Travestie.org

Ik volg enkele binnenlandse en buitenlandse fora over transseksualiteit.

Het valt me op dat er op Nederlandse fora geen aandacht wordt besteed aan mensen die achteraf spijt hebben van de geslachtsverandering.

Op buitenlandse fora is meer te vinden over mensen die spijt hebben van hun geslachtsverandering. Tevens lijkt het er op dat er in het buitenland meer “wettenschappelijk” onderzoek wordt gedaan en mensen beter gevolgd worden na de verandering. In Nederland vindt je geen betrouwbare cijfers. In Nederland (maar ook wel internationaal) wordt consequent een percentage van < 2% genoemd. Überhaupt blijkt er in Nederland geen budget te zijn voor het medisch blijven volgen van mensen die een geslachtsverandering hebben ondergaan. Dit wordt slechts een zeer kleine periode na de verandering gedaan. Hierna wordt men weer terugverwezen naar de huisarts en eventueel GGZ.

In verschillende buitenlandse websites wordt wel melding gemaakt van verkeerd gestelde diagnoses van genderdysforie, met alle gevolgen.
Waarom wordt er op Nederlandse fora zo fel gereageerd als het gaat om “terughoudendheid” qua geslachtsverandering?

Er zijn maar een handjevol pioniers die wijzen op de gevaren van een complete GAB.
Heb nog lang niet alles gelezen, maar zag dat hier ook enkele mensen wijzen op de gevaren van SRS en er voor waarschuwen.

Ik geloof die cijfers uit Nederland ook niet. Het VU kent het woord monitoren niet. Ze houden niets bij.
Ze verliezen veel mensen uit het oog. Ze kunnen en zullen nooit exacte cijfers geven.

En op de fora wordt het in de regel allemaal alleen maar opgehemeld. En dat je ook maar vooral de hele weg moet gaan, dus inclusief SRS. Want anders ben je in hun ogen geen vrouw. Tegenwoordig maakt het gelukkig niet meer uit. Iedereen kan z'n paspoort laten wijzigen. Gelukkig hangt dat niet meer af van het tussenbeense. En terecht. Dat is niet meer exclusief voor post-ops.

Die screening stelt ook weinig voor.
m.i. zou er een groot psychotherapeutisch traject aan vooraf moeten gaan.
Om een hoop ellende te kunnen voorkomen.

kovacs schreef:Die screening stelt ook weinig voor.
m.i. zou er een groot psychotherapeutisch traject aan vooraf moeten gaan.
Om een hoop ellende te kunnen voorkomen.

Ik ben ook de mening toegedaan dat de screening beter moet.

Persoonlijk vindt ik dat real life fase van ongeveer 1,5 jaar bijzonder kort. Zeker als je weet dat het zo’n ingrijpende verandering is. Ook voor de omgeving (familie, vrienden en werk). De begeleiding tijdens deze periode laat - volgens mij - het nodige te wensen over. Zo zijn de gesprekken tijdens de real life fase op één hand te tellen. En wat voor hulp wordt er geboden voor de sociale omgeving?

In een documentaire van Louis Theroux over transgender kids, komt klinisch psycholoog Diane Ehrensaft (Ph.D) aan het woord.
Onderstaande quote is van haar en komt uit de documentaire.

Is it a risk? Let’s call it a possibility. So with that possibility then we think, the most important thing is the same exact idea – to find out who you are and make sure you get help, facilitating being that person *then*. We have one risk we know about. The risk to youth when we hold them back, and hold back those interventions – depression, anxiety, suicide attempts, even successes – and if we can facilitate a better life by offering those interventions, I weigh that against there might a possibility that they’ll change later, but they will be alive to change. So that’s how I weigh it on the scales.

Onduidelijk blijft hoe het deze kinderen/jong volwassenen jaren later daadwerkelijk vergaat in het leven. Tevens gaan de kinderen (en de ouders) af op haar oordeel. Wat als haar beoordeling niet juist is? Bijvoorbeeld als de kinderen toch hun opvatting/mening veranderen in de loop van de tijd? Of dat er achteraf toch sprake is van een andere diagnose….?
(Op zich is het natuurlijk heel mooi, dat de mogelijkheid bestaat, om de pubertijd te remmen. Dit kan op zich ook weer veel andere problemen voorkomen).

De Nederlandse media zijn ook weinig kritisch.
Er is een mooie documentaire van Michiel van Erp “I am a woman now”.
In een nagesprek – één jaar later uitgezonden - , blijkt dat 4 van 5 vrouwen met de kennis van nu de keuze nooit gemaakt zouden hebben.

In buitenlandse media is ook een en ander te vinden:

http://thefederalist.com/2014/11/11/tro ... ge-regret/
http://usatoday30.usatoday.com/news/hea ... nner_N.htm
http://www.theguardian.com/society/2004 ... socialcare
http://www.theage.com.au/articles/2003/ ... 58846.html

ik vind het eerlijk gezegd een moeilijk onderwerp. Ik ben eerst (licht) schizofreen verklaard in 2004, en heb in 2012/13 (mede daardoor) heel snel mn transitie voor elkaar gebokst, mn dossiers privé gehouden en uiteindelijk via een "makkelijke" buitenlandse psych een papiertje gekocht, en hopla, via de achterdeur naar Thailand. Nu ben ik inmiddels 2 jaar post op. Ik ben nog steeds schizofreen, en af en toe ga ik er voor naar de dokter en slik wel eens wat. Zo nu ook.

Maar spijt... pfff. Ik heb regelmatig zelfmoord gedachten, dat is niet veranderd met de transitie. Dat geeft ook niet, want het zegt niets over spijt. Ik bedoel, het feit dat ik soms liever dood wil, zegt toch ook niets over de juistheid van mijn studiekeuze ? Ik begrijp dat ik maar 1 persoontje ben, en geen preekbuis voor een hele groep. Maar ik vind niet dat schizofrenie mij van een gezonde mening heeft beroofd, net als dat transseksualiteit dat niet heeft.

Screening, ze kunnen het niet. Dat is niet mijn mening, ze zeggen zelf dat ze niet weten wat transseksualiteit is. Dus kun je wel strenger en minder streng zijn, maar niet beter. Wat een armoede ! Ik zou graag zien dat de mensen die zijn geweigerd vanwege allerlei "andere problematiek", dat die mensen juist worden gevolgd, en indien mogelijk, gevraagd naar hun eigen visie op de weigering van het genderteam. Misschien is het een onderbuik gevoel dat ik heb, als iemand wie het eigenlijk niet gegund wordt om mezelf te mogen zijn, maar ik vermoed toch oprecht dat veel mensen die weggestuurd worden met het devies eerst aan hun andere problemen te werken, dat die vervolgens juist zelfmoord plegen, of verder in het moeras wegzinken. Er wordt gehamerd op spijt-optanten, mensen die het gedaan hebben, en spijt hebben, maar hoeveel spijt optanten zijn er niet onder de mensen die het niet gedaan hebben ?

Iemand die echt psychotisch is, daar kun je geen gesprek mee hebben, die zal de hele tijd van alles vertellen wat degene ziet, hoort of ruikt. Dat is niet beperkt tot een waan "ik ben van het andere geslacht". Als dat zo was, dan waren we allemaal psychotisch hier. En dat je iemand tijdens een psychose geen operaties laat doen, dat kan ik me wel voorstellen, maar mensen met schizofrenie zijn niet constant psychotisch, en onhandelbaar. En die artsen wijzen wel eens op hoe verstorend hormonen kunnen uitwerken op geestelijk instabiele mensen, maar die werking kan ook juist stabiliserend zijn. En bovendien, er zijn geen medicijnen met meer, en vervelender bijwerkingen dan anti-psychotica en anti-depresiva. Maar die knallen ze er met grote hoeveelheden in.

Het probleem is niet spijt optanten volgens mij. Het probleem is het taboe op psychiatrische problemen. Hoe vaak mensen wel niet tegen mij (ook op fora) hebben gezegd dat een screening zo belangrijk is vanwege de hoeveelheid werkelijk gestoorde mensen die zich zouden aanmelden bij de genderteams Werkelijk gestoorde mensen ? WtF ? Ik durfde echt niet te vertellen waar ik geweest ben, niet voor de operatie. Mensen die dat zeggen weten echt niet waar ze het over hebben. Maar nu komt het, toen ik zo'n haast had met mn transitie, en niet op die idote "wachtlijst" (bedenkperiode) wilde, toen werd mij door meerdere mensen van het genderteam, zowel in Amsterdam als Groningen verteld dat het echt niet anders kon, omdat er zich zoveel werkelijk gestoorde mensen aanmeldden. Hiermee stigmatiseren zij nog meer, want daarmee verlegden ze hun eigen verantwoordelijkheid om zorg te verlenen, en gaven mensen met een psychiatrische problematiek de schuld, door ze ook nog eens werkelijk door het slijk te halen door ze "werkelijk gestoorden" te noemen. En dat zijn onze keurmeesters, die dat doen, die zo over kwetsbare mensen praten, denken, handelen.

Nu moet ik stoppen, anders ontplof ik.

Kim, bedankt voor je verhaal.

Er is nog een taboe op psychische ziekten en op zeker op het lijden van psychische patiënten.
De GGZ is een geldverslindende machine, waarbij vaak de patiënten en hun directe omgeving met lege handen blijven staan. Patiënten worden vol gestouwd met medicatie. De uitwerking van de medicatie is niet eens zeker en kunnen je nog veel zieker maken (zowel lichamelijk als geestelijk). Een behandel relatie opbouwen is bijna uitgesloten, door de vele personeelswisselingen. Volgens mij kan men zich beter richten tot een vrijgevestigde arts; zodat je wel een goede behandel relatie kan aangaan. Het GGZ als vangnet houden, maar niet voor langdurige zorg voor de patiënt. Van de psyché van een mens, weet men nog veel te weinig af, denk dat ze nog geen 10% van de werking van het menselijk brein daadwerkelijk begrijpen. Daarin zijn de heren/dames psychiaters (en aanverwante beroepsoefenaars) niet eerlijk over wat ze wel en wat ze niet kunnen; ze scheppen enorme verwachtingen, die ze moeilijk waar kunnen maken. Ondanks mijn “kritische” opstelling ten opzichte van psychiaters en aanverwante beroepsoefenaars, hebben ze volgens mij wel een belangrijke rol in de beoordeling van een transitie wens.

Een probleem wat voor de transitie speelde, lost niet op na een transitie. Je neemt alle problemen mee naar je nieuwe leven. Hierom is het wel van belang om een goede screening te doen, uiteraard is dit zeer moeilijk. Hiervoor is het volgens mij ook van belang om een langdurige psychotherapeutisch traject te volgen én dit te laten evalueren door een tweede arts/therapeut. Maar ik denk dat ook de reallife fase veel langer moet zijn. Waarbij ook huisbezoeken etc. op het programma staan. Maar neem ook het sociale leven van iemand mee. Het is zo spijtig als mensen in een sociaal isolement terecht komen én daarin blijven zitten.

Ik lees – voornamelijk – buitenlandse fora en weblogs van mensen met spijt. Mensen met spijt worden vanuit de transgender gemeenschap monddood gemaakt. Mogen niet posten in fora etc. Hierdoor gaan ze steeds meer eigen weblogs oprichten en bijhouden. Daardoor gaat ook steeds meer het beeld ontstaan van je bent voor / je bent tegen. Een eerlijke en open discussie wordt hierdoor onmogelijk gemaakt én zeker op een centrale plek. Voor zoekende mensen is het belangrijk dat ze een goed beeld hebben van wat er allemaal op zich af komt. Niet alleen de positieve dingen, maar ook de minder mooie zaken. Dat ze ook gezondheidsproblemen kunnen verwachten, de acceptatie moeilijk kan verlopen (ook binnen de familie en vriendenkring), relaties aangaan problematisch kan zijn, etc. Doordat mensen met spijt, of mensen die een andere opvatting hebben, monddood gemaakt worden op de fora, is het ook voor mensen die zoekende zijn, vrij eenvoudig om in een alleen maar “positieve fuik” verstrikt te raken en zich hierdoor een te romantisch beeld vormen. Met eventueel alle gevolgen van dien.

Discussie dient uiteraard wel met wederzijds respect plaats te vinden.

Je weet alleen of je spijt hebt, als je het daadwerkelijk de transitie hebt gedaan. Ik vindt het daarom ook bijzonder dat 80% van de geïnterviewde in “I a man Woman now” achteraf toch spijt had. Of zoals een Belgische het kort samenvatte: Iedereen vindt het leuk om een meisje/jonge vrouw te zijn, maar niemand om een oudere dame te zijn/worden.

Een groot probleem van de genderteams is dat er geen betrouwbaar cijfer materiaal bestaat. Dit probleem doet zich ook voor bij mensen die met het GGZ te maken hebben. Men verliest deze mensen uit het oog en men weet dus niet hoe het deze mensen vergaat. Laat staan hoe ze overlijden. Vaak weten de zorgverleners niet eens dat een patiënt is overleden en wat de oorzaak van het overlijden is. Eigenlijk dienen ze iedereen die binnenkomt, te blijven volgen.
Beroepsmatige hulpverleners die mensen “werkelijk gestoorden” kan gewoon niet.

Beste Eric,

je zegt :

Een probleem wat voor de transitie speelde, lost niet op na een transitie. Je neemt alle problemen mee naar je nieuwe leven. Hierom is het wel van belang om een goede screening te doen, uiteraard is dit zeer moeilijk. Hiervoor is het volgens mij ook van belang om een langdurige psychotherapeutisch traject te volgen én dit te laten evalueren door een tweede arts/therapeut. Maar ik denk dat ook de reallife fase veel langer moet zijn. Waarbij ook huisbezoeken etc. op het programma staan. Maar neem ook het sociale leven van iemand mee. Het is zo spijtig als mensen in een sociaal isolement terecht komen én daarin blijven zitten.

Een probleem wat voor de transitie speelde, was genderdysforie. Als je denkt dat de transitie dat niet oplost, dan heb je het toch echt verkeerd. Schizofrenie lost het niet op. Een langdurige screening lost ook niets op, maar maakt wel heviger en problematischer. Daarnaast ben ik het gewoon nergens over met je eens. (met alle respect voor je mening) Ik geloof echt in eigen verantwoordelijkheid. Zo heb ik mijn schizofrenie onder de knie gekregen, door zelf te onderzoeken wie en wat ik ben. En dat niet af te laten hangen door wat een ander meent te kunnen zien. Want het is echt waar, ze weten het niet. En als iedereen daar nou eens van doordrongen was, dan zouden mensen zelf hun beslissingen kunnen nemen, en ik ben ervan overtuigd dat er dan nauwelijks spijtoptanten zijn.

Wat een spijtoptant is, is ook nog onderwerp van discussie. Ik zie een spijtoptant als iemand die zegt, "shit, ik ben toch een man, en nu heb ik een vrouwen lichaam" (of andersom natuurlijk). Iemand die moet accepteren dat ze geen prinsesje is, of een lekker wijf (daar gaat het dan vaak over), die hebben het over dingen die met spijt of trans niets te maken hebben. Wat denk je dat mensen die kinderen krijgen nooit spijt hebben ? Dat dat niet net zo goed in 80% van de gevallen leidt tot een uitspraak van "waren we er maar noooooit aan begonnen"... (ik ben jaloers op die spijt)

Maar dat gezegd hebbende, vertel eens over je zelf. Hoe je hier over denkt is me duidelijk, waarschijnlijk kunnen we elkaar niet overtuigen van ons beider gelijk, maar waar sta je ? Waar komt je mening vandaan ? Ben je bezig met die analyse ? in de real life fase, gebalanceerd als transgender, of operaties en alles achter de rug ? (hopelijk niet nu onverhoopt toch spijt ?)

Ook ik ben het niet bepaald eens met de hier gestelde beweringen en vind ook dat men de rol en positie van het academisch ziekenhuis niet goed beseft. Er wordt door hun niet beweerd; jij bent een mannetje en jij een vrouwtje, met een klein weegschaaltje erbij waarop precies het juiste percentage m of v bij word vermeld, nog dat ze een kristallen bol hebben t.a.v het toekomstperspectief. Nee, het is een wetenschappelijk onderzoeksinstituut en geen orakel.
De transgenders die bij het genderinstituut dan ook een traject volgen tekenen bewust hiervoor en zijn hiervan op de hoogte. Lijdensdruk inzake genderidentiteit is voor hun het criterium, middels persoonsonderzoek probeert men daar een indicatie van te krijgen. Nergens word beweerd dat men precies alles weet en het waarom van genderdysforie, dit is nog steeds een wereldwijde onderzoeksvraag. De huidige behandelingen zijn dan ook het beste wat er tot nu toe medisch beschikbaar is bij zeer ernstige genderdysforie. Men hoopt door de transseksuelen van nu meer te leren voor de toekomst en zoals ik zei tekent een ieder een verklaring hiervoor. Daarbij komt nog dat de transgendergroep die een beroep doen op dit traject met de jaren enorm gestegen is en dat verhoogt de werkdruk aanzienlijk en maakt het moeilijker het kaf van het koren te scheiden.
Niet alle mensen die problemen hebben met een rolpatroon vallen in de categorie transseksueel en hebben een genderidentiteit die niet passend is bij hun fysiek zelfcontact. En zeker komt niet elke travestiet in aanmerking voor een diagnose volgens de DSM, hoewel iemand zeker problemen kan hebben met de aan hem of haar gestelde verwachtingen binnen gender. Problemen met genderidentiteit gaan echter veel dieper dan de maatschappelijke verwachting en de lijdensdruk is dan ook vele male groter. Hoe daarin in te handelen is geen voorgeschreven weg, ieder moet zelf bepalen in hoe en welke koers zij/hij daarin vaart en gebruik wil maken van de mogelijkheden binnen de zorg of een andere weg inslaat, net zoals bij elke ander ernstige medische indicatie. Voor kanker hoef ik me ook niet te laten behandelen, ik mag ook op een berg gaan mediteren als ik dat verkies of euthanasie plegen. Het genderinstituut neemt dus niet de verantwoording over en geen groen licht van hen zegt dat zij vinden dat je nog meer aan zelfonderzoek moet doen en er nog teveel open uiteinden zijn. De tijd die hiervoor nodig is hebben zij niet en zij zullen dan ook terug of doorverwijzen naar een psycholoog daarvoor. Dat er spijtoptanten zullen zijn is logisch, maar dat er niet zoveel bekende gevallen zijn zegt meet iets over de expertise en diagnostiek. Trouwens de reallife fase bij jongeren duurt heel wat jaar, maar de oudere transgender die al zo"n lijdensdruk met de jaren heeft opgebouwd kun je dit niet aandoen. Des te korter des te beter in het geval van de al ouderen onder ons en daarbij zijn zij een uitstervende soort dankzij alle info op internet en de langzaam veranderende normen en waarden. Maar dat transgenders gewoon van jongsaf aan wereldwijd op steun en erkenning kunnen rekenen zullen wij wel niet meer meemaken.Het gevecht gaat niet om tolerantie, maar om besef en erkenning van de diversiteit binnen het zijn van gender, erkenning van het zelfgevoel als kern.

Hoe daarin in te handelen is geen voorgeschreven weg, ieder moet zelf bepalen in hoe en welke koers zij/hij daarin vaart en gebruik wil maken van de mogelijkheden binnen de zorg of een andere weg inslaat, net zoals bij elke ander ernstige medische indicatie.

Dat is zo, je mag downscalen en afzien van. Maar je mag niet zelf bepalen dat je wel de weg van hormonen en geslachtsoperaties inslaat. Dat doen zij, en daarmee bepalen ze m.i. je geslacht. Als je geen medisch traject wilt, waarom zou je je dan aanmelden bij het VU ?
Lijdensdruk is het criterium, zeggen ze. Iemand die 2 aandoeningen heeft, een dubbele lijdensdruk dus, krijgt geen groen licht, oftewel rood licht. Omdat je het 5 jaar later gerust nog eens mag proberen noemen ze dat oranje. Maar als je 2e aandoening nu eens een blijvende is ? Dan krijg je altijd oranje. =rood.

Het feit dat je verplicht was te tekenen maakt je daarmee niet verantwoordelijk. Je hebt dan getekend voor je eigen verantwoordelijkheid over je traject, nádat het genderteam de verantwoordelijkheid van je heeft afgenomen door wel of geen groen licht af te geven. mi. is eigen verantwoordelijkheid ook zelf beslissen of je het medisch traject in kan.

Als je schrijft Anja, "het kaf van het koren scheiden", dan doet mij dat pijn. Ik ben jouw kaf. Vind ik zelf natuurlijk niet, en ik neem aan al de rest van het kaf in de wereld ook niet. Maar het is nogal wat, kaf en koren scheiden. Als god op een wolk, het laatste oordeel vellen, het geslacht dus bepalen, orakel orakel.

Met het kaf van koren scheiden bedoel ik niet wat jij denkt, maar wel het onderscheid proberen te maken tussen hen die lijden aan genderdysforie en zij die (nog) niet aan transitie toe zijn binnen afzienbare tijd wegens teveel onduidelijkheid.
SCHIZOFRENIE is inderdaad in de zorg een onmogelijke diagnose die je eigenlijk van bijna alles uitsluit, zelf zoiets als een traject voor mensen met een vermoeidheidssyndroom worden op die basis daarvan uitgesloten. Het is een levenslang stigma war je nooit vanaf komt en binnen de zorg hooguit levenslange medicatie kunt verwachten. Pijn;ijk en schandalig, ja. Men gaat er in de zorg vanuit dat het ongeneeslijk is en men nooit geheel toerekeningsvatbaar kan worden. Zo is de huidige stand van zaken in betrekking tot schizofrenie, Ik zeg niet dat zo een diagnose juist is of dat je iemand voor het leven zo kan tekenen of overzien, en ik geloof zeker wel in groei en niet in dat levenslang van de medici, maar het is wel de realiteit waartegen je opbokst als schizofreen. Transgender of niet, je word en blijft uitgesloten op grond van schizofrenie, de verzekeraar neemt het risico niet. De enige weg die dan overblijft is het betalen uit eigen middelen of je met de pijn zien te verzoenen.
Wel wat veel om zo ruw op je bord te krijgen, maar verlies niet de moed, alhoewel ik begrijp hoe moedeloos je hier van kunt worden. Ik wens je oprecht veel liefde en kracht, maar in medische zin heb je een onoverkomelijk probleem, tot dat een psychiater zegt dat schizofrenie een foute diagnose was en achterhaald.

Schizofrenie bestaat niet volgens hoogleraar psychiatrie Jim van Os. Het zijn psychoses.

Schizofrenie als diagnose bestaat wel degelijk. Het hebben of gehad hebben van een psychose betekend zeker niet dat je ook schizofreen bent en als zodanig word gediagnosticeerd. Het is trouwens een zeer heftige en stigmatiserende diagnose en men is tegenwoordig hier wel een stuk voorzichtiger mee dan vroeger, want het is een levenslang onveranderlijke diagnose waar geen genezing voor geldt. De criteria om schizofrenie vast te stellen zijn heel wat breder dan alleen een psychose.
In vroeger tijden, zo'n dertig, veertig jaar geleden was men heel wat scheutiger met boude beweringen in de psychiatrie, Een transgender zag men soms zelf als een psychose variant van iemand die aan verdrongen homofilie leed, om maar eens iets te noemen. Psychiaters lopen vaak achter de feiten aan en hebben een ongekende en naar mijn idee onterechte machtspositie die persoonlijke veronderstellingen teveel als vaste feiten brengt. Iemand als schizofreen kenmerken zeg op zijn twintigste is iets wat ik niet vind kunnen. De diagnose schizofrenie zo hooguit na het volledige leven van een persoon gesteld mogen worden, Het is nl. een leveslang dwangbuis en gaat er van uit dat er geen ontwikkeling meer mogelijk is. Ik vind die houding dan ook te aanmatigend en dat men daarmee teveel op de stoel van een god gaat zitten. Maar het bestaat dus wel en zeker de wat ouderen onder ons zijn nog de dupe van dit soort diagnostiek uit de jaren zeventig.
Het genderinstituut zoals wij dat nu kennen is nog niet zo oud en alle absurde ellende van spanlakens tot haldol is nog niet zo lang terug. Travestie was toen nog bij de wet verboden.
Als je dan toch gebruik maakt van internetweetjes dan moet je wel gericht gaan googlen en niet onzin willen legitimeren met gebruik van andermans veren.

Anja, ik was een antwoord op je vorige bericht aan het schrijven toen er iets tussen kwam... Dus even nog daarover.. Ik vind het heel lief en fijn dat je het zo zegt, en ik denk dat we gewoon anders tegen de procedure aankijken van het genderteam. Ik vind wel ook dat dat iemand die aangeeft nog twijfels te hebben eerst die twijfels moet onderzoeken. Anders kun je zo'n beslissing niet goed nemen. Maar dan bedoel ik iemand die twijfelt over zijn/haar genderidentiteit. Niet iemand die ook 'andere problemen heeft'. Toen ik gediagnosticeerd werd met schizofrenie heb ik dat niet geaccepteerd, en uiteindelijk ben ik op een andere manier ertegen aan gaan kijken. Niet zonder de problemen die er echt wel zijn te onderkennen, en inmiddels ook niet zonder medicatie op zijn tijd. Ik weiger om het blijvend te gebruiken, in goede jaren. Tegenwoordig loop ik even naar de huisarts, en vraag wat ik nodig heb, komt geeneens een psychiater meer aan te pas. Pas de laatste maanden kan ik voor mezelf weer toegeven dat er iets fout gaat in mn hoofd. Nu niemand meer mijn juiste geslacht kan afpakken, of onthouden, (wat geweldig is) vind ik het ergens wel een rustgevend idee dat ik weer het recht heb om een probleem te mogen hebben. Dat ik niet meer perfect hoef te lijken, geen sociaal vangnet meer hoef te verzinnen (en zelf ook in geloven) en niet meer persé (vrijwilligers)werk hoef vol te houden, op straffe van rood licht.

Mijn transitie was een behoorlijk slagveld. Ik heb ervoor gezorgd dat het grootste deel van mijn medische dossiers zijn 'kwijtgeraakt', door veel te verhuizen en dakloos te zijn. Maar ik wist ook, dat ik niet 3, 4 , misschien zelfs 5 of 6 jaar zonder psychotische toestanden kan doorkomen. En dan zouden ze me te grazen nemen. Gelukkig was er 1 iemand die echt nog vertrouwen in me heeft, en in mn vermogens. Dat is mn moeder. Zij wijt de psychotische toestanden aan genderdisforie. Ik zie zelf dat de meeste trans mensen die problemen niet hebben, of veel minder, dus ik denk dat het een complicerende factor is, maar dat ze in principe los van elkaar staan. Mijn verschijnselen hebben ook nooit te maken gehad met gender. Maar mn moeder heeft alles voor me betaald. En zij kent mij beter dan welke psych dan ook. Dus daar put ik soms vertrouwen in als ik het niet in mezelf kan vinden. Dat is dan weer luxe ten opzichte van veel transgenders.

Goh, Kim bedankt voor je open en eerlijke manier van schrijven. Ik denk zeker dat genderdysforie, ik weet niet hoe oud jij bent, heel verwarrend kan zijn qua realiteitsbeleving en je Moeder zou wel eens meer gelijk kunnen hebben ook hierin.
Tot mijn puberteit dacht ik vroeger dat ik een hermafrodiet was, dat had ik geleerd bij biologie op school. Ik dacht dan ook dat ik vanzelfsprekend borsten zou krijgen en het zo voor iedereen duidelijk en onontkoombaar was. Dat gebeurde niet, ik kreeg in plaats daarvan de baard in mijn keel. Voor mij ws dat traumatisch en had als gevolg dat ik besefte dat de werkelijkheid volkomen in tegenspraak kon zijn met wat je ziet. En als dat zo is, wat is dan nog werkelijk, waarop kun je je dan nog baseren. Een identiteitscrisis was onontkoombaar. Pas op mijn zestiende kwam ik erachter dat er zoiets bestond als transseksualiteit door Jean Morris de Himalayaklimmer op tv en Casablanca. Voor Casablanca had ik het geld niet en ik wist ook niet meer wat nu wel of niet waar was en wat te geloven. De rest van mijn leven stond en staat in het teken van die zoektocht wat werkelijkheid is en wat niet met als onderliggende leidraad genderdysforie. Ik heb veel geleerd en geleden door anderen als in mijzelf en begrijp iets meer van de werkelijkheid. Ik geloof in groei, geestelijke groei en ik weet uit ervaring dat uiteindelijk jijzelf de factor bent die de werkelijkheid bepaald waarin er leven voor jou is.
Vanuit mijn ervaring wil Ik ook nog kwijt dat de problemen met genderdysforie zeker kunnen leiden tot psychoses en dat dit ondanks magisch denken, almachtsfantasie, etc, en de sterke manifestaties en diepe dalen binnen een psychose toch uiteindelijk een comorbiditeit kunnen zijn van een identiteitsproblematiek als transgender zijn,
PS; Wat het gendertraject betreft doel ik ook op de twijfelaars en natuurlijk loop je met de jaren ook een hoop comorbiditeitsproblemen op, want het is werkelijk schizoïdehorror zoals Jekyl and Hide onder welke druk van allerlei verwachtingen en gedrag moeten leven. Kop op dus Kim en een tip, maak vriendinnen, ga eens naar transgenderavond of zo, want ik denk dat je daar wel genomen wordt als de vrouw die je bent, ook als je geen fotomodel bent. En je moeder lijkt me een prachtmens en zo gek nog niet.

Dank je Anja, dat doet me goed. Herkenbaar ook wat jij schrijft over jezelf. Ik had alleen Jerry Springer's show als voorbeeld van transseksualiteit, niet het beste voorbeeld...Ik heb de docu Casablance gezien, ik vond em geweldig, vooral ook die scene waarbij een van die dames op het strand zit daar, en zich bedenkt dat ze alles heeft gedaan wat ze wilde in haar leven. Ik heb me voorgenomen ooit terug te gaan naar Thailand, aan de zee waar ik mezelf heb belooft een volledig leven te gaan leven. Ik moet dat nog doen, en ik hoop ooit op dat strand hetzelfde te kunnen denken.... De schifting die die chirurg maakte was het kunnen kijken naar en video van een gab zonder blikken of blozen.. Ik vind dat zo gek nog niet eerlijk gezegd. Ik zie ook wel dat het leven na de gab heel moeilijk is, maar zonder gab toch ook, denk ik dan. Het is niet belangrijk wat je kiest, maar dàt je kiest, volgens mij. En dat je jezelf de gelegenheid geeft om te lijden, om te twijfelen, en om soms even spijt te hebben. Net als bij kinderen grootbrengen, dat lijkt me nog veel verschrikkelijker, al die zorgen en verantwoordelijkheid.

Ik geloof wel net als jij in groei. En weerstand doet soms geweldig groeien. In die zin is het misschien wel goed dat er barrières zijn. Ik heb mijn transitie in 2 jaar (van kleden als vrouw, na 1 jaar srs en 1 jaar later borstvergroting) voor elkaar gebokst. Ik ben nog niet klaar, geestelijk, maar ik heb door die snelheid wel een geweldige ervaring gehad. Het komt allemaal goed, sommige dingen gaan sneller dan andere, maar ik had die ervaring nooit op die manier gehad als ik die stomme diagnose schizofrenie nooit had gekregen. En toch, toch, het lijkt me niet ideaal wat ik heb moeten doen. Als ik ietsjes meer medestand had gehad van de medici in Nederland zou dat echt wel verschil hebben gemaakt, het zou fijner zijn geweest, en niet zo'n alles opslokkende strijd. Het enige waar ik voor zou pleiten is dat het geen onneembare vestingen mogen zijn. Daar hebben we tijdens onze jongere jaren genoeg tegenaan gelopen, toch ? Ik tenminste wel, ik gaf de wereld gelijk, ik was een man. Pas toen ik dat had geaccepteerd kon ik accepteren dat ik het niet was. Idioot hoe dat werkt. Ik kon toen ineens denken "het kan me niet schelen wat ik (echt) ben, ik wil die hormonen. Als drugs voor mijn part. Ik wilde die operatie, al was het maar omdat ik er heimelijk zo lang en zo schrijnend naar verlangd had. Ik dacht, straks is mn leven voorbij gegaan en dan heb ik voor minstens 99% verlangd naar een ander leven, zonder ooit geprobeerd te hebben... Laat het maar mislukken, laat me maar uitgelachen worden, beter dan dat ik mezelf zo tart. Nog idioter is het dan om erachter te komen dat niemand lacht, en dat ik zelfs best wel redelijk passabel ben. En ja, totdat ze het weten, dan zien ze ineens een man die vrouw wilde worden, ipv. een vrouw die niet langer man wilde zijn. Verschil in perceptie zal er altijd zijn, daar heeft Kovacs in het andere topic wel gelijk in. Maar dat geeft die anderen nog geen gelijk. Ik ben gewoon een vrouw. Er zijn zoveel mannen die alleen oog hebben voor bepaalde types vrouw (en vv) De rest is in hun ogen niet of nauwelijks vrouw. Maar ze hebben het fout. Dat is belangrijk.

Het gespletene herken ik ook, van daarvoor, wat is de realiteit, en wat moet die zijn.. Maar in tegenstelling tot wat veel mensen denken is schizofrenie niet die ziekte waarbij iemands persoonlijkheid is gespleten, dat is iets anders. Schizofrenie is eigenlijk wat Kovacs ook zegt, "terugkerende psychoses". Steeds een tijdje dat het beter gaat (maar nooit echt helemaal goed) en dan weer slechter. Het heeft veel met angsten te maken, die worden heel erg beleeft, ook al wil je dat niet. Maar vaak wil je dat in het begin ook wel, omdat het intrigerend is om bezig te zijn met belangrijke dingen, met hetgeen achter de realiteit. Ook trekken mensen met schizofrenie zich liever terug uit het sociale leven, want het is gewoon teveel, teveel mensen, als je alles waarneemt, of meent te waarnemen, wat 'achter de mensen zit', waar ze eigenlijk voor staan, wat hun (gezamenlijke) plan is met je. Maar de verschijning is weer heel persoonlijk. Ik hoor bijvoorbeeld geen stemmen, wat de meesten wel hebben. Zodra ik merk dat er boodschappen zitten in verschijningen van mensen, ga ik naar de dokter. Want ik weet dat angst niet mijn vriend is. Je zou over emoties niet moeten oordelen, maar ik doen het toch. Maar daardoor ben ik soms ook veels te open, te kwetsbaar. En dat is dan niet in evenwicht. Ik zie het gevaar niet meer. En dat maakt ook bang. Want ik flap er van alles uit, grenzeloos. Mensen houden daar niet van. En dat doet pijn. oei, dat doe ik nu ook hier geloof ik...xx