Donderdag 3 november jl. is de nacht van mijn leven. Make-up, gestijld haar en een jurk zorgen voor grote vreugde. Mijn lijf trilt en zegt: ‘Eindelijk geef ik toe aan mijn vrouwelijke gevoelens’.
Fanny is de visagist van een besloten groep voor cross-dressers en transmensen in Barcelona. Ik contacteer haar op maandag voor een complete make over. “Geniaal”, is haar reactie op de make-up hulp vraag. Fanny helpt graag mensen die een gender switch maken. Ze kijkt uit naar mijn komst donderdagavond.
De adrenaline giert door mijn lijf. Het aftellen is begonnen, nog twee dagen. De doemscenario’s in mijn gedachten wisselen zich af met een ongekend verlangen om vrouw te zijn.
Ik zit op de barkruk bij de besloten groep transmensen. Maria spreekt me aan. Je bent bang he? Ik knik bevestigend, ja. Ik voel het in mijn nieren steken, en ik straal angst uit. Maar waarom?
In het hok bij visagist Fanny verdwijnt de angst. Haar make-up collectie is spectaculair; tientallen bakjes met kleurtjes en kwasten. Ze is een artiest en zo gezellig en leuk. Iedereen loopt weg met haar. “Wil je met me trouwen?” vraag ik voor de grap. Ze brengt twee basislagen foundation aan op mijn gezicht. De visagist vervolgt met een poeder, en later oogschaduw, eye-liner enzovoort. Ze grapt ontspannen met de omstanders. Mensen kijken nieuwsgierig. Iedere penseelstreek brengt de vrouw in mij meer naar boven. Ik zie mezelf veranderen en er ontstaat een glimlach op mijn gezicht.
Fanny stijlt mijn haar, en dan gebeurt iets bijzonders. Ik kijk in de spiegel en ben met stomheid geslagen. Ik zie een vrouw. Mijn gevoelens zijn niet te verwoorden. Ineens voel ik liefde voor mezelf. Als man vind ik foto’s verschrikkelijk. Nu wil met mensen op de foto. De mensen in de groep zien: ‘ik ben één van hen’. Mensen willen met me praten.
Ik wandel met knikkende knieën uit de make-up ruimte, de grote ‘huiskamer’ in. Mijn euforie mixt zich weer met angst. De wil om door te lopen is groter dan de wil om te vluchten naar de veilige ruimte waar Fanny is. Gespannen, angstig, ga ik richting huiskamer, aarzelend, maar toch zelfverzekerd.
‘Komt ze!’ , hoor ik roepen en een applaus volgt. Ik ervaar waardering voor wie ik ben. Ik verstop me nog een beetje, maar de angst verdwijnt snel en ik meng me onder de mensen.
Hoe heet je? ‘Jenny’ zeg ik zonder twijfel en gêne. Ik ben verbaasd hoe de switch uitpakt; ik oog als passabele vrouw. Het dubbelleven waar cross-dressers over praten is me duidelijk. Er is geen Jenny zonder make-up, jurk, BH en een mooi gekapt kapsel. Het is een geweldige sociaal fantastische leerzame avond.
Een groep transvrouwen en mannen wil gaan wandelen in de stad. Ik twijfel of ik mee wil naar buiten. Enigszins bevreesd volg ik de groep.
Ik sta die avond op hakken maatje 41. Ik heb maat 43, maar ik ben dankbaar dat ik ze mag lenen. Ik ben 1.85 meter lang, met die damesschoenen ben ik een stuk langer. Ze knellen gigantisch maar het maakt niet uit; ik voel me goed op deze hakken en wandel redelijk stabiel. We maken een korte wandeling door de mij zo geliefde stad Barcelona.
Mijn zelfvertrouwen groeit met de minuut. Ik kan het niet bevatten.
Mijn knellende voeten doen pijn van de wandeling. Maar, I did it! Ik was buiten. Een nieuwe stap. Ik heb vanavond heel wat angsten overwonnen. Het is een buitengewone euforische ervaring.
De avond vloog voorbij en het moment om terug te switchen nadert. Het is balen als ik mijn make-up verwijder. Ik wil het laten zitten. Maar zo over straat naar huis is geen goed idee.
Pieter is mijn mannennaam, in mijn mannelijke gedaante ben ik al jaren ongelukkig.
Deze avond was mijn coming out en verandert mij voorgoed. Ik wil een vrouw zijn. De volgende dag voel ik me onprettig in mijn neutrale outfit. Ik ontwijk het moment om in de spiegel te kijken en hard geconfronteerd te worden met Pieter.
Is het tijd om definitief te switchen? Ik neem me voor een dubbelleven te starten. Deze aanpak geeft rust, het is geen wedstrijd. Ik haal een spijkerbroek uit mijn kast, en mijn man/vrouw leven begint.
Binnenkort komt Jenny weer naar buiten. Ik kan niet wachten!
Auteur: Jenny vanuit Barcelona Spanje
Zo herkenbaar. Ook ik heb een dubbelleven en zou zo vreselijk graag voor altijd afscheid willen nemen van mijn geboren ik. Spiegel kijken in mannelijke vorm of überhaupt op de foto willen is not done. Als ik ben getransformeerd naar mezelf voelt het allemaal zo vreselijk goed. Zucht… was ik maar 20 jaar geleden wakker geworden om te kunnen zijn wie ik echt ben,
Misschien is het nooit te laat. Ik ken uw leven niet. Maar ik ken een trans persoon van gepensioneerde leeftijd die nog een transitie inging.