KELLY VAN der Veer (20) wist het altijd zeker: ze was voorbestemd om een vrouw te zijn. Als kind voelde ze zich al een meisje, maar ondertussen zat ze opgesloten in een jongenslijf. Ze heette Ferry, had korte haren en werd door de wereld geacht niet van barbies maar van voetballen en autootjes te houden. Toen ze ouder werd, begon dat mannenlichaam steeds meer op een gevangenis te lijken. Op 7 februari van dit jaar vond eindelijk de bevrijding plaats. Ze onderging een geslachtsveranderende operatie. Op die dag begon ze opnieuw te leven. Als vrouw.
Op weg van Hilversum naar het VU-ziekenhuis in Amsterdam heb ik zitten huilen. Van blijdschap, omdat het eindelijk zou gebeuren. In het ziekenhuis mocht ik niets eten. Ik was wel een beetje gespannen door de ziekenhuissfeer. Maar ik was nergens bang voor, hooguit dat ze me te kleine borsten zouden geven. Normaal moet ik niks hebben van prikken en spuiten, maar nu dacht ik: kom maar op. ,,Ik werd ’s ochtends heel vroeg wakker gemaakt. De avond daarvoor had ik me al helemaal geschoren. Ik heb gedoucht en me helemaal gewassen met een bepaald goedje, zodat ik steriel was. Toen heb ik nog een keer naar mezelf gekeken. Ik dacht: nou doei. ,,Een groen hemd kreeg ik aan, een soort nachthemd. Daaronder was ik naakt. Dat vond ik nogal vervelend, want ik wilde niet dat andere mensen me zo zagen. Maar ik wist: straks is het over. Daarna kwam het afscheid nemen van mijn moeder en mijn vriend. Dat was heel raar. Je maakt nog een geintje terwijl je eigenlijk wel kan huilen. Het was aangrijpend. Het is een verrijking, maar het is ook een lijdensweg. De prijs is hoog. Het is nogal niet een operatie. Officieel heet het een borstoperatie en vaginaplastiek. Ik ben dus van onder en van boven door de mangel gegaan. ,,Ik had een pilletje gekregen om rustig te worden. Toen ik door die lange ziekenhuisgang werd gereden, was het net alsof ik naar de andere kant, naar de overkant van mijn leven werd gebracht. Alsof er een baby geboren moest worden of dat ik juist doodging. Alsof degene die me onder narcose zou brengen, mij ging verlossen. De arts die me zou opereren gaf me nog een hand. Ik moest tot drie tellen en daarna was ik weg. ,,Na de operatie heb ik twee dagen loom in mijn bed gelegen, helemaal slap van de narcose. Heel eventjes ben ik bij geweest. Ik zag mijn zusje staan en toen heb ik gezegd: van de zomer gaan we lekker in onze bikini’s naar het strand. Toen viel ik weer in slaap. Om het bed stonden ze allemaal te janken, maar ik voelde me zo gelukkig. Zo bevrijd, écht herboren. ,,Er kwamen veel mensen langs en ik kreeg bloemen en kaarten. Ik voelde me wel lekker. Een verpleger begon me te versieren terwijl m’n vriendje erbij was. Edric was vreselijk jaloers. Er was ook een man op de afdeling die vroeg: `Zo, wat heb zij gehad?’ En toen zeiden m’n ouders: `Oh, een borstvergroting’. Wist die man veel. Hij zei nog: `Nou, ze ziet er goed uit’. Dat was allemaal leuk. Maar het deed wel pijn. En daardoor had ik geestelijk ook een flinke terugslag. Ik was kwaad. Ik dacht steeds: waarom moet ik dit meemaken? Heb ik er dan ook niet gewoon recht op om een vrouw te zijn? Ik was kwaad, dat ik er zoveel moeite voor moest doen om een vrouw te zijn. Een ander doet er helemaal niets voor, maar staat in haar oude vodden achter het gasfornuis scheten te laten, peutert in haar neus en gaat nooit naar de kapper. ,,Die woede werd veroorzaakt door de pijn, want daar krijg je geestelijk ook een opdonder door. En ik had er helemaal niet op gerekend dat het zo’n lijdensweg zou zijn. Van boven deed het geen pijn, hoewel ik ondanks de hormonenkuur eigenlijk heel weinig van mezelf had en nu toch flinke borsten heb. Maar van onderen was het ondraaglijk. Ik lag op een bed, kon helemaal niks. Het was alsof ze met een grote speer tussen mijn benen staken. Een hel. Dat heeft zeker drie weken aangehouden. En het duurde heel lang voordat het genezen was. Maar na drie maanden kon je resultaat zien. En het wordt steeds mooier. ,,Toch is het vreemd. Als je altijd een piemel hebt gehad en je hebt daarna een vagina, dan moet dat in je hoofd nog een plaats krijgen. In het begin is het heel onwerkelijk. ,,Het schijnt dat je de pijn na een operatie weer snel vergeet. Nou, ik weet het nog heel goed. Maar ik heb het er voor over gehad. Hoewel ik door die pijn even heb gedacht: als ik er opnieuw voor zou staan, zou ik er niet meer aan beginnen. Want het is bijna niet te verdragen. Toch wilde ik het zo graag, het moest gewoon. En achteraf heeft het me wel gelukkig gemaakt. Maar ik gun dit niemand, het is heel erg. ,,Dat stukje verdriet dat ik vroeger had, ben ik kwijt. Dat is veranderd in plezier. Nu ben ik iedere dag aan het genieten. Ik voel me top. Af en toe denk ik nog wel: wat heb ik al een leven achter de rug. Wat was het verschrikkelijk hectisch. Maar ik ben nu opnieuw begonnen, aan mijn tweede leven. Het is nu pas compleet. ,,Voor een buitenstaander is het moeilijk te begrijpen dat een jongetje zich een meisje voelt. Ik wilde als kind al meisjesdingen doen, ik nam barbies mee naar school en ging bij de meisjes zitten. Maar toch was ik een jongetje. Ik wist dat ik een piemeltje had. En het gevoel dat er iets niet goed was begon toen al een beetje aan me te vreten. En het werd steeds moeilijker. Het kleine stukje waarin ik verdrietig was, werd steeds groter. Ik ging steeds meer beseffen dat ik zelf niet klopte. ,,Toen ik eenmaal op de middelbare school zat, werd ik uitgescholden voor travestiet, of gewoon `meisje’ genoemd. Daar ging ik me voor schamen, want zeker op die leeftijd besef je dat je een jongen moet zijn en stoer moet doen net als de andere jongens. Anders val je buiten de groep. Ik heb wel geprobeerd om een jongen te zijn. Niet omdat ik het echt wilde, maar om mezelf te beschermen. ,,De buitenwereld maakt het zo moeilijk, want die wil iedereen in een hokje plaatsen. Ik voelde me geen homo, maar vrouw. Maar omdat ik op mannen val, kwam ik wel in die kring terecht. Ik zocht wel een tijdje homotenten op, maar eigenlijk heb ik er nooit bij gehoord. Want een homo wil een man en niet een vrouw. Ik had een biseksueel vriendje, en die vond het allemaal prima, maar ik wilde het zelf niet. Ik wilde ook niet dat hij aan me zat. Dus mijn seksuele ervaring stelde niks voor toen ik Edric leerde kennen. Edric valt absoluut niet op mannen. Bij hem voelde ik me wel vanaf het begin op m’n gemak, omdat hij me zag als een vrouw. ,,Ik heb me altijd unhappy gevoeld met wat er tussen mijn benen zat. Dat paste niet bij mij. Als ik uitging, was ik helemaal verkleed en had ik een step-in aan, om m’n borreltje naar achter te doen. Nou had ik niet veel, maar het moest helemaal echt lijken. Maar ’s avonds ging alles weer uit. Als ik dan naar mezelf keek, dan kreeg ik zo’n benauwd gevoel. Dan dacht ik: waarom zit dat er nou? Waarom moet ik altijd dat broekje aan? Waarom ben ik zo? Ik moet hier vanaf. En dan moest ook weer mijn bh uit met van die vullingen, van die kipfileetjes erin. Die smeet ik op de grond en dan dacht ik: gatverdamme. Dan voelde ik me zo ongelukkig. Als ik in de spiegel keek, dan zag ik wel een vrouw staan, maar niet een complete. Het was niet perfect. ,,Ik wilde gezien worden als een vrouw. Niet als een jongen, of een travestiet of een transseksueel. Voor mij was één nacht in de schijnwerpers met een pruik op en met namaakborsten niet genoeg. Want als ik thuis kwam en ik trok m’n broekje uit, dan wilde ik me nog hetzelfde voelen als toen ik in de discotheek stond. ,,Misschien klinkt mijn verhaal voor elke transseksueel wel als een sprookje. Ik ben tijdens mijn jongensjaren niet ongelukkig geweest. Ik heb de mazzel dat mijn ouders het allemaal heel goed begrijpen. Ze zijn de juiste ouders voor mij. Ik heb niet hoeven te vechten. Maar ik vind dat ik dat ook verdien. Want het is toch al moeilijk genoeg allemaal. Ik ben niet zo’n zielige transseksueel die altijd zwaar op de hand is. Ik zie mezelf niet eens als transseksueel, al ben ik dat wel in de ogen van anderen. Ik ben een vrouw. ,,Als je met een hormoonbehandeling wilt beginnen, voorafgaand aan een operatie, moet je eerst twee jaar als vrouw leven. Ga er maar aan staan als je nog op school zit. Daardoor had ik het er moeilijk mee te bepalen wat ik nou eigenlijk wilde. Ik was bang om getreiterd te worden en ik schaamde me. ,,Op m’n zestiende heb ik de travestieshow van Veronica gewonnen als Miss Kelly. Daarna dacht ik: het kan me niet meer schelen wat mensen zeggen. Ik kies voor mijn eigen geluk en ik heb er schijt aan wat anderen daarvan vinden. ,,Ik heb ook een tijd gehad dat ik echt een onuitstaanbaar kreng was. En heel erg van het pad af. Voor mijn operatie ging ik elke nacht stappen, feesten en zuipen. Ik moest de tijd doorkomen. De operatie werd maar uitgesteld en uitgesteld. Ik begon te denken dat het nooit meer goed kwam. Maar na de operatie is mijn leven weer heel rustig geworden. Zoals ik nu ben, voel ik het beste, yin en yang. Nog niet helemaal, maar ik heb wel een zeker evenwicht gevonden en dat is heel belangrijk. Ik kom niet veel meer in het nachtleven. Ik heb nu ook een heel gewone baan, als telefoniste. Dat wil ik niet mijn hele leven blijven, maar het is goed om weer te werken en onder de mensen te komen. Ik wil geen showgirl meer zijn. Er is meer in het leven dan alleen maar feesten en dronken zijn. Dat is zo’n oppervlakkig bestaan. ,,Ik heb tijden gehad dat ik alles van vroeger wegstopte, omdat ik alleen maar vooruit keek naar mijn operatie en alle dingen die ik geweldig vond. Terwijl ik ook hele mooie herinneringen heb. Ik weet nog goed dat ik in groep acht zat, in de klas met de meester en de kinderen om me heen en ik zat te dromen. Ik herinner me heel scherp het moment waarop ik dacht: het komt allemaal goed met mij. Er zal vast iets zijn waardoor ik me goed kan voelen in deze wereld, net als elk ander meisje. En dat is uitgekomen.’
