Wellness, voetbalvandaal en bodypaintmodel
“Wie neem je mee naar een onbewoond eiland”, of “Wat kocht je van je eerste salaris?” Op de labeltjes van Pickwick thee staan allerlei van dit soort vraagjes (voor vrouwen, lijkt me). Recent kwam ik een nieuwe tegen: “Zou je een dag van geslacht willen veranderen?”
Hm, dat lijkt me wel wat. Misschien wel meer dan een dag, hoewel zeker niet permanent (zie mijn vorige columns). Maar goed, voor een dag. Er komen meteen allerlei vragen op: is dat dan op dezelfde leeftijd, of mag ik er een paar jaren, zo’n 30 tot 35, af doen. Lijkt me er wel bij te horen, maar misschien vindt pickwick dat overvraagd. En hoeveel pecunia heb ik dan tot mijn beschikking. Moet ik het met mijn pensioencentjes doen, of mag ik de big spender uithangen.
Laten we even, want dat is natuurlijk het leukste, aannemen dat het die dag allemaal fully equipped mag zijn, welgevuld qua lijf en portemonnee. Ik denk dat ik mezelf, heel clichématig, op een intensief dagje wellness trakteer, in een super-de-luxe resort. Lekker m’n hele lijf laten masseren, een uitgebreide gezichtsbehandeling ondergaan, zorgvuldige mani- en pedicure met een glanzende kleur nagellak en een zeer professionele make-up met prachtige smokey eyes. En niet te vergeten, een uitgebreide kappersbeurt. Ik denk dat ik dan voor extensies ga, lijkt me heel bijzonder om in één keer lang haar te hebben. Hopelijk staat het me. Over de kleur ben ik niet zeker, dat overleg ik met de kapster. Blond is favoriet maar te voor de hand liggend. Er zijn ook prachtige kastanjebruine of koperrode haarkleuren.
Aldus zowel uit- als toegerust, is het tijd om nog een paar uurtjes lekker te shoppen. Het is prachtig voorjaarsweer, een ‘rokjesdag’. Ik heb een zandduinkleurige driekwart broek aan, met erop een truitje dat een beschaafd decolleté toont. Aan m’n voeten een paar open schoentjes met een licht hakje, er moet flink worden gelopen. Natuurlijk wordt het vaste patroon gevolgd: lingerie, een paar jurkjes, een nieuwe, chique tas, twee of drie paar schoenen en een paar geweldige laarzen. Veel te dure oorbellen en nog een handvol accessoires. Om de dag mee te besluiten pak ik een terrasje en koester me met een glas Chardonnay in de zon. Ik zie mannen naar me kijken en voel me geweldig. Eenmaal thuis gekomen, schop ik m’n schoenen in een hoek, trek m’n beha uit en m’n joggingbroek aan. Ik ruim alle aankopen nagenietend op. Zo, wat een dag. Voor herhaling vatbaar.
Op zondag 14 mei heeft Feijenoord, de week na de zeperd tegen Excelsior, ook tegen Heracles de zenuwen niet in bedwang en speelt gelijk– terwijl Ajax wint van Willem II. In plaats van de Coolsingel wordt het de Arena. Een deel van de Feijenoordaanhang laat het niet bij woorden, maar gaat over tot daden. Misdaden, in dit geval. Op de tribune werd al “Bij Kuyt is het kruit eruit” gezongen, na de wedstrijd gaat het helemaal fout. Een van de ergste hooligans rukt verkeerspaaltjes uit de grond en smijt die welbewust in een boog naar de politielinies. Want dan ketsen ze niet op de schilden af, maar kletteren ze op koppen. Losliggende stenen worden beurtelings door ruiten gesmeten en op agenten of journalisten gemikt. Met een paar maten gooit hij eerst een haringkar en vervolgens ook nog een fritestent om, waarbij de hete olie richting een ME-peloton stroomt. Op de charge sprint hij weg, ondertussen een cameraman tackelend en een geluidsman een oplawaai verkopend. Zodra hij in veiligheid is, keert hij zich om, scheldend en tierend op ‘die wouten’, raapt een paar klinkers op en vuurt de knullen in z ‘nabijheid aan er weer tegenaan te gaan. Zo gaat het een paar uur door totdat hij eindelijk door niet minder dan vier agenten in burger wordt ingesloten en met de grootste moeite wordt ingerekend. Hij wordt voor de nacht in de cel gezet.
Als de volgende dag een agent hem op komt halen voor verhoor, treft hij tot zijn verbijstering een lachend meisje aan dat hem zegt dat ze een waanzinnig leuke dag heeft gehad, gisteren. Aan haar vinger bungelt een pickwick labeltje. De agent snapt er helemaal niets van, totdat de kantinejuffrouw het hem uitlegt: léés dat labeltje maar eens.
Dit verhaal hoorde ik toen ik, omdat ik over ze schreef, van pickwick nóg een dag vrouw mocht zijn. Dit keer koos ik ervoor model te zijn op een zomers bodypaint festival. Naast me stond een meid met een prachtig figuurtje. Terwijl onze lichamen werden beschilderd, wat uren duurde en waarbij we voortdurend door de bezoekers werden gefotografeerd, maakten we een babbeltje. Ik vertelde dat ik vrouw voor één dag was, dankzij pickwick. “O”, zei ze, “dat heb ik ook een keer gedaan. Op de dag dat Feijenoord géén kampioen werd. Heb ik me heerlijk uitgeleefd als voetbalvandaal.”
“Vertel’, zei ik.
Auteur: Nomi de Pluum
