En nu...

[Frederique_]

...staat mijn wereld een beetje op z'n kop. Niet voor 't eerst, wel op een manier waarbij ik al een paar maanden het gevoel heb dat ik op het randje loop van wat ik aankan.

Concreet: op 20 mei heb ik de voorlichtingsbijeenkomst van de VU bezocht. Ik dacht: "als ik hier hetzelfde voel als een jaar geleden, dan ben ik er uit: dan is mijn lichaam goed zoals het is, dan is er geen geslachtsoperatie nodig". En toen gebeurde er dus iets anders: ik kreeg het gevoel dat een SRS uiteindelijk voor mij ook onafwendbaar was.

Een enorme mix aan gevoelens kwam op: pijn dat ik niet in 1x in een vrouwenlichaam geboren ben, verdriet om wat ik gemist heb door jarenlang als man te leven. Maar ook vreugde dat ik een stapje verder ben. Eigenlijk voelt het net als toen ik er achter kwam dat het niet zonder hormonen ging. Of dat het leven niet meer ging als ik niet 24/7 als vrouw zou leven. Alleen heftiger, veel heftiger. Een paar maanden verder ben ik zover om te weten dat mijn SRS in Amsterdam (VU of OLVG) gaat gebeuren. Beide loopt via de wachtlijst van de VU.

De VU zal me bespreken in september. Probleem is nog de diabetes, de waardes zijn weliswaar lager dan een jaar geleden, maar absoluut gezien nog steeds te hoog. Ik merk dat artsen daar anders tegenaan kijken dan ik: ik ben best optimistisch dat het nog meer gaat zakken (het zakt ook relatief gezien best wel snel), artsen kijken alleen naar de absolute getallen en zitten doem te denken - vermoedelijk in de hoop dat angst er voor gaat zorgen dat die waardes dalen. Als die methode zou werken zou mijn diabetes nu perfect zijn <zucht>. Wel heeft de endocrinoloog aangegeven dat de diabeteswaardes geen reden worden om mij niet op de wachtlijst te gaan zetten. Dat was wel wat de psychologe eerder suggereerde. Eerst maar weer afwachten, dus...

Overigens: de wachttijd is op dit moment 2 jaar (na einde hormoonfase). Ik had zelf gerekend op 1,5 jaar - er moet tenslotte ook nog geëpileerd worden...

Verder heeft de psychologe me vrij gelaten om wel-of-geen gebruik van haar diensten te maken. Dat lucht enorm op. Er wordt nog 1 gesprek verplicht, maar daar is over heen te komen.

Groetjes,

Frederique

[Chloe'tje]

Wauw, dat zal toch een verrassing voor jezelf geweest zijn. Ik wens je veel sterkte en uithoudingsvermogen toe, Frederique.

[Irene]

Dat is wel even ingrijpend Frederique, ik wens je veel sterkte in de rest van je traject,

Liefs Irene

[Mara]

Succes Frederique en nie ongeduldig worden he....twee jaar is een enorm lange tijd om op iets te moeten wachten, wat je liever al achter de rug wil hebben....of beter gezegt, om iets te krijgen, wat daar bij geboorte al hoorde te zitten....

groetjes

Mara

[MissViv]

Jeetje Frederique...

Terwijl je op zoek bent naar de laatste bevestiging van je gevoelens, erachter komen dat je toch ongeveer 180 graden de andere kant op moet.

Goed dat je toch ook blijdschap voelt dat je weer een stapje dichter bij je ware ik bent. Focus je daar op!

Heel veel sterkte ermee!

[tijgertje]

Sterkte Frederique

[Frederique_]

Iedereen bedankt voor de reactie!

Groetjes,

Frederique