“Wat sta je nou te zuchten, vuile homo!” , bijt de Spaanssprekende jongen mij toe. We kruisen elkaar op roltrappen in een station. Hij en een meisje gaan richting de trein en hij staart me aan. Ik zucht want ik ben moe, wil naar huis en ben het zat dat mensen naar me kijken. Dat is voor hem reden genoeg. Hij schreeuwt en scheldt en is bijzonder agressief.
“Oh my god”, zeg ik vol ongeloof en verbijstering tegen Yara – een transvriendin die met mij mee is gaan shoppen. “Hoor je dat?” Ja, reageert ze lacherig. Ik peins er niet over om verhaal bij de jongen te gaan halen. Straks krijg ik tien stoten op mijn neus. 
Ik en mijn vriendin zitten in de trein. Ik kijk door het raam naar het tegenoverliggende perron en zie het koppel zitten. Alsof er niets is gebeurd. Ik heb zin om mijn middelvinger naar hem op te steken maar ik doe het niet. “Het is maar goed dat ze de andere trein pakken”, vindt Yara. “Joh, denk er niet langer over na”, vervolgt ze. “Er lopen nu eenmaal dit soort lui op de wereld.”
Mensen vertellen mij dat deze dingen gebeuren. Maar nu het mij overkomt kan ik het niet zomaar vergeten. ‘Maricon’ – het Spaanse scheldwoord voor gay – zoemt de rest van de avond door mijn hoofd. De volgende dag bespreek ik het op mijn werk.
“Waarschijnlijk doet hij dit om zich beter te voelen over zichzelf”, vindt collega Leny. “En misschien is hij wel jaloers dat jij het lef hebt om in transitie te gaan.” Kort voor het gebeuren zie ik de jongen met het meisje discussiëren. Wie weet heeft hij daarvan een dip en reageert dit op mij af. En wil hij zijn mannelijkheid aan haar tonen door mij uit te kafferen.
“Als je al scheldt, doe het dan goed”, begin ik tegen collega Daniël. “Noem me tenminste ‘maricona’ (de vrouwelijke versie van maricon).” We moeten allebei hard lachen. “Ik weet niet zeker wat ik zou doen”, zegt hij. “Ik denk dat ik zou reageren. Wat zei je? Heb ik je goed verstaan? Noemde je me nou homo?”
Met een reactie lok je meer agressie uit. Het is beter om het te laten. Gelukkig is het een incident. Ik ga al weken met rokjes en make-up over straat en heb nul problemen. Mensen kijken. Maar meestal denk ik: laat ze lekker. Ik ben er niet mee bezig.
Auteur: Jenny
