‘Ik wil gewoon een rokje aan kunnen trekken’

Hij heeft meer rokjes dan de meeste vrouwen. En weet zijn stiefzusje als beste te adviseren welke schoenen haar goed staan. Kim (27) uit Utrecht is net afgestudeerd aan de FCJ en is travestiet. Hij verkleed zich niet als traditionele drag queen, dus zonder dikke lagen make-up en suikerspinpruik, maar gewoon lekker meisjesachtig. “Zoals iedere normale vrouw zich kleedt, kleed ik me ook.”

Kim (27) neemt plaats op de hoge barkruk en slaat elegant zijn benen over elkaar. Zijn netjes verzorgde handen vouwt hij keurig neer op zijn in donkere glanspanty gehulde knieën. Boven het bruine rokje heeft hij een zachtpaars v-halstruitje aan en een blinkend kettinkje met strasssteentjes. Als je zijn gezicht niet zou zien, zou je best geloven dat dit een echte vrouw is. Wel één met maat 44 schoenen dan. Hij was een jaar of zes. Zijn zus speelde in een toneelstukje en had een mooi rokje, truitje en schortje om zich te verkleden. Daar was Kim best jaloers op. Toen hij het pakje terugvond in haar kast, besloot hij het aan te trekken. ‘Wauw, dat staat leuk!’ dacht hij. Zoals deze volgden er nog vele verkleedpartijen. Eerst waren het de badpakken en truitjes van zuslief en moeder die ten prooi vielen aan Kims nieuwsgierige buien. Ook de balletspullen van zijn moeder vond hij fantastisch en hij boog zich vol adoratie over plaatjes van ballerina’s in boeken. ‘Dat zou ik ook wel willen’, dacht hij, op de plaatjes starend. Dit alles hield Kim angstvallig verborgen. Hij verkleedde zich altijd op zijn kamer en alleen als niemand thuis was. Rond zijn vijftiende kocht hij voor het eerst vrouwenkleding in de winkel. Maar als hij dan weer thuis was en de kleding aantrok, volgde grote schaamte. Pasgekochte kleding kwam in de vuilnisbak terecht, uit walging. ‘Dit hoort niet. Ik ben een man. Dit is vies’, dacht hij bij zichzelf. Maar wegdrukken kon hij de gevoelens niet. Hij wilde het, móest het. Er zat iets in hem dat zei: ‘hier voel ik me prettig bij’. Hij probeerde lange tijd het gevoel weg te drukken, maar dat werkte niet. Het kwam altijd weer terug. Travestie was onderdeel van Kim.

Onbegrip
Jarenlang hield Kim zijn travestie geheim. Eigenlijk wilde hij dat zo houden, totdat zijn toenmalige vriendin roet in het eten gooide. “Na drie jaar relatie merkte ze dat er iets was en kregen we steeds vaker ruzie. Ik maakte het uit. Toen ze vroeg waarom, heb ik het haar verteld”, vertelt hij moeizaam. “De relatie sleepte verder. Ze wilde ermee proberen te leven, maar dat kon ze niet. Ze gaf me overal de schuld van en zei dingen als: ‘ik hou wel van je, maar ik walg van je’. Dat was het begin van het einde.” Maar de relatie was niet zomaar uit. Kims ex dreigde het aan iedereen te vertellen als hij het uit zou maken. “Dat was echt heel kinderachtig, maar ik achtte haar daar echt toe in staat”, zucht hij gekwetst. “Ik besloot het te vertellen aan mijn moeder en zus en de mensen die dicht bij me staan. Ik wilde mijn ex voor zijn. Dan was dat tenminste over.” Zijn moeder en zus reageerden er op het eerste moment best goed op. Maar Kims moeder bleek het zichzelf nogal kwalijk te nemen. “Ze vroeg zich de hele tijd af waar ze het fout had gedaan. Later hebben we er uitgebreid over gepraat en nu komt het bijna nooit meer ter sprake.” In zijn vriendenkring waren de reacties alleen maar positief. “Een vriendin zei zelfs: ‘Is dat alles?’ Zij had geholpen met de problemen tussen mij en mijn ex-vriendin en had verwacht dat ik van kinderen hield ofzo. Zij vond het juist wel leuk dat ik dat deed. Die reactie heeft me ertoe aangezet het aan meer mensen te vertellen”, glimlacht Kim. “Maar een paar mensen vertel ik het bewust niet, zoals mijn vader. Ik denk dat hij er niet mee om kan gaan.“ Kim heeft het gevoel dat hij zich moet verdedigen tegen de vooroordelen die heersen rondom travestieten. “De travestieten waar iedereen een beeld van heeft, zie je op de Gay Parade. Dat zijn de echte drag queens: onwijs opgemaakt, eruitziend als Lolo Ferrari en over het algemeen homo. Dat zijn hele andere travestieten dan ik ben!”, roept hij gefrustreerd uit. Dat beeld stoort Kim, omdat sommige mensen hem daarvoor aanzien. En zo is hij ‘absoluut niet’. “Ik ben blij dat ik een man ben! Ik draag ook geen make-up of een pruik, want dat past niet bij mij. Ik ben gewoon een heteroman met een ander kledinggebruik.”

Dure hobby
Een van de redenen dat Kim zo van vrouwenkleding houdt, is de mannenkleding. “Vrouwenkleding kun je veel meer aanpassen aan hoe je je voelt. De man draagt altijd een trui, broek, shirt en overhemd. Dat is gewoon minder leuk dan vrouwenmode”, stelt hij. “Ik voel me er niet anders in. Het is net als wanneer een vrouw ’s ochtends voor de kast staat en bedenkt: ik wil vandaag díe zwarte broek aan, want daar heb ik zin in. Dat gevoel krijg ik ervan, meer niet.” De garderobe van Kim groeit elke dag. Het is een dure hobby, bekent hij. “Als ik in de stad ben, kijk ik meestal wel of er iets leuks is. Aangezien ik vlak bij de stad woon, is dat vrij vaak”, grinnikt hij. “Maar ik ben niet iemand die uitgebreid gaat winkelen. Ik loop een winkel in, ga langs de rekken of ik iets leuks zie en dan neem ik het mee. Ik neem gewoon maat 42. De H&M is makkelijk; je past het thuis en als het niet goed is, breng je het terug.” Schoenen in zijn maat zijn het lastigst om te zoeken. Aan Kims voeten prijken verfijnde stretchlaarzen van zwarte, fluweelachtige stof. Met een klein hakje van een centimeter of twee. Maat 44 welteverstaan. “Voor dit soort schoenen moet ik naar speciale winkels voor grotere maten. En juist die hebben vaak geen leuke schoenen. Of dan zie ik leuke laarzen, maar is de schacht veel te breed”, zucht Kim, wijzend naar zijn kuiten. “Schoenen in mijn maat zijn berekend op vrouwen die kledingmaat 46 hebben en die hebben meestal ook dikke benen. Dat is mijn probleem: ik heb wel grote voeten, maar ben niet dik.” In de schoenenwinkel voor grote maten reageert de verkoper heel normaal op Kim. Als Kim vraagt om een bepaald paar schoenen in maat 45, zegt de verkoper: “Natuurlijk, ik ga even kijken voor u.” Als hij even later met maat 44 terug komt lopen, zegt hij spijtig: “Sorry, maar we hebben alleen nog maat 44.” Kim neemt die aan en gaat zitten om te passen. “Heeft u ook pantysokjes?” vraagt hij de verkoper. “Tuurlijk”, volgt daarop en Kim kan schoenen passen. Ze zijn het gewend, denkt hij. “Regelmatig komen hier travestieten, partners van travestieten of homo’s die speciale schoenen zoeken.” Het favoriete kledingstuk van Kim is overduidelijk het rokje. Op zijn bed staat een grote weekendtas vol met rokjes in alle soorten en maten. “Ik heb echt een rokjesverslaving. Ik heb er minstens twintig”, schatert hij, “Daarnaast heb ik een stuk of twintig panty’s en wat vrouwenondergoed. Beha’s draag ik niet, maar slipjes zijn hard nodig. Probeer maar eens een panty aan te doen met een mannenonderbroek eronder!” En kieskeurig is hij ook. Al de avond voor het interview dacht hij uitvoerig na over wat hij aan moest trekken, bekent hij. “Sommige travestieten trekken maar gewoon iets aan wat niet past. De kleren die ik leuk vind, zijn de kleren die ik gewoon over straat zie lopen”, legt hij uit. “Sowieso lopen sommige travestieten er vaak te hoerig bij, echt over the top. Mijn moeder zegt ook: je mag er best als vrouw bijlopen, maar niet als slet.”

Taboe
Er rust nog steeds een taboe op travestie, denkt Kim. “Als man moet je stoer zijn en er wordt verwacht dat je je ook zo kleed. Je mag wel wat vrouwelijke kantjes hebben, maar zulke vrouwelijke kantjes als ik heb niet.” Ja, zijn vrouwelijke kantjes zijn sterk. Zijn vrienden vinden travestie helemaal bij hem passen, omdat Kim volgens hen een ‘zacht karakter’ heeft. “Ik ben inderdaad niet heel mannelijk. Maar ik ben ook geen travestiet die zich als vrouw verkleed en met hoge stem gaat praten”, zegt hij. Ondanks dat Kim zijn vrouwelijke kanten accepteert, heeft hij vaak gewenst dat hij ze niet had. Dan zag hij een man lopen die stoer was. ‘Dat is tenminste een echte man’ dacht hij dan. “Het blijft altijd in je achterhoofd zitten dat je niet helemaal normaal bent. Je kunt het wel van jezelf accepteren, maar het blijft zo dat anderen je niet als normaal beschouwen.” Ook heeft de droom een meisje te zijn vaak door Kims hoofd gespookt. “Als ik als meisje was geboren, was het allemaal makkelijker geweest. Dan had ik gewoon mijn hele klerenkast vol kunnen hangen met vrouwenkleren”, zegt hij sip. “Maar ik ben er trots op dat ik man ben. Ik wil alleen gewoon een rokje aan kunnen trekken als ik daar zin in heb.”

Openstaan
S., de vriendin van Kim, heeft op de achtergrond meegeluisterd. Verliefd kijkt ze naar hem als hij praat. Ze wist nog niet van zijn travestie toen ze een relatie kregen. Na vier weken merkte ze dat er iets was wat Kim haar niet durfde te vertellen. En gaf niet eerder op tot hij vertelde wat er was. “Hij wilde niks zeggen en liet mij raden. Ik had alle mogelijkheden al opgenoemd, van homo tot onvruchtbaar. Toen ik het wist, was mijn reactie alleen maar ‘oh?’. Ik zei verder niks. Toen begon hij te janken, want hij dacht dat ik hem zou verlaten.” Kim licht toe waarom hij zo emotioneel werd: “Ik vond haar echt leuk en wilde zo eerlijk mogelijk zijn tegenover haar. Maar als je zegt dat je travestiet bent, vertel je mensen wel iets waardoor ze denken: jij bent geen man, jij bent homo”, zegt hij serieus. “Door de drag queen-vooroordelen die erover bestaan, wordt het mij moeilijk gemaakt om een relatie te beginnen. Na mijn vorige relatie dacht ik helemaal: ik vertel het nooit meer. Maar nu ben ik erg blij dat ik het haar verteld heb, zodat ik 100% mezelf kan zijn.” Geshockeerd was ze niet door de onthulling. Dat wijt ze aan haar opvoeding. “Mijn ouders hebben me altijd meegegeven dat ik iedereen moet respecteren zoals hij is”, vertelt ze met trots in haar ogen. “Bovendien had mijn moeder vroeger ook veel homoseksuele vrienden, dus ik heb veel gezien. En met de homoseksuele vader van een vriendin ben ik weleens meegeweest naar de GayParade.” Het enige probleem zou de toekomst kunnen zijn. “We denken nu weleens aan kinderen krijgen. Dat kan een probleem worden. Hoe leg je het ze uit?”, vraagt ze zich af. “Mijn ouders weten niks en zijn vader weet het ook niet. Voor hetzelfde geld zegt je kind: ‘Nou oma, papa heeft hetzelfde rokje als mama.’ Dat floept er gewoon een keer uit.”

Testosteron
Buiten rondlopen in vrouwenkleding, doet Kim niet vaak. De enkele keer dat hij dat wel doet, zijn de reacties verschillend. “De één giechelt en de ander kijkt nog eens om, zo van: zag ik het goed?”, beschrijft hij. “Hier in de wijk is het beter te doen dan in het centrum. Ik ben niet rascistisch, maar daar krijg je vaak Marokkanen die vervelend doen. Die staan er minder voor open door hun cultuur. Of andere asociale types die denken: laat ik even mijn testosteron doen gelden bij hem.” In dat stoere gedrag heeft Kim geen zin in. “Het is misschien wel leuk, maar ik hoef het niet per sé uit te dragen naar buiten”, zegt hij vastberaden. “Ik heb een tijdje gehad waarin ik het graag aan iedereen wilde laten zien. Nu wil ik liever dat mensen door mijn kleren heenkijken en mij zien zoals ik ben.” Om privacyredenen wil Kim alleen onder zijn travestienaam in dit artikel Tekst: Karin Husslage Dit artikel werd door Karin geschreven voor haar eindexamen Journalistiek, waarin het opdracht “Dubbel” was.