Mijn vrouw wil niet praten...

[simone_v]

Mijn vrouw wil niet praten over mijn CD gevoelens en activiteiten. Niet met mij, en al helemaal niet met anderen. Ook niet per email, anoniem en al, niet per telefoon, niet met andere partners van CDers, niet met hulpverleners enzovoorts.

Maar het is mij wel duidelijk dat ze grote mentale problemen heeft met deze kant van mij. Ze tolereert vrij veel (slipjes elke dag, 's avonds laat geheel omkleden, wat ik zo'n twee keer per maand doe, en ook regelmatig aangepaste nachtkleding). Dit gaat haar duidelijk niet goed af, en ik wil haar graag zoveel mogelijk helpen om de dingen aanvaardbaarder te maken.

Ik heb haar duidelijk kunnen maken dat dit iets is wat nooit zal "overgaan" en ze stelt daarom dat erover praten toch niets verandert. Daar heeft ze trouwens nog gelijk in ook. Maar wat moet ik dan doen om haar leven iets makkelijker te maken? Nu weet ik niet waar ik aan toe ben, en afspraken kunnen zo ook niet gemaakt worden.

Heeft iemand hier iets zinnigs over te zeggen? Ik hoor het graag.

[Lisa met een S]

Simone,

Jouw verhaal is voor mij zeer, zeer herkenbaar. Jarenlang zijn mijn vrouw en ik op een soortgelijk manier omgegaan met mijn travestie. Ook zij wilde niet met mij, maar ook niet met anderen, of het hulpverleners waren, of soortgenoten, erover praten. Voor haar en ook voor mij niet echt bevredigend en uiteindelijk bijna onhoudbaar geworden. Het is gedogen zonder acceptatie, en de irritaties op beide kanten stapelden zich op. Wij wisten allebei dat het zo niet verder kon.

Ik heb haar toen voorgehouden, dat het niet noodzakelijk was om het te accepteren, maar op zijn minste, moet zij het trachten te begrijpen. Want door er niet over te praten, was haar beeldvorming over wat in mij omging datgene van wat er zo op TV en in de straat over wordt gezegd. Daar stemde zij zich in toe, en heb ik stapels materie verzameld, waaronder de pagina's van bianca holland (http://www.geocities.com/bianca_holland), informatie van www.travestie.org en verhalen van partners, inclusief die van Bibi, partner van Paula hier op www.travestie.org.

Daaruit vloeide een behoefte om er wel over te praten, en heeft ze kontakt gelegd met Bibi. Dat heeft haar geholpen om een manier te vinden om ermee om te gaan zonder haar eigen gevoelens opzij te zetten. Van begrip is toch een acceptatie ontstaan en is onze relatie sterker dan ooit. Zij is inmiddels lid van de partnergroep waarover je kunt lezen op Bibi's partnerpagina hier, en gaat geregeld samen met mij uit.

Dit klinkt alsof het erg snel is gegaan, maar het is een dagelijks proces, met vallen en opstaan. Het vereist veel praten met elkaar, want ook jij moet open staan voor haar gevoelens en behoeftes, en ermee rekening houden.

Ik hoop dat je er wat aan hebt,

Groetjes,
Lisa

[Kathleen]

Hoi Simone,

Praten, of dat nu over onze T-gevoelens gaat of over andere dingen, is de hoeksteen van elke relatie. Wanneer we niet meer kunnen communiceren met elkaar is op den duur elk huwelijk tot mislukken gedoemd.

Daarom wil ik je aanraden het zeker niet op te geven om op den duur een goed gesprek aan te gaan over je vrouwelijke kant. Wacht op een gepast moment, wanneer ze in een goede luim verkeert. Wel moet je er op letten er niet elke keer over te beginnen als je partner in een goede bui is want er zijn ook nog veel dingen om van te genieten buiten de travesties om.

Dus verbrod niet elk mooi moment maar zoek naar een opening om een gesprek te beginnen. Eenmaal het zover komt is het eerste schaap al over de dam en zullen er nog wel meer volgen. Daarna kan je haar eventueel inwijden in onze site om onze gedachtenkronkels beter te leren kennen. Zelf zijn mijn partner en ik al een heel eind op weg, maar de tocht is nog lang. We komen er wel en dat zal voor jou niet anders zijn.

Neem je tijd en succes. Je komt er wel, meid.

Groetjes van een 'uitzonderlijk' serieuze Kathleen.

[judit]

Hoi Simone,

Ik ben de vriendin van een CD en kijk nu voor het eerst op deze site. Al 2 jaar kan ik nauwelijks over dit onderwerp met mijn vriend praten en ben dringend op zoek naar een vrouw die in het zelfde schuitje zit als ik.
Ik begrijp uit je brief, dat je vriendin hier ook zeer veel moeite mee heeft. Misschien durven zij en ik het samen aan om eens te emailen met elkaar. Ik weet nog niet zo goed hoe dit allemaal werkt op deze site, maar ik zal regelmatig hier kijken of jij ook gereageerd hebt. Wil je je vriendin vragen of ze mij wil helpen???

Bedankt, dat je deze brief schreef, zodat ik weet, dat ik niet de enige partner hier in Nederland ben die het er vreselijk moeilijk mee heeft!

Judit

[Pamela-]

Hoi hoi dames,

Ik zal me even voorstellen voor diegene die me niet kennen. Ik ben Pamela een 34 jarige TV uit Leiden. Ik ben weliswaar single maar heb de afgelopen tijd best veel meegemaakt met nieuwe vriendinnen. Ik had een relatie van 12 jaar. Overigens is dit niet over gegaan door mijn T zijn. Althans bewust heeft het niet meegespeeld omdat ik het toen nog niet was !

Als ik jullie brieven zo lees heb ik altijd enorme drang om met die mensen te praten, waarom --> puur om het feit dat in veel gevallen mensen ( partners ) een verkeerd beeld hebben van wie we zijn en wat we doen en nog sterker wat we voelen. Tis geen keuze die we gemaakt hebben tis iets wat in je zit en je niet wil negeren en ook niet kan negeren. Probeer maar is uit teleggen waarom we kousen aan willen of waarom we lingerie dragen etc etc das erg moeilijk. IK probeer dat altijd in een gesprek te ontwijken in eerste instantie en meer te praten waarom we het doen en niet wat we doen om wat begrip en understandig te creeeren bij eventuele partners.

Wat voor mij als een paal boven water staat en die tip wil ik ook meegeven, is dat in heel veel gevallen het tempo wordt aangegeven door de langzaamste. Gaat men en wil men te snel kan dit averechts werken.

Daarnaast sluit ik me aan bij Lisa en Kathleen.

Voor judit, mocht je intresse hebben om een keer te kletsen je kan me altijd mailen. Me adres is pamelatrav@hotmail.com

Succes dames en tot snel !

Liefs,

[Bibi]

Hoi Judith, Pamela en Simone,

Ik wil me hier volledig bij Pam en de rest aansluiten dat de langzaamste bepaalt.
Ik ben Bibi de vrouw van een travestiet of crossdresser en hier op de site staat op de partnerpagina een link naar de partnergroep waar veel meer partners lid van zijn en die ongeveer in hetzelfde schuitje zitten. Ik nodig Judith en de vrouw van Simone V dan ook van harte uit om eens een kijkje te komen nemen.......meld je aan als lid en dan zul je zien dat jullie niet de enigen zijn.

Als je vragen hebt aarzel dan niet me te mailen op bibi@travestie.org

Groetjes Bibi

[Cynthia]

Hoi allemaal.

Hoewel we het allemaal met elkaar eens schijnen te zijn, wil ik toch graag even een kanttekening plaatsen.

Uiteraard bepaalt de lanzaamste het tempo. Maar wel wanneer dit ingegeven wordt door een positieve benadering.
Het tempo van de langzaamste moet er dan ook op gericht zijn om vooruit te willen komen Wanneer dit ontaardt in het negeren van situaties (als ik er niet over begin is het er niet) of het rücksichtlos verbieden (als straf , of het ABSOLUUT niet willen) dan is dat de verkeerde benadering. Ik heb hiervoor leergeld betaald.
Zoals ik soms gekscherend zeg, heeft Cynthia een jarenlange eenzame opsluiting achter de rug, maar geloof me: Ze is nooit weggeweest en ook niet klein te krijgen. En ik denk dat dat voor iedereen geldt.
Hoe moeilijk het ook is, elke relatie die stand wil houden zal dit gegeven moeten zien te integreren. En dan inderdaad wel in het tempo van de langzaamste.

Nog een troost; het is niet alleen maar kommer en kwel. Je kunt er ook veel leuke momenten aan overhouden. En een verbondenheid die je bij "gewone" relaties nooit zult kunnen bereiken.
Dus ga ervoor. Ik wens jullie veel sterkte, geduld en succes.

[simone_v]

Hallo Judit,

Tot mijn grote spijt kan ik jou niet helpen. Mijn probleem is namelijk dat ik als CD'er wel wil praten, maar mijn vrouw als partner absoluut niet. Eigenlijk het omgekeerde van jouw situatie dus. En mijn vrouw wil niet enkel met mij niet praten, ze wil met helemaal niemand praten over dit onderwerp.

Het uiteidelijke effect is wel hetzelfde. Er is geen communicatie tussen twee partners, en daar komt wrijving van. Die uit zich meestal op een heel ander vlak heb ik gemerkt. Dan heb je ineens hooglopende ruzie over iets wat totaal onbelangrijk is terwijl de dingen die er wel toe doen onbesproken blijven...

Als jij meer wilt weten over het hoe en waarom van een CD'er, je kan en mag me uiteraard altijd mailen (simone_v@yahoo.com), maar dan krijg je wel de reactie vanuit een CD'er, niet vanuit diens partner. De partnergroep die Bibi vermeldt zou misschien meer iets voor jou zijn. Daar moet ik naar gokken overigens, want ik heb daar geen toegang. Die groep is voorbehouden aan alleen de partners van CD'ers...

Wat ik wel kan doen is je tips geven over wat je vriend van jou op prijs zou stellen. Als jij min of meer regelmatig iets voor hem doet waaruit blijkt dat je in ieder geval de wil hebt om te proberen hem te accepteren zoals hij is, zal hij sneller bereid zijn om met jou te praten. Zeker als je ook dat specifiek aangeeft. Dan denk ik aan dingen als eens een mooi slipje of een mooie rok voor hem te kopen, en die als verrassing 's avonds in zijn bed te leggen. Met zoiets zou ik in ieder geval heel erg blij zijn.

Ik wil wel duidelijk maken dat er geen twee CD'ers gelijk zijn, net als er geen twee mensen gelijk zijn. In grote lijnen komt het bij ons allemaal overeen, maar juist de details die verschillen maken vaak een heel groot verschil. We willen allemaal kleding dragen die ontworpen is om in principe door vrouwen gedragen te worden, maar de één is meer dan tevreden met alleen een slipje af en toe terwijl de ander zijn (haar) uiterste best zal doen om zo compleet mogelijk voor een vrouw door te gaan, of zelfs een vrouw wil worden. Waar jouw vriend in die groep zit kan ik niet bepalen, en hijzelf misschien ook niet.

Als ik wat dan ook voor je kan betekenen, laat het dan weten alsjeblieft. Ik denk alleen niet dat ik mijn vrouw kan overhalen om contact met jou te zoeken. Misschien kun jij mij helpen met tips hoe ik met haar in gesprek kan komen. Ik vind het in ieder geval een grote stap van jou om naar buiten te komen om meer te weten te komen, en dat vind ik iets heel positiefs.

Met hartelijke groet, Simone_v

[Marcha]

Misschien mag ik ook een steentje bijdragen,

Een tijd lang heb ik T's en hun partners begeleidt bij het acceptatie proces van beide partners. Vaak kwam ik tegen dat de travesties in de relatie na jarenlang verstoppen, liegen en bedriegen eindelijk dat gedeelte van zijn/haar leven bespreekbaar wist te maken met de partner. Ik hoef niemand te vertellen hoeveel emotie er bij zo'n gesprek loskomt, niet alleen bij de T maar zeker ook bij de partner. Ik heb echter nog nooit meegemaakt dat een relatie kapot is gegaan aan de travestiegevoelens van een van hen. Wat er echter wel gebeurt is dat de relatie verbroken wordt door het gebrek aan vertrouwen wat er is ontstaan. Hierin ligt direct het probleem en de oplossing. Begrijp als T dat je partner vaak niet zozeer problemen heeft met het feit dat jij je soms wilt omkleden, maar dat er veelal een vertrouwensbreuk is ontstaan doordat zij dit pas te weten is gekomen na jaren. Het is niet ongewoon om dan te denken "waar heeft hij nog meer over gelogen al die tijd...". Vertouwen is iets wat we hebben, we kunnen het daarna alleen nog maar versterken of anders beschamen en kwijtraken. Het terugwinnen van vertrouwen is en opgave die lagduriger is dan wij vaak denken.
Wat ook vaak gebeurt is dat er afspraken gemaakt worden over het omkleden. Een hele grote stap voorwaarts voor de T, maar een hele sprong in het diepe voor de partner, tenslotte wordt ze nu ineens geconfronteerd met een persoon waar ze niet voor heeft gekozen maar waar ze wel mee moet leren omgaan en zelfs mee leren leven. Zie het ens z: ineens komt je vrouw je vertellen dat ze al jaren een hele leuke nieuwe vriend heeft en dat ze die vriendschap niet langer meer voor je wil verbergen. Ze wil graag dat die vriend voor de rest van jullie leven regelmatig bij jullie blijft logeren. Je hoeft niet bang te zijn, zegt ze, hij komt nooit tussen jullie in slapen maar hij is er ondertussen toch maar en bepaalde delen van haar leven kan ze enkel met hem delen... Hoe zou je reageren denk je? Gun je haar haar "andere" leven, of voel je je tot op het bot gekwetst?
Dit voorbeeld is natuurlijk een beetje overdreven, maar de emoties die er bij zo'n bekentenis komen kijken lijken hier vaak wel erg op.
De oplossing voor deze communicatieproblemen is vaak door je afhankelijk op te stellen. Bedenk dat je haar nu hebt laten delen in ieder aspect van je leven maar geef haar de tijd om nu ook deel uit te gaan maken van dat leven. Gun haar de tijd om haar plek te vinden. Heb geduld en probeer om zaken niet te forceren. Vraag je om advies, luister dan ook naar har raad. Vergeet niet dat je meer bent dan alleen een man in vrouwenkleren, je bent een persoon en je directe omgeving kan je helpen om nu ook een persoonlijkheid te worden.
Net zoals meisjes van jongs af aan door zussen, vriendinnen en zelfs moeders worden geholpen volwassen te worden op ieder gebied (ook kleding en make-up dus...) zo kan je partner je helpen om een uiterlijk en een persoonlijkheid te creëren waar jullie je allebij goed bij voelen.

Kom je er samen met haar helemaal niet uit, dan heb ik regelmatig gemerkt dat een andere partij vaak beter in staat is bepaalde gevoelens over te brengen dan beide partners dit kunnen aan elkaar. Dat is de reden dat ik vaak ben uitgenodigd om de basis voor een gesprek te leggen tussen de T en zijn/haar partner. Hierdoor is de eerste bedreiging weg voor de vrouw en heeft de T vaak minder problemen met onderwerpen die bedreigend zijn (en dat zijn er nogal wat wanneer je aan het begin staat van een nieuwe vorm van communicatie, want dat is het geworden...). Soms hielp ik ook bij het vormen van een uiterlijk, (kledingadvies, make-up e.d) waardoor het resultaat voor de partner minder bedreigend was. Ik heb gemerkt veel vrouwen het erg bedreigend vinden om hun man in extreem hoerige kleding te zien, dit is voor hen vaak rolbevestigend en zeer afstotend.

Ik hoop dat ik hier iets mee heb kunnen doen.

Veel liefs en sterkte Marcha

[simone_v]

In veel gevallen zal het gebrek aan vertrouwen een rol spelen, dat kan ik begrijpen. Maar ik heb mijn vrouw verteld over wie en wat ik was toen we elkaar ruim een half jaar kenden, op een moment dat zij zonder al teveel problemen had kunnen kiezen om zonder mij verder te gaan. We woonden toen niet samen, en zij zat tussen twee banen in.

Dit soort zaken zul je vrijwel nooit vertellen voordat je iemand goed genoeg kent om te weten dat je haar kan vertrouwen, en pas op een moment dat het voor jezelf duidelijk is dat je met die dame verder wilt in je leven. Dat het ook dan een grote schok in haar leven zal zijn is duidelijk. Die schok kun je haar niet op voorbereiden, ik heb dat geprobeerd door eerst te proberen om wat te laten doorschemeren, maar zodra ze in de gaten had dat er meer achter zat wilde ze alle details weten. En zodra ze begreep dat ik graag dameskleding aantrek was ze inderdaad diep geschokt.

Ondanks die schok zijn we getrouwd toen we elkaar achttien maanden kenden, dus bijna een jaar later. Dat is inmiddels ook al ruim vier jaar geleden. En nog steeds wil ze totaal niet praten over mijn gevoelens en verlangens. Daar zoek ik een oplossing voor, maar dat kan ik niet alleen. Zonder communicatie kan er ook nooit begrip ontstaan, en ontstaan er wel allerlei spanningen, die zich dan op andere gebieden uiten.

Binnenkort wordt ons dochtertje vier jaar en wordt het tijd om te beslissen of en zoja wat we haar gaan vertellen. Daar moet dan door ons samen over gepraat worden. Maar ik denk dat we voor die tijd eerst samen moeten weten hoe we er zelf tegenover staan. En daar loop ik dus vast...

[Marcha]

Lieve Simone,

Ik begrijp echt heel erg goed waar je mee zit.
Ook denk ik te begrijpen waarom je vrouw zo reageert en waarom het zo moeilijk is om over dit onderwerp te praten. Zeker nu je dochtertje op een leeftijd komt waarop je bepaalde zaken niet langer verborgen kunt houden, is het van belang om samen hier uit te komen.
Het kan heel goed zijn dat jouw vrouw de travestiebeleving als een bedreiging ervaart en heel waarschijnlijk is ze als de dood dat er ooit iemand anders achter gaat komen.
Als je wilt kan ik jullie misschien wel helpen. Vaak is het zo dat ik als transgender bepaalde boodschappen beter en minder bedreigend kan overbrengen omdat ik niet zo dichtbij sta als jij.
Wat ik graag zou willen weten is waar haar grootste probleem nu eigenlijk ligt. Je hebt haar al vroeg verteld over jouw gevoelens maar heeft ze Simone eigenlijk wel eens gezien en/of meegemaakt ? Wat is haar grootste angst? Heb je haar al eens verteld dat er een website is waar ze vragen over travestie kan stellen?
Heeft ze de bereidheid om meer te weten te komen over jouw alter ego of probeert ze het juist meer te verdrukken? Dit zijn belangrijke gegevens om mee verder te werken.
In de communicatie tussen partners over travestie is het vaak niet zo belangrijk wat jij als travestiet voelt maar veel belangerijker wat haar emoties zijn en of zij het gevoel heeft dat die emoties ook gewaardeerd worden. Hiermee geeft ze aan waar haar grenzen liggen en of er onderhandeld kan worden over dit "probleem". Ik geloof overigens dat er pas een probleem is wanneer partners niet meer de moeite willen nemen om met elkaar te communiceren. Onderhandelen kan pas wanneer er bij beide partijen bekent is waar er over wordt onderhandeld.

Ik wil jullie graag helpen om hier samen uit te komen. Bedenk goed dat er nooit een kant en klare oplossing is voor dit probleem. Er is geen goed en fout in deze zaak. Goed en fout is afhankelijk van de plaats die je inneemt en tegen het probleem aankijkt. Veel relaties met dit soort communicatieprobleem lopen mis doordat geen van beide partijen bereid is om toe te geven.
Bijvoorbeeld: "Jij hebt je best toch al gedaan door eerlijk te zijn over je travestiegevoelens en je verwacht nu iets meer van haar...". (Verwachtingen leiden onherroepelijk tot teleurstellingen!!). "Zij heeft toch geaccepteerd dat je bent zoals je bent zolang ze er maar niets mee te maken krijgt en er niet mee geconfronteerd hoeft te worden..."(wordt steeds lastiger nu je dochter ouder wordt...). Kortom... een impasse deigt!!

Laat me weten hoe ik jullie kan helpen, en misschien is het een idee om haar eens voor te stellen deze thread te lezen. Bedenk goed dat er altijd een weg uit het doolhof is, ook al voelen jullie je nog zo verloren soms...

Liefs,
Marcha