transitie? toch maar niet

[Elise]

begin jaar begonnen bij de VU met diagnostiek met als doel vrouw, en daarmee gelukkiger, te worden.

Twee maanden geleden leek het alsof ik wakker werd uit een roes, ik bekeek m'n leven en vroeg me af waar ik helemaal mee bezig was. Ik stond op het punt alles op het spel te zetten om maar vrouw te worden. Op dat moment ging m'n vrouw ook van het negeren van mijn probleem over naar accepteren en begon zich er in te verdiepen. Mogelijk was dat ook de oorzaak dat ik "wakker" werd, in ieder geval kreeg ik nu erkenning van hoe ik me voelde.

Na lang puzelen kwam ik erachter dat ik behalve een lichamelijke genderdisforie voelde ook een maatschappelijke. Het hokjes systeem waar veel mensen zich aan vast houden kan ik me niet in vinden en wil ik eigenlijk ook niet naar schikken. Ik wil zowel "mannen dingen" als "vrouwen dingen" kunnen doen, ik ben graag met techniek bezig maar ook met make-up. Dus nu in mijn "mannen rol" bots ik met de maatschappij echter als ik in een "vrouwen rol" zou leven zal ik hetzelfde probleem ervaren omdat ik ook "mannen dingen" wil doen. Dus transitie lost in dit geval niets op.

Doordat m'n vrouw nu m'n probleem erkent kunnen we er ook beter over praten en inmiddels kan ik 1 a 2 avonden in de week thuis als vrouw leven en dit heeft als gevolg dat de drang om vrouw te worden minder is.
Ondertussen besefte ik ook dat als ik in transitie ga, met mijn lichaamsbouw niet voor 100% er als vrouw uit zal zien...... ook niet voor 80%. Dus ik zal ook nooit helemaal tevreden worden over m'n lichaam.
Met die gegevens en het gegeven dat m'n huwelijk zal stranden, en dus m'n vrouw en kinderen veel minder zou zien, als ik vrouw zou worden, kwam ik tot de conclusie dat transitie mij waarschijnlijk ongelukkiger in plaats van gelukkiger zou maken.

Dit heb ik allemaal ook besproken bij de VU en we hebben besloten om de diagnostiek te pauzeren en als ik (weer) verder wil kan ik zo weer terug komen.
Dus nu is het zaak met m'n vrouw om mijn genderidentiteit een vast plaatsje in ons leven te geven.

Het is nu eens geen standaard succesverhaal maar ik denk dat het wel de moeite waard is om te laten weten dat er ook mensen zijn die zelf besluiten dat transitie niet altijd de goede weg is.

[florence12]

Beste Elise,
Voor mij een heel herkenbaar verhaal.
Ik vind dit een heel verstandige beslissing,ik heb voor me zelf ook deze keuze gemaakt.
En nu je steun krijgt van je vrouw, zal het leven voor jouw en je vrouw veel makkelijker zijn.
Groetjes Florence.

[Elise]

hoi Florence,

M'n vrouw steunt me zeker en het winkelen met elkaar is nu ook leuker, we zoeken ook voor elkaar kleding en kopen samen make-up.

Ik ben benieuwd of er meer transgenders zo leven ........

[florence12]

Beste Elise,
Mijn vrouw die ik nu 6 jaar ken en wij nu sinds 3 maanden getrouwd zijn,
heeft het van begin af volledig geaccepteerd,zodoende heb ik thuis alle vrijheid,en daardoor is mijn kast wel erg ruim en confortabel geworden,
zodat ik nu niet meer de behoefte heb om verder tegaan,omdat ik net als jij ,indien ik vrouw zou zijn, dat nooit voor 100% zal lukken,ik denk zelfs maar voor 75% . wij hebben wel besloten om ons geheim met zo weing mogelijk mensen te delen. dat lijkt ons het makkelijkst. en zo kunnen wij dan toch samen gelukkig zijn
groetjes Florence

[Irene]

Klinkt als een dappere en verstandige beslissing,

Irene

[Iris1949]

Ik had gisteren jouw bericht al gelezen Elise. Het heeft me de hele dag bezig gehouden. Ik vind het enorm moedig van je uit de "roes" te stappen en het verstand even te laten zegevieren. Dapper en reeel, ik hoop dat jullie samen nog lang gelukkig mogen zijn op de weg die je nu bent ingeslagen.
groetjes Iris1949

[Anitamichelle]

Ben geheel eens met de andere beantwoorsters:
Dapper.
Ik vind ook je vrouw erg wijs en verstandig om je de ruimte te geven jezelf te zijn.
Daarmee heeft ze je gigantisch geholpen: RESPECT voor jullie beide.

Liefs Anita

[Elise]

Bedankt voor de lieve reacties

Inmiddels is de sfeer thuis er ook beter op geworden, er is weer een druk weggevallen en we kunnen nu weer aan de toekomst bouwen. De afgelopen 10 jaar zijn we vooral druk geweest met het gezin en te weinig met elkaar dus dat pakken we ook meteen aan.
Afgelopen weekend zijn m'n kinderen bij m'n ouders geweest zodat m'n vrouw en ik het weekend voor ons alleen hadden. Het winkelen is nu ook veel gezelliger, dit doen we nu echt samen.

Dus alles bij elkaar best grote veranderingen, maar zeker de moeite waard.

[Frederique_]

Hoi Elise,

Ik houd niet van standaard succesverhalen, hoewel ik het zelf min-of-meer tegen wil-en-dank ook ben. Doe vooral wat bij jou hoort en laat je niet teveel leiden door verhalen van anderen: wat bij jou hoort kan een ander niet inschatten (ook de VU of je partner niet). Als je genoeg rust hebt om je leven zo in te richten zoals je nu doet dan is dat prima. Als je merkt dat de druk toch te groot wordt merk je dat vanzelf en dan is dat een goed moment om er toch nog eens opnieuw over na te denken.

Zolang 't goed gaat is er geen reden iets te veranderen, nietwaar?

Groetjes,

Frederique

[Anja Kok]

Ja, dit ligt voor velen zo en zelfs al zou je superpassabel zijn, dan nog. En wat Frederique zegt is de beste wijsheid van allemaal. Het is een kwestie van balans met je innerlijk en daarbij alles is voortdurend aan verandering onderhevig.

[Anne-Nienke]

Hoi Elise,

Ben je niet bang dat het een soort uitstel is? Het lijkt een hele rationele beslissing ten opzichte van een sterk innerlijk gevoel. Denk je dat je voldoende hebt om af en toe je als vrouw te kleden?

Groetjes,

[Sabrina40]

Hoi Anne-Nienke,
Ik spreek echt uit een ervaring van tientallen jaren als ik betwijfel, of die beslissing van Elise alleen maar uitstel zou zijn. Medio vorige eeuw wist ik het al heel jong maar kon er eigenlijk nog niets op “T” gebied, dus heb ik 42 jaar verplicht als man moeten doorbrengen. Daarna ben ik heel rustig maar heel zeker zelf mijn vrouwelijke gevoelens gaan onderzoeken. Hoe diep zitten die, wat kan ik er mee en meest belangrijk wat wil ik ermee ? Ik had en heb het enorme voordeel, dat ik ook zonder hormonen voldoende passabel de straat op kan en dat ben ik vaker en vaker gaan doen. Na acht jaar had ik inmiddels een intensief elektrisch epilatie proces achter de rug en had ik, in een vrouwencafeetje in Amsterdam, een hartstikke fijne vriendin ontmoet en gaf ik mijzelf het groene licht om daar verder permanent als vrouw mee samen te gaan leven. En zij had toen het lef om mij aan haar zeer grote sociale omgeving als haar nieuwe partner voor te stellen. En die omgeving was nog maar nauwelijks van de schrik bekomen dat zij wat eerder met een vriendin als partner was komen opdraven. Niemand heeft mij daar ooit als man ontmoet, maar iedereen kent mijn bio achtergrond want je kunt natuurlijk niet op je 50e als vouw zonder verleden zo maar uit de lucht komen vallen. Ik moest toen nog enkele jaren in een hybride leven, met twee pitstops per werkdag, doorpersen alvorens ik door reorganisaties en een grote verhuizing met een gunstige regeling mijn zeer mooie baan kon verlaten en eindelijk formeel mijn voornaam en pasfoto kon veranderen.
Ik leef nu al weer 22 jaar 24/7 als vrouw samen met deze fantastische vriendin, heb nu een eigen bedrijfje en wordt door mijn volledige sociale omgeving gezien, behandeld en geaccepteerd als de vrouw Sabrina. Ik heb daarmee eigenlijk al alles wat mijn hartje begeert en na de aanstaande wijziging van Burgerlijk Wetboek artikel 1:28 over de geslachtswijziging krijg ik ook nog een “V” in de GBA en mijn paspoort. Maar is het in zo’n situatie nou zo overdreven rationeel, dat ik het niet nodig vind om het operatiemes in mijn kerngezonde lichaam te zetten om dat foutje tussen mijn benen, wat niemand ziet en waarvoor ik zelfs een badpakje heb waarmee ik onopvallend naar het strand of een zwembad kan gaan, weg te laten halen en de hormonenbalans in mijn lichaam levenslang te laten verstoren, terwijl gewoon op straat niemand van mij opkijkt ? Over “gevoel” valt natuurlijk nooit te twisten en ik ben het volledig met Frederique eens, dat iedereen volledig voor zichzelf moet bepalen wat hij of zij wil en wat daar wel of niet voor nodig is. En daarbij moet je natuurlijk nooit uitgaan van verhalen, dat als je dit soort gevoelens hebt je vanzelfsprekend ook zo snel mogelijk aan de hormonen en naar de operatietafel zou moeten willen. Maar mocht je er later anders over gaan denken, dan zijn alle wegen ook dan toch nog helemaal open.