Voor sommigen is het zo duidelijk als het maar kan zijn; ze zijn geboren in het verkeerde lichaam. Voor mij gold dat niet. Ik had dat gevoel, een vrouw te zijn, zo ver verdrongen dat ik geen idee had wat of wie ik nu was. Ik wist wel dat ik een rolletje speelde, maar deed iedereen dat niet? Kortom; ik had duidelijke tekens nodig om mijn ware ik te vinden.
Het eerste teken was een depressie; voortgekomen uit het jarenlang verdringen van mijn “ vrouw zijn”. Het tweede teken was de ervaring bij een visagiste.
Van de depressie had ik geleerd dat ik niet om de vrouw in mij heen kon. Maar ik had geen idee hoe belangrijk die vrouw voor mij was. Was ik nu travestiet of transseksueel? Ik had het gevoel nergens bij te horen. Ik beschouwde mezelf als “deeltijd vrouw”. Geen idee wat dat nu inhield. Ik wist wel dat ik, de vrouw in mij, niet mocht negeren zoals ik in het verleden gedaan had. Daarom had ik een afspraak met een visagiste gemaakt, gespecialiseerd in travestie make-up. Dit om te leren hoe ik er het best als vrouw uit kan zien.
De afspraak had ik gemaakt met Claudia Merkus.
Ze heeft haar praktijk in Rijswijk.
Haar ontvangst was uiterst hartelijk en ze stelde me al snel op mijn gemak, wat wel heel erg nodig was.
Voordat we begonnen met de transformatie trok ik de meegenomen vrouwenkleding aan en zette ik mijn pruik op.
Eenmaal plaatsgenomen op de stoel viel mij het uitgebreide make-upassortiment op, dat rond mij was opgesteld. Ik werd helemaal enthousiast bij het zien van zoveel kleurtjes. Ik was zo benieuwd wat voor kleurpalet ze voor mij in gedachten had.
In samenspraak besloten wij dat het een warm palet werd. Ze begon met het wegwerken van mijn baard. Dat werd bewerkstelligd met een concealer.
Door het mengen van oranje met beige kon de blauwe schaduw weggewerkt worden. Daarna nog een foundation er over heen en zo verdween langzaam mijn mannelijke uiterlijk. Terwijl ze zo met me bezig was gebeurde er iets magisch; stapje voor stapje zag ik in de spiegel mezelf verschijnen. Voor de oudere lezers onder ons; het leek op een toverblok waarop je met het krassen van het potlood een afbeelding tevoorschijn haalde. Uit het niets verscheen ineens mijn ware ik. Het had een grote impact op mij. Een ongekende euforie maakte zich van mij meester. Ik wist niet wat ik meemaakte;…… dit ben ik……….
Het ging allemaal heel natuurlijk; Claudia en ik babbelden honderd uit, Ik kende die kant van mij nog niet. Daarna nog een manicure en de transformatie was volmaakt. In de tuin heeft ze nog een paar foto’s van mij gemaakt. Onwennig ging ik buiten voor de lens staan. Ik koester die foto’s nog altijd, het was de start van een nieuw leven.
Toen ik bij Claudia wegging zaten mijn vrouwenkleding en pruik weer in de tas en was mijn gezicht afgeschminkt. “Terug naar af” noemde zij het. En ze had daarin zo’n gelijk! Op een dag zou het allemaal anders zijn.
Natuurlijk had ik mezelf thuis ook al opgemaakt en rondgelopen in vrouwenkleding. Waarom had ik mezelf dan nooit thuis in de spiegel gezien? Thuis was ik alleen en alles was geheim. Bij Claudia was er iemand bij die uitdroeg dat het goed was dat ik vrouw was, sterker; ze had de vrouw in mij naar boven gehaald.
Toen ik nog zeer jong was heeft mijn moeder zich zeer afkeurend uitgelaten toen ik in mijn zusjes kleding rondliep. Ik begreep daar niets van, maar geschrokken heb ik vijftig jaar lang de vrouw in me verborgen gehouden voor iedereen. Dat er iemand was die het oké vond dat ik vrouw was, was een openbaring voor me. Dat ik mijn geheim kon delen met iemand was zo bijzonder en bevrijdend. Dat geheim moest geopenbaard worden. Maar daar zou nog heel veel tijd, energie en emoties overheen gaan. Inmiddels staat er V/F in mijn paspoort en dat voelt zo goed. Ik geniet van iedere dag, ook al zit het soms tegen.
