Voor de derde keer maak ik een gendertransformatie. Maya is net als ik – waarschijnlijk – een trans. Ze is er nog niet helemaal uit. Wat wel zeker is: ze kan goed opmaken. Een imposante make-up collectie komt uit haar tas. De make-up zit in een uurtje op mijn gezicht. Ik zie mezelf in de spiegel, en eerst voel ik me niet tevreden. Wat is dit? Wat ontbreekt er? Is het de make-up? Is dit niet mijn stijl? Mijn zwarte jurk en gouden hakken maken het plaatje compleet. Het geluk stroomt door mijn lijf. Ik ben een vrouw!
We openen de deur van mijn studio en lopen een trap op naar het dakterras. Boven mijn jurk draag ik een dikke jas, want zo heel warm is het vandaag nog niet. Maya wil me fotograferen en bij iedere foto gaat mijn jas uit. Ze is uiterst professioneel. Met haar blits ogende fototoestel met fotorolletje drukt ze af. Keer op keer. Ze geeft aanwijzingen, en werkt met licht. Teveel licht, te weinig licht, of precies goed. Mijn kin iets naar voren. Mijn ogen even een paar seconden sluiten, om ze dan weer open te doen – en ik even het felle licht moet verdragen. En precies in die paar seconden drukt Maya af.
De nieuwe stop is het trappenhuis. Ik houd mijn handen aan de reling en leun naar achteren voor de foto. Dan gaat de voordeur van de woning van mijn bovenbuurvrouw open. “Goh, speciale locatie”, zegt ze. Ik vraag me af of ze me herkent.
Het is tijd om de straat op te gaan. Tot mijn eigen verbazing ben ik totaal niet bang. Ik loop in mijn jurk en als vrouw op klaarlichte dag met Maya naar buiten. We beginnen onze zoektocht naar ‘de bunkers van Carmel’. Een plek dichtbij mijn huis waar een schitterend uitzicht over de stad schijnt te zijn. We moeten flink klimmen. En dat op mijn gouden hakken.
Het is flink zoeken. En na een tijdje vraag ik Maya of ze voorbijgangers de weg wil vragen. Dat vind ik wat heftig om zelf te doen. Op straat lopen is al heel wat. En dan ook nog iemand aanspreken? Maar ik wil richting de bunkers en mijn drang om te doen wat ik wil, is simpelweg groter dan de angst om iemand aan te spreken. Niet veel later vraag ik iemand de weg. Uiteraard gebeurt er niets vreemds. De persoon legt uit hoe we richting bunkers gaan.
Tijdens het lopen maken we veel foto’s. Iedere keer gaat mijn jas uit en dan sta ik daar. Open en bloot in mijn jurk, te poseren op straat middenin een woonwijk. Mensen lopen voorbij. Ik besteed geen aandacht aan ze. Ik ben gefocust op wat we doen.
“He knapperd!” wordt er vanaf het dak van een flatgebouw geroepen. Ik vind het geweldig en voel me enorm gevleid. Tijd voor een nieuwe foto. We vinden uiteindelijk het bergpad naar de bunkers. Mijn tenen beginnen in mijn hakken steeds luidruchtiger te protesteren. We klimmen, en zien steeds mooiere stadspanorama’s. Heel Barcelona ligt aan mijn pijnlijke voeten.
Het is wat fris maar wel een mooie dag en we komen veel mensen tegen. Het verblijdt mij enorm dat ik als vrouw te midden van deze personen buiten rondloop. Er gebeurt werkelijk waar niets vervelends. Ik en Maya hebben het erg fijn. Zij maakt tientallen foto’s en ik geniet met volle teugen van elke pose. En van haar aanwijzingen. Ze vertelt me iedere keer wat ik moet doen en het resultaat mag er straks ongetwijfeld wezen.
Het is tijd om naar huis te gaan. We lopen de hele weg terug. Na een tijdje doen mijn tenen zo’n zeer dat ik mijn schoenen in mijn handen neem en op blote voeten verder loop.
Als de weg weer vlak is, doe ik de hakken toch weer aan. Ondanks de pijn voelt het simpelweg beter.
Een nieuwe stap is gezet. Ik was een hele middag als vrouw buiten. Onder de mensen op een toeristische plek. Het is een geweldig gevoel, een zoete overwinning!
Auteur: Jenny
