Travestie.org

Hoi lieve mensen,

Ik heb gisteren een stukje van debat op 2 gezien waarin er werd gedebatteerd over transgenders. Nu heb ik het niet alles tot in detail kunnen volgen, maar wat ik er wel van heb opgestoken is dat de maatschappij toch meer open staat voor transgenders dan ik soms lees in "nieuws berichten" en de reacties daarop. Hoewel, positieve nieuws berichten, daar wordt positief op gereageerd en "negatieve" nieuws berichten daar wordt over het algemeen negatief op gereageerd.

Nu vroeg ik me af hoe jullie het ervaren, is de Nederlandse maatschappij tolerant? Heerst er nu nog steeds een taboe op het zijn van transgender? Of maken we een soort van revolutie of dan wel emancipatie mee op dit moment, doordat steeds meer mensen durven de ware ik te laten zien?

Ik ben hier heel benieuwd naar, want er is veel tegenstrijdigheid te vinden op het internet. Maar ook omdat, ik zelf de durf (nog) niet heb om mijn ware ik te laten zien aan de buitenwereld, of in ieder geval te flirten en te experimenteren met mijn gevoel. Wellicht bieden jullie antwoorden een perspectief van wat je kunt verwachten, wanneer je je ware ik toont aan de buitenwereld. Schept het moed bij de mensen die zoekend zijn of al lang weten om op te leven naar het eigen gevoel, in plaats van op te leven naar ongeschreven verwachtingen van de maatschappij.

Groetjes Sophia

Sinds ik in 2004 de moed heb opgebracht om mij in mijn vrouwelijke gedaante met enige regelmaat in het openbaar te vertonen, heb ik nog maar één keer een vervelende reactie gehad. Dat wil zeggen, nageroepen door een stel puberende scholieren.
De overige reacties bestonden uit wat nieuwsgierige blikken, enkele keren een grappig bedoelde opmerking, één keer opgetrokken wenkbrauwen van een winkelmeisje en een keer een oppikpoging van een shemale lover moeten afwijzen.
Daar moet ik bij vertellen dat ik altijd goed verzorgd gekleed ga en niet uitdagend gedraag. Het enige dat aan mij opvalt, is dat ik mij wat vrouwelijker kleed dan de gemmiddelde bio-vrouw: zelden een broek, vrijwel altijd rok of jurk op knie- of kuitlengte, en schoenen met lage tot gemiddeld hoge hakken.

Mijn ervaring is dan ook dat bij de dagelijkse gang van zaken: boodschappen doen, winkelen, museumbezoek e.d., ik gewoon wordt geaccepteerd zoals ik ben.

Het wordt natuurlijk een ander verhaal als je met een werksituatie te maken krijgt. Daar heb ik geen ervaring mee, omdat ik nooit de behoefte heb gehad om permanent als vrouw te gaan leven.

Ik begrijp dat het in de werkomgeving moeilijker te accepteren is voor anderen. Dit maak ik vooral op uit de het rapport van SCP, veel werkeloosheid, terwijl velen hoogopgeleid zijn. Ik begrijp ook dat er veel ellende is, eenzaamheid en zelfs pogingen tot zelfdoding. Ik kan me er boos om maken dat; er mensen zijn die niet willen of kunnen accepteren hoe wij ons voelen/uiten. Ik maak me er ook boos om, dat zoveel van ons daar onder gebukt gaan. Misschien was de "kick-off" van deze topic te rooskleurig.

Dorothy,

Ik heb bewondering voor je, dat je de moed hebt gevonden om jezelf te uiten, zoals jij dat wil. Ook ben ik blij dat je zegt dat je gewoon wordt geaccepteerd zoals je bent, ondanks enkele negatieve reacties. Negatieve reacties liggen natuurlijk altijd om de hoek te loeren, ongeacht wie je bent, er is altijd wel iemand die daar een mening over heeft. Daarmee omgaan en het zo te zien, daar is natuurlijk wel een sterk persoon voor nodig!


Een voetnoot, ik ben zelf nog nooit buiten geweest als Sophia. Dat komt omdat ik in de angst leef, niet geaccepteerd te worden. Ik ben ook vrij nieuw in het open zijn over mijn gevoel naar anderen toe. Ik praat misschien te gemakkelijk over een onderwerp als dit, maar dat komt doordat ik totaal onervaren ben. Dit topic is dan ook geopend, als steunpaal voor diegenen die worstelen, eenzaamheid voelen, bang zijn en voelen geen plaats te hebben in de maatschappij. Onderwerpen die dagelijks door mijn hoofd spoken. Dus kom op! Deel je verhaal, steun een ander en help elkaar een lichtpunt te vinden! Wie weet, straks leest iemand jou verhaal en put daar de kracht en de moed uit, om te zijn. In ieder geval, ik wel.

Hai Sophia,
Ja, er is veel veranderd voor transen in de laatste 50 jaar dat ik hiermee bewust worstel. Eerst bestond het niet, later was je een homo, of een fetisjist, nu is het zelfs erkend door het ziekenfonds. Vroeger was het bij de wet verboden om je in het openbaar te begeven. Transgenderverenigingen waren dichtgespijkerde forten, members only. Informatie is van geen tot zeer uitgebreid en eenvoudig te vinden gegaan. Contacten leggen met elkaar ook. Toch heerst er nog steeds een enorme sfeer van intolerantie en wel op het psycho- emotionele vlak. Er komt vast een tijd dat het in is om een trans binnen je vriendenkring te hebben, net als dat bij homofilie was. De uiterlijke tolerantie is zeker verbeterd, maar psycho- emotioneel heerst er nog een andere wind. Het evenwicht tussen mannelijk en vrouwelijk is een onuitgesproken zeer vergaand pakket aan afspraken en creaties, met codes, gedragscodes, kledingcodes, bewegingstaal, tot spraak, intonatie en toonhoogte aan toe. Venus en Mars, zwarten en witten, des te ongemengder, des te eenvoudiger de plaatsbepaling is voor interactie. Voordeel duidelijke en veilige grenzen, gecontroleerd en afgebakende sexuele en emotionele modellen, simpel en duidelijk, net als goed en fout, of wit is goed en zwart is fout, rijk contra arm. etc. Het leven is dualiteit en door een duidelijk a of b model is het goed te doen. Mengvormen zijn op alle terrein complicerend. Een trans is een mengeling van al die codes, een mengmachine met een uitgebreid palet. Daarom tast hij/zij de simpele a of b wereld aan, de wereld van de kleinburgelijkheid en conventie, de som van de verwachting klopt niet meer. Men moet zelfs zijn wereldbeeld bijstellen en hoe moeilijk dat is blijkt wel uit de oorlogen en andere zaken als terrorisme, moslim versus christen. Het Wij zijn goed en zij zijn fout principe, a en b, venus contra mars. Niets en niemand is zo rechtlijnig behalve een robot, maar het maakt het leven zo lekker duidelijk en het maken van een plekje onder de zon ook.
Mensen die verder willen kijken dan die angstige ruimte en zichzelf ook willen uitleveren zullen tolerant zijn, mensen die zich bedreigd voelen willen geen verandering. De ene groep benadert het leven vanuit uit liefde en delen, en de andere groep vanuit woede en angst. Extreem gedrag komt altijd voort uit een extreem evenwicht.
Ga dus naar buiten en praat erover en ontdek je vrienden en deel jezelf, want iedereen kan alleen maar beter worden van je oprechtheid, ook jijzelf, Laat angst niet je meester zijn en absorbeer wat rammelt, jij bent oke. Neem een vriend of een vriendin mee de eerste keer onder de mensen, dat maakt het makkelijker. En daarbij elke vrouw heeft in deze wereld wat meer bescherming nodig in sociale zin en emotionele zin en dat komt doodgewoon door zoals je evenwicht is. Kortom samen sta je sterker.

Liefs Anja

Hoi Anja!

Wat een prachtige tekst heb je geschreven! Een geweldige uiteenzetting van de maatschappij, ik kan me er helemaal in vinden.

Het geeft mij in ieder geval kracht, om mezelf meer te accepteren. Wellicht ook wel de lef en durf om mezelf te laten zien

De reden dat het me kracht geeft is omdat, wat jij beschrijft cultuur is. Een cultuur waar in ik me sowieso niet thuis voel.
Trans zijn, is puur natuur, waarom tegen je natuur ingaan?
Ongeacht het maatschappelijke model waarin we leven.
Ja, ik heb even een "epiphany" gekregen Dank je wel!

Voor een ieder die geïnteresseerd is in biologie, het boek van Joan Roughgarden - Evolution's Rainbow; Diversity, Gender, and Sexuality in Nature and People.
(hier te lezen)
http://books.google.nl/books?id=dASsUFt ... &q&f=false

Het is een dik boek dus schrik niet, maar het gaat dus in op de divers gender en seksualiteit in de natuur wel niet is. Ik ben nog niet zo heel ver gekomen (ik zie nu pas dat er een volledige versie op internet staat), maar het is heel interessant.
Een aanrader!

Liefs Sophia