Travestie.org

heel diep gaande vraag eigenlijk.....

Ik praat regelmatig met andere tssen over het gevoel van nu en het gevoel van vroeger. alleen ik kan haast niet ophouden met het piekeren soms. ik vraag me dan van alles af en ik vraag me dus ook af of ik misschien een of andere persoonlijkheids stoornis heb. ik merk aan mezelf wel dat ik best wel wat problemen heb met sociaal contact. en echte vriendschappen. is is moeilijk om close te zijn met mensen en dat doe ik dus eigenlijk ook niet. de vraag is nu komt zoiets door dat ik transseksueel zou zijn en dus mijn ware ik probeer te verbergen of omdat ik sociaal angstig ben.... dus eigenlijk..... wat was er eerder... het kip of het ei....

heb ik problemen en denk daarom dat ik transseksueel ben of ben ik transseksueel en heb ik daarom problemen......het is een vraag die mij heel erg bezig houdt ook omdat ik absoluut niet een onomkeerbare fout wil maken. is er iemand waar bij dit enigsinds bekend voor komt??

Hoi Leonie,

Moeilijke vraag waar misschien een psycholoog of genderterapeut wat meer duidelijkheid over kan geven.
Wat je schrijft herken ik wel een beetje. Zelf ben ik geen held om contacten met andere te leggen en heb nu eigenlijk geen vrienden om me heen. Ik ben niet mensenschuw ofzo want met meetings of op het werk praat ik gemakkelijk met anderen.
Zelf loop ik nog niet bij een psych maar ga wel vanaf komende maandag ook naar mijn werk als vrouw en ik voel dat dit het juiste is....

Heb je misschieen niks aan maar dit is een beetje mijn verhaal...

Groetjes, Amanda

hoi amanda.

bedankt voor je antwoord...... maar ik loop nu al bij het genderteam en ook nog bij een andere psycholoog.... het is nu nog in een begin fase maar het is wel een vraag die ik graag beantwoord wil hebben... ik heb dat ook heel duidelijk gezegt bij mijn gesprekken met de psycholoog.
maar ik wil toch ook zelf wat onderzoek doen en er zelf voor een deel achter te kunnen komen.

Ik snap je reactie als geen ander. Een psycholoog geeft begeleiding en kan niet de hele dag bij je zijn.
Maar dat snap jezelf wel.
Hou je vast aan anderen en als anderen: ts, familie, collega's en vrienden etc. open staan voor je doe er dan wat mee.
We hebben als ts allemaal onze story waar ook piekeren bijkomt want het is niet zomaar iets waar je mee bezig bent je bent je geluk aan het zoeken en zal het zeker vinden, maar sociale kontakten zijn belangrijk en daar proberen wat meer voor open te staan dat verhelderd geloof me.
En als mensen het goed met je voor hebben is ieder moment dat je het prettig hebt meegenomen en worden het er steeds meer tot je je balans hebt gevonden.
En je zal het zeker vinden want je hebt jezelf de kracht gegeven dat je vrouw wilt zijn en dat is bewonderenswaardig.
Een beetje meer zekerheid in deze opzichten opbouwen zou niet verkeerd zijn.
Ik schrijf dit, omdat ik dit ook allemaal meegemaakt heb en nog af en toe meemaak, maar ga er nu een stuk makkelijker mee om.
Ik wens je heel veel sterkte en geluk toe en kijk wat vrolijker tegen het leven aan en probeer wat minder te piekeren en denk aan gelukkige en mooie momenten als je in de put zit, misschien helpt dat.
Ik wens je veel sterkte en geluk meisje en je komt er wel, daar ben ik van overtuigd.
Veel liefs Ruth

nog even een toelichting waarom ik dit post. het is ook wel naar aanleiding van wat ik van die psycholoog/psychiator mr campo (zie elders in het forum) lees of hoe hij ook mag heten. er word vaak van uit de T wereld daar heel negatief op gereageerd maar wat ik niet helemaal snap soms. ik denk dat het toch goed is dat er iemand is die ook die kant van het verhaal belicht al kan het voor de buiten wereld wel een verkeerd beeld geven van de transseksueel. uit eindelijk is transseksualiteit ook een persoonlijkheids/identiteits stoornis en ik denk dat het voor veel (vooral secundaire transseksuelen) best heel nuttig kan zijn om daar voor jezelf onderzoek naar te doen.

soms praat ik wel is met tssen die ik dan via msn ken...... die hebben een veel te roze bril op hun kop en die gillen heel hard dat ze 100% vrouw zijn zeg maar. toch is dat iets wat gewoon heel vaak niet waar is. dan kom ik eigenlijk ook weer bij het zelfsbeschikkings recht voor medice behandeling. ik denk ook dat dat heel goed is dat wij daa rniet vrij in zijn en dat je daar gewoon professionele begleiding in nodig hebt. soms heb ik het gevoel dat er tssen zijn die hun doel uit het oog verliezen... je wilt namelijk gelukkig zijn en niet een vrouw. dat je een vrouw moet zijn om gelukkig te worden dat is een bijzaak en daarom ga je ook naar het genderteam.

ik hoop dat mijn standpunt een beetje duidelijk is....en ik hoop ook dat er reacties op komen om zo misschien een leuke/nodige discussie op gang te brengen!!!!!

Hoi Leonie,

Ik weet nog niet wie of wat ik straks krijg maar hoe de reputatie ook zal zijn ... ikzal zijn of haar pogingen mij uit balans te krijgen of van oogpunt veranderen te harte nemen. Het kan me alleen maar sterker, ik weet wat ik voel, ik weet hoe lang ik dit al denk en een knappe psych die tegen mij gaat zeggen dat het een fase of een gespleten persoonlijkheid of wat dan ook is.
Mijn therapeut had nog een goeie toen ik het erover had dat ik zo'n 'sulletje' was tijdens mijn lagere en middelbare school periode en dat ik zo meoilijk kontakt maak(te). Zij gaf een simpel antwoord, waar anderen die niet deze genderproblematiek hebben kunnen bouwen op hun genderidentiteit en daardoor heel sterk voor zichzelf op kunnen komen en zich kunnen ontwikklen op basis van hun identiteits gevoel kunnen wij dat niet, ons gevoel is niet sterk genoeg om dit te doen dus blijven we altijd achter de feiten aan lopen. Deze gang van zaken kwam ze vaker tegen in haar praktijk, ik zeg niet dat het altijd zo is maar het regelmatig voor.

Hi Leonie,

Het is juist dat je steld dat sommigen een roze bril op hebben over het TS zijn en het lijkt erop dat in een sneltrein vaart naar een SRS het doel is.....nee dit is niet het doel, het doel is jezelf zijn en zoals je terecht zegd ofdat dit nu vrouw/man/homo/lebienne/transgender enz. is.
Ik heb nu 4 gesprekken gehad bij het VU en krijg begin October de uitslag van het genderteam, in het laatste gesprek deze week is mij weer gevraagd ofdat ik doorga met de transitie, antwoord ja.

We kunnen ons afvragen waarom en waarom een goed antwoord zal je nooit krijgen ik denk dat het gaat om eerlijkheid naar jezelf, eerlijk over je eigen gevoelens, in alle eerlijkheid de gevolgen van een complete geslachts verandering, voor zover mogelijk inschatten, werk, familie en andere kontakten.
Als je hier uit bent, dan ben je er in feite nog niet want het allerbelangrijkste als je vrouw (TS vrouw) bent is: hoe sta je dan in het leven hoe zal dat zijn en dit kom je pas dan later teweten, dus onzekerheid blijft een factor en waarschijnlijk na een aantal jaren zal je kunnen zeggen, het is goed geweest.
De RLE is goed omdat het TS een proces is waarin tijd belangrijk is om je te ontwikkelen als vrouw met alles wat erbij komt kijken, dat de psych het niet met een roze bril bekijkt is alleen maar goed omdat er soms toch te makkelijk over gedaan word en er soms dames zijn die zeggen dat het fantastisch is terwijl ze net postup zijn en nog die ervaring missen van een paar jaar als werkelijk geaccepteerde vrouw. (Er zijn genoeg postups die pas na een paar jaar (meer) passabel zijn en een enkeling in feite nooit, uiteindelijk komen we ergens anders vandaan)
Een postup 4 jaar, zag er zeer passabel uit zei tegen mij: dat je geluk niet moet inruilen voor transseksualiteit, ze bedoelde dit niet naar de letter maar wel dat als je je ergens als man toch nog gelukkig voelt je hier goed over moet nadenken.
Misschien heb ik je hiermee aan het twijfelen gebracht, maar wees maar gerust twijfel zal er heel lang blijven, hier worstelen ze allemaal mee tot het moment dat ze in alle eerlijkheid kunnen zeggen, het was/is goed ik ben gelukkig.

groetjes, Adriana

Leonie schreef:heb ik problemen en denk daarom dat ik transseksueel ben of ben ik transseksueel en heb ik daarom problemen......het is een vraag die mij heel erg bezig houdt ook omdat ik absoluut niet een onomkeerbare fout wil maken. is er iemand waar bij dit enigsinds bekend voor komt??

same here..
Ben ik depressief/ongelukkig omdat ik T* ben en niet de ruimte heb om die gevoelens te uiten of denk ik T* te zijn ik ... omdat ik depressief ben..

1 ding is zeker.. ik heb de alom bekende gehate/gekoesterde T*-gevoelens... Maar "In welke mate?" en "In welke mate zijn ze terecht/oprecht?"...

Wist ik 't maar...

In-Sanne-Ty

Ik moet wel zeggen dat deze thread mij wel aan staat het zet mij aan om weer is over bepaalde dingen na te denken waar ik in de toekomst een antwoord voor moet hebben.

Om even terug te komen op de laatste geopperde stelling van adriana. De stelling "Als je nog kan leven als man doe het dan niet". Ja maar dat is in mijn ogen de makkelijke (?) weg uit. Ik zou in theorie gewoon door kunnen gaan als de persoon die ik ben alleen is er een groot verschil in gevoel tussen als man dooor het leven gaan en die paar keer dat ik een tijdje als vrouw ben geweest. Stel nu dat ik een periode met mijn vrouw-zijn gevoel ben bezig geweest (de deur uit gaan, dingetjes regelen etc) dan heb ik het gevoel van "Ik besta! Ik leef!". Als ik een periode heb waar ik niet mijn vrouw zijn uit of ik voor mijn vrouw zijn in touw wil zijn krijg ik het gevoel van "Leef ik? Besta ik?". Maw dan wordt ik snel onzekerder. Dus ik denk dat de weg die ik wil ga bewandelen mij alleen maar sterker en zekerder kan maken omdat dat is wat ik in essentie ben en wil zijn. De kans is aannemelijk dat men bij mij altijd mijn verleden af kan lezen aan me, maar ik denk dat ik dat liever heb dan dat ik zo door moet kwakkelen. Ik denk dat de persoonlijkheid die door deze weg te volgen naar boven komt vele malen sterker is dan degene die ik nu heb en die dus een inperfectie beter kan accepteren en meer kan zeggen "Dit is wie ik ben" dan mijn mannelijke zijde dat nu kan.
Maar ja wat ik zeg, dit is een persoonlijk gevoel.

Hoi Dames,

De naar mijn mening belangrijkste vragen die je jezelf moet stellen voor je beslist om aan de transitie te beginnen zijn de volgende.

Kun jij als man nog gelukkig worden?
Als jouw antwoord op deze vraag, ja of misschien wel, is dan moet je er absoluut niet aan beginnen. Dan heeft het ook geen nut denk ik om jezelf de volgende vraag te stellen.

Ben jij berijd alles op het spel te zetten om gelukkig te kunnen worden?
In het ergste geval kun je al je familie, vrienden, partner en werk te verliezen. Is je antwoord nee dan moet je zeker ook nog niet aan de transitie beginnen.

Je mag nooit vergeten dat zelfs al verlies je alles door je transitie, je uiteindelijk toch gelukkig wilt worden. dus als je denkt dat je dat niet kunt moet je niet aan de transitie beginnen. Het is dan ook van het grootste belang dat je absoluut eerlijk bent tegen jezelf bij het beantwoorden van deze vragen, lieg tegen jezelf en je zult nooit gelukkig kunnen worden.

Groetjes,
Franciska.

Hi Natalie & Fransica

Geplaatst: 28 Jun 2003 07:04 Onderwerp:

--------------------------------------------------------------------------------

Om even terug te komen op de laatste geopperde stelling van adriana. De stelling "Als je nog kan leven als man doe het dan niet". Ja maar dat is in mijn ogen de makkelijke (?) weg uit. Ik zou in theorie gewoon door kunnen gaan als de persoon die ik ben alleen is er een groot verschil in gevoel tussen als man dooor het leven gaan en die paar

Ik schreef dat als je je ergens als man toch nog gelukkig voelt je hier erg goed over moet nadenken, wil niet zeggen dat je het niet moet doen!!.
Ik denk, als je zegt dat je je als vrouw echt voelt en als man niet en als dit in alle eerlijkheid is zonder die roze bril van het vrouw zijn, dan is de basis er.
Fransica stelt ook dat : kun je als man nog gelukkig worden, dan moet je er niet aan beginnen, dit lijkt logisch en het is het ook, als dit niet goed doordacht is dan is de basis al wankel.
Ook de psychen zien dit, denk ik, als het eerste punt is er nog iets wat je als man gelukkig kan maken.
Ik ga hiermee in tegen wat gevestigde ideen, maar verget niet we zijn allemaal anders:
zoals eerder gezegd "ieder voor heeft zijn tegen", ik ben als man niet helemaal ongelukkig maar..... in de vrouwelijk vorm ben ik mijzelf...... en dus gelukkiger, is dit voldoende basis, ik denk van wel omdat het gelukkiger mede bepaald wordt wat je eventueel kwijt raakt (gezin, werk enz) en hier ben ik positief over gezien de ervaringen tot nu toe, is ook belangrijk in het krijgen van het groene licht.
Het niet helemaal ongelukkig zijn als man zie ik als positief, want ik geloof niet dat als je diep ongelukkig bent dat een SRS enz. je een gelukkig mens, zal maken misschien wel wat ongelukkiger, soms is ook dit voldoende.
Verder denk ik het is een proces waarin als blijkt dat een volledige transitie niet het juiste is dit vroeg of laat wel boven zal komen drijven en de weg naar SRS is lang (in tijd) en er kan nog veel gebeuren zonder dat het omontkeerbaar is, dus waarom jezelf de kans niet geven om je ware ik te vinden.
Als je twijfels hebt dat je in plaats van TS misschien een "vergevorderde TV" ben, zal al gauw blijken in de diagnotische gesprekken met de psych dat halen ze er wel uit.
Misschien nu nog meer twijfels, in ieder geval soms ervaar ik dat een opmerking wortel schiet en daar heb ik dan wat aan
groetjes, Adriana

ik zou ook niet zeggen dat ik als man diep en diep ongelukkig ben... maar naar mate ik verder kom in mijn leven dan merk ik steeds vaker dat ik eigenlijk helemaal niet gelukkig ben. ik doe dingen die ik eigenlijk niet eens echt leuk vind het doel van het leven is een beetje zoek bij mij..... ik kan nu wel weer verder gaan met mijn studie maar ik schiet daar dus geen *** mee op want dan ben ik eind van het jaar weer een jaar verder en nog steeds niet happy. ik voel me eigenlijk nooit een vent. soms denk ik nog dat ik 14 ben haast.....net als of iedereen ouder en volwassener word behalve ik. ik word met het jaar minder happy en meer terug getrokken en zit altijd met het zelfdde dilemma. mja daar kan ik nu heel goed over praten met de Psych in het VU. ik heb mevrouw peeters en dat is toch echt wel iemand waar ik persoonlijk heel erg fijn mee kan praten. mja ik zit er wel vaak aan te denken of ik misschien een andere stoornis zou hebben die dat allemaal veroorzaakt!! maar kennelijk zijn de twijfels en de dipjes wel normaal!

Hi Leonie,

vertrouw op jezelf en als je geen TS bent dan halen ze dat er wel uit bij het VU, ga door op deze weg het geeft je in ieder geval de rust dat je met anderen jezelf probeert te vinden en er mee kan leven.

Ik denk wel dat het TS zijn een proces is, de een is eruit op jeugdige leeftijd, zoals jij misschien, de ander stort zich in een huwelijk, kinderen enz. en pas op latere leeftijd krijgt het TS zijn de overhand dat er iets mee gedaan moet worden.

Ik ben blij dat ik op jeugdige leeftijd niet voor dit feit ben komen te staan, maar dit is een ander verhaal, je ziet we zijn allemaal anders en onze situaties zijn persoonlijk.

groetjes, Adriana

n.b. leg zoveel mogelijk kontakten, ga naar Virgin (als je al niet gaat) ga ook eventueel praten bij Humanitas en neem deel aan de werkgroepen, het helpt allemaal om jezelf beter in beeld te krijgen, zelfs bij T&T avonden zijn soms TS waar .je wat aan hebt.

Hoi leonie,

Ik herken het gevoel wat je omschrijft. Ik had het op mijn 21ste, ik heb tijdje gehad dat ik mij ziek meldde omdat ik gewoon het nut niet meer zag om mijn bed uit te komen ... wat had het voor zin. Nu op mijn 28e dreigde ik weer in die spiraal te komen, geen zin meer hebben het bed uit te komen, werk niet meer leuk vinden etc. Nu dat ik de keuze voor mezelf gemaakt heb en zo langzaam aan de weg begin te timmeren merk ik dat ik het nut weer zie.
En een ding wat adriane zei kan ik onderschijrven ... ga is bij Virgin (A'dam) kijken. Ik ben er (na enige twijfels) de afgelopen keer naartoe gegaan en heb een hele leuke en leerzame middag gehad. Ik ben zeker van plan de volgende maand weer te gaan.

Hoi Leonie,

ik word met het jaar minder happy en meer terug getrokken

Jezelf steeds meer terug treken van de buiten wereld kan uitsluitend tot totale eenzamheid lijden. Ik heb ongeveeer 20 jaar nodig gehad om mezelf uit de door mezelf gebouwde gevangenis te bevrijden en op sommige punten zit ik nog altijd gevangen. Sluit je hart niet op, volg je hart en vertrouw op je gevoel. Het gevoelsmatige geslacht ontwikkeld sich al op ongeveer vier jarige leeftijd. Er is dan bij de meeste mensen geen persoonlijkheidsstoornis aanwezig. Dat zou dan ook betekenen dat je transseksueel bent en daardoor persoonlijkheidsstornissen hebt. dezelfde die bij de meeste transen voorkomen.

Ik hoop dat je er iets aan hebt.

Groetjes,
Franciska.