ISDN 9 789492 958112
Het boek “Eindelijk vrouw’ van Bo van Spilbeeck wil ik graag onder de aandacht brengen, omdat deze biografie in detail beschrijft hoe Bo naar haar transitieproces toegroeit, hoe zij de uiteindelijke beslissing hiertoe neemt, en in welke roller coaster ze daarna terecht komt. Ik las het boek in één adem uit, haar verhaal is zo helder en toegankelijk geschreven, dat je het boek nauwelijks kunt wegleggen, voordat je de laatste pagina hebt opengeslagen.
Het is ongelooflijk knap, dat Bo de tijd en focus heeft kunnen vinden, om tijdens zo’n ingrijpend proces, als een transitie van man naar vrouw, dit boek te schrijven naast alle andere activiteiten, die ze ondernam om haar verhaal aan de wereld kenbaar te maken. Bo kiest heel bewust voor de publiciteit en gaat er volledig voor. Zij krijgt onmetelijk veel steun uit haar naaste omgeving en vanuit haar werkomgeving. Als reporter bij VTM NIEUWS in België verstaat ze haar vak en voelt dus heel goed aan hoe ze haar coming out moet vormgeven en moet regisseren. Ze toont heel veel lef en durf om als bekende Belg zo in de openbaarheid te treden en in de schijnwerper te gaan staan, gedreven door maar één doel: een grotere acceptatie voor transgenders te bewerkstelligen in binnen- en buitenland.
Het boek leest heel gemakkelijk en neemt je als het ware mee door haar verhaal, dat begint begin 2017 als Bo, dan 58 jaar oud, haar intense verlangens niet meer kan onderdrukken en sombere gedachtes steeds vaker opdoemen. Ze neemt dan de drastische beslissing: ‘Ik word full time vrouw’. In de 17 hoofdstukken blijft geen aspect van haar transitie onderbelicht: de contacten met de medische wereld in België, haar relatie met Marianne, de vele dilemma’s, die ze moet overwinnen op haar werk als VTM reporter, de geslachtsoperaties en (hormoon)behandelingen, de planning van haar coming out en de vele optredens en interviews die ze geeft, en dit alles gedreven door een tomeloze energie.
Wat mij verder opvalt in haar verhaal, is dat haar transitie geen negatieve invloed heeft op de relatie met haar direct naaste familieleden en ze heeft er daarom ook nooit aan getwijfeld om niet bij haar vrouw Marianne te blijven, met wie ze al meer dan 30 jaar getrouwd is. Hoe Marianne dit proces heeft doorlopen en het kan accepteren om na ruim 30 jaar met een vrouw verder samen te leven in plaats van met een man, blijft mij bezighouden en blijft moeilijk te doorgronden. Het boek geeft op deze vraag dan ook geen antwoord.
Nergens in het boek, geeft Bo duidelijkheid over haar seksuele voorkeur of geeft ze enig inzicht in de seksuele relatie met haar vrouw. De focus van het boek ligt dan ook geheel op haar transitie, het veel gelukkiger zijn als vrouw en het permanente streven om een vrouw te zijn en welke gevoelens daaraan ten grondslag liggen. Door seks gerelateerde onderwerpen weg te laten, wordt het boek neutraal en minder complex.
Dat Bo haar baan als reporter kan blijven uitoefenen is een zegen voor haar, en haar werkgever verdient hiervoor zeker een dikke pluim. Ze heeft heel haar omgeving ‘mee’ gekregen in haar beslissing en dit komt voornamelijk door haar open wijze van communiceren. Wel moet ze veel angsten overwinnen, omdat ze als transgender a priori van een mogelijke non-acceptatie uitgaat. Dit blijkt niet het geval te zijn, op een enkele uitzondering na. Ik ben ervan overtuigd, dat veel transgenders veel energie, steun en richting uit dit boek kunnen halen. Het boek eindigt met drie brieven geschreven door haar vrouw Marianne, haar zoon Nicolas, en dochter Michele. Deze brieven raken mij het diepst en getuigen van de absolute liefde, die mensen voor elkaar kunnen voelen en uiten.
Auteur: Tess
