Eenzaamheid onder transgender mensen

Tja, eenzaamheid heb ik best last van. Ik werk overigens full-time bij een macho organisatie waar je u tegen zegt dus er vooruit komen dat ik van binnen vrouw ben en mijn uiterlijk hieraan graag zou aanpassen gaat niet lukken. Tevens al jaren een gezin.
Tja, soms maak je het jezelf moeilijk maar ooit is tegen mij gezegd dat die bom zou barsten. En die is, nu op mijn 47e ,gebarsten.
Ik loop bij een psycholoog en heb de term gender dysforie aangekaart. Na een kwartier had ze het alleen nog maar over “meid toch”.
Heerlijk om mijn hart te luchten maar thuiskomen en je gezin zien…. elke dag ga je kapot omdat zij er niet om gevraagd hebben en je ze niet kapot wil zien gaan. Het werk wat overigens bekend staat om diversiteit maar er voor iemand als ikzelf niet is blijft ook een groot struikelblok waardoor ik nog steeds niet voor mezelf kan kiezen.
Ook ik heb weleens met die rare gedachte gelopen maar wist me ervan te weerhouden. Blijft maar in mijn hoofd spoken dat het uiteindelijk goed komt. Als ik dan Eveline vd Boom op tv of internet zie begin ik te janken als een klein kind. God, wat heb ik een hoop weggegooid.

Wauw Willem wat een fijn artikel zeg. Heerlijk om te lezen. Ik denk dat je helemaal gelijk hebt. De armoede en werkloosheid komen pas echt om de hoek kijken als je uit angst voor jezelf, besluit om de ‘deur dicht te houden’ of weer dicht te doen. Ik ben nu 6 dagen vrouwelijke hormonen aan het slikken. En ik heb allerlei dubbele gevoelens. Enerzijds ben ik blij dat ik helemaal ga worden wie ik ben. Voor eens en voor altijd. Anderzijds vraag ik me af, hoe ga ik dit allemaal doorkomen, deze jaren van transitie? De mensen die achter me ‘moeten staan’: familie, vrienden, krijg ik wel mee. Mijn dochter ook. Dat komt wel goed. Op mijn werk is er ook geen probleem. Het meeste waar ik momenteel over nadenk is, hoe zal het mij vergaan buiten de beschermde omgeving. Buiten op straat? Maar goed. Tegelijkertijd voel ik dat ik geen andere keus heb. Ik moet dit pad nemen. Voor mijn eigen gevoel. Dat besef had ik, een paar dagen geleden. Een paar dagen geleden kwam ik gevoelsmatig op het punt: en nu is het tijd om hormonen te gaan nemen. Maar ik word door twijfels uit elkaar gescheurd. Zeg ik je heel eerlijk. Maar goed. Ik accepteer de twijfel. De twijfel mag er zijn. Op deze manier kan ik tenminste wel doorgaan met zaken die voor mij belangrijk zijn. Vriendschapsbanden onderhouden, en mijn werk doen. En mijn bijdrage proberen te leveren aan Travestie.org. En publiceren voor een ander medium. Ik moet eerlijk zeggen dat ik momenteel meer behoefte heb aan me zo even te uiten, als reactie op jouw artikel. Dan zelf een stuk te schrijven. Dat is momenteel eventjes ingewikkeld 🙂 De beste groeten van Debby

Maar goed mijn leven is ook wel anders dan het leven van Tanja, wat ik hierboven kort beschreven zie. In zekere zin heb ik het makkelijker, even kort door de bocht. Ik wens je veel wijsheid en geluk toe Tanja, ondanks de moeilijke situatie waar je in lijkt te zitten.

Dag Tanja, je maakt een keuze die blijkbaar passend is voor jou in jouw omgeving. Ik hoop dat je goed mag onderzoeken wie je ten diepste van binnen bent en daar naar mag gaan leven. Als het anders gaat, om welke reden dan ook, dan hoop ik dat je die situatie, die fase in jouw leven kunt aanvaarden. Niets is blijvend, soms vind je gewoon een tijdelijke balans, een tijdelijke vorm. In de transgendercirkel delen mannen ook met elkaar hun diepere gevoel. Dat is mooi, immers je bent niet alleen. Huilen bij herkenbare situaties of situaties die je raken mag toch……., dat geeft je ruimte van binnen. Dat lucht op. Met een lieve groet, William

Eenzaam ja
Alleen ja
Maar ik voel mij wel op gemak zo
Trek graag vrouwen kleren aan
Wat mee up en een priuk
En klaar is tanja
Ik heb geen vrienden om mij heen
Ik zoek wel vrienden die mij begrijpen wat ik doe
Eenzaam is alleen zijn wat niet prettig is
Ik vind dat ieder zijn ijgen waarde heeft en gevoelens om er mee om te gaan
Ik geef je veel gellul en begrip er voor

Mooi geschreven. Herkenbaar, maar voor mij in andere zin.

Ik heb de blogs gelezen uit pure interesse omdat ik een relatie heb gehad met een man die transgender , travestiet, crossdresser of hoe je het noemen wilt, bleek te zijn.
Een groot geheim, wat ik uiteindelijk zelf heb moeten ontdekken. Wat volgde was ontkenning, vermijding, vluchten, leugens en bedrog. (ook met andere vrouwen).
De bodem wordt onder je weggeslagen. Wat mij het meest trof was niet de travestie, maar het gemak waarmee gelogen werd. Gedrag wat wellicht veel transgenders zich hebben aangeleerd (??)
Ik ben me erin gaan verdiepen en heb er met kenners over gesproken. Ik begreep als geen ander dat kunnen zijn wie je bent het aller belangrijkste is. Begreep de vermijding, de leugens en de moeite hiervoor uit te komen en had het heilige geloof dat als je er samen voor ging, “het” en de ander de ruimte zou geven, het goed zou komen. Niet gemakkelijk, maar dat geeft niet. De weg naar openheid, weer vertrouwen krijgen en acceptatie kan ook een mooie zijn, zeker als je dat samen in liefde kan doen. Ik ben niet uit de relatie gestapt maar heb ervoor gevochten. Voorgesteld het juist op te zoeken. Tevergeefs, als de ander zichzelf niet accepteert en er niet open over wil zijn, het niet met je wil delen, de leugens blijven, is de breuk onvermijdelijk. De relatie is abrupt geëindigd, weer de vlucht, de vermijding. Zonder hier een oordeel over te vellen overigens, maar slechts een opsomming van de feiten, bewust van de emoties die het teweeg brengt.

Wat ik in de blogs mis, behalve een terloopse benoeming (maar misschien is dat ook niet je doelgroep) is; waar is het begrip voor de partner? (en natuurlijk andere dierbaren). Voor velen zal het een traumatische ervaring zijn. Hoe eenzaam denk je dat het voor hen is? In de relatie – er moeilijk met anderen over kunnen praten – de schaamte, je man blijkt half vrouw – hoe gaat je omgeving reageren – de adviezen van anderen, “meid, stop hiermee” – “wil je dit?”- hoe ga je hiermee om. Erkenning van en ruimte voor het gevoel van de partner is minstens zo belangrijk (en onlosmakelijk met elkaar verbonden, lijkt mij) Een partner/dierbare kan de crisis niet “voor” zijn middels coaching. Zij weten immers van niets. Ik heb die erkenning en ruimte voor mijn gevoel niet gekregen. Abrupt de relatie verbreken en je richten op andere contacten, (waar je wat er in het verleden is gebeurd gemakkelijk de rug toe kan keren), is mijns inziens weer vermijding en vluchtgedrag. Al zal het hier in de praktijk vaak op neer komen, is mijn visie: Niet weglopen, juist daar waar je vermijdingsgedrag groot is, openheid van zaken geven, je kwetsbaar opstellen en laten zien wie je bent, is aangaan, wat in het proces juist belangrijk is, niet er omheen maar er doorheen. Ook voor je partner!! Respect hebben voor elkaars zijn, emoties, gevoel. Hoe lastig dat ook is. Je beperkt hiermee de schade voor je partner of dierbare en daarmee ook de schade voor jezelf. En natuurlijk daarbij de angst onder ogen zien. Voor verlies, voor de emoties, de afwijzing. Begrijpelijk! Ook je partner heeft die angst!!!! Je staat hierin niet alleen!! Die angst uitspreken naar elkaar schept al een band en daar kan veel moois uit voortkomen, hoe de uitkomst ook is. Natuurlijk kan het om allerlei redenen alsnog leiden tot een breuk, maar dan als geaccepteerde keuze (van allebei), zonder wrok of verwijten. Er is geen moord gepleegd! De partner zou een begripvolle vriend(in) kunnen worden, wat de kans op eenzaamheid verminderd. En dat is al zoveel gewonnen.

Of juist kunnen ervaren dat er vanaf de andere kant (partner/dierbaren) ook acceptatie kan zijn, ervaren dat er, na een moeilijke periode, ook waardering voor je is, er gezien wordt wie je nog meer bent en dat is veel, is in mijn ogen een belangrijk onderdeel van het proces. Ook voor de partner! Tevens 2 vliegen in 1 klap; de ander (partner/dierbaren) heeft immers ook iets te verstouwen. Uit de kast komen, zelfacceptatie en zelfvertrouwen, de begeleiding die dat nodig heeft, is heel belangrijk en prachtig! Maar je partner/dierbaren hierin meenemen kan zoveel meer betekenen en de eenzaamheid doorbreken, maar dan ook voor beiden! Met de travestie/crossdressing had ik kunnen leven, niet met de vermijding, de leugens en het bedrog. Ik denk dat dat voor veel partners/dierbaren geldt. Mooi als dat in coaching bij elkaar zou komen. Daar zou ik voor willen pleiten. Ik wens een ieder die hiermee worstelt veel kracht.

Anoniem

https://www.youtube.com/watch?v=ZoQO7e2THIw

@Anoniem

>> Wat mij het meest trof was niet de travestie, maar het gemak waarmee gelogen werd. Gedrag wat wellicht veel
>> transgenders zich hebben aangeleerd (??)
Ik heb ook gelogen, tegen mijzelf, 45 jaar lang, alles weggestopt in een zwarte doos in mijn hoofd. Toen de kruik barste heb ik geexperimenteert, want je weet niet wat je overkomt, je weet niet wat waar of niet waar is. Wat -kan- je aan je partner vertellen als je niet weet wat het is. Hoelang wachten tot je wel iets zeker weet, wat kan je doen om het zekerder te weten. Ik heb er drie maanden over gedaan om de moed te verzamelen en te vertellen wie ik zeker niet was. Ik kan begrijpen dat anderen er langer over doen.

Ben ik naar jouw maatstaf snel genoeg eerlijk geweest Of heb ik gelogen zoals ik mij als transgender aangeleerd zou hebben ?

Het maakt niet uit, want de schok voor mijn partner was te groot, ze kan eigenlijk niet geloven dat ik de waarheid sprak, want ik weet ook dat ik het eerder had kunnen weten en dat hebben we ook herkent. De schok is zo groot dat feitelijke waarheid er niet meer toe doet, het gaat om het gevoel en de emotie.

>> Wat ik in de blogs mis, behalve een terloopse benoeming (maar misschien is dat ook niet je doelgroep) is;
>> waar is het begrip voor de partner?

Toen ik mezelf leerde kennen ben ik veel veranderd, mijn gevoel ging open en mijn empathie. Ik ben nog steeds aan het leren en hoe meer ik leer hoe meer ik de pijn van mijn partner voel en begrijp. Zij zoekt hetzelfde als ik, ze dacht dat in mij gevonden te hebben. Wat een teleurstelling en wat een twijfel aan haarzelf riep dat op; “Wat heb ik verkeerd gedaan ?” (niets maar het is moeilijk dat te geloven).

Het is niet eenvoudig om met alle stress van jezelf, van je omgeving, werk, familie ook nog je partner te kunnen voelen. Maar dat gaat twee kanten op. Voelt zij wat het voor mij betekend, of is ze overspoelt door haar eigen gevoel, verdriet en woede. Ik neem haar niks kwalijk maar ze heeft geen energie en moed meer over om mij te begrijpen

Voel ik genoeg met mijn partner mee naar jouw maatstaf ? Ik zou meer willen, maar kan ik meer ? Wie denkt er aan mij eigenlijk ?

>> Met de travestie/crossdressing had ik kunnen leven, niet met de vermijding, de leugens en het bedrog

Dit is de uitleg, het reden, de justificatie. Het is moeilijk toe te geven, maar zou het niet zijn dat een transgender partner gewoon niet met jou samen gaat. Als je dat zo voelt dan is daar niks op af te dingen, geen justificatie nodig. Net als ik ook niet verwacht dat men mij begrijpt, maar ik wil mij ook niet justificeren. Ik -ben- en helaas, zoals ik ben zal met de meeste mensen niet passen,
treurig, triest, veel pijn, maar het is wat het is.

Wat je verder schrijft vind ik wel heel mooi hoor. De wil, wens en de goede bedoeling om het verleden niet weg te gooien, de band die er toch was te koesteren en zo mogelijk te behouden. Ik zou dat ook graag willen, en ik heb geprobeerd, maar je kom op een kruispunt en je moet kiezen, ondanks al je hoop en al je wensen. Als je de keuze gemaakt kan worden zonder boosheid, zonder wrok, dat is eigenlijk al heel wat toch ?

Beste Anoniem en Claudine

Jouw verhaal, Anoniem, is heel herkenbaar en is het verhaal van mijn (ex-)partner en mijzelf. Juist die ene partner die zoveel voor mij betekende, noem haar mijn zielsmaatje, juist bij die ene is die ultieme openheid zo lastig. Zij kon mij raken. Zij was immers alles wat ik kon kwijtraken. En zo geschiedde. De angst regeerde.

Aangeleerd gedrag, angst en de daarbij behorende overlevingsmechanismen, is natuurlijk af te leren, zelfs na 40 jaar. Wel gaan er eerst fases als ontkennen, liegen, vermijden en pas heel later van herkenning en erkenning aan vooraf. Helaas heel kwetsend en zoals jij noemt zelfs traumatisch voor al die personen die meegezogen zijn in dat proces. Openheid, eerlijkheid en vertrouwen zijn zeker de basis voor een stabiele relatie, zowel partner-, vrienden-, als ouderkindrelaties. Sommige transgenders blijven hun leven lang vermijden, anderen gaan voor zelfacceptatie en leggen een nieuw fundament onder zichzelf. Om vervolgens, waar dat aan de orde is, weer een relatie aan te kunnen gaan.

Zelfs de grote boze buitenwereld zou je zo weer onder ogen kunnen komen. Ook dat ervaar ik nu. Echter in de deze grote boze buitenwereld zijn nog altijd veel “tegenstanders”, discriminerende mensen. Mensen die de transgender in een hokje stoppen van showgirl, kinky uitingen of nog sterker discrimineren met schelden, spugen enz. Helaas. Dat maakt dat er toch weer veel eenzaamheid is en alleenstaande transgenders zijn. Immers 80% past zijn of haar gedrag aan na bejegeningen. Vandaar ook het grote aantal T&T-avonden en transgendercafé`s, allemaal besloten gelegenheden. Hoe mooi mag het zijn om als transgender met je geliefde te gaan ontdekken in die buitenwereld en welk een rijke relatie je zou kunnen hebben, zonder je te storen aan de discriminerenden, door open te zijn naar en met elkaar. De praktijk is helaas dat 50% van onze Nederlandse bevolking transgenders niet accepteert, zelfs 25% wijst keihard af.

Deze blog ging vooral over eenzaamheid onder (parttime)transgenders. Er zit een opbouw in de blogs. Er komt zeker een blog aan over partnerervaringen. Echter ik wil dan ook schrijven vanuit ervaring als mens en als coach. Op dit moment leert mijn praktijk me veel over partners van transgenders in transitie, de parttime transgenders die ik ontmoet, delen slechts beperkt of niet met hun partner. Ook ik pleit voor volledig delen, echter als coach heb ik vooral te begeleiden.

Er is geen goed of fout. Wij zijn allen mensen met overtuigingen, patronen, levenslessen. Pas als we er bewust mee kunnen dealen vinden we ons pad wel. Het is daarom ook nooit te laat.

Ik accepteer mijzelf. Ik ben een hetero man, dat zegt iets over mijn seksualiteit. Ik ben best wel een mannelijke man en zo uit ik mij graag. Ik ben een ijdele en zorgzame man dat zit in mij. En die vrouw in mij die is vrij om naar buiten te komen wanneer zij dat wil. Dat geeft veel vrijheid. Ook al is dat maar eens in de maand. En die vrouw is dan weer een typetje, perfect, verzorgd. En de buitenwereld…….die haakt aan of niet. Arrogant? Nee, want als ik mijzelf niet staande hou en niet zou accepteren dat ik ben zoals ik ben, dan zal ik zeker een eenzaam leven gaan leiden.

Dank jullie beide voor jullie oprechte en intense reacties.

Veel liefs, William (soms Amilia)

Dank je wel voor je reactie.
Ik begrijp dat je het op de coach-manier benadert met opsomming van de percentages. Uiteraard zal er onderzoek moeten worden gedaan voor de juiste benadering op gebied van genderidentiteit en hulpverlening. De cijfers vind ik niet zo belangrijk, als wel: Wees mens, hoe of wat je ook bent en leef vanuit je hart en doe dat voluit met degenen die je lief zijn en van jou houden; nogmaals: En betrek partner en dierbaren erbij.

De leugens, vermijding en het bedrog zijn vanuit angst voor verlies en afwijzing. Ja, het aangeleerde gedrag. Je hiervan bewust worden kan je bij je gevoel, je hart, bij wie je bent, brengen. DEEL HET! Als de liefde gevoeld wordt door beiden kan het niet anders dan dat dat zijn (positieve)uitwerking heeft.

– “Hoe mooi mag het zijn om als transgender met je geliefde te gaan ontdekken in die buitenwereld en welk een rijke relatie je zou kunnen hebben” –
Hoe mooi IS het om met je geliefde te gaan ontdekken en welk een rijke relatie HEB je dan.

-“Ik ben een hetero man, dat zegt iets over mijn seksualiteit. Ik ben best wel een mannelijke man en zo uit ik mij graag. Ik ben een ijdele en zorgzame man dat zit in mij”-
Mooi, niks mis mee! maar wees je bewust van het “plaatjes” plakken, de oordelen . Om in de reguliere samenleving wel geaccepteerd te worden? ?

-“perfect, verzorgd”- Maakt het uit hoe of wat je bent? Ook dat zijn maar de plaatjes, het gaat om mogen zijn WIE je bent, in welke vorm dan ook.

-“En de buitenwereld…….die haakt aan of niet. Arrogant?” –
Hoezo arrogant?? Of is dit invullen wat anderen hiervan “zouden kunnen” denken……. Als je jezelf accepteert zoals je bent is arrogantie niet ter sprake……..

-“Eens in de maand komt de vrouw naar buiten”-.
Is het transgender zijn aan tijdslimieten gekoppeld?? Is het zijn wie je bent aan kwantiteit gekoppeld?

Ik blijf me verbazen…..
(zonder te oordelen overigens – slechts met begrip, er is nog zoveel te winnen)

Ik ervaar toch weer de benadering van uit de transgender en hoe het voor hen is. Ik blijf het begrip voor de partner missen!! Waar worden zij in het proces betrokken en gehoord……… Waar leef je vanuit je hart, wie of wat je ook bent ……………..

Een roepende in de woestijn?

-“Mensen die de transgender in een hokje stoppen van showgirl, kinky uitingen of nog sterker discrimineren met schelden, spugen enz. Helaas. Dat maakt dat er toch weer veel eenzaamheid is en alleenstaande transgenders zijn. Immers 80% past zijn of haar gedrag aan na bejegeningen. Vandaar ook het grote aantal T&T-avonden en transgendercafé`s, “”allemaal besloten gelegenheden”” “-

Ik heb mijn toenmalige partner destijds voorgesteld deze gelegenheden samen op te zoeken, om het open te gooien, in de hoop het zo voor hem makkelijker te maken en samen verder te komen. Het ging niet gebeuren. Ik mocht er niet komen, anders zou hij de relatie verbreken. Destijds voelde het als een enorme afwijzing, zowel van mijzelf, als van de intentie om te helpen. Een voortzetting van de leugen en de ontkenning. Eenzaamheid onder transgender EN partner!! Ik weet nu beter en begrijp waarom……..vandaar ook mijn pleit voor het betrekken van partners/dierbaren in het proces.

Zag laatst een stukje op TV over de Pride-Amsterdam, volgens het lijstje voor LHBT’ers.
De hetero’s ontbraken……….

Wie plaatst wie nu in een hokje??……… Reunite!! kleur de wereld en vier de gelijkheid! Met je partner/dierbaren!

Liefs, Anoniem