Het is voor mij een ‘moeilijk’ proces geweest: Echter met het woord moeilijk doe ik mezelf tekort.

Even kort door de bocht, Ik voelde me van binnen altijd slecht.

Ik begrijp niet waarom. Dit gevoel werd getriggerd, toen ik verliefd werd op een meisje. Ik was toen 23 jaar.
Ik wilde zo graag ‘normaal’ zijn. Ben ik normaal? Ik voel me niet aangetrokken tot vrouwen. Maar daar wilde ik niet aan toegeven. Wat is het? Is het mijn seksualiteit of worstel ik met mijn identiteit.

Het is een jaren durende lijdensweg. Tot ik het punt bereikte dat ik niet meer verder kon. Ik brak de relatie af met dat mooie meisje en bleef alleen achter.

Toen begon het zoeken naar wie ik ben. Ik woon en werk sinds dik een jaar in Spanje. Ik vlucht graag in bezigheden om maar niet na te hoeven denken wie ik ben. Met mijn kop in het zand bedrijf ik struisvogelpolitiek. Inmiddels ben ik 29 jaar en mijn ontdekkingstocht naar mezelf is nog lang niet klaar. Ik was conflicterend naar anderen. Dit veroorzaakte pijn en ik veroorzaakte leed bij anderen. Het is nu tijd, ik moet de waarheid ‘over mijn zijn’ onder ogen zien.

Marieke is het mooie meisje die mij verplichtte na te denken wie ik ben. Ze vond me als man leuk, toonde interesse, en wist beter wat ze wilde dan ik.

Ik voelde me fijn bij haar, ik bewonderde de aantrekkelijke vrouw. Het was iets wat ik nooit eerder voelde. Ik liep lange tijd op een roze wolk en als ik in de spiegel keek wilde ik haar zijn. Seks met haar voelde raar, ik werd er onrustig van, het voelde niet goed. Ze voelde het en er ontstonden haarscheurtjes in onze relatie. Ik kon haar niet geven wat ze wilde. Maar ik wilde haar niet loslaten. Ik wilde het gewoon niet. Waarom niet?

Onze relatie liep op de klippen. Ik wilde bij haar zijn en mijn verdriet deed verschrikkelijk pijn. Gedachten van stalken om haar te zien kwamen regelmatig in me op.

Ik werd gedwongen om na te denken, wie ben ik? Waarom wil ik haar niet loslaten? Het is zo fijn om bij haar te zijn. Waarom? Omdat, ze zo verschrikkelijk mooi is.

Ik wil Marieke zijn, zo mooi, zo fijn zo geraffineerd. Toen ik dat ontdekte dat ik een ‘zij’ zou kunnen zijn verdween mijn verdriet. Een euforie kwam in me op. Een explosie van gender expressie was het gevolg van mijn jarenlange zoektocht.

Deze gedachte was in eerste instantie enorm schokkend. Inmiddels ben ik er aan gewend, en beetje bij beetje verander ik in de zo diep gewenste vrouw die in mij zit.
Ik voel me beter dan ooit.

Auteur: Jenny

Vorig artikelLaverne Cox steunt Hillary Clinton in verkiezings video
Volgend artikelPositie van transgenders in Indonesië verslechtert

3 REACTIES

  1. Bij mij liep het enigszins ook op die manier. Ook ik werd verliefd. En ondertussen ben ik getrouwd en heb kinderen. Nooit voelde het naar bed gaan met een vrouw vreemd of onwennig. Alleen heb ik nagelaten om het aan mijn vrouw te vertellen bij het begin van mijn relatie. Ze heeft me niet in de steek gelaten, maar ze aanvaardt mijn anders-zijn niet. Dus kleed ik me om en loop thuis rond als vrouw wanneer ik alleen ben. Waarom worden transgenders niet of nauwelijks geaccepteerd ?

    • Hoi Dominique,

      ik kan me volledig vinden in je verhaal.
      Ik heb het nooit durven vertellen thuis en dus kleed ik me, als ik de mogelijkheid heb en helemaal alleen ben.
      Steeds veilig tussen 4 muren.
      Toch knaagt het dat ik me niet eens als vrouw kan begeven bij anderen die me als vrouw zouden accepteren.
      Bij anderen die me zouden steunen en me tips zouden kunnen geven.
      Stiekem droom ik van een man die me zo zou accepteren … dat is echter heel ver gezocht … dat besef ik wel … de meesten willen enkel sex en dan hoeft het niet voor mij.

      xx Shauny

  2. Ach ja, we moeten toch een weg vinden, met omgaan met hoe we zijn, en de juiste mensen om ons heen verzamelen. Momenteel gaat het eigenlijk best goed met mij. Nou ja, wel ups en downs moet ik eerlijk zeggen. Maar ik merk wel dat steun heel belangrijk is. Zie het artikel: https://www.travestie.org/38-7-transgendermensen-ondernam-suicidepoging/.

    Gelukkig accepteert mijn moeder mij zoals ik ben. Mijn vader zegt hetzelfde. Ik heb wel een kind, waarvan ik niet weet wanneer ik haar weer ga zien. Maar goed, ik heb wel geloof dat dat met de tijd ook goed komt. Het zit meer in angst en onwetendheid, dat mensen op afstand houdt. Maar goed, pluk de dag 🙂

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in