Doodeng vind ik het om alleen naar een evenement te gaan. Maar ik wil deze bergwandeltocht maken. Ik moet dingen zonder vrienden kunnen doen. Daar sta ik dan, midden in een groep onbekende mensen. Iedereen staat met elkaar te praten en ik voel me ongemakkelijk en weet niet waar ik moet kijken. Behalve de organisator is er niemand die ik ken. En juist hij is nog nergens te zien.
Ik ben bang dat niemand met me zal praten. Dat ik de hele dag als Remy afgezonderd door zal brengen van de groep. Gelukkig vraagt iemand: “Waar kom je vandaan”? Het ijs is al een beetje gebroken. In de bus zie ik een bekend gezicht. Mag ik naast je komen zitten? Vraagt ze. Verrek, het is de dame met het leuke hondje van een eerder event! Zodra het beest een stok ziet is ze niet te houden. Ze legt deze voor je neer en luid blaffend maakt ze duidelijk dat je deze weg moet gooien.
Helaas heeft haar baasje iets verkeerds gegeten de avond ervoor. We zijn inmiddels al onderweg maar de bus stopt want ze moet overgeven. Ik heb met haar te doen. Van een leuk gesprek komt weinig terecht. Ze is simpelweg te ziek en dommelt wat in haar stoel. Met een paar anderen gaat ze uit de bus bij het dorpje waar we na de wandeling zullen rusten. Wij stappen eerder uit en gaan op pad.
Met wat anderen heb ik tijdens het lopen leuk contact. Ik wandel naast een man die ik ook blijk te kennen van een trip. Hij is met een andere kerel uit de USA in gesprek. Na een tijdje blijf ik over met deze Amerikaan. Hij vertelt dat hij dokter is en we kletsen leuk over wandelen in de bergen. Hij vertelt over de smartphone app ‘Wikiloc’. Dit is een tool waarmee je hike routes kunt bekijken die mensen op de applicatie hebben geplaatst.
Ik geniet van de wandeling, van de gesprekjes en de mooie natuur. Na een tijdje horen we stromend water, gevolgd door een plons. Mensen zijn enthousiast en willen graag een verkoelende duik. We komen bij een prachtige waterval met een mooie, kraakhelderblauwe beek. Ik vind het heerlijk om de armen en benen in het koele water te strekken, met de volle Spaanse zon op mijn gezicht.
Het is een kwestie van mijn rokje en overhemd uit. En dan sta ik daar, in mijn zwempak: een kort broekje met daarboven een runner shirt. Dit is een hemd en een sport BH. Ze zitten als één kledingstuk aan elkaar. Iedereen zal door dit pak zien wie ik ben. Maar na een tijdje kan het me niets schelen want het uitnodigende water kan ik simpelweg niet weerstaan.
Ik neem een duik en de eerste seconden zijn even flink koud. Oef! Maar al gauw ben ik gewend en is het heerlijk zwemmen. Ik dobber naar de waterval en manoeuvreer me erachter. Dit is echt een paradijsje met buitentemperaturen van tegen de dertig graden.
Eenmaal uit het water klim ik naar een mooi stukje rots in de zon. Ik zit relaxed te kijken hoe anderen van boven de waterval in de koele beek springen. Mijn huid is pas door de zon verbrand en deze smeer ik met factor 50 nu wel goed in. Ik voel me in mijn zwempak zo op mijn gemak, dat ik twijfel of ik mijn overhemd tijdens de wandeling uit zal laten om gewoon zo door te lopen. Uiteindelijk doe ik toch mijn hemd aan.
We vervolgen met een stevige klim. Via een kronkelpad, steen voor steen, klauteren we de heuvel op naar de top. Ik zweet me kapot en de volgende dag ben ik een fysiek een wrak. Maar boven is het uitzicht de inspanning waard. De bewoonde wereld blijkt juist om de hoek. We besluiten in het nabij gelegen dorpje, waar de zieke dame zonder haar hondje al een paar uur verblijft. Gelukkig voelt ze zich stukken beter en haar dierenvriend heeft zich tijdens de wandeling prima vermaakt.
De angst dat niemand met me wilde praten bleek voor niets. Ik ben trots dat ik dit heb gedaan. Op naar nieuwe avonturen!
Auteur: Jenny
