Wanneer?

[tonia]

Hallo dames,

na diverse berichten op deze site gelezen te hebben, kwam ik tot de conclusie dat ik een relatieve laatbloeier ben, wat betreft mijn voorkeur voor het dragen van dameskleding. Pas toen ik op mijn 15e voor het eerst dameskleding aantrok had ik het gevoel dat dit zo hoorde te zijn, dit was prettig, alhoewel ik het in het begin een beetje onwennig vond. De jaren daarvoor heb ik nooit geëxperimenteerd met dameskleding, ook al omdat de kleren van zowel mijn moeder alsook van mijn zussen (ouderwetse witte slips, oubollige jukken en rokken) niet echt aantrekkelijk waren. Daarom had ik dan ook nooit de behoefte hier iets van aan te trekken.

Vanaf het moment dat ik echt ging experimenteren met het dragen van dameskleding, had ik het gevoel dat het niet normaal was wat ik deed. Per slot van rekening was ik een man, en mannen hoorden geen vrouwenkleren te dragen, toch! In televisieprogramma's zag je wel eens een man voorbijkomen die dameskleding droeg, maar het ging hier meestal om een komedie, waarin de man als grap dameskleding droeg (bijv. Snip & Snap). Hierdoor heb ik dan ook met enige regelmaat de kleding weggedaan, maar na een tijdje kwam dan toch weer de wens om dameskleding te dragen opzetten, en dus nieuwe kleding bestellen. Van het bestaan van travestie wist ik niets af, internet bestond nog niet en je kon nergens met je vragen omtrent je kleedgedrag heen. Aan mijn familie of vrienden kon ik het ook niet vertellen, omdat ik bang was om hierom uitgelachen te zullen worden of, nog erger, afgewezen.

Toen ik voor het eerst op het internet ging zoeken naar andere mannen die hier ervaring mee hadden, ging er een wereld voor mij open. Het was niet vreemd dat ik de behoefte had mij te willen hullen in mooie dameskleding, en er was ook niets abnormaals aan dat je dit als hetero zijnde wilde doen. Door alle informatie die ik via het internet tot mij nam, besefte ik dat het gevoel dat ik op mijn 15e kreeg toen ik voor het eerst dameskleding droeg helemaal niet vreemd was, en dat er veel meer mannen waren zoals ik, die zich graag omkleden. Ik had eindelijk een antwoord op de vele vragen waarmee ik al meer dan 40 jaar rondliep. Nu, bijna 50 jaar na die eerste ervaring, weet ik dat ik mij niet hoef te verontschuldigen of te schamen voor mijn kleedgedrag.

Mijn vraag aan jullie is deze:
Wanneer kwam bij jullie het besef dat je je in dameskleding gelukkiger voelden dan in herenkleding? En dan bedoel ik niet dat je als kind een keertje een panty of een onderbroek van je zus of je moeder aantrok, maar toen je je geheel als vrouw kleedde en je het gevoel kreeg dat dit zo hoorde te zijn.

Groetjes, Tony.

[Gerdi]

Het besef kwam pas later, zo rond mijn 30e. Ik heb door mijn christelijke opvoeding heel lang in de ontkenningsfase geleefd waarbij ik vond dat dat wat ik deed slecht was. Met bijkomend verschijnsel het vechten ertegen.
Dat dit niet werkte werd me steeds duidelijker maar nadat ik het erkende wilde ik het nog steeds niet, door schaamte en schuldgevoel naar mijn vrouw toe.
Dus pas heel laat uit de kast gekomen. Zie voor dat verhaal mijn andere posts.
Maar nu wel heel gelukkig. Het fijne is ook dat ik, sinds mijn vrouw het weet en prima vindt, ik niet meer depressief ben...Win, win heet dat geloof ik.
Groetjes Roos.