Luchtvaart en genderbarrières

We kennen allemaal de geluidsbarrière. Een vliegend tuig dat sneller gaat dan het geluid, haalt a.h.w. zijn eigen geproduceerd lawaai in, waardoor een geconcentreerd golffront van geluid kegelvormig door het luchtruim gaat en onze oren met een hevige knal teistert.

Het doorbreken van de genderbarrière gaat met heel wat minder heisa gepaard. Maar er is wel een evolutie merkbaar. Zo is er de Amerikaanse pilote Jessica Taylor die eind januari een grote overwinning boekte op de Amerikaanse Federal Aviation Administration (FAA). Deze instelling houdt streng toezicht op de qualificaties en de medisch-psychologische geschiktheid van piloten die voor Amerikaanse burger¬luchtvaart¬maat¬schappijen vliegen. Tot voor kort had de FAA een probleem met wat zij zelf bestempelde als “gender identity disorder”, verstoorde geslachtsidentiteit dus, een zeer gekleurde, zeg maar vooringenomen term. Jessica is een transgender en heeft na een uitputtende slag tegen de FAA kunnen bekomen dat deze hinderlijke omschrijving vervangen wordt door “gender identity dysphoria”. Onbehagen met de eigen geslachtsidentiteit dus, wat toch al heel wat neutraler klinkt dan “disorder”. Jessica haar strijd heeft ertoe geleid dat de FAA de “gender identity dysphoria” niet meer rangschikt in de categorie van mentale aandoeningen. Hierdoor is het probleem van de baan dat transgender piloten een tijd- en geldverslindende procedure moesten ondergaan om de federale gemachtigden te overtuigen van hun geschiktheid en mentale stabiliteit bij het besturen van een passagiersvliegtuig. Deze gedateerde en discriminerende behandeling heeft in de loop der jaren aan vele transgenderpiloten hun licentie, en dus broodwinning, gekost. Sedert 27 januari 2016 is echter een vernieuwde keuringsprocedure van toepassing, waarin weliswaar nog enkele restricties voorkomen voor transgender-piloten waarvan de hormonale therapie minder dan vijf jaar geleden werd opgestart of die een operatieve geslachts¬verandering ondergaan hebben recenter dan diezelfde tijdsmarge van vijf jaar. De gender¬barrière is niet met een spectaculaire knal doorbroken, maar er is wel een baken verplaatst door Jessica !

Een andere genderbarrière is onlangs ook bezweken. Door een toevallige verandering in de samenstelling van het boordpersoneel kwamen twee vrouwelijke piloten in een El Al vliegtuig samen in de cockpit te zitten op een vlucht naar Cyprus. De Israëlische luchtvaart-maatschappij schreef aldus geschiedenis. Piloot Smadar Schechter en eerste officier Merav Schwartz vormden de allereerste voltallig vrouwelijke bemanning (ja, beMANning, raar maar waar, dat is nu eenmaal eigen aan onze taal – ook iets om over na te denken, in het Frans zegt men het neutrale “équipage”), de allereerste voltallig vrouwelijke bemanning dus die in de burgerluchtvaart een toestel bestuurde. Passagiers, controlekamers, personeel van El Al, iedereen was dolenthousiast en bedolf Smadar en Merav onder de felicitaties. In de militaire luchtvaart is deze genderbarrière al twintig jaar geleden doorbroken, voor het eerst door Alice Miller die in 1994 naar het Hooggerechtshof stapte om het recht af te dwingen zich te kunnen inschrijven voor de pilotenopleiding van de Israelian Air Force. Eind 2014 waren er al 38 vrouwen die hun pilotenvleugels hadden (bron : Joods Actueel, nr. 107).

Proficiat Jessica, Smadar en Merav !! Ik weet niet in hoeverre er nog een genderbarrière is voor travestie-airhostessen, maar ik ken er alleszins één die wat graag met Jessica, Smadar en Merav zou meevliegen en zeker geen bezwaar zou hebben om door de piloten in de billen te worden geknepen.

Ze heet,
Pauline