Dit jaar besluiten Paula en ik om in de maand juni weer een week naar Diever te gaan om heerlijk te kunnen ontspannen in de mooie Drentse natuur. Ik heb daar een chalet, waar we perfect met z’n tweeën in passen. De weervoorspelling is heel goed en er worden hoge temperaturen verwacht met tropische dagen. Dat is goed nieuws, want dat betekent ook dat ik tropische kleding kan meenemen. Ik begin mijn roze koffer te vullen met dunne truitjes, hemdjes, shorts, strings, roze kousjes, open schoenen en voor de zekerheid ook wat warmere kleding voor de avonden. Het kost enige moeite om een goede keuze te maken, maar na twee uur wikken en wegen, sluit ik heel tevreden mijn koffer, die nu voor het eerst in mijn leven alleen gevuld is met vrouwenkleding. Eindelijk ben ik verlost van een koffer met mannenkleding, waar ik altijd diep in mijn hart zo’n afkeer van had.
Mijn laatste koffer met mannenkleding, heb ik gevuld eerder dit jaar, begin april. Ik was uitgenodigd door Jacqueline om deel te nemen aan een transformatiereis, een tiendaagse bezinningsreis door Marokko. Ik ken Jacqueline en haar man Marcel al meer dan een jaar, via een coaching training, die ik vorig jaar bij de Academie voor Innovatief Trainen had gevolgd. Jacqueline woont met haar man in Marrakesh en zij organiseren en begeleiden deze transformatiereis, want inmiddels kennen zij het land op hun duimpje. Ik had er dus alle vertrouwen in, dat deze reis perfect georganiseerd zou zijn en dat ik niets te kort zou komen.
Maar hoe overleef ik tien dagen in Marokko zonder mijn Tess kleding? Reizen in een groep betekent doorgaans geen moment privacy, dus geen moment om even vrouw te kunnen zijn. Jacqueline wist van het bestaan van Tess, maar hoe zit het met de andere elf personen die mee zouden reizen, waarvan ik het overgrote deel niet kende. Die zitten zeker niet te wachten op een travestiet. En dan nog de praktische consequentie, dat ik een tweede koffer zou moeten meenemen voor de make-up, pruiken, borsten, BH’s etc. Ik wilde zo graag deze ervaring meemaken, dus koos ik er toch voor om tien dagen als man door het leven te gaan en Tess thuis achter te laten. En zo ging ik dus op 2 april naar Schiphol met een koffer gevuld met mannenkleding, om aldaar aan te sluiten bij een nieuwe groep mensen, waarmee ik tien dagen door Marokko zou gaan reizen.
De eerste kennismaking verloopt vlekkeloos en weldra vertellen we over onze eigen levens en ik dus over Tess. Als we in Agadir landen, worden we daar warm onthaald door Jacqueline en Marcel en de anderen van het team, die ons gaan begeleiden in onze zoektocht door de woestijn. De groep bestaat uit 6 vrouwen en 6 mannen en is in dat opzicht mooi in evenwicht. Het reisprogramma is onbekend en ik laat me meevoeren met de flow van de groep. Ik voel me als een vis in het water en geniet volop van de sfeer, het land, de Marokkanen en van onze groep waar ik geheel mezelf kan zijn, kan zijn wie ik ben.
We starten elke dag met een uur meditatie en daarnaast krijgen we opdrachten of oefeningen, zoals systemisch werken, orakelen, wandelen, dansen in het zwembad met als hoogte punt een overnachting in de woestijn en het aanschouwen van de zonsopkomst. Die nieuwe zon staat symbool voor een nieuw begin, maar ik dacht meteen “wat voor een nieuw begin? Ook voor mij?” Elke dag genoot ik van onze mooie gesprekken, over het ontdekken van onze kanaaleigenschappen, de verbinding met andere dimensies. Deze gesprekken gingen verder dan het hier en nu en langzaam kwam er in mijzelf iets in beweging, ofschoon ik nog niet wist wat er mij stond te gebeuren.
Tegelijkertijd nam ook bij mij de frustratie met de dag toe, waarom had ik in hemelsnaam toch niet een setje vrouwenkleding meegenomen? Hoe stom kon ik zijn geweest. Een vrouwelijke outfit had prima gepast in dit gezelschap, waar het juist ging om je diepere ik te vinden en te vertrouwen. Gelukkig kwam er hulp uit onverwachte hoek, ik kreeg een wit Arabisch gewaad aangeboden en dat mochten de mannen dragen, het voelde als een soort jurk en het droeg fantastisch. En daar ging ik dan, gezeten op een kameel in ‘mijn jurk’, in alle vroegte met reisgenoot Jaap naar de Berbermarkt nabij Zagora. Dat voelde al een stuk beter, vrijer, terwijl ik hoogverheven op de rug van de kameel door het prachtige landschap sjokte. “Die mannen hebben het hier toch maar mooi voor elkaar, zij kunnen elke dag legaal in een jurk lopen” dacht ik toen we op de markt waren aangekomen.
De laatste drie dagen van deze prachtige reis brengen we door in het luxueuze huis van Jacqueline in Marrakesh. We maken kennis met de stad en het eindeloze woud van steegjes en winkeltjes. En één van die winkeltjes is van Jacqueline. Zij verkoopt daar haar eigen ontworpen vrouwenkleding, die door Marcel vakkundig in elkaar wordt gezet. De drang was niet meer te onderdrukken en ik ging direct vol enthousiasme haar winkel binnen en stortte me op de kledingrekken, waar ik twee prachtige felgekleurde broeken vond. “Wat staat je dat goed” was de eerste reactie van de anderen. Eindelijk had ik de moed gevonden om mijn vrouwelijke kant voor de groep te tonen, en toen ik daar stond in mijn nieuwe broek, voelde ik Tess groeien en tot leven komen. Ik was er weer, ik was weer waar ik moest zijn, ik mocht er zijn.
De laatste avond van ons verblijf in Marrakesh is een feestavond en daarom word ik speciaal voor deze gelegenheid door de dames opgemaakt. Marcel kruipt achter zijn naaimachine en tovert mijn witte mannen T-shirt om in een vrouwen T-shirt. Gehuld in mijn compleet nieuwe outfit met broek, wordt er een nieuwe man geboren, een vrouwelijke man, die zielsgelukkig is. Dit was dus mijn transformatie, dit was mijn nieuwe ontdekking: ik kan ook als een vrouwelijk geklede man door het leven, zonder pruik, make-up en prothesen. Eenmaal in Nederland teruggekomen, blijf ik me dagelijks in vrouwenkleding kleden en vaak ook met gelakte nagels. Ik gebruik dan mijn mannelijke naam. Het is even wennen als ik in mijn nieuwe verschijning mijn naaste familie en vrienden ontmoet. Toch blijkt iedereen begrip te tonen en niemand vindt het vreemd dat ik mezelf op deze manier aan de wereld toon (zie foto). Elke dag is nu een feest, ik voel me zekerder en dichter bij mezelf dan ooit.
Tess is niet dood! Tess is de mooie en totaal uitgedoste vorm van mijn vrouwelijke man verschijning. Tess heeft borsten, gekleurd haar, is mooi opgemaakt en draagt een jukje of kort rokje. Tess houdt ervan om bekeken te worden en om naar anderen te kijken. Tess komt tevoorschijn bij speciale gelegenheden, als we samen een club bezoeken of voor een bezoek aan een verjaardag. Als Tess voel ik me meer een complete vrouw, maar ik besef ook, dat het niet altijd praktisch is om dagelijks als Tess door het leven te gaan.
En dus ga ik in juni als vrouwelijke man op vakantie in Drenthe. Ook daar zie ik, dat er naar me gekeken wordt op straat, in de supermarkt, in een restaurant, maar ervaar ik ook dat wildvreemde mensen een gesprek met me aangaan en interesse tonen in wie ik ben. Achteraf kan ik niet begrijpen, dat de oplossing zo eenvoudig was, en zo dicht binnen handbereik: ben wie je bent. Alle blokkades om niet mezelf te mogen zijn, had ik zelf opgeworpen en mezelf ingebeeld. De buitenwereld ziet je toch zoals je bent, als man of als vrouw of als vrouwelijke man, wat maakt het eigenlijk uit? Deze reis heeft me dat duidelijk gemaakt en mij geleid naar een nieuw pad, dat ik verder zal bewandelen samen met de mensen, die me zo dierbaar zijn. Een grote nieuwe stap is gezet!
Auteur: Tess
