Ik ben een administratieve vrouw!
Bijna dertig jaar van veel lijden, en vooral niet één zijn met mezelf. Dit is wat ik leefde. Maar, tegen het eind van mijn twenties zette ik een verandering in gang. Ik voel me vrouw, en dit moet en zal ik van buiten ook worden. De volgende stap is gezet. Ik ben een dame op papier! De gemeente verandert mijn geboorteakte bij de locatie Gooische meren (Nederland), het loket van de burgerlijke stand.
Voor de ambtenaar ter plaatse is mijn verzoek een flinke kluif. Ze vraagt een collega hoe ze de geslachtsverandering moet doen en blijft zeker 10 minuten weg. Mijn verzoek is niet aan de orde van de dag. Ze noemt me keurig mevrouw. Dat vind ik wel mooi. En ik zeg: u hoeft me geen ´zij´ te noemen hoor, als u zich daar niet goed bij voelt. Maar nee, dit is voor u een grote stap, zegt ze. Laten we u noemen bij de genderidentiteit waar u zich het beste bij voelt.
´Dus u vertrekt over een paar dagen naar Barcelona?´, vervolgt ze. ´Maar dan moet u wel snel een paspoort met de V van vrouw regelen hoor. En dat vliegticket zou ik ook maar omboeken. Want als we hiermee doorgaan, kan je niet meer als man vliegen. Je bent dan officieel een vrouw. Weet je wel zeker dat je door wilt gaan hiermee?´ Ja, zeg ik want mijn besluit staat vast. Ik ben maar kort in Nederland. De geslachtswijziging moet ik nu doen. Ik vind wel een manier om de zaakjes daarna te regelen.
Dus zo geschiedde. De geboorteakte werd veranderd en ik ben nu een meisje, officieel, niet meer een jongen. Mijn hoofd begint te tollen van de stress. Hoe moet ik dit nu voor elkaar krijgen? Mijn vlucht vertrekt dinsdag en het is donderdag. Dat is no way genoeg tijd om een paspoort te krijgen. Misschien moet ik mijn vlucht wel omboeken en kom ik later in Barcelona. Hoe ga ik dit aan mijn werkgever, waar ik woensdag wordt verwacht, uitleggen? Het moet goed komen. Ik moet dinsdagavond in Barca zijn, no matter what.
Koortsachtig begin ik met regelen. Om te beginnen bel ik de KLM. Het omzetten van jouw vliegticket naar mevrouw Jenny de J., in plaats van Jolmer Leonard Johannes de J. ? Geen probleem mevrouw. Dat doen we even, zegt de klantenservice medewerker aan de telefoon. En hop, ik heb een paar minuten later een e-mail met een aangepast vliegticket in mijn mail.
Ik ga naar de Schipholbalie om een nieuw paspoort aan te vragen. Voor het afhalen moet ik minimaal drie werkdagen wachten. Maar ik vraag het document wel aan.
En hoe kom in dan in Barcelona? Een noodpaspoort lijkt nog mijn enige hoop. Het document is te verkrijgen bij een balie vlakbij.
´In ons systeem sta je nog steeds geregistreerd als Jolmer, als man´, weet een medewerker ter plaatse mij te vertellen. ´Je kan niet met een noodpaspoort vliegen en daarop aangeschreven worden als vrouw, en als Jenny. De informatie in ons systeem is nog niet up to date.´
Fantastisch! Dan vlieg ik als man. Zo lang ik Barcelona en Spanje maar inkom. En ik maar op tijd terug ben op mijn werk. De gemeenteambtenaar volgde strikt de regeltjes van de wet. Maar verloor de praktische haalbaarheid uit het oog. In de praktijk is een noodpaspoort helemaal niet te doen. En moet ik wel als man terug naar het land waar ik woon.
Tijd voor weer een telefoontje naar de KLM. Voor de honderdduizendste keer leg ik mijn gecompliceerde verhaal uit. En net zo makkelijk als ik mijn ticket veranderde naar Jenny de J., vrouw, is mijn ticket nu weer: Jolmer de J., man.
De grootste grap vindt plaats op de vlucht naar Spanje vanaf Amsterdam. ´Ik hoor dat u jarig bent?´ zegt mij een medewerker van de KLM. Ik ben met stomheid geslagen. ´Hoe weet u dat dan?´ Ja, wij weten alles, dient de steward mij perfect van repliek. Hij brengt een flesje champagne, ballonnen, lekkere nootjes en een mooie kaart.
´Beste Jolmer, van harte gefeliciteerd namens de KLM crew!´
AuteurL Jenny
