Hoi Narayani.
Ik weet niet zo goed wat ik hier op moet zeggen, maar ik wil wel even wat kwijt.
Omdat ik denk dat we er hier zijn om elkaar te helpen, en omdat we eerlijk tegenover elkaar moeten zijn , zal ik vertellen wat ik voelde toen ik je verhaal las.
Gisteren werd ik gebeld door mijn moeder...lekker eerst even geteut, maar toen kwam de aap uit de mouw...of ik mijn zus niet even wil bellen.. Ze is zwanger, voelt zich een beetje eenzaam, wil aandacht...
Ik ken de hele gezinssituatie niet, en evenmin de verhoudingen. Wel weet ik dat een zwangerschap een heel emotioneel gebeuren is en dat ik uit de tekst opmaak dat het op het moment niet zo goed gaat met je zus
Verder weet ik, dat er voor T-mensen soms maar 1 ding echt belangrijk is, en dat is hun eigen probleem. De rest van de wereld doet er dan even niet toe (heel erg kort door de bocht, besef ik heus wel, maar door te overdrijven maak je dingen soms duidelijk).
En als laatste punt: jij kan af en toe ook nogal warrig overkomen. Is iets dat je zelf ook al hebt aangegeven.
Maar ik goeie sul.....toch mijn zus gebeld....ben er zelf nog niet achter...maar voordat ik het wist zat ik in een conflikt....ging over mijn eigen....ze had moeite met mij..bla bla...ene ik was uit op ruzie...
Tel de punten bij elkaar op en jullie hebben een tweegesprek, waarbij ieder zijn eigen emoties en onderwerpen wil aansnijden. Maar je belde toch om je zus even bij te staan. Dan had je toch wel een tijdje jezelf opzij kunnen zetten en naar haar kunnen luisteren? Of interpreteer ik het nu verkeerd?
Nouw heb ik mijn grenzen...grrrr en mijn tanden begonnen te knarsen...by the way.....heb ik vaker last van...begrijp steeds meer mijn puberende dochter tijdens haar "tijd".
Hoe ze de in de gedachte haalt......grrrrr....ze laat niets van zich horen de huppektut....al een lange tijd niet terwijl ze weet dat ik niet al te best in mijn vel zit, en dan ...zittten te zeiken...en mijn kinderen dan...k"t wijf!
Die moeten het toch moeiliijk vinden...zij zit lekker 200km weg en te zwijmelen in zichzelf...
Sjaa...dan is het natuurlijk snel de hoorn op de haak...
En van het een komt het ander en de goede bedoelingen zijn al gauw ondergesneeuwd. Als die er al waren; volgens mij heb je je laten pressen tot iets wat je eigenlijk niet wilde, en dan moet het wel fout gaan
En toen ik eindelijk mijn moeder aan de telefoon had...zei ze..waar ben je mee bezig..terwijl ik nog geen woord kon zeggen.
En moeder had natuurlijk net het verhaal gehoord van je zus (eenzijdige voorlichting).
Je had kunnen proberen op een rustige manier jouw versie te vertellen.
Kun je alsnog hoor. Misschienis een brief wel een betere optie. Hebben ze de tijd om over een reactie na te denken zonder dat juulie heet van de naald reageren op elkaar.
Ik weet dat dit niet de reactie is die je wilt horen, maar ik probeer je te helpen meid. Denk hier es over na en probeer voor jezelf te achterhalen wat jouw doel van het echte telefoongesprek was. hoe je met je familie verder wilt en wat je daar voor over hebt.
Het leven is moeilijk, en dit is daar een goed voorbeeld van. Maar als je wilt kun je daar sterker uit komen hoor.
Ik wens je veel sterkte hoor. En je weet, we staan hier altijd klaar voor elkaar; ook voor jou!
Cyn.
