ouders

[Josette]

Lisa_met_een_S:

Joost,

Het is een moeilijk positie waarin je verkeert. Je werd betrapt door jouw ouders, en dat zou ook een rol spelen in hun reactie. Naast onbegrip, naast het verdriet dat hun kind "niet normaal" is, ook argwaan of hij te vertrouwen is. Alle drie moet je dus zien te overwinnen. Maar, net zoals ik een opvoedende taak heb tov mijn kinderen, moet je ook zien dat je hierin een opvoedende taak heb tov van jou ouders. Maar goed van jou dat je het nu op je werk hebt verteld. Je bent op de goede weg.

Hallo,

Ik heb dit in een andere draad gepost (de draad "mijn dochter" in het partnerforum, link http://www.travestie.org/html/forum/viewtopic.php?t=710), maar die draad is inmiddels geheel terecht gewijd aan Miriam en Lisa en de coming-out van Lisa naar Miriam toe.

Vandaar een nieuwe draad over mijn laarzenliefhebberij en mijn ouders. Makkelijk om er met hun erover te praten is het nog steeds niet, de zin "ik zou als ik jou was maar geen laarzen meer kopen" dreint door mijn hoofd, en zij en mijn zus proberen me soms herenschoeisel voor 'netjes' aan te praten. Met andere woorden: kopen van en praten over schoenen is in het ouderlijk huis een crime. Met mezelf of met anderen dan familie is zoiets echter geen of in ieder geval veel minder een crime.

Binnenkort ga ik verhuizen en is de kans groot dat mijn moeder in mijn kledingkast gaat spitten en vragen over mijn laarzenliefhebberij gaat stellen. Zoals ik in eerdere postings in deze draad schreef, heb ik met dit verschijnsel niet makkelijk mee. Het is iets waar ik, gezien de ervaring van de laatste jaren slechte herinneringen heb.

Om dit probleem te lijf te gaan besloot ik voor mezelf dingen op papier te zetten.

Joost: Zoals jullie misschien opvallen, draag ik sinds enige jaren in het openbaar dameslaarzen, om de reden dat ik deze mooier vind als alle andere schoenen en zeker herenschoenen. Ik vind het vooral eleganter bij mezelf staan, het is uitsluitend voor mezelf dat ik dit doe. Ik blijf echter onverminderd jullie zoon. Verwijving, homo-achtigheid, sex-fetish, dit heeft niets met mijn laarzenliefhebberij te maken. Uitsluitend modische aspecten.

Uiteraard zijn er uitzonderingen en hoeven jullie niet tijdens kampeervacanties, kluswerkzaamheden, wandelingen, hond uitlaten in bos, zeer warm weer e.d. te verwachten dat ik dat op m’n laarzen doet. In dat geval staan ze in de kast.

Het verschijnsel is iets wat je met de geboorte meekrijgt en daar kom je nooit meer vanaf. In de afgelopen jaren heb ik veel geld erin gestoken, dat geef ik toe. Ondanks goedbedoelde adviezen om dit niet te doen. Mijn financiële situatie heeft er echter zelden onder geleden, daar ik ten alle tijde op de kosten lette en veelal op aanbiedingen of tweedehands lette. Ook op kwaliteit werd gelet, evenals op hakhoogte en vooral afwisselen. Dit voor voeten én schoenen. Ook is het streven thans om modellen te nemen die redelijk ‘gewoon’ zijn.

Ik schrijf dit met de verhuizing in het vooruitzicht, en dat er dan ook een redelijk aantal laarzen worden meeverhuisd staat vast.

Ik ben altijd in winkels geholpen, zelfs na enige stugheid kwam men toch over de brug en diverse winkelmedewerkers kennen mij van gezicht. Velen vinden het zelfs moedig om mij op laarzen te zien en verkochten graag een paar aan me. Ook bij zangkoor of Jonge Democraten word daar geen punt van gemaakt. Integendeel, velen vinden het dapper en moedig dat ik zoiets doe.

Ik heb er ook met een oudere zus van jullie zwager over gesproken, laatst nog op de 70ste verjaardag van de desbetreffende zwager. Zij wist al langer van mijn laarzenliefhebberij.

Groetjes, Joost

Wat ik jullie wil vragen: tips, aanvullingen, hoe tegen hun te vertellen dat hun zoon anders is dan anderen en toch geen homo of verwijfd.

Liefs, Joost

[Isabelle Raulin dAymeries]

Lieve Joost,

Wat is het probleem eigenlijk? Regel een stapeltje verhuisdozen, pak die dingen in, en neem ze mee.

Ik heb geen idee hoeveel paren je nu hebt, maar je lijkt ergens tussen CD en fetisjisme in te hangen. Voor geen van de twee is een coming out naar je ouders een noodzaak. Zeker niet op jouw leeftijd.

Wat veel belangrijker is: waar wil je heen? Het gevaar van een duidelijke fetish is dat de tunnel steeds nauwer wordt. Het is van belang om door het verkennen van verwante fetishes je sexualiteit te vebreden. Van laarzen kan je zowel richting leer als richting voeten. En beide zijn zeer gangbaar als fetish: voor je het weet ben je helemaal mainstream, en val je helemaal niet meer op als iemand met een zeldzame kink.

Ik weet niet of je uit de Nederlandse fetish scene veel hulp kan verwachten. Die draait vooral op de pomotiefeesten van de winkeltjes die veel zwarte latex catsuits willen verkopen. Maar in de US, de UK, en Duitsland is een fetish lifestyle een zeer bewuste keuze. Die keuze begint met zelfacceptatie, net zoals je crossdressing eerst moet erkennen, vóór je een leven kan opbouwen dat rekening houdt met een feit, waar je zelf niet voor gekozen hebt.

Er bestaat vast een betere, maar ik ken http://www.deviantdesires.com als een site met een actief forum, waar ook aandacht besteed wordt aan de verbreding van een fetish tot een sexualiteit met meerdere facetten, die in het sociale verkeer, anders dan onder gelijkgestemden, effectief is.

Het is wel even lezen, dus pak een glas en zo,

Isabelle

[Lisa met een S]

Joost,

Hoewel ik natuurlijk heel blij was met de posting van mijn dochter (ben nog steeds zo trots dat ik nog geen reactie kan posten, maar heb haar IRL vertelde hoe ik mij voelde), vond ik het een beetje jammer voor jou dat het achteraan kwam, want ik wilde, als ik de tijd had, reageren op jouw oproep. Ik ben dus heel blij dat je het initiatief hebt genomen om een nieuwe thread van te maken. Bedankt hiervoor.

Ik vind het heel moeilijk om jou hierin advies te geven over wat jij je ouders moet vertellen, want het gaat om jouw gevoelens. En alleen jij weet wat ze zijn. Maar ik vraag mij af in hoeverre je eerlijk ben daarover. Als je zegt dat het alleen is omdat je vrouwenlaarzen eleganter vindt, en heeft niks met "verwijfing" of een fetish te maken, willen jouw ouders dat graag horen, maar is het de absolute waarheid? Hoewel je zegt dat je geen travestiet of ts ben, blijkt uit jouw aanwezigheid hier en uit je postings een bepaalde verwantheid met de trans* wereld, dat verloochent jouw claim dat er verder niks is behalve een voorkeur voor dameslaarzen. Bovendien, door het zo te stellen aan jouw ouders, nodig je hen uit om je regelmatig te proberen te overhalen "elegant" mannensschoeisel als alternatief voor dameslaarzen te dragen. Immers is er volgens jou verder niks erachter waarmee ze rekening mee moet houden.

En dan nog de kosten. Je bagataliseert je eigen belangstelling als gewoon een kledingkeus, geen wonder dat je ouders vraagtekens zetten bij de kosten die ermee gemoeid zijn -- je hebt toch niet zoveel geld om voor zulks uit te geven.

Dus, wil je dat je ouders begrijpen hoe je voelt hierover, dan moet je de waarheid vertellen en precies uitleggen hoe diep het zit. En als je dat kan doen, dan maak je het mogelijk voor hen te begrijpen wat je bent, maar ook wat je niet bent.

Nou, dit alles veronderstelt dat je ouders ook in staat zijn om dit alles te begrijpen. Dat weet ik niet. Misschien kunnen zij dat niet. Maar misschien kunnen zij, zonder het te begrijpen, toch respecteren dat je je ziel hebt blootgelegd voor hen.

Verder, als ik jouw brief bekijkt vanuit het oogpunt van een ouder, dan vraag ik mij af of je direkt moet vertellen dat je iemand uit jouw familiekring heb gesproken hierover. Je ouders maken zich zorgen over iets, waarvan ze waarschijnlijk ook een schaamtegevoel hebben. Dan te horen dat zoiets in familiekring al besproken is kan averechts werken.

In ieder geval, ik wens je heel veel succes.

Groetjes,
Lisa

[capt haok]

Joost, uiteraard kun jij het aller beste inschatten hoe jouw ouders er op zullen reageren. Kunnen ze het bevatten, en staan ze er open voor?
En soms is het beter om niet alles te vertellen, en een smoes te verzinnen, of het weg tehalen voordat je moeder in je kast gaat spitten.
Vraagje, je gaat verhuizen, ga je dan op jezelf wonen?

groetjes,

het elfje

[Josette]

Wat is het probleem eigenlijk? Regel een stapeltje verhuisdozen, pak die dingen in, en neem ze mee.

Ik probeer die dingen dan wel buiten het zicht van hulpverlener en ouders te verhuizen, of in ieder geval slechts een klein deel onder hun ogen. Het zal betekenen dat ik op de dag van verhuizing een kluis op het station moet huren om de meest heftige paren voor 24 uur (of zoveel langer als nodig is) te bewaren tot na de verhuizing, en ‘s-avonds laat weer op te halen. Ik ken geen mensen in de omgeving waar ik mijn laarzen een ‘onderduikadres' kan geven. Ik ken natuurlijk wel mensen, maar om daar mijn laarzencollectie me te laten onderduiken??

Ik heb geen idee hoeveel paren je nu hebt, maar je lijkt ergens tussen CD en fetisjisme in te hangen. Voor geen van de twee is een coming out naar je ouders een noodzaak. Zeker niet op jouw leeftijd.

Wat veel belangrijker is: waar wil je heen? Het gevaar van een duidelijke fetish is dat de tunnel steeds nauwer wordt. Het is van belang om door het verkennen van verwante fetishes je sexualiteit te vebreden. Van laarzen kan je zowel richting leer als richting voeten. En beide zijn zeer gangbaar als fetish: voor je het weet ben je helemaal mainstream, en val je helemaal niet meer op als iemand met een zeldzame kink.

In ieder geval veel, al gauw 6 tot 9 paar kniehoog en nog 5 paar kuithoog en evenzoveel enkelhoog. Als ik zeg 20-25 (!!) paar dan kom ik aardig in de buurt. Maar de beleving is de bedekking van de enkel en het gevoel in enkel, rondom kuiten en onderbeen wat bij mij de interesse heeft. Plus de combinatie laars onder broek, laars in combinatie met korte broek als variant wat veel vrouwen doen: laarzen in combinatie met jurk of rok. Een soort crossdressen. Ik vind het echter moeilijk om in laarzen+korte broek over straat te gaan. Een keer geprobeerd, ging de ketting van m'n fiets kapot. Ook wel eens geprobeerd in de tuin. Maar tegenover anderen (mijn huisgenoten, hulpverleners) doe ik zoeiets niet. Mainstream of niet, daar trek ik me niet zoveel van aan. Het gaat om mij, en ik voel me er prettiger in.Het gevoel van het bedekken van een deel van het been, het gevoel van de schacht. Maar met fetish en bijbehorend extravagant spul, dat laatste trekt het niet. ‘t Is moeilijk om dat dagelijks te dragen.

Ik weet niet of je uit de Nederlandse fetish scene veel hulp kan verwachten. Die draait vooral op de promotiefeesten van de winkeltjes die veel zwarte latex catsuits willen verkopen. Maar in de US, de UK, en Duitsland is een fetish lifestyle een zeer bewuste keuze. Die keuze begint met zelfacceptatie, net zoals je crossdressing eerst moet erkennen, vóór je een leven kan opbouwen dat rekening houdt met een feit, waar je zelf niet voor gekozen hebt.

Latex catsuits en aanverwant e.d. doen me niets. Ik geef er niets om. Het gaat mij puur om dameslaarzen en aanverwanten (damesinstappers, damessandalen, opengewerkte enkellaarsjes) die ik in combinatie met mijn herenkleding draag. Schoenen die vrouwen gewoon dragen. Niet de fetish-modellen die tot maat 46 op Internet en bij Silhoutte worden verkocht. Zo mogelijk met korte broek, uitzonderingen kampeervacanties, kluswerkzaamheden, wandelingen, e.d. daargelaten. Trouwens, in je quote zitten wel nuttige en relevante achtergrondinformatie.

Er bestaat vast een betere, maar ik ken www.deviantdesires.com als een site met een actief forum, waar ook aandacht besteed wordt aan de verbreding van een fetish tot een sexualiteit met meerdere facetten, die in het sociale verkeer, anders dan onder gelijkgestemden, effectief is.

Ik heb in mijn favorieten gekeken en er is een speciaal Engelstalige pagina over hoge hakken. Deze site, en vooral het forum, heeft verassend veel overeenkomsten met www.travestie.org, nl. www.hhplace.org Alleen deze gaat over hoge hakken en alles eromheen. De voertaal is Engels. Inmiddels is er ook een Duitstalige tegenhanger, http://www.high-heels.com/forum, ook met een forum, links, e.d. Bij high-heels.com zijn er zelfs uitstapjes naar grote steden waar de plaatselijke schoenenzaken plat worden gelopen.

Hoewel ik natuurlijk heel blij was met de posting van mijn dochter (ben nog steeds zo trots dat ik nog geen reactie kan posten, maar heb haar IRL vertelde hoe ik mij voelde), vond ik het een beetje jammer voor jou dat het achteraan kwam, want ik wilde, als ik de tijd had, reageren op jouw oproep. Ik ben dus heel blij dat je het initiatief hebt genomen om een nieuwe thread van te maken. Bedankt hiervoor.

Ik zag dat al aankomen, ik dacht, ik maak hier een aparte draad over. Familie, dus jouw dochter gaat natuurlijk voor en mijn postings in die draad waren zwaar off-topic. Ik wilde de euforie niet verstoren. Per slot van rekening heb jij er jaren voor moeten knokken om jou crossdressen accepteabel voor je gezin te maken. De oplossing was niet het compromis dat je dat buiten je woonplaats werd gedoogd - in Den Haag grossieren ze in dat soort compromissen. Oplossingen waren eerder zeer lange, moeizame en diepgaande gesprekken om jouw crossdressen in het gezinsleven in te passen. Maar waar jij, Miriam, Terri en alle anderen de vruchten van plukken, zoals afgelopen zaterdag. Miriam, prachtstuk. Dikke virtuele knuffel.

Ik vind het heel moeilijk om jou hierin advies te geven over wat jij je ouders moet vertellen, want het gaat om jouw gevoelens. En alleen jij weet wat ze zijn. Maar ik vraag mij af in hoeverre je eerlijk ben daarover. Als je zegt dat het alleen is omdat je vrouwenlaarzen eleganter vindt, en heeft niks met "verwijfing" of een fetish te maken, willen jouw ouders dat graag horen, maar is het de absolute waarheid? Hoewel je zegt dat je geen travestiet of ts ben, blijkt uit jouw aanwezigheid hier en uit je postings een bepaalde verwantheid met de trans* wereld, dat verloochent jouw claim dat er verder niks is behalve een voorkeur voor dameslaarzen.

Ik heb in mijn brief getrachte om kort en to-the-point mijn interesse uit te leggen, en dat deze interesse iets is wat bij me hoort, wat je niet kan uitschakelen. En ook omdat ik verder mijn mannenrol wens te vervullen. Ook wanneer ik mijn laarzen aanheb, draag ik geen damesondergoed. Draag ik geen sieraden, geen damesbovenkleding, zelfs geen strakke stretchbroeken of getailleerde T-shirtjes. Ik blijf gewoon Joost, die op meisjes valt. Geen "Josette".

Maar Lisa, als jij een van je kinderen zou hebben die kwam aanzetten met zo'n brief of waar je ontiegelijk veel schoeisel zou zien, wat zou je dan doen? En wat zou jouw vrouw, Terri doen? Het kan zowel bij zonen als dochters voorkomen.

Bovendien, door het zo te stellen aan jouw ouders, nodig je hen uit om je regelmatig te proberen te overhalen "elegant" mannensschoeisel als alternatief voor dameslaarzen te dragen. Immers is er volgens jou verder niks erachter waarmee ze rekening mee moet houden.

Hoe haal jij dat uit mijn posting? Ik heb wel uitzonderingen genoemd, en tijdens de Berlijnreis van de eerste week van juni droeg ik geen laarzen. Wel hebben mijn ouders en mijn zus geprobeerd om met mij een paar herenschoenen te kopen, maar ik vond het niets. Voor mij is het een straf om op ‘broques' of op Van Bommels te lopen. En vergeet de Nikees en consorten maar, het merk er vet op.

En dan nog de kosten. Je bagataliseert je eigen belangstelling als gewoon een kledingkeus, geen wonder dat je ouders vraagtekens zetten bij de kosten die ermee gemoeid zijn -- je hebt toch niet zoveel geld om voor zulks uit te geven.

Mag ik dit als tegenargument jou toewerpen: er worden ook vraagtekens gezet als je originele grammofoonplaten uit de jaren ‘60 wilt kopen of modelspoorlocomotieven. Vooral die laatste daar wordt al gauw schaamteloos 150, 200, 250 euro of nog wel meer uitgegeven? En het moet daar bij diverse freaks digitaal, hoogvermogenmotor, details tot in de 100ste millimeter, verende buffers. De fabrikanten doen dat en rekenen er dan natuurlijk ook hun prijs ervoor. Het is wat de gek ervoor geeft. Hetzelfde voor popconcerten of popfestivals, daar is het ook wat de gek ervoor geeft. En dan heb je nog het verblijf op festivals als Lowlands of Pinkpop of North Sea Jazz en de drankjes en fastfood (trouwens ook bij eendaagse concerten/festivals) wat ook een rib uit het lijf is. En tenslotte de Nikees met het merk er vet op waar je 150 Euro of meer betaalt.

Dus, wil je dat je ouders begrijpen hoe je voelt hierover, dan moet je de waarheid vertellen en precies uitleggen hoe diep het zit. En als je dat kan doen, dan maak je het mogelijk voor hen te begrijpen wat je bent, maar ook wat je niet bent.

Nou, dit alles veronderstelt dat je ouders ook in staat zijn om dit alles te begrijpen. Dat weet ik niet. Misschien kunnen zij dat niet. Maar misschien kunnen zij, zonder het te begrijpen, toch respecteren dat je je ziel hebt blootgelegd voor hen.

Dat was ook de opzet van de brief. Ik heb het nog niet aan hun verstuurd, ook omdat ze op vacantie zijn. En helemaal onbekend is dat ook niet bij hun. Alleen, bij mijn ouders thuis kan ik moeiteloos over alles praten, behalve mijn laarzenliefhebberij. Dan is het "koop je niet teveel", is het niet te "vrouwelijk". En dat wil ik doorbreken.

Verder, als ik jouw brief bekijkt vanuit het oogpunt van een ouder, dan vraag ik mij af of je direkt moet vertellen dat je iemand uit jouw familiekring heb gesproken hierover. Je ouders maken zich zorgen over iets, waarvan ze waarschijnlijk ook een schaamtegevoel hebben. Dan te horen dat zoiets in familiekring al besproken is kan averechts werken.

Die dame-in-kwestie weet van mijn laarzenliefhebberij en is er altijd heel enthousiast over. Zelf vind ze laarzen ook mooi. Daarnaast is ze goed te vertrouwen en is ze niet het type om alles door te babbelen. Integendeel. Op een familiefeest knapte ik ervan op toen ik het met haar over had. Het is alleen tegenover mijn ouders, daarbuiten is die angst er niet. Dat schreef ik ook in eerdere postings, bij ‘vreemden' draag ik veel makkelijker mijn laarzen dan bij mijn ouders. Dat gevoel heb ik ook bij familiefeesten.

Vraagje, je gaat verhuizen, ga je dan op jezelf wonen?

Klopt, daar ben ik mee bezig. Ik hoop voor 1 augustus een eigen flatje te hebben.

Liefs, Joost

[Lisa met een S]

Joost,

Helaas is er datgene gebeurd waarvoor ik bang was. Ik heb geprobeerd jouw brief door de ogen van je ouders te bekijken, met alleen als bedoeling jou behulpzaam te zijn in het opstellen van een boodschap die uitlegt aan jouw ouders hoe het zit bij jouw "laarzenliefhebberij". In jouw reactie beproef ik echter een soort irritatie voor het onbegrip in mijn stellingen. Ik heb zelf uiteraard alleen maar begrip en respect voor jou, maar heb dat begrip even terzijde gelegd in een poging om voor te doen zoals ik denk dat ouders in zo'n geval zou reageren. Ik zoek geen ruzie met je, dus laat ik het hierbij met het advies dat je duidelijk laat merken dat het voor jou geen vrijblijvend keus, maar een noodzaak.

En op jouw vraag hoe ik zou reageren als een van mijn kinderen met zoiets zou aankomen -- ik denk niet dat ik zou reageren anders als andere ouders, met dien verstand dat, als het inderdaad iets was op het gebied van gender of seksualiteit, het makkelijker zou zijn voor mij het te begrijpen omdat ik zelf het verschijnsel ken.

Maar als mijn kind geld wat hij/zij hard nodig heeft om zijn/haar studie, of woonkosten te bekostigen uit zou geven aan iets wat je als luxe goed zou kunnen bestempelen, zou ik mij verplicht voelen om mijn kind aan te spreken over financiele verantwoordelijkheid. En of dat 25 paar dameslaarzen zijn (wat ik overigens zelf erg veel vind, zelfs voor een dame), of 250 CD's of 125 computerspelletjes of wat dan ook, dat staat m.i. helemaal los van dat andere kwestie.

Ik hoop dat je hier wat aan heb.

Groetjes,
Lisa

[Josette]

Helaas is er datgene gebeurd waarvoor ik bang was. Ik heb geprobeerd jouw brief door de ogen van je ouders te bekijken, met alleen als bedoeling jou behulpzaam te zijn in het opstellen van een boodschap die uitlegt aan jouw ouders hoe het zit bij jouw "laarzenliefhebberij". In jouw reactie beproef ik echter een soort irritatie voor het onbegrip in mijn stellingen. Ik heb zelf uiteraard alleen maar begrip en respect voor jou, maar heb dat begrip even terzijde gelegd in een poging om voor te doen zoals ik denk dat ouders in zo'n geval zou reageren. Ik zoek geen ruzie met je, dus laat ik het hierbij met het advies dat je duidelijk laat merken dat het voor jou geen vrijblijvend keus, maar een noodzaak.

Okee, nu to the point: is die brief in jouw ogen verstuurbaar richting mijn ouders en heb je ‘r een onderbouwing d’rbij? En wat voor irritatie proefde je in mijn onbegrip? De opinie dat het voor mij geen vrijblijvende keus is deel ik. Maar ook ik dacht dat die vreemde voorliefde voor dameslaarzen wel over zou gaan. En het ging over, zij het tijdelijk . Toen ik wat meer voor mezelf kon opkomen en ouder werd kreeg ik ook meer moed om laarzen te kopen zoals de meeste vrouwen dat ook doen. Thans doe ik dat zonder blikken of blozen, je moet maar ‘ns meegaan.

Een ander iets was dat het ‘circuit’ het als prae-occupatie beschouwde waar ze een behandelplannetje overheen kon gooien. Reden te over om het sterk voor mezelf te houden. Met mensen van buiten het circuit praat ik daar veel makkelijker over. Ik heb nl. lang in een instelling gewoond en daar ontstond mijn laarzeninteresse.

Overigens is die vermeende irritatie puur inhoudelijk, voor mij is persoonlijk géén politiek. In het verleden werd met de houding “persoonlijk is ook politiek” afschuwelijke resultaten behaald.

En op jouw vraag hoe ik zou reageren als een van mijn kinderen met zoiets zou aankomen -- ik denk niet dat ik zou reageren anders als andere ouders, met dien verstand dat, als het inderdaad iets was op het gebied van gender of seksualiteit, het makkelijker zou zijn voor mij het te begrijpen omdat ik zelf het verschijnsel ken.

Bij mij heeft mijn laarzenliefhebberij niets met seksualiteit te maken. Mijn seksuele voorkeur blijft onverminderd op vrouwen, inclusief M->V TS. Met andere woorden, monogaam hetero.

Maar als mijn kind geld wat hij/zij hard nodig heeft om zijn/haar studie, of woonkosten te bekostigen uit zou geven aan iets wat je als luxe goed zou kunnen bestempelen, zou ik mij verplicht voelen om mijn kind aan te spreken over financiele verantwoordelijkheid. En of dat 25 paar dameslaarzen zijn (wat ik overigens zelf erg veel vind, zelfs voor een dame), of 250 CD's of 125 computerspelletjes of wat dan ook, dat staat m.i. helemaal los van dat andere kwestie.

Ik merk met de verhuizing in het vooruitzicht dat de interesse om weer nieuwe te kopen gedaald is, en dat ik spanning van me af moest kopen. Een slechte zaak, dat geef ik toe. Het zelfstandig wonen maak het kopen, kopen, kopen natuurlijk door de hogere woonkosten een stuk moeilijker. Krachtens in het verleden opgedane ervaringen kon ik me altijd door financieel moeilijke periodes werken en werd ik zelfs zeer creatief. Daar is nooit aan getwijfeld.

Ik hoop dat je hieraan wat hebt.

Liefs, Joost