Van complete verwarring naar een ‘normaal’ leven: van Jolmer, naar Jenny en weer Jolmer
Man, vrouw, of iets daartussenin? Op mijn 29e was ik ervan overtuigd: Ik ben een vrouw van binnen, althans, ik voel me een vrouw. Maar dat je denkt dit te voelen en het uiteindelijk niet waar blijkt te zijn, dat kan ook. Dit stuk is voor mensen die een transitie overwegen, gaan doen of middenin zitten. Wees alsjeblieft bewust. Je kunt hormonen slikken, vrouwenkleding kopen, jezelf volledig van gender veranderen. Een operatie daar beneden of boven is echter onomkeerbaar en je kunt er eeuwig spijt van krijgen.
Het is 2015. Ik ontmoet een vrouw. De anxietygevoelens (=onderliggende niet verwerkte en geïntegreerde emotie woede) die ik van binnen ervaar, verdwijnen als ik bij haar ben.
Ik kende de emotie woede destijds helemaal niet: in 2015. Als kind moet je weten, heb ik namelijk nooit geleerd woede te voelen. Daar was geen ruimte voor. Vele jaren later (2021) heb ik in therapie geleerd hoe boosheid en later ook agressie voelen. En hoe deze gevoelens in mijn persoonlijkheid te integreren. Dit door therapiegesprekken over persoonlijk trauma. Herinneringen in mijn levensverhaal haalde ik met een therapeut naar boven. De nog aanwezige gevoelens bij deze herinneringen liet mijn therapeut mij doorleven. Hij provoceerde me. “Zou je die mensen die je dit hebben aangedaan niet eens een flinke stomp voor hun harses willen geven?!”
Ik leerde gevoelens boosheid en agressie op een veilige manier te uiten. Zonder daadwerkelijk de noodzaak ze te uiten op degene aan wie de boosheid zich richtte. Ik maakte kennis met de optie me de persoon waar de woede zich op richtte, in te beelden en het aanwezige gevoel van woede en / of agressie bij deze persoon, bot te vieren op een kussen, of door een (zelf bedacht) halfvolle fles water te pakken en deze met zoveel mogelijk kracht op de grond te slaan. Dit proces herhalen, totdat ik moe ben. Dan maak ik het gevoel van woede en / of agressie zo groot mogelijk en blijf er met mijn awareness bij. Transformatie van gevoelens vindt zo plaats.
Contact met beeldschone Catalaanse vrouw
Terug naar de vrouw die ik in 2015 ontmoette. Wat er onder die gevoelens van boosheid verborgen zit, waren simpelweg warme gevoelens naar die vrouw toe. Ik kon ze destijds alleen niet voelen. Ik wist nog niet hoe ik van mezelf moest houden!
Nu terugkijkend kan ik zeggen: ik vond die vrouw simpelweg leuk. Want leuk was ze. Het was echt een ontzettend mooie, Catalaanse vrouw. Getinte huid, lange zwarte krullen, grote borsten, een perfect figuur. We gingen met elkaar naar bed. Echter de seks met haar genoot ik helemaal niet van. Dat moet weer te maken hebben gehad met een combinatie van niet gezond destijds kunnen voelen, plus het idee dat ik mezelf destijds nog voorhield: ik ben homoseksueel. De bedervaring met deze vrouw was niet best.
Achteraf lachte ik haar een beetje uit om de kreungeluiden die ze tijdens de daad had gemaakt. Erg onvriendelijk, gemeen gedrag vanuit mij. Ons contact verwijderde zich.
Iets in mij wilde haar destijds niet loslaten.
Gender change Jolmer naar Jenny
Dat was omdat het zo moeilijk was om de kant op te kijken, van wat ik dan wel van binnen wilde? En wat wilde ik van binnen destijds?
Destijds identificeerde ik mij volledig de gedachten die in mijn hoofd rondgingen. Ik kon nog niet ervaren dat er meer is dan voelen en denken: een dieper niveau. De liefde! Liefde voor mezelf.
In de gedachten in mijn hoofd ging het als volgt. ‘Ik wil Yael, zo heet de Catalaanse vrouw, niet loslaten. Maar ik wil ook niet met haar zijn. De seks was niet fijn. Wel zou ik haar willen zijn want ze is zo mooi! Haar kan ik niet worden. Maar ik kan wel zelf een vrouw worden’, zo gingen de gedachten in mijn hoofd.
Zoals aangegeven identificeerde ik mij volledig met de gedachten in mijn hoofd. Ik liet me erdoor meeslepen en startte daadwerkelijk het proces. Jolmer wordt Jenny. Andere factor voor de keuze voor Jenny: ik ervaarde teveel emotionele pijn. De fantasie Jenny daadwerkelijk gaan leven, maakte dat ik voor mijn pijnlijke gevoel op de vlucht kon.
Wegvluchten van pijnlijke gevoelens
De switch naar Jenny had te maken met pijn. Dusdanig veel emotionele pijn, dat ik deze niet langer kon dragen als zijnde Jolmer. Je kunt zeggen dat ik een heel groot pijnlichaam heb, Het van Jolmer naar Jenny gaan, was tegelijkertijd afstand nemen van mijn emotionele pijnlichaam dat Jolmer draagt. Jenny is een fantasie. En deze fantasie leven betekent loskomen van de emotionele pijn.
Survival modus
Een survival mode, kan je ook zeggen. De emotionele pijn niet te hoeven voelen, en door kunnen als een vrouw. Dit valt uit te leggen aan de hand van de volgende situatie. Ik had destijds een goede vriendin: ze heette Tina. Zij steunde mij in het proces waarin ik van man naar vrouw ging. Echter, ik vroeg enorm veel van haar aandacht en tijd. Na verloop van tijd begon ons vriendschappelijke contact scheuren te vertonen.
Zij was namelijk op reis in het buitenland en ik zat in Spanje. Ze kon me niet de aandacht geven die ik nodig had. Mijn vraag om aandacht en ook het manipulatieve en abusive gedrag dat ik destijds vertoonde, werd haar teveel. Ze blokkeerde mijn telefoonnummer en ik zag dit als een persoonlijke aanval. Emotioneel ging ik door hevige pijn.
Als manier om met deze pijn om te gaan smeerde ik dikke lagen make-up op mijn gezicht. Zo vrouwelijk als maar kon presenteerde ik mezelf. Ik herinner me volledig als vrouw uitgedost qua kleding en make-up, hoe ik een cursus Catalaans bijwoonde in het centrum van de stad (Barcelona). Door me zo uit te dossen, ‘werd ik iemand anders’. In werkelijkheid was ik voortdurend op de run voor mijn pijnlijke gevoel.
Hier is gelijk de reden waarom ik, op emotioneel niveau, niet echt als the opposite gender door het leven wil. Ik voel me conform mijn – door de samenleving zo gedefinieerde – mannelijke identiteit. Mijn baard en atletisch / gespierde lichaam beschouw ik als kenmerken daarvan.
Toch heb ik wel zeker anderhalf jaar lang als the oppositie gender, Jenny, geleefd.
Wat heeft de periode Jenny mij gebracht?
Terugkijkend heeft deze periode me veel gebracht. Ik heb inzicht gekregen in waar transgender mensen mee te maken krijgen tijdens hun transitie reis. Ook, en dit is de belangrijkste, heb ik leren beseffen dat een transitiewens niet per se geworteld hoeft te zijn in daadwerkelijk je vrouw voelen. De wens kan ook voortkomen uit mentale problemen zoals destijds bij mijzelf, en op basis van deze mentale problemen, kan je beslissingen gaan maken waar je voor altijd spijt van krijgt.
Ik droeg anderhalf jaar lang vrouwenkleding. Ging in plaats van Jolmer als Jenny door het leven. Ik ging ook naar mijn werk, een klantenservice baan op kantoor, als Jenny. Ik begon vrouwelijke hormonen te gebruiken en je kunt zeggen: ik ging all the way. Ik heb een heleboel transgender mensen leren kennen.
Zou ik vandaag de dag me opmaken als vrouw en dragen van vrouwenkleding, leuk vinden? Puur voor de gein? Bijvoorbeeld tijdens een carnavalsfeestje?
Eerlijk gezegd, het antwoord is nee. Als ik terugkijk op Jenny, denk ik aan een gevoel van woede. Een gevoel van woede richting mijn vader. Een gevoel van tot vandaag de dag (begin december 2024) me nog steeds niet gerespecteerd voelen door mijn eigen vader. Inmiddels (half december 2024) voel ik dat respect wel.
Respect van mijn ouders
En vanuit dat respect dat ik voel vanuit mijn vader en moeder, is ook de wens om me anders voor te doen dan ik daadwerkelijk ben, verdwenen. Ik voel liefde voor mezelf in mijn hart, tijdens het schrijven van deze woorden. Ik heb nu een relatie en geleerd persoonlijke stevige grenzen te stellen.
In de hoedanigheid van Jenny destijds, ben ik vanuit het eerdere gevoel van woede, me niet gerespecteerd voelen, simpelweg op een bepaalde manier om aandacht gaan vragen voor mezelf. Een schreeuw om aandacht en erkenning, naar mijn beide ouders toe. Van er mogen zijn. Kunnen jullie mij zien voor wie ik ben, lieve ouders? Een soort twisted manier van aandacht vragen. Ik zie dit ook als reden voor het tot uiting brengen van Jenny.
Een vrouw van binnen ben ik emotioneel nooit geweest. Het was een schreeuw om aandacht, het waren onverwerkte pijnlijke emoties. Emoties van woede destijds nog richting mijn beide ouders. Omdat ik bij hen als kind niet de ruimte heb gevoeld om op het niveau van persoonlijkheid me te kunnen uiten. Ik voelde niet de ruimte om boos te kunnen worden, vroeger in het gezin. Ik voelde me überhaupt niet gezien, en ik heb van mijn ouders ongewild het gevoel meegekregen dat ik niet goed genoeg was.
Nieuwe liefde
Nu ik de emoties van binnen heb verwerkt en ik gezond heb leren voelen, is de behoefte om me anders voor te doen (als de opposite gender) weggevallen. In plaats daarvan is er voor mij een, niet zozeer nieuw gevoel, want met mijn eerste ex-vriendin voelde ik dit ook: emotionele veiligheid. Ik voel dit nu weer, met mijn huidige vriendin.
Ik voel me veilig bij haar omdat ze ziet wie ik ben en mij accepteert zoals ik ben. De wens om me naar wie dan ook nog te bewijzen, is weggevallen. Ik ben goed zoals ik ben en ik mag gewoon zijn. De noodzaak om dit te vertellen is er ook niet, het gevoel is geïnternaliseerd en ik weet heden ten dage gezonde en duidelijke grenzen te stellen voor mezelf, en daarmee naar anderen toe.
Jenny identificeer ik ook met een periode van gevoelde eenzaamheid. Eenzaamheid omdat ik me door mijn ouders niet gezien voelde en geaccepteerd voelde. Diepgewortelde eenzaamheid. De erkenning vanuit anderen begint echter bij jezelf.
Waarom een transitie?
En zo kan je dus concluderen, na al die jaren, dat de transitie een wens was om erkenning van mijn beide ouders. Een wens om gezien te worden. En dat dit gedrag een poging was om gezien te worden. Dat het daarnaast een survival instinct actie was. Door tijdelijk afstand te nemen van mijn pijnlijke emoties en als de fantasie Jenny te leven, kon ik mijn destijds actuele leefsituatie voortzetten (in Barcelona, bij dezelfde werkgever). Ik kon simpelweg door en de gendertransformatie was de manier die ik vond.
Grenzen stellen
Vandaag de dag heb ik geleerd op een gezonde manier aandacht te vragen en grenzen te stellen. Nu ik de grenzen in mezelf, in mijn gevoelsleven voel, kan ik ze ook stellen op een rustige, vriendelijke, soms duidelijke manier, naar anderen toe.
De noodzaak om gezien te worden, als een hijgende hond achter mensen aanrennen en om aandacht vragen, die tijd is voorbij. Ik weet dat er op deze wereld mensen zijn die mij waarderen om de human being die ik ben.
Wat wil ik aan de wereld geven?
Vanuit de veiligheid van mijn sociale kring, wil ik mijn steen(tje) bijdragen aan de planeet, aan de mensheid in het geheel.
Dit door opgedane kennis op gebied van gender en ook bipolariteit, aan te wenden om mensen in vergelijkbare situaties zoals ik deze heb geleefd, te helpen. Om kennis en ervaring te verspreiden. Dit kan via geschreven woord, het kan via andere wegen: spreken in het openbaar. De boodschap is nummer één. Het belangrijkste absoluut. Welk medium ik voor de boodschap gebruik is secundair.
Aan alle bipolairen en mensen met genderproblematiek. Wanhoop niet. Wees sterk, ga gewoon door en zoek zo nodig professionele hulp. Het kan duren, jaren duren. Maar licht komt, het komt altijd, als je maar doorgaat met leven; kiest voor het leven.
Het leven is lang, je kunt er wat van maken. En is het niet in dit leven, in dit lijf, dan wel in een ander universum, op een ander moment. Alles heeft een reden.
Magneetjes als symbool voor verandering
De foto bij dit artikel symboliseert hoe ‘belachelijk gewoon’ mijn leefsituatie is geworden. In 2024 ben ik naar alle op de magneetjes zichtbare plaatsen – minus Amsterdam – geweest. Ik heb gereisd, ik heb een vaste baan en dito vriendin. Een stabiel leven na alles wat ik meemaakte blijkt mogelijk. Ik heb er hard, extreem hard zelfs voor moeten werken. Maar het kan. Je kunt naar stabiliteit, een stabiel leven toegroeien, ook met de trauma’s en ervaringen die ik heb gehad. Als dit artikel één boodschap heeft, is het wel deze.
Auteur : Jolmer
