Tijdsbeelden. Travestie als excuus voor puberaal wangedrag. Uit de West Side Story, 1957: “My mother wears a moustache, my father wears a dress, that’s why I’m a mess.” Hilariteit: in een film met daarin een scene in een boksring ergert een coach zich dermate aan een beslissing van de scheidsrechter dat hij de ring in rent en ’s mans broek naar beneden trekt. Waarbij een jarretel met netkousen worden onthuld. De hele arena brult van het lachen, wat nog wordt versterkt door de hulpeloze kreten “Ik kan het uitleggen” van de man ik kwestie. Travestie als amusement uit de grote Hollywoodfabriek: Some like it hot (1959), Tootsie (1982), Ms. Doubtfire (1994).
Transseksuelen, travestieten, drag queens, de goegemeente gooide het allemaal op één hoop, zonder veel begrip, laat staan acceptatie. Het was belachelijk, het was om te lachen, het was in strijd met het Bijbelwoord en het was ”tegennatuurlijk”.
Het beeld veranderde met de Amerikaanse TV-film Soldier’s Girl uit 2003. Daarin zet acteur Lee Pace een geloofwaardige transseksuele vrouw neer op wie een soldaat verliefd wordt. Het waar gebeurde verhaal loopt tragisch af, want een paar homofobe maten van de soldaat slaan hem uiteindelijk met een honkbalknuppel dood. Maar de opbloeiende relatie tussen een man en een transgender wordt mooi én serieus verteld.
En dan nu het huidige tijdsbeeld, begin 2016. De Volkskrant noemt 2015 het Jaar van de Transgender. De film The Danish Girl komt uit. Arie Boomsma heeft een tweede serie mooie reportages gemaakt over zowel man naar vrouw als vrouw naar man transgenders. De Amerikaanse serie Transparent vertelt het verhaal van een oudere transseksuele man en vader. De Nederlandse Loïza Lamers wint als eerste vrouwelijke transseksueel ter wereld de NL-versie van Next Top Model. Zij weigert een op basis van die eerste plaats aangeboden modellencontract te tekenen. Haar redenen ken ik niet, en kan ik ook niet op het internet vinden. Maar laat me raden: het was een soortement wurgcontract. Loiza wil als model zelfstandig zijn en heeft nu dan ook haar eigen officiële site.
Het gaat dus goed met de belangstelling voor transgenders. Acceptatie van en begrip groeien. Internationaal, nationaal, op grotere en op kleinere kleinere schaal. Bijvoorbeeld deze vernieuwde travestie.org/transgender.nu site. Of het begin januari in Utrecht gehouden Blent Transfestival, als studieopdracht prima georganiseerd door zes studenten van de Fontys Hogeschool in Tilburg.
Mijn punt is: wat doen de transgenders zelf. Ik denk: te weinig. Er wordt veel vóór transgenders gedaan, er wordt ook wel het een ander mét transgenders gedaan, maar de groep zelf is naar mijn idee nog te passief, te afwachtend.
Je zou toch denken: pak het moment. Surf mee op die golf positieve belangstelling. Sla de handen ineen, toon initiatief en laat weten dat je er als transgenders bént.
Er zijn mogelijkheden. In juni wordt in Utrecht het Midzomergracht Festival gehouden. Eind juli en begin augustus is er in Amsterdam weer de Gay Pride met op zaterdag 6 augustus de befaamde Canal Parade. Mooie gelegenheden om op in te haken. Ga er heen, individueel of in groepjes. En maak er een kleine maar fijne transgenderdemo van. Niet met borden, spandoeken of kreten. Maar, in het geval van man naar vrouw, met voor de gelegenheid gelakte nagels, een beetje mascara of iets anders waardoor je subtiel duidelijk maakt wie je bent en wat je bent. En dat je je daar lekker(der) bij voelt. Of, beter nog, organiseer een Holland Multigender Festival, open voor iedereen.
Het zijn maar wat losse gedachten. Maar wellicht slaan ze aan, of inspireren ze tot veel betere ideeën. Dat hoopt.
Bron foto: film Soldier’s Girl, met Lee Pace als Calpernia Addams en Troy Garity als de soldaat.
Nomi de Pluum.
