ik loog. Had ik niet een paar maanden eerder aan mijn echtgenoot gevraagd hoe dat in elkaar zat? Trek je wel eens jongens kleren aan? Ik bloosde. Nee meneer, antwoordde ik. Maar hoevaak had ik dat ondertussen niet al gedaan? En hoe goed voelde ik mij daar bij? Val je op vrouwen? Ik kon hem niet langer aan kijken. Ik voelde me zeker wel aangetrokken tot ze. Hun mooie lichamen, en hoe ik ze in mijn armen zou nemen als een pasgeboren kind en haar mijn eigen zou maken. Og, als ik maar een jongen was geweest, had ik dat zeker gedaan. Ik heb ooit gekust met een meisje moet je weten, en ik vond het geweldig - maar ik kom uit een gezin waarin de regel geld: Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg. Het was schaamte dat ik mij niet kon open stellen naar de psychiater. Deze vragen stelde hij al na tien minuten in gesprek te zijn geweest met hem, maar ik wimpelde hem af en zoals altijd - probeerde ik mijn problemen zelf op te lossen. Had ik dit mijzelf immers niet aan gedaan? Toch bleef het door mijn hoofd spoken en viel alles op zijn plaats. Thuis gekomen van de opname een paar weken later heb ik zijn kleding aan gedaan, mijn haar in een staart en een uur voor de spiegel gehuild, want voor het eerst herkende ik mijzelf. Dit is wie ik wou zijn. Ik probeerde het nog een week te onderdrukken, ook ongeloof omdat ik wist dat ik eindelijk dat stukje had gevonden wat miste - na al die jaren. Mijn dromen werden erger des te meer ik vocht tegen mijn werkelijke ik en plots in de auto, tijdens het liedje van Beyonce - Ave Maria, keek ik in de zijspiegel en zag mezelf. Niet langer kon ik de tranen bedwingen en ik ging alles na wat er gebeurd was in mijn leven, en wie ik zo graag had willen zijn. Ik ging er voorzichtig mee om, besprak het geheel voor het eerst in mijn leven met mijn pit hulp - degene die één keer in de week bij mij thuis komt voor ondersteuning (nazorg) en begon weer verschrikkelijk te huilen. Ook uit blijdschap, want ik was zo blij dat ik dit deel eindelijk niet langer wegduwde maar kon accepteren. Ik knipte een paar dagen later mijn haren kort, kocht wat nieuwe (jongensachtige) kleding en ik gebruikte een strak hempje om mijn borsten af te binden. Dit is nu sinds een paar weken zo, en ik voel me absoluut geweldig. Voor het eerst voel ik me zoals ik moet zijn en ik heb bijna geen last meer van mijn stoornis. Ik heb zin om te leven, naar buiten te gaan en weer bewonderd te worden - maar dit keer om wie ik werkelijk ben. Een jongen! Een man. Ik hou van mezelf als ik voor de spiegel sta en ik heb het gevoel alsof ik eindelijk een thuis heb, als de juiste persoon in het juiste lichaam. Hoewel dat laatste niet klopt...

Ik blijf qua uiterlijk een meisje - hoewel goed gekleed ik er erg jongensachtig uit kan zien, maar het is niet volledig. Mijn echtgenoot lijkt er goed mee om te gaan en ik denk dat het allemaal ook niet helemaal als een verrassing kwam, maar er is wel een voorwaarde die hij vrij snel duidelijk maakte. Als ik aan hormonen begin, nu of in de toekomst, gaat hij bij me weg, want hij is geen homo. Dat doet me veel verdriet maar natuurlijk begrijp ik dat volkomen. Stiekem terwijl de tijd voorbij glipt en ik mij nu iedere dag kleed en gedraag zoals wie ik werkelijk ben begin ik de neiging te voelen om aan hormonen te beginnen. Ik wil er uit zien als een echte jongen, en dat anderen mij ook zo zien. Ik sta dus vast. Is dit halve spiegelbeeld goed genoeg voor mij? Moet ik zo de rest van mijn lange leven blijven? Of laat ik alles los wat ik heb en ga ik voor wat ik zo graag wil? Mijzelf zijn, in vol ornaat. Hoe moet het met vakanties? Zwemmen etc? Ik kan niet eens meer naar een jurk kijken zonder walging te voelen, omdat ik er zo lang in heb moeten lopen. Ik ben die persoon niet meer! Alles van hiervoor lijkt als een wazige droom. Een ander persoon. Dit is wie ik ben? Maar ten koste van wat. Mijn gezin. Ben ik dat waard? Mijn moeder kan hier niet goed mee omgaan - dat is ook het nadeel wanneer je niet al vanaf je zesde hebt geroepen dat je een jongen wilt zijn - dan is het opeens niet meer geloofwaardig want voor hen komt het als iets plotselings. Ze vind het zonde.. Want ik was zo een mooie meid. Mijn stiefvader vind het oké, mijn zusje vind het fijn voor me, als ik maar gelukkig ben - en verder weet nog niemand het naast mij en mijn echtgenoot. Hoe zou mijn vader reageren? Hoe ziet mijn toekomst eruit? Waarom blijf ik research doen naar hormonen? En waarom voel ik me zo alleen hierin?
Iedereen vind mijn echtgenoot opeens zielig, alsof ik hem iets aan doe hiermee. Misschien is dat ergens ook wel zo, maar aan de andere kant leef ik nu voor het eerst. Ik voel me weer seksueel en alsof ik de hele wereld aan kan! Het brengt zoveel goeds voor ons gezin. Je snapt mijn verwarring vast wel. Wel, ik vergeet vast nog een honderd dingen te melden - maar dit was mijn verhaal. Ik weet niet wat ik nu van jullie verwacht. Misschien steun, misschien een eerlijke mening of een antwoord.. Want ik weet zelf natuurlijk niet wat ik nu moet doen op dit punt. Iniedergeval - heel erg bedankt voor het lezen.

Groet,

T

[Bea-Smit.]

HOI Timothy,
een hel verhaal. Maar kijk eens op de site van http://www.transvisie.net/activiteiten/ ... -groningen" onclick="window.open(this.href);return false; bij de Noormannen. Dat zijn voor jou misschien diegene die jou verder kunnen helpen. Deze mannen zijn erg actief, ik weet dat omdat ik ze persoonlijk ken, en kunnen jouw misschienw el op weg helpen.
Groetjes Bea.

[gerdaatje]

Heftig verhaal.
Ik herken er veel in.
Hoewel ik dus de andere kant opga.

Ik leef met je mee.

[Irene]

Een heftig verhaal, en ook heel herkenbaar hoewel gespiegeld

[Anja Kok]

Hoewel de balans binnen mijn genderindentiteit cross ligt dan de jouwe herken ik veel in je verhaal. Getrouwd,kind, moeilijke jeugd, naar India, problemen met de rol als de verwachte gender ouder van een jong kind. en in reactie een nog sterkere identificatie met, The Opposite within, en ook in die situatie dwingend hier praktisch vorm aan moeten geven.
Ik ben nu veel ouder, ik naar mijn kind toe geen problemen in het houden van en zelfs niet in die rol, want ik ben toch die ik ben en dat heb ik altijd gedeeld. Er zijn vele wegen om tot zelfacceptatie te komen, hormonen of operaties is soms een mogelijk hulpmiddel, maar uiteindelijk zul je het vooral moeten hebben van je gevoel en de balans vinden in jezelf.
Paniek is nooit een goede raadgever, ontdek jezelf van binnen los van de buitenwereld en geniet dat. Laat je levensgevoel niet verwarren, stel eerst orde op zaken in je hart en vergeet niet dat anderen van je houden en jijzelf het vermogen hebt om lief te hebben. Want uiteindelijk gaat het leven niet om man of vrouw maar om je mogelijkheden en houden van te vergroten. En dat begint bij jezelf, in jezelf, en binnen welke gender jij dat het beste kan blijkt vanzelf, als je meer vrede maakt met het pijnlijke verleden en achter je kunt laten.
Mijn advies ga naar een gendertherapeut. Sterkte Anja

[Charlotte_CD]

Lieverd, denk even na hoe je leven er over een paar jaar uit zou zien als je keuze A of B maakt. Denk daarna even na alsof je 85 bent en je terugkijkt op je leven. Van welke keuze krijg je spijt? Dat is werkelijk alles wat hoeft te weten.
Tsss tsss tsss ik weet heus wel waar je aan denkt, ik denk dat ik het antwoord wel weet. Het toegeven is één. Het doen is twee. Hoe dan ook, ik wens je sterkte.

"
Vraag jezelf eens af,
Ben je blij met het leven dat je leeft elke dag.
En waar vind je de kracht om te doen wat je voelt,
Terwijl niemand je snapt
"
(Brace)

[timothy123]

Hallo iedereen,
Ten eerste heel erg bedankt voor de reacties, ik heb er veel steun uit gehaald. Even een update, mijn moeder en gezin hebben het naar eigen zeggen en mijn gevoel helemaal geaccepteerd.
Er worden soms zelfs grapjes gemaakt, dus dat gaat geweldig. Mijn vader wist niet goed hoe hij hier mee om moest gaan, maar na hem even wat tijd en ruimte te hebben gegeven lijkt ook dat nu weer oké. Voor een moment was ik bang dat hij me niet meer wou zien, maar gelukkig blijkt het anders. Ik voel me nog steeds geweldig en schrik van hoe écht ik nu ben, gekleed als een jongeman en geen make up op, heerlijk zelfs! Ik vind mezelf knap maar het issue blijft dat ik soms wat onzekere dagen heb dat ik maar wat loop te stoeien met de spiegel, hoe kan ik er nu nog mannelijker uit zien?
Het is voor mijzelf, maar zeker als ik de straat op ga wil ik aangesproken en gezien worden als een jongen. Klinkt dit bekend? Alsof het een soort extra bevestiging is, of omdat ik wil dat mensen mij zien zoals ik mijzelf zie.

Douchen is raar, om mijn lichaam te zien. Alsof het niet langer aan mij toebehoord en niet past bij mijn gezicht - maar dat is alleen maar raar en niet moeilijk. Ik ben blij met de stijgende lijn die mijn leven heeft en ik doe geen research meer naar hormonen, hoewel ik er wel zo nu en dan aan denk. Alsof het iets is geworden waar ik me aan vast hou dat in de toekomst nog wel gebeurd, maar gewoon nu nog even niet. Mijn nieuwe echte ik heeft zoveel plannen. Ik wil mij laten omscholen, ik wil een sport gaan doen, ik wil meer uit het leven gaan halen, en dat zijn plannen waarvan ik verwacht ze ook echt te gaan uit voeren. Als ik mijn verhaal terug lees sta ik nog steeds achter alles wat ik heb geschreven op een voor mij zeer emotioneel moment. Ik lees er wel in dat ik misschien iets te hard oordeel over mijn moeder, want als ik nu zie hoe ze met mijn nieuwe identiteit om ga betrap ik mezelf erop dat die druk op mijn uiterlijk die mijn moeder had, wellicht wel waar was, maar misschien ook wel heel normaal? - maar voelde het bij mij 10x zwaarder omdat dat uiterlijk niet stroomde met hoe ik mezelf het liefste zou zien...

Iniedergeval, ik ben zo blij dat ik dit forum gevonden heb en ik kijk er elke dag even op, en ik ga ook zeker komen op eventuele feesten etc die georganiseerd worden.
Nogmaals bedankt voor de reacties die ik al gehad heb op "mijn verhaal", en de gene die wellicht nog volgen.