Ik ben niet meer te houden. Het gevoel dat ik verder wil in mijn ontwikkeling, alleen nog maar vrouwenkleding dragen, wordt groter dan de angst om het niet te doen. Ik kan geen dubbelleven leiden. Ik voel me doodongelukkig door een deel van de tijd in dameskleding en een ander deel in mannenoutfits rond te lopen.
Daarom ga ik naar de kledingwinkel waar ik mijn eerste setje, het leerachtige jasje, de skinny jeans en het getailleerde shirt, kocht. Nu met een onweerstaanbaar verlangen om een hele garderobe bij elkaar te shoppen.
Een volledige klerenkast is het nog net niet, maar bijna 200 euro verder en vele combinerende shirtjes, broeken en vestjes later, verlaat ik met twee volle plastic tassen de winkel. Op dit moment heb ik mijn coming-out op straat al gehad.
De avond voor deze ‘vuurdoop’ slaap ik vrij slecht. Voor mijn gevoel doe ik geen oog dicht. Eerder die dag was de negativiteit in mij tot onhoudbare hoogten gestegen. Ik had een zeldzame ruzie met mijn baas en ik liep naar het restaurant en betaalde prompt twee keer dezelfde bestelling. Mijn geest vervalt in herhaalpatronen, om de realiteit ‘wanhopig’ te ontvluchten. Dit is pure angst, vrees om tegemoet te zien voor wat ik voel dat komt: een flinke verandering.
Er is maar één remedie om weer controle over mijn leven te krijgen, om weer rustig te worden: een kledingswitch maken. Twee gevoelens scheuren mij uit elkaar. Er is mijn verstand. Stemmetjes in mijn hoofd die mij vertellen dat ‘de hele wereld me zal uitlachen’. Deze gedachten veroorzaken een beklemmend gevoel. Daar tegenover voel ik de weg van mijn hart. Dit prachtige orgaan stuurt me vooruit, hoe bevreesd ik ook ben. Tegen de hartenwens om een vrouw te willen zijn kunnen de grootste bibbers nog niet op.
Terwijl mijn gedachten in rondjes draaien en ik heen en weer slinger tussen gevoelens, is het ondertussen tijd om op te staan. Ik spring uit bed, poets mijn tanden en kleed me aan. Ik doe de buitendeur van mijn studio open en merk dat de angst groot is, heel groot. Als ik in het trappenhuis sta loop ik een paar keer terug. Mijn vrees duwt me weer in mijn huis. Maar er is geen weg terug. Ik ben niet gelukkig en als ik dit niet ben, stort mijn hele leven (baan, sociale contacten) in elkaar. Ik ga ervoor en loop de trappen af richting de buitendeur en dan sta ik op straat.
Ik voel me naakt, in de spotlight. Wow, wat overweldigend om met mijn strakke skinny-jeans, vrouwenshirtje, vestje en korte ladyjas buiten te zijn. Ik loop en ik pak al gauw mijn telefoon. Dit doe ik om een middel te hebben tegen de stijgende paniek. Wow, wat heftig, ik flip vrij behoorlijk. Dit is niet makkelijk. Wil ik dit doen, dan moet het in kleine stapjes. De eerste stap is een bezoekje brengen aan de groentevrouw. Haar winkeltje is niet ver, op misschien 200 meter van mijn huis. Ik mag deze dame dit is de perfecte eerste stop.
Ik sta voor haar neus en show mijn outfit. “Tof he”, zeg ik. “Ja, je bent superknap!” , reageert ze. Ze spreekt me mannelijk aan, en ik verbeter haar. Ik wil graag als vrouw worden gezien. Prima allemaal, ik heb kracht om weer verder te gaan. Ik vertel tegen haar dat ze geweldig is, en ze zegt hetzelfde tegen mij. Het geeft me goede energie. Ik verlaat de winkel en al lopend ben ik druk met mijn mobiele telefoon aan het appen. Ik schrijf bekenden en vrienden wat ik doe. Het zoeken van een uitlaatklep voor de overweldigende energie: mensen berichtjes schrijven. Ik voel me alsof er ieder moment allerlei vreselijke dingen kunnen gebeuren.
En wat gebeurt er? Helemaal niets. Niemand doet wat, niemand lacht me uit, niets. De wereld draait gewoon door. Zo belangrijk ben ik voor anderen blijkbaar niet. Door dit besef zakt mijn paniekgevoel en word ik heerlijk rustig en vredig van binnen. Ik dein op de golven van het leven. Dit is een belangrijke overwinning. Het voelt als een nieuw begin. Van loslaten van een oud, beklemmend gevoel van wegrennen voor wie ik ben, naar bevrijding van mezelf. In volledige vrouwenkleding kan ik voorlopig weer even voort.
De angst is verdwenen en ik loop ik rustig in het koele zonnetje door de stad. Het is ineens normaal om met vrouwenkleding aan over straat te lopen. Deze ontdekking is een geweldige opsteker voor mezelf. En ik merk, de buitenwereld doet nog steeds normaal tegen me. Ook al zie ik er anders uit. Er lijkt voor mijn omgeving weinig te zijn veranderd. Voor mij des te meer. Ik voel me veel beter dan toen ik nog een dubbelleven leed.
Auteur: Jenny
Wat een herkenning. Ik weet nog goed hoe mijn eerste keer was, zo gespannen. Ik was kapot aan het einde van de dag. En de reacties waren net zo, geen. In ieder geval geen negatieve. Nu weet ik niet beter en moet er niet aan denken om weer als man over straat te gaan. De bevrijding is zo geweldig. Eindelijk valt alles op zijn plaats en dat geeft enorme rust in mijn leven. Wat ben ik blij dat ik het dubbelleven achter me gelaten heb.
Bedankt voor je reactie Kaat 🙂
Mooi verhaal, dank hiervoor en zo herkenbaar. Na een transformatiereis door Marokko begin april dit jaar, heb ik nog meer van mezelf ontdekt en mezelf opnieuw uitgevonden. Ik loop nu alleen nog in vrouwelijke kleding in huis, op straat, op feesten en partijen. Dit voelt zo fantastisch en geeft zoveel rust, en ik krijg als vrouwelijk geklede man heel veel positieve reacties. Als ik echt uit ga (bv naar club Mystique), dan word ik een complete vrouw (met pruik, prothesen, make-up) en noem mezelf dan Tess, dit doe ik ongeveer 1 maal per week. Groetjes, Tess
Wat een mooi verhaal.
Sinds een half jaar doe ik ook aan crossdressen.
Het bevalt heel goed en ik heb nog nooit vreemde opmerkingen gehad dus gaat het wel goed.
Ik ga ook regelmatig naar het winkelcentrum in Hellevoetsluis en drink daar koffie of zo.
Heerlijk.
Groetjes John
Ik (homosexuele jongeman van 27) ben een half jaar geleden aan het cross dressen geslagen nadat mijn relatie uit was. Vond hij me aanvankelijk cute met mijn oorbellen en tuinbroek (het ‘zachte typje’), make up en maillots bevielen hem minder. Nu houd ik me niet meer in en ga ik elke week all the way. Online het nodige aan kleding gekocht en heb haren laten groeien. Als trendy jonge vrouw in leren legging de stad ingegaan, subtiele mascara aangebracht met het haar opgestoken en oorbellen in die je voelt meebewegen. Niemand die het door had. Wow, wat voelt dat goed.
Ik vind het heel knap van je. Ik ben zelf straight. Maar vind jullie wereld interessant. Jullie moeten veel overwinnen. Respect!
Prachtig getuigenis. Ik zal, vrees ik, deze drempel kunnen overschrijden, want gehuwd met een fantastische vrouw die mijn travestie-zijn niet kan aanvaarden.
Zeer herkenbaar. Ik leid wel nog een dubbelleven maar heb niet de angst om als vrouw gekleed in het openbaar te verschijnen. Het gevoel is als vrouw te verschijnen voor anderen is wel enorm. Ik zou het voor geen geld van de wereld hebben willen missen.
Ik ben inmiddels twee jaar verder en kan niet meer zonder. Door de week niet vanwege werk, al gaat ’s avonds vaak een maillot aan. Hele weekend beleef ik steeds ‘als vrouw’. Pruik hoeft niet meer, heb lang haar dat ik meestal in een staartje draag. Deed ik ook toen ik jaar of 17/18 was, dus daar kijken ze niet zo van op. Verschil nu is dat ik het in het weekend opsteek. Met subtiele make up, oorbellen en de juiste kleding staat het super girly. Niet schreeuwerig of uitdagend, ik blijf waakzaam. Zo hoeven ze mijn navelpiercing niet te zien. Een operatie is in het geheel niet aan de orde. Ik voel me hier heerlijk bij.