Bijna zover
Geplaatst: zo nov 17, 2019 4:24
Binnen een week is het zover: FFS en orchiectomy.
Ik ben de laatste jaren zo ver gekomen in mijn transitie. 4 jaar hormonen in januari, volledig passabel als vrouw en eigelijk een normale kwaliteit van leven die op zelfde hoogte of zelfs hoger ligt dan die van de gemiddelde cisgender persoon. Dit had ik niet durven dromen, al die jaren dat ik geplaagd werd door genderdysfore gevoelens.
Ik heb zelfs dagen dat ik helemaal niet meer bezig ben met het transgender zijn of met mijn gender in het algemeen. Ik ben gewoon een doorsnee vrouw.
Ik hou eindelijk van mezelf en dat is iets dat ik vroeger niet durfde omdat ik mijn lijf niet als het mijne erkende.
Ik ben inmiddels al aan mijn tweede jaar rechten bezig.
Ik zie nog wel een toekomst voor mezelf als sexy advocate
Mijn boodschap naar genderdysfore jongeren toe die heel aan het begin staan is: wees niet bang. Er is een uitgang uit die zwarte tunnel waar je nu inzit.
Vroeger dacht ik ook dat een leven als transseksueel zou betekenen dat ik als karikatuur door het leven zou moeten gaan. Zeker omdat ik bijna 20 was toen ik gestart ben. Nu weet ik beter. Het is mogelijk met de medische wetenschap van vandaag en met de geëvolueerde maatschappij om een relatief normaal leven als transvrouw te leven.
Zelfs je dating leven hoeft geen dode bedoening te blijven. Indien je net zoals ik op mannen valt, kan ik je vertellen dat veel heteroseksuele mannen in West-Europa er tegenwoordig geen drama meer van maken als hun date een verleden als man heeft.
Sommige mensen zijn gewoonweg in staat om te kijken naar de vrouw die nu voor ze staat, zonder daarbij door me heen te willen zien en te willen graven naar een verleden van een jongen die naar zijn laatste rustplaats gebracht werd ergens rond januari 2016.
En nog even dit: tegenwoordig is het allang niet meer zo dat elke trans een SRS moet ondergaan om een echte vrouw te kunnen worden. Ikzelf heb uiteindelijk besloten geen SRS te zullen ondergaan daar de technieken van vandaag niet bij mijn verwachtingen aansluiten. Dat maakt mij niet minder vrouw. Uiteindelijk zien mijn collega's, familie, vrienden, kennissen en onbekenden mijn gezicht en niet mijn lagere regionen.
Ik heb eindelijk rust gevonden en ik gun al jullie diezelfde rust.
Soms voelt het wel nog als wennen aan. Een leven zonder genderdysforie. Ik heb nu energie om mezelf op een normaal leven te focussen. Vroeger had ik dat nooit. Vroeger was genderdysforie mijn ontbijt, lunch en avondmaal. Nu is er ruimte vrijgekomen voor nieuwe smaken. Nieuwe horizonten in het leven. Dat is soms nog nieuw.
Neem de tijd om jezelf te ontdekken en vergeet niet om ook af en toe zacht voor jezelf te zijn. Constante oorlogsmodus is niet nodig. Neem het van een ervaren rot aan.
Hartelijke groetjes,
Elissa
Ik ben de laatste jaren zo ver gekomen in mijn transitie. 4 jaar hormonen in januari, volledig passabel als vrouw en eigelijk een normale kwaliteit van leven die op zelfde hoogte of zelfs hoger ligt dan die van de gemiddelde cisgender persoon. Dit had ik niet durven dromen, al die jaren dat ik geplaagd werd door genderdysfore gevoelens.
Ik heb zelfs dagen dat ik helemaal niet meer bezig ben met het transgender zijn of met mijn gender in het algemeen. Ik ben gewoon een doorsnee vrouw.
Ik hou eindelijk van mezelf en dat is iets dat ik vroeger niet durfde omdat ik mijn lijf niet als het mijne erkende.
Ik ben inmiddels al aan mijn tweede jaar rechten bezig.
Ik zie nog wel een toekomst voor mezelf als sexy advocate
Mijn boodschap naar genderdysfore jongeren toe die heel aan het begin staan is: wees niet bang. Er is een uitgang uit die zwarte tunnel waar je nu inzit.
Vroeger dacht ik ook dat een leven als transseksueel zou betekenen dat ik als karikatuur door het leven zou moeten gaan. Zeker omdat ik bijna 20 was toen ik gestart ben. Nu weet ik beter. Het is mogelijk met de medische wetenschap van vandaag en met de geëvolueerde maatschappij om een relatief normaal leven als transvrouw te leven.
Zelfs je dating leven hoeft geen dode bedoening te blijven. Indien je net zoals ik op mannen valt, kan ik je vertellen dat veel heteroseksuele mannen in West-Europa er tegenwoordig geen drama meer van maken als hun date een verleden als man heeft.
Sommige mensen zijn gewoonweg in staat om te kijken naar de vrouw die nu voor ze staat, zonder daarbij door me heen te willen zien en te willen graven naar een verleden van een jongen die naar zijn laatste rustplaats gebracht werd ergens rond januari 2016.
En nog even dit: tegenwoordig is het allang niet meer zo dat elke trans een SRS moet ondergaan om een echte vrouw te kunnen worden. Ikzelf heb uiteindelijk besloten geen SRS te zullen ondergaan daar de technieken van vandaag niet bij mijn verwachtingen aansluiten. Dat maakt mij niet minder vrouw. Uiteindelijk zien mijn collega's, familie, vrienden, kennissen en onbekenden mijn gezicht en niet mijn lagere regionen.
Ik heb eindelijk rust gevonden en ik gun al jullie diezelfde rust.
Soms voelt het wel nog als wennen aan. Een leven zonder genderdysforie. Ik heb nu energie om mezelf op een normaal leven te focussen. Vroeger had ik dat nooit. Vroeger was genderdysforie mijn ontbijt, lunch en avondmaal. Nu is er ruimte vrijgekomen voor nieuwe smaken. Nieuwe horizonten in het leven. Dat is soms nog nieuw.
Neem de tijd om jezelf te ontdekken en vergeet niet om ook af en toe zacht voor jezelf te zijn. Constante oorlogsmodus is niet nodig. Neem het van een ervaren rot aan.
Hartelijke groetjes,
Elissa