Catalonië, Spanje is een warm bad voor transen.
Transseksualiteit is in Catalonië niet langer een ziekte, zo heeft het publieke gezondheidssysteem besloten. Het is niet meer noodzakelijk om gediagnostiseerd te zijn met genderdysforie, om aan hormoontherapie en later chirurgie voor geslachtsverandering, te beginnen.
Een enorme overwinning voor transminded Barcelona.
Ikzelf heb hier, na jarenlang worstelen, eindelijk mezelf ontdekt. Ik ben een vrouw, en heel mijn leven zit ik opgesloten in een mannenlichaam.
Obsessieve hersenkronkels (mijn manier om de realiteit te ontvluchten) zijn verdwenen. De toekomst ligt voor me.
Maar toch, in Spanje ga ik mij niet transformeren. Ik spreek behoorlijk Spaans, maar mijn moedertaal wordt het nooit. Om al het geschrevene en gesprokene goed te begrijpen, is Nederland de aangewezen plek. In Nederland reken ik op steun van mijn familie, vrienden en kennissen.
Tegelijkertijd heb ik vragen. Teruggaan naar Nederland maakt me bang: gaan mijn ouders mijn identiteitsgevoelens begrijpen? Kan ik rekenen op hun steun? Vind ik een nieuwe baan, bouw ik een carrière op?
Mijn Spaanse ontdekkingsreis.
Ik begrijp in Spanje pas goed wat me bezielt. Ver weg van Nederland kom ik tot rust, leer ik voor mezelf te zorgen. Niemand uit mijn Nederlandse inner-circle die me beïnvloedt. Ik maak nieuwe vrienden, slaag in mijn werk en heb nu een fijne vaste stek.
Zelfhulpgroep Transit.
‘Mijn eigen ik’ heb ik gevonden. Het geeft een vrij gevoel maar ook angst. Wat brengt de toekomst?
Doemscenario’s stapelen zich op. Een Spaanse zelfhulpgroep bestaande uit transmensen, opgezet door een vrijwilligersorganisatie Transit genaamd, biedt hulp.
Mijn twijfels en onzekerheden gooi ik in de groep. Begrip en geruststelling krijg ik ervoor terug. “Het zit vooral in mijn eigen hoofd; hoeveel angstgevoelens zijn realiteit?”
Ik creëer ze vooral zelf, merk ik na een tijdje. Wat een bevrijding!
Transvrouw Julia gaat door over het thema werk. “Het was moeilijk om de directeur over mijn transitie te vertellen”, zegt ze. “Hij flipte ook wel even. Maar eigenlijk was het al gauw weer van: “aan de slag”.
Julia neemt hormonen en heeft ronde heupen en de eerste tekenen van borstgroei. Ze maakt haar kledingswitch enige tijd nadat ze met hormonen is gestart. Ze vertelt: “Ik kreeg borsten en het voelde vreemd om me nog te uiten als man. Mijn collega’s noemen me nu Julia en dat vind ik fijn.”
Jenny
Jenny (ik), wil dat mijn omgeving mij gelijk Jenny noemt. Omschakelen? Tuurlijk, doe ik even; het voelt zo goed. Voor mij geen probleem. Al mijn mannenkleding ligt voorgoed in de kast, en ik open de aanval op vrouwenkledingzaken. Eerst met vriendinnen, want alleen is eng. Kleding kopen, androgyne weliswaar, maar voor vrouwen. Ik kleed me niet meer in mannenkleding. Enkel een jas of een neutraal shirtje misschien, maar daar blijft het wel bij.
Kledingswitch of niet. Voor de buitenwereld ben ik een man. Voor velen hoort daar een mannennaam bij. Om dit te veranderen moet ik evolueren in mijn rol als vrouw. Sommigen vinden het ongemakkelijk, om mij Jenny noemen als ze me zien. Het ongemak wordt gecamoufleerd door bijvoorbeeld grappig gedrag. Alsof het allemaal niet zo serieus is. “Heee Jenny”, of je wordt voor 100 procent genegeerd.
Er zijn mensen die me met ‘zij’ aanspreken en dat voelt fijn. Zij begrijpen hoe het werkt.
Bij Transit thuiskomen
Bij Transit kom ik thuis. Op de bijeenkomsten ben ik ‘Jenny’ en ik voel me begrepen. Iedereen neemt Jenny, en daarmee mij, serieus. Maar hoe fijn en actief de Barcelonese transcommunity ook is, de taal barrière is moeilijk te slechten, door (vooral) het Catalaans. Brochures met boeiende informatie, ze verschijnen in het Catalaans. Een associatie die zich bekommert om vluchtelingen met LHBT achtergrond, geeft speeches en brochures uit in het Catalaans.
Na een avondje stappen, zelfs al spreek ik de hele avond Spaans, ben ik kapot. Ik heb het gehad. De helft van de gesprekken om me heen is Catalaans. Vanzelfsprekend haak ik af. Ik snak naar mijn eigen taal, naar snel praten, niet nadenken, weten dat de ander je begrijpt. Tijdens de trans manifestatie spreek ik Engels met een transvrouw. Dat is al fijn.
Daarom Nederland, here I come. Ik weet niet wanneer, maar een volledige transitie in Spanje, lijkt me niet slim. De gedachte aan een terugkeer naar Nederland geeft rust.
Auteur: Jenny uit Barcelona Spanje.
