echt gek worden van genderdysforie.

[Anja Kok]

Stel je groeit op, er is geen internet, jij kent geen boeken erover, op televisie bestaat het niet, gesprekken gaan hier nooit over, het enige referentie punt ben jijzelf.
En jij weet dat je een meisje bent en droomt vol overtuiging ervan dat god het wel in orde zal maken. Het wonder gebeurt niet, je krijgt geen borsten, maar de baard in je keel.
Ben je gek, als je de enige bent die gelooft in die werkelijkheid van je gevoel. Is de aarde plat of rond was net zo een vraag. Je kunt je aan niemand spiegelen, bestaat het dan wel of niet? Hoe gek zijn we eigenlijk? Of laten we ons gek maken?

[Kiara]

Ik ken dat godsbeeld...ben tegenwoordig ook atheist.
Het is zo ontzettend belangrijk dat we over alles met mensen kunnen praten.
anders worden we inderdaad gek, of maken we onszelf gek.
communicatie brengt mensen verder.

[gerdaatje]

Ik ben altijd atheïst geweest.
Heeft me ook een hoop ellende gescheeld denk ik.

[Anja Kok]

Ik geloof best nog wel in God, maar niet meer in van die kinderlijke Wonderen. Ik zal het toch echt zelf moeten uitknokken met mijn identiteit en dat is ook de bedoeling van dit leven hier op aarde, denk ik. Om dat gedonder met je gender ook nog na je dood te moeten doen zie ik echt niet zitten. Ik heb toch al jaren teveel verspild met verdringen en onderhandelen en dat ga ik nu actief veranderen.

[gerdaatje]

Uitstekende instelling.
En je hebt geen god nodig om een vrouw te zijn hoor......
Gaat uitstekend zonder

[Irene]

Om even terug te komen op de eerste posting, ik hoef dat helemaal niet te stellen, het was gewoon zo, ik was een jaar of 20 toen ik ontdekte dat er een woord voor bestond (en dat woord was niet genderdysforie )

Irene

[Anja Kok]

Tja, ik stelde dat zo omdat het nu voor velen anders is, voor mij was dat wel zo. Door mijn thuissituatie en mijn (gestoorde) gender raakte ik dusdanig in de war dat ik werd opgesloten in een inrichting op mijn achttiende,
Negen maanden later heette het in mijn ontslagbrief dat ik vooral worstelde met de vraag of ik homoseksueel was, wat niet zo was. Transseksualiteit, of genderdysforie bestond gewoon toen niet in het freudiaanse gestichtswereldje. Pillen, isolatie, en dwanglakens wel.

[denise_leasen]

Mijn tante, onze naastebuur, had een van de eerste tv's, wij hadden als enige in de buurt een telefoon en we moesten oppassen voor Mr. pastoor, zeker die van het dorp een beetje verder......
Wat thuis absoluut niet kon was verkleden en zeker ook niet met carnaval, dat was gevaarlijk ! Bij een vriendje enkele dorpen verder, op een verjaardagsfeestje, was de ganse klas uitgenodigd en iedereen was verkleed, behalve ik. Ik was toen 8 jaar. De oudere zus van de jarige had meteen een oplossing bedacht en nam me mee naar haar kamer, waar ze nog alle spulletjes van vroeger in dozen had opgeborgen. Ik weet tot op vandaag nog steeds niet waarom, maar zonder te morren heb ik me volledig uitgekleed en heeft ze me van top tot teen als een meisje gekleed, voorzien van makeup, pruik en nagellak, alles erop en eraan. Op het moment dat ik terug in de groep kwam, hebben ze me verschrikkelijk uitgelachen, maar enkele minuten later, heeft er voor de rest van de namiddag niemand meer over gesproken en heb ik een pracht namiddag gehad. De moeder van de jarige bracht iedereen terug naar huis en wat dacht je.... ze vertelde aan mijn moeder hoe fijn we het de ganse namiddag hadden gehad en dat ik als een mooi meisje verkleed was. Donderwolken drongen samen en nadat de mevrouw, die trouwens een kleuterleidster was, was vertrokken heb ik het geweten. Tot mijn 16 jaar heb ik alle momenten waarop ik de kans had om me als een meisje te kleden benut, in het grootste geheim. Ik was 16 toen ik voor het eerst van thuis uit, volledig gekleed als een meisje met alles erop en eraan vertrokken ben voor een wandeling in mijn eigen buurt. Een benaming voor mijn ziekte had ik niet, maar het voelde goed, het was een noodzaak, zonder zou ik niet kunnen, vandaag nog steeds niet. Het internet helpt om te beseffen dat je niet alleen bent, maar het was er vroeger niet.
Laten we eerlijk zijn, moest er vandaag een pilletje uitgevonden worden dat je van dat gevoel zou verlossen, dan pas zou ik schrik krijgen dat iemand dat, in een onoplettend moment, in mijn drankje zou droppen....
Na 44 jaar ervaring als travestiet moet ik eerlijk toegeven dat het een gunst is om travestiegevoels te hebben kunnen en mogen ervaren.

[Anja Kok]

Nou Denise, wat je daar zegt komt me uit de grond van mijn hart. Die vrijheid nemen om te zijn zoals je bent, ik ben nu 57 en zelf fysiek ziek geworden van al die hokjes rondom waar je in schijnt te moeten. De agressie die je ontmoet bij sommige mensen is absurd, antichrist, pervers, freak en nog veel geraffineerder varianten in naam van de liefde. Hoe het ook zij blijkbaar roept het bij velen de neiging op tot geestelijk mishandeling en soms ook lichamelijk, alleen al bij het noemen ervan. Laat staan, als jij je ook nog zo vertoont, en nog erger, het is nog geloofwaardig ook, dan heb je het echt gedaan. Gelukkig is er internet, gelukkig zijn er T en T avonden, gelukkig wordt erover gepraat op scholen en gelukkig zijn er altijd ruimere mensen alhoewel nog veel te weinig. Jammer genoeg is er ook nog veel onbegrip en nijd, En of je nou uit de kast bent of niet, hokjesdenkers zullen er altijd zijn.
So too Hell with all the pain, and be what you are in your own name.

[gerdaatje]

Woon in een klein dorpje in NH, niet zo heel veel last.
Hokjesdenkers, ok, maar aan mij de keus om me er iets van aan te trekken.