Leugens en het bedrog

Ik lees blogs uit pure interesse omdat ik een relatie heb gehad met een man die transgender , travestiet, crossdresser of hoe je het noemen wilt, bleek te zijn.

Een groot geheim, wat ik uiteindelijk zelf heb moeten ontdekken. Wat volgde was ontkenning, vermijding, vluchten, leugens en bedrog. (ook met andere vrouwen).
De bodem wordt onder je weggeslagen. Wat mij het meest trof was niet de travestie, maar het gemak waarmee gelogen werd. Gedrag wat wellicht veel transgenders zich hebben aangeleerd (??)

Ik ben me erin gaan verdiepen en heb er met kenners over gesproken. Ik begreep als geen ander dat kunnen zijn wie je bent het aller belangrijkste is. Begreep de vermijding, de leugens en de moeite hiervoor uit te komen en had het heilige geloof dat als je er samen voor ging, “het” en de ander de ruimte zou geven, het goed zou komen. Niet gemakkelijk, maar dat geeft niet. De weg naar openheid, weer vertrouwen krijgen en acceptatie kan ook een mooie zijn, zeker als je dat samen in liefde kan doen.

Ik ben niet uit de relatie gestapt maar heb ervoor gevochten. Voorgesteld het juist op te zoeken. Tevergeefs, als de ander zichzelf niet accepteert en er niet open over wil zijn, het niet met je wil delen, de leugens blijven, is de breuk onvermijdelijk. De relatie is abrupt geëindigd, weer de vlucht, de vermijding. Zonder hier een oordeel over te vellen overigens, maar slechts een opsomming van de feiten, bewust van de emoties die het teweeg brengt.
Wat ik in de blogs mis, behalve een terloopse benoeming (maar misschien is dat ook niet je doelgroep) is; waar is het begrip voor de partner? (en natuurlijk andere dierbaren). Voor velen zal het een traumatische ervaring zijn. Hoe eenzaam denk je dat het voor hen is? In de relatie – er moeilijk met anderen over kunnen praten – de schaamte, je man blijkt half vrouw – hoe gaat je omgeving reageren – de adviezen van anderen, “meid, stop hiermee” – “wil je dit?”- hoe ga je hiermee om.

Erkenning van en ruimte voor het gevoel van de partner is minstens zo belangrijk (en onlosmakelijk met elkaar verbonden, lijkt mij) Een partner/dierbare kan de crisis niet “voor” zijn middels coaching. Zij weten immers van niets. Ik heb die erkenning en ruimte voor mijn gevoel niet gekregen. Abrupt de relatie verbreken en je richten op andere contacten, (waar je wat er in het verleden is gebeurd gemakkelijk de rug toe kan keren), is mijns inziens weer vermijding en vluchtgedrag. Al zal het hier in de praktijk vaak op neer komen, is mijn visie:

Niet weglopen, juist daar waar je vermijdingsgedrag groot is, openheid van zaken geven, je kwetsbaar opstellen en laten zien wie je bent, is aangaan, wat in het proces juist belangrijk is, niet er omheen maar er doorheen. Ook voor je partner!! Respect hebben voor elkaars zijn, emoties, gevoel. Hoe lastig dat ook is. Je beperkt hiermee de schade voor je partner of dierbare en daarmee ook de schade voor jezelf. En natuurlijk daarbij de angst onder ogen zien. Voor verlies, voor de emoties, de afwijzing. Begrijpelijk! Ook je partner heeft die angst!!!! Je staat hierin niet alleen!! Die angst uitspreken naar elkaar schept al een band en daar kan veel moois uit voortkomen, hoe de uitkomst ook is. Natuurlijk kan het om allerlei redenen alsnog leiden tot een breuk, maar dan als geaccepteerde keuze (van allebei), zonder wrok of verwijten. Er is geen moord gepleegd! De partner zou een begripvolle vriend(in) kunnen worden, wat de kans op eenzaamheid verminderd. En dat is al zoveel gewonnen.

Of juist kunnen ervaren dat er vanaf de andere kant (partner/dierbaren) ook acceptatie kan zijn, ervaren dat er, na een moeilijke periode, ook waardering voor je is, er gezien wordt wie je nog meer bent en dat is veel, is in mijn ogen een belangrijk onderdeel van het proces. Ook voor de partner! Tevens 2 vliegen in 1 klap; de ander (partner/dierbaren) heeft immers ook iets te verstouwen. Uit de kast komen, zelfacceptatie en zelfvertrouwen, de begeleiding die dat nodig heeft, is heel belangrijk en prachtig! Maar je partner/dierbaren hierin meenemen kan zoveel meer betekenen en de eenzaamheid doorbreken, maar dan ook voor beiden! Met de travestie/crossdressing had ik kunnen leven, niet met de vermijding, de leugens en het bedrog. Ik denk dat dat voor veel partners/dierbaren geldt. Mooi als dat in coaching bij elkaar zou komen. Daar zou ik voor willen pleiten. Ik wens een ieder die hiermee worstelt veel kracht.

Auteur: Francisca

Bovenstaande column is een reactie op een artikel op onze site:

Eenzaamheid onder transgender mensen.

Van auteur: William Slotboom

Uw reacties op de column sturen wij door naar de schrijfster van het artikel.

Eenzaamheid onder transgender mensen
Een hobbelig pad
Onze maatschappij is best hard, zit vol met overtuigingen en patronen. Daar heb je als (parttime) transgender mee te dealen. Dat is verdomd lastig als je tegelijk zo kwetsbaar bent.
De transgender die kiest voor zichzelf, die kiest voor vrijheid, zal uiteraard allerlei hobbels moeten overwinnen. Niet onbelangrijk daarbij is het betrekken van dierbaren, vrienden en vriendinnen en werkomgeving. Boven alles staat natuurlijk weer de zelfacceptatie, eigenwaarde en uiteindelijk zelfvertrouwen, waar ik eerder een column overschreef.
Langs die vaak lange weg, drempels kom je overal tegen, kan het een mooie reis worden. Zo niet dan is de weg lastiger.

Eenzaamheid ligt op de loer
Echter wanneer je een deel van jouzelf verstopt houdt, ligt eenzaamheid op de loer. Ik put hier uit eigen ervaring, ervaring van klanten en andere ontmoetingen en heb er een aantal onderzoeken op nageslagen. De feiten zijn (uit “Worden wie je bent”, 2012):
1. Er zijn in Nederland naar schatting ruim 48.000 personen van 15-70 jaar ‘transgender’. Driekwart van hen is als man geboren.
2. De meerderheid van de transgenders heeft werk, maar bijna de helft van de transgenders is daar niet open over het trans-zijn.
3. Er zijn opvallend veel transgenders afhankelijk van een uitkering. Een derde van de alleenstaande transgenders heeft een inkomen onder de armoedegrens.
4. Vergeleken met de rest van de bevolking zijn meer dan twee keer zoveel transgenders die aan het onderzoek meededen eenzaam, hebben zeven keer zo veel van hen ernstige psychische problemen en hebben tien keer zo veel ooit een zelfmoordpoging ondernomen.
5. Ruim 40% van de transgenders heeft te maken met negatieve reacties.
Daar word je niet blij van. Echter de groep die het transgender zijn in deeltijd vormgeeft, is vele malen groter. De weg naar transitie is niet aan de orde. Een transgender is immers ook een paraplubenaming voor iedereen die niet precies past in de traditionele man- of vrouwverhouding. Daaronder vallen travestieten, transseksuelen en androgyne personen.
Overigens wil ik meegeven dat een transitie traject gepaard kan gaan met veel stress en dat het belangrijk is zo’n traject te ondergaan met alle steun van wie je maar kun bedenken.

Wegstoppen

Eigenlijk ben je “anders”. Je twijfelt over wie je bent en het is vaak een lange weg om er achter te komen wie je bent. Sommigen doen daar een leven over, sommigen weten het snel. Soms komen er omstandigheden op je pad. Ontmoetingen met homoseksuelen, een ontmoeting met een travestiet of anderszins. Die ontmoetingen lijken dan iets bij je te raken en vervolgens stop je het weg. Zo ook kan het zijn dat personen van het andere geslacht jou een spiegel voor houden. Ook ik heb een duidelijke love-map, een vrouwbeeld. Zo’n vrouw zou ik ook wel willen zijn. Ook dat kun je weer wegstoppen.

Vaak volgt er wel een experimenteerfase waarbij je als transgender zoekt naar uitingsvormen, kleding aanschaft. Vaak over de top. Gezien worden, internet is bij uitstek zo’n plek om redelijk anoniem jezelf te uiten en te laten zien. Heel vaak verdwijnt alles weer in de vuilnisbak. Het zal toch niet waar zijn. Wat moet je hier mee. Wegstoppen dus!

Zo ook kan dit gaan in jouw relatie. Gewoon niet vertellen, wegstoppen dat gevoel. Met als gevolg je ziet jouzelf maar voor een deel en jouw partner ziet maar een deel van jou. Dat is pas eenzaam. En zeker geen volwassen relatie. Daar ligt ook de depressie op de loer of een relatiebreuk.

Dit alles werkt door in jouw welzijn van alle dag, in jouw omgang met anderen, op het werk. Ik sta er niet meer van te kijken hoeveel transen eenzaam zijn, niet lekker in hun vel zitten of zelfs hun baan kwijt raken.

Onverlet laat dat er een groep is die zijn of haar weg vindt, mag zijn wie hij of zij is, daar een weg in vindt met dierbaren en werkomgeving. Of daar een weg in vindt om dit “zijn” te delen met gelijkgestemden. Er zijn inmiddels mogelijkheden genoeg, denk aan praatgroepen bij Transvisie, T&T-avonden, gendercafé `s en de Transgendercirkel.

Toch maak ik me zorgen om velen die zich terugtrekken uit angst voor zichzelf, de maatschappij en uit angst een partner te verliezen. Eenmaal ver teruggetrokken, dus eenzaam, geen baan en armoede lijken slechts noodgrepen te resteren. Zelfmoord of prostitutie.
Pak je kans, je leeft maar één keer, maak keuzes. Biedt een helpende hand.

Je bent niet alleen, er zijn mogelijkheden voor jouw eigen pad, ook jij bent een mooi mens. Lieve mensen, hou je ogen en oren open. Eenzame mensen komen vaak niet vanzelf van de bank of uit het isolement. Een klein zetje kan al helpen. Besef dat zo’n 5% van de mannen en vrouwen gevoelens hebben van het andere geslacht. Onze gezondheidszorg is wellicht hier niet op ingericht, echter er zijn wel degelijk mogelijkheden.
Ik ervaar als parttime transvrouw en als lifecoach dat begeleiding je op pad helpt naar een rijker leven.

Wil je meer weten over mij, kijk dan eens op www.b-lifecoaching.nl.

Auteur: William Slotboom