Met volle tassen make up, een zwartpaars jurkje, een spijkerrok en een lang overhemd met ruches sta ik bij vriendin Lana voor de deur. “Laten we een re-styling doen”, stelt ze een paar weken eerder voor.
Veel tijd voor opmaken is er niet. Om half drie trapt voetbalclub Ajax af en worden de Amsterdammers kampioen – droom ik alvast vooruit. Dan moet ik opgemaakt in een bar staan.
Lana zet me in een stoel en het make-up feestje kan beginnen. Ze smeert een basiscrème op mijn voorhoofd, wangen en kin. “Zodat de foundation beter blijft zitten”, zegt ze. Ze pakt een aan mijn huidskleur gelijke poeder en dept voorzichtig over mijn hele gezicht.
Ik smeer mascara altijd dubbel op mijn wimpers. Ik strijk zowel onder als van boven over de haartjes. Mijn vriendin heeft een andere manier. Ze houdt de stick voor mijn ogen. “En nu knipperen”, zegt ze. De mascara krult mijn wimper vanzelf omhoog en verft deze mooi zwart. Zo doen we beide kanten, terwijl ik knipper en zij de mascarastick op haar plek houdt. Ik maak mijn wimpers altijd heel dik op. Dit zit er beter, fijner uit en met een mooie krul naar boven.
Door het vele make-up gebruik zijn mijn ogen rood geïrriteerd. Lana werkt met een conceiler de irritatie fijntjes weg. Ze brengt roze oogschaduw aan en trekt strakke blauwe lijntjes boven mijn wimpers.
Mijn haar is een vrij droge bos stro. Als ze de stijltang pakt moet er eerst een hydraterende spray door mijn krullen. Ik vind een steile coupe erg mooi. Het maakt me een stuk vrouwelijker. Lana plaatst een speld zodat mijn manen niet voor mijn ogen hangen.
Een beetje donkerroze blush geeft kleur op mijn wangen. De kwast toucheert lichtjes mijn huid. Lana mengt er nog wat roze oogschaduwkleur doorheen. We vinden een glim lippenstift met bijna de tint van mijn lippen. De binnenkant van mijn ogen krijgen een blauwe stip. “Daar worden ze groter van”, zegt ze.
Ik kijk in de spiegel en ben erg tevreden. Met deze look kan ik prima naar de kroeg. De blauwe lijntjes zijn duidelijk te zien, maar trekken niet overdreven de aandacht.
“Doe de jurk aan”, zegt Lana en ik sta mezelf voor de spiegel te bekijken. Ik voel me goed in mijn zwartpaarse jurk, maar op straat val ik gigantisch op. Ik kies voor mijn spijkerrokje met naar binnen lopende pijpen, en een blauw-wit gestreept overhemd met ruches.
We staan middenin de Nederlandse bar. Mijn kampioensdroom valt in duigen want als we binnen komen staat Feyenoord al met 2-0 voor. “Dames, beneden is ruimte om voetbal te kijken”, zegt een medewerker tegen ons. Wow, zo vrouwelijk zie ik er dus uit. Hij zei het echt: “Dames.” Mensen beginnen me als een vrouw te zien.
Feyenoord is kampioen en de kelder van de bar stroomt leeg. “Mevrouw, ik ga hier afsluiten”, klinkt een mannenstem. Ik reageer niet, maar loop rustig naar boven. Mogelijk zou mijn mannenstem me alleen maar verraden. Dit is de tweede keer mevrouw in nog geen twee uur tijd.
Auteur: Jenny
