Ik ben uit met een paar mensen en ineens komt ze aangelopen en mengt zich in onze groep: Vanessa. We hebben een enorme klik en stoppen de rest van de avond niet met praten.
De weken daarvoor vreet angst me van binnenuit op. Kan ik deze verandering van man naar vrouw wel aan in Barcelona? Moet ik niet gewoon terug naar Nederland, naar mijn familie? Ook het gevoel eenzaamheid komt regelmatig langs. Ondanks mijn angst meng ik mij onder de mensen. Vrijdagavond verlaat ik met gestijlde coupe en mooi opgemaakt mijn huis.
Het is San Joan, een belangrijke feestdag voor de Catalanen. We vieren de start van de zomer en aan het strand knalt voor duizenden euro’s aan vuurwerk in de lucht en op de grond. We zitten in het zand en Vanessa en ik hebben alleen aandacht voor elkaar. Mensen onderbreken ons gesprek. “Laat ons lekker met rust”, denk ik stilletjes bij mezelf.
We staan samen voor de ingang van een Spaanse discotheek. Om ons heen knallen de beats van andere bars op dezelfde, toeristische strip. Ga ik naar binnen? Ik ben mooi opgemaakt en mijn haar is gestijld. Het is duidelijk dat ik me als vrouw presenteer met ook het lange overhemd oftewel de jurk die ik draag – en daaronder mijn blote benen.
“Ik weet niet of ik ga”, zeg ik tegen mijn nieuwe vriendin. “We kunnen ook wat gaan eten. Wat denk jij?” Ach, niet elke avond is perfect, reageert ze teleurgesteld. Dat kan ik niet over mijn kant laten gaan. Ik wil dat ze een leuke avond heeft en zet me over mijn angst heen. “Oke, we gaan naar binnen”, besluit ik.
Voor de rechter deuropening staan de heren in een flinke rij te wachten om naar binnen te mogen. Bij de linkerkant voor de vrouwen is het leeg. Vanessa gaat daar staan. “Kom!” roept ze en ik posteer mij naast haar. De portier kijkt me aan en twijfelt. “Ik ben een vrouw hoor”, zeg ik. “Zie je dat niet?” en ik maak vanaf boven naar beneden een beweging met mijn handen langs mijn lijf. Het is goed genoeg want hij laat ons door. Wat een feest! Blij proosten we op deze overwinning.
Ik dans en voel me een vreemde eend in de bijt. Maar de luide muziek is geweldig en we pakken elkaars handen en laten deze niet los. We dansen, gaan in elkaar op en vergeten de omgeving. Het is een heerlijk half uur. Haar vriendin appt. “Kom je naar het strand?”
We verlaten de bar en de zee is om de hoek. Het vuurwerk is nog in volle gang. “We moeten wel mensen leren kennen”, vindt mijn vriendin. “Prima”, reageer ik. “Dit is Jenny!” stelt ze me voor aan één van haar beste vriendinnen en haar vriend. De ontmoeting duurt niet lang, het loopt tegen 5.00 uur in de ochtend. “Ik vind het super leuk om je te ontmoeten”, zegt de vriendin van Vanessa tegen me. “Dat vind ik ook”, reageer ik. Ik hoop je weer te zien, zeg ik gemeend. “Zeker weten”, besluit ze. “Op 13 juli gaan mijn vriend en ik trouwen en je bent uitgenodigd.”
Auteur: Jenny
