Ze weet nu dat ik altijd een vrouw heb willen zijn en dat ik ook voor mijn srs zou gaan.
Dus ze belt me op het werk op, of ik direct naar huis wou komen, want ze was nogal geschrokken.
Ik nietsvermoedend naar huis, wordt ik ineens met een mailtje geconfronteerd.
Eerste reactie was natuurlijk ontkennen, maar zij is niet gek.
Ze zei dat ik mijn spullen moest pakken en begon te huilen, nou ik dus ook.
Nu zullen jullie denken, meid wees blij!!
Maar tragische familieomstandigheden drukken nu op deze blijdschap, nl mijn schoonvader, haar vader dus ligt thuis op sterven ( 56) jaar.
Hij heeft een terminale fase van kanker en het is dus een kwestie van dagen voor hij overlijdt.
Ik moest het wel blijven ontkennen, in zoverre, ik zei dat ik vroeger die gevoelens had, dat ik vrouw wou zijn.
Ik kon het haar op dat moment niet aan doen om het echt in haar gezicht te zeggen, want dan had ze volledig ingestort.
Ik merk nu toch wel wat afstand, van haar kant, en ik zie dat ze op het internet toch wel bezig is om er meer info vanaf te halen ( ze weet niet hoe ze eerder opgevraagde paginas kan wissen) dus ik kan dat achterhalen.
Desalnietemin is er voor mij toch wel een last van mijn schouders gevallen.
Het zal nu wel niet meer zolang duren voordat de echte aap uit de mouw komt, en ik eindelijk met mijn proces kan gaan beginnen.
Want geloof me, dit is niet iets wat ik wil, maar iets dat ik MOET doen om mijn leven fleur te geven.
Dit wou ik even aan jullie kwijt, en natuurlijk hou ik jullie op de hoogte van mijn ontwikkelingen
Natasja
