Gemis

[Daphne_B]

Hoe kan het toch dat iedere keer weer als ik Daphne ben geweest ik zoveel moeite heb met en pijn van het voorlopig afscheid? Ik ben niet in de gelegenheid om me regelmatig te transformeren maar wordt op die spaarzame momenten zo gelukkig van haar. Waarom schrijf ik over Daphne in de derde persoon? Waarschijnlijk komt het omdat ik haar toch weer moet verstoppen omdat ze nu eenmaal geen deel kan uitmaken van mijn ‘normale’ leven. Zo blijft ze in het dagelijkse leven een beetje op afstand. Maar op dit moment mis ik haar zo!!!

Ik ben natuurlijk niet de enige waar dit speelt, maar ik wilde het toch graag delen.

[Lisa met een S]

Je hebt waarschijnlijk gelijk. Omdat je niet in staat ben om je travestie een plek te geven in jouw leven, maar genoegen moet nemen met het stiekum gedoe wanneer de gelegenheid het toelaat, is het afscheid zo pijnlijk omdat je nooit weet wanneer Daphne weer langs kan komen. Het is net het verschil tussen je vriendin uitzwaaien op Schiphol omdat ze op vakantie gaat, of afscheid van haar nemen omdat ze gaat emigreren, en je weet niet of je haar ooit weer terugziet.

Ik wens je sterkte en hoop dat het je ooit lukt om een plekje voor haar te vinden. Het brengt een hoop rust in je leven.

[hester]

Heel herkenbaar! Het idee dat als je lekker verkleed bent je op een bepaald tijdstip vanwege je privé omstandigheden weer moet verkleden. Meestal wacht je daarmee tot het laatste moment. Met alle gevolgen van dien. En wanneer is de volgende keer? Ik zit in het zelfde schuitje. Het voelt zo prettig om lekker in je rokje en op hakken rond te lopen. Helaas heeft niet iedereen het geluk dat onbeperkt te mogen doen. Je ben dus niet de enige met dat gemis.

[Dorothy]

Ik probeer mijn en-femme periode te plannen tussen mijn andere bezigheden. Meestal trek ik daar een dag of vijf voor uit. Ik plan in die periode ook wat nuttige activiteiten, die ik toch moet doen en ook heel goed en-femme kan doen. Dan snijdt het mes aan twee kanten.
Als ik dan een aantal dagen en-femme ben geweest, dan vind ik het vaak wel genoeg geweest en dan is het ook niet zo'n punt om er mee op te houden.
Maar ik ben met VUT en alleenwonend, dus kan, wat dat betreft, mijn eigen gang gaan.

[Anja Kok]

Dat gevoel herken ik wel. En voor mij ligt het niet zo dat ik niet weet wanneer of waar, minstens elke maand, soms vaker. Van de zomer had ik een week voor mijzelf, dat voelde zo als thuiskomen. Mijn partner kan er in directe zin niet goed mee overweg en wijst dat af, dus altijd moet ik om haar heen bewegen wat dat betreft. Ik moet het duidelijk aangeven, ook legt zij mij beperkingen op als dat zij niet wil dat ik zo de deur uitga. Hoewel ik dertig jaar geleden al uit de kast ben gekomen wat mijn transseksuele gevoelens betreft en dit heftige turbulenties heeft gegeven en geeft tot op de dag van vandaag, kan zij het transgender zijn nog steeds niet anders zien als een stoornis, een psychiatrische aandoening.
Ik heb voor haar gekozen en dat betekende uiteindelijk dat ik een leven als vrouw in praktische zin heb moeten opgeven.Wel uit ik me nogal androgyn qua voorkomen, maar het blijft behelpen. Pijn over de tweedeling die ik moet maken in mijn gevoel wat de uiting daarvan en sociaal functioneren betreft is er altijd.
Zij weet dat ik mijzelf als vrouw ervaar en ook anderen die me na staan, zelfs de huisarts en instanties. Ondanks uitgebreide testen en onderzoeken van verschillende psychiaters en keiharde uitspraken over mijn genderdysforie, kan mijn partner dit niet erkennen. Voor haar is transgender zijn een waanidee, wat ik of de wereld ook zegt.
Je biologische sekse is, de rest is fantasie volgens haar en een pathologie. Een partner die zo discriminerend ontkend is pijnlijk, desondanks houd ik van haar om andere dingen. Op haar beurt gedoogt zij de,(travestie),als hoogste bod. Pijnlijk, ja dat ken ik dus wel, dagelijks eigenlijk.