Hallo allemaal.
Ik wilde deze thread eigenlijk als reactie schrijven op de thread "je vroegste ervaringen" http://www.travestie.org/html/forum/vie ... php?t=219).
Getriggerd door het geworstel van Savannah heb ik die nl. helemaal terug zitten lezen, en er komen allerlei verhalen in voor waarin ik mijzelf otzettend herken.
En dan bedoel ik met name de bijdragen van Marcha, Jolanda en Fenna, waarin ze het hebben over hun worsteling met deze materie.
Ik ben geboren als man, voel me in wezen vrouwelijk, maar heb heel erge twijfels wat ik daar nu mee aan moet en ben bang voor wat er aan het eind van de reis te wachten kan staan. Want als je er dan achter komt dat je je heel erg hebt blindgestaard op de "leuke" kanten, is het te laat.
Maar al lezende blijkt dat veel meer t-girls daarmee worstelen.
Nu heb ik de volgende vraag: zouden diegenen die toen hun bijdrage hebben geleverd aan die thread dat nog eens willen doorlezen en hier aangeven hoe e.e.a. gelopen is en wat daarin een doorbraak heeft veroorzaakt (zo die er is tenminste).
Je zou mij er heel erg mee steunen.
Overgangsfase?
Moderator: Moderators
-
transcommunity-girl2
- ForumFan
- Berichten: 369
- Lid geworden op: vr feb 28, 2003 15:47
gone
Laatst gewijzigd door transcommunity-girl2 op di jul 13, 2004 15:26, 1 keer totaal gewijzigd.
I am proud to be transcommunity girl
Dames,
Ik kan je hierin niet helen Cyntia, although ik dat wel graag zou willen.
Ik voel nl absoluut niet hetzelfde zoals julllie en vnl ook Kendra dat omschrijft, het gevoel.
Ik voel me ook als me andere ik zeer gelukkig en heb geen desire om totaal vrouw te zijn. Natuurlijk voel ik me als Pam ook heerlijk en laat duidelijk zijn, die drang die noodzaak, ja die heb ik ook. Weliswaar minder vaak, ik kan gerust 2 maanden zonder Pam, das geen probleem.
Ik hoop, Cynthia, dat je vindt wat je zoekt en dat jij maar ok Kendra geluk vindt in het gene wat jullie willen.
Een knuf en een dikke kus,
Liefs,
Ik kan je hierin niet helen Cyntia, although ik dat wel graag zou willen.
Ik voel nl absoluut niet hetzelfde zoals julllie en vnl ook Kendra dat omschrijft, het gevoel.
Ik voel me ook als me andere ik zeer gelukkig en heb geen desire om totaal vrouw te zijn. Natuurlijk voel ik me als Pam ook heerlijk en laat duidelijk zijn, die drang die noodzaak, ja die heb ik ook. Weliswaar minder vaak, ik kan gerust 2 maanden zonder Pam, das geen probleem.
Ik hoop, Cynthia, dat je vindt wat je zoekt en dat jij maar ok Kendra geluk vindt in het gene wat jullie willen.
Een knuf en een dikke kus,
Liefs,
<i><b>Change the things you can, accept the things you can't change.</i></b>
Hi girls,
Ik zit nu zelf in die fase tussen angst en verlangen, zoals Kendra dat zo mooi kan uitdrukken. In tegenstelling tot jou, Pam kan ik eigenlijk geen dag doorkomen zonder ook (al is het maar even) iets vrouwelijks te dragen of te doen. Als het aan mij ligt, lag ik morgen al op de operatietafel. Mijn hart zegt ja, mijn verstand zegt nee.
De twijfels waar ik mee worstel zijn die van de meeste wannabe transsexuelen. Wat gaat mijn omgeving denken, houdt mijn huwelijk stand, hoe moeten mijn kinderen en mee om, verlies ik mijn job, enz....
Ik denk als Kathleen, ik voel me Kathleen (al heb ik mannenkleding aan) en ik heb soms een hekel aan mijn eigen lijf.
Toch voel ik me op het moment niet echt ongelukkig en dat omdat ik nog steeds vooruitgang maak in de voor mij goede richting. Wel ben ik bang voor het moment dat de echte knopen moeten worden doorgehakt (als dat er ooit van komt). Het gevolg zijn die ellendige stemmingswisselingen. Tot het zover is maak ik er maar het beste van. Het is dat verlangen echter, het knaagt echt aan een mens....
Mocht ik wat depressief overkomen, is niet zo hoor. Voel me best lekker voor het moment.
Female groetjes,
Ik zit nu zelf in die fase tussen angst en verlangen, zoals Kendra dat zo mooi kan uitdrukken. In tegenstelling tot jou, Pam kan ik eigenlijk geen dag doorkomen zonder ook (al is het maar even) iets vrouwelijks te dragen of te doen. Als het aan mij ligt, lag ik morgen al op de operatietafel. Mijn hart zegt ja, mijn verstand zegt nee.
De twijfels waar ik mee worstel zijn die van de meeste wannabe transsexuelen. Wat gaat mijn omgeving denken, houdt mijn huwelijk stand, hoe moeten mijn kinderen en mee om, verlies ik mijn job, enz....
Ik denk als Kathleen, ik voel me Kathleen (al heb ik mannenkleding aan) en ik heb soms een hekel aan mijn eigen lijf.
Toch voel ik me op het moment niet echt ongelukkig en dat omdat ik nog steeds vooruitgang maak in de voor mij goede richting. Wel ben ik bang voor het moment dat de echte knopen moeten worden doorgehakt (als dat er ooit van komt). Het gevolg zijn die ellendige stemmingswisselingen. Tot het zover is maak ik er maar het beste van. Het is dat verlangen echter, het knaagt echt aan een mens....
Mocht ik wat depressief overkomen, is niet zo hoor. Voel me best lekker voor het moment.
Female groetjes,
Liefs, Kathleen
Come una ragazza! Per sempre!
Come una ragazza! Per sempre!
Kathleen,
Ik ben ieder geval blij dat je positief gestemd bent at the moment. Ik begrijp geheel wat je schrijft in je posting maar goed dan komt dat ene punt he --> doorgaan of niet doorgaan ?
STel je nou is voor dat je elke dag kan leven als een vrouw, thuis, stappen, winkelen kortom wanneer je maar wil, bahalve --> op je werk.
Zou je hiermee gelukkig kunnen zijn ? Er zijn meerdere wegen die leiden naar Rome en als je daardoor een aantal onzekerheden weg kan nemen !
Ben benieuwd naar je reactie !!
Liefs,
Ik ben ieder geval blij dat je positief gestemd bent at the moment. Ik begrijp geheel wat je schrijft in je posting maar goed dan komt dat ene punt he --> doorgaan of niet doorgaan ?
STel je nou is voor dat je elke dag kan leven als een vrouw, thuis, stappen, winkelen kortom wanneer je maar wil, bahalve --> op je werk.
Zou je hiermee gelukkig kunnen zijn ? Er zijn meerdere wegen die leiden naar Rome en als je daardoor een aantal onzekerheden weg kan nemen !
Ben benieuwd naar je reactie !!
Liefs,
<i><b>Change the things you can, accept the things you can't change.</i></b>
Hi Pam,
Ik vrees dat er een onderscheid dient gemaakt te worden tussen leven als vrouw en vrouw zijn. Als ik niet zoveel te verliezen had koos ik resoluut voor het tweede.
Trouwens wanneer ik zou leven als vrouw en ook zo ten alle tijden buitenshuis zou komen, zou iedereen toch al mijn tweede (of is het nu eerste) natuur kennen. Kon ik op die manier net zo goed gaan werken ook.
Female groetjes,
En nu ga ik slapen, morgen weer vroeg dag. Nightkiss 4 everyone!!!
Ik vrees dat er een onderscheid dient gemaakt te worden tussen leven als vrouw en vrouw zijn. Als ik niet zoveel te verliezen had koos ik resoluut voor het tweede.
Trouwens wanneer ik zou leven als vrouw en ook zo ten alle tijden buitenshuis zou komen, zou iedereen toch al mijn tweede (of is het nu eerste) natuur kennen. Kon ik op die manier net zo goed gaan werken ook.
Female groetjes,
En nu ga ik slapen, morgen weer vroeg dag. Nightkiss 4 everyone!!!
Liefs, Kathleen
Come una ragazza! Per sempre!
Come una ragazza! Per sempre!
Hallo allemaal,
Ik vind het heel sterk wat ik hier zo lees, het komt voor mijn gevoel bij mij ook erg dichtbij, waardoor de angst toegeslagen heeft.
Wat ik voor mezelf zie is geen totale verandering, gek genoeg is mijn geslacht me daar te lief voor. Ik ben inmiddels 2 keer bij een sexuologe van humanitas geweest, en ik ben eigenlijk erg geschrokken over mijn gevoelens, het was zo direkt allemaal, weliswaar wel op een goeie manier gebracht, maar heel erg confronterend.Uiteindelijk krijg je nog een keer bevestiging van wat al uit de cogiati test kwam en ik me ook al voelde. Tsja, dan de angst, familie, werk, omgeving, vrouw, verlangen, fantasie, alles speelt mee.
Helaas geef ik geen antwoord op de vraag die Cynthia stelde, maar ik vind het ook verdomt moeilijk om me hier in dit forum in te worstelen.
Wat ik toch ook wil weten van de dames hier, wat zijn dan de ervaringen in bijvoorbeeld het werk, of omgeving waar je woont, is het zoals in mijn gedachten uitgespuwd worden door de maatschappij, of is er doorheen te komen, zonder uiteindelijk als kluizenaarster te moeten leven? Dat is mijn grootste zorg eigenlijk, afgezien van mijn partner eventueel verliezen dan.
Liefs Savannah
Ik vind het heel sterk wat ik hier zo lees, het komt voor mijn gevoel bij mij ook erg dichtbij, waardoor de angst toegeslagen heeft.
Wat ik voor mezelf zie is geen totale verandering, gek genoeg is mijn geslacht me daar te lief voor. Ik ben inmiddels 2 keer bij een sexuologe van humanitas geweest, en ik ben eigenlijk erg geschrokken over mijn gevoelens, het was zo direkt allemaal, weliswaar wel op een goeie manier gebracht, maar heel erg confronterend.Uiteindelijk krijg je nog een keer bevestiging van wat al uit de cogiati test kwam en ik me ook al voelde. Tsja, dan de angst, familie, werk, omgeving, vrouw, verlangen, fantasie, alles speelt mee.
Helaas geef ik geen antwoord op de vraag die Cynthia stelde, maar ik vind het ook verdomt moeilijk om me hier in dit forum in te worstelen.
Wat ik toch ook wil weten van de dames hier, wat zijn dan de ervaringen in bijvoorbeeld het werk, of omgeving waar je woont, is het zoals in mijn gedachten uitgespuwd worden door de maatschappij, of is er doorheen te komen, zonder uiteindelijk als kluizenaarster te moeten leven? Dat is mijn grootste zorg eigenlijk, afgezien van mijn partner eventueel verliezen dan.
Liefs Savannah
Beste Savannah,
Helaas kan ik je niet helpen met je vraag. Bij mij is dit niet aan de orde. Wel heb ik meerdere mensen in mijn vrienden kring verteld dat ik T ben.
De reatcties liepen uiteen maar 1 ding staat en stond als een paal boven water : Ik ben er nog niemand door kwijt geraakt.
Ik hoop dat de dames je wat op weg kunnen helpen want als ik je brief zo lees zit je met een behooorlijk gevoel. Ik nodig je ieder geval uit hier te blijven schrijven, je gevoel te uiten maar ook je mening te delen.
Liefs,
Helaas kan ik je niet helpen met je vraag. Bij mij is dit niet aan de orde. Wel heb ik meerdere mensen in mijn vrienden kring verteld dat ik T ben.
De reatcties liepen uiteen maar 1 ding staat en stond als een paal boven water : Ik ben er nog niemand door kwijt geraakt.
Ik hoop dat de dames je wat op weg kunnen helpen want als ik je brief zo lees zit je met een behooorlijk gevoel. Ik nodig je ieder geval uit hier te blijven schrijven, je gevoel te uiten maar ook je mening te delen.
Liefs,
<i><b>Change the things you can, accept the things you can't change.</i></b>
Hoi Pamela,
ja ik kan wel iets over m'n ervaring vertellen van 2 dagen geleden vertellen; Ik had mijn vriendin dus net zo'n beetje verteld over het gesprek bij humanitas, en dan komt er dus het volgende uit bij haar, ik heb hier nooit voor gekozen, ik wil niet met een kelly in bed liggen, hoe had je het zelf voorgesteld dan?
Vooral de laatste vraag is heel moeilijk. Stel dat ik toch verder ga en wellicht inderdaad er wat vrouwelijker uit kom te zien, bredere heupen, (kleine)borsten,en zowieso geen baardhaar meer dan, ja wil ik dit altijd, of regelmatig, ik denk zelf aan bijvoorbeeld wat ik bij een F/M T op tv heb gezien, ze had een speciaal op maat gemaakt soort van corset, om platte borsten te hebben, zeg maar. Dan zou ik gewoon op momenten dat het zo uitkomt, gewoon de man zijn, of zou ik wellicht gewoon man zijn, die dan op de momenten dat het zo voelt, juist als vrouw over straat te kunnen. jajaja 'k weet het nog niet wat ik met al deze gevoelens moet doen, echter, ik wil wel mijn leven leiden, en niet meer geleeft worden.
Wat dat betreft, heb ik hier door dit forum wel 1 ding voor mezelf vastgesteld, en dat is als ik vanaf nu een andere baan ga zoeken ( wat toch wel een keer gaat gebeuren 1 dezer maanden), dat ik me zeker op een androgyne manier zal kleden, wat het in een eventuele nieuwe baan wel gemakkelijker zal maken.
Liefs,
Savannah
ja ik kan wel iets over m'n ervaring vertellen van 2 dagen geleden vertellen; Ik had mijn vriendin dus net zo'n beetje verteld over het gesprek bij humanitas, en dan komt er dus het volgende uit bij haar, ik heb hier nooit voor gekozen, ik wil niet met een kelly in bed liggen, hoe had je het zelf voorgesteld dan?
Vooral de laatste vraag is heel moeilijk. Stel dat ik toch verder ga en wellicht inderdaad er wat vrouwelijker uit kom te zien, bredere heupen, (kleine)borsten,en zowieso geen baardhaar meer dan, ja wil ik dit altijd, of regelmatig, ik denk zelf aan bijvoorbeeld wat ik bij een F/M T op tv heb gezien, ze had een speciaal op maat gemaakt soort van corset, om platte borsten te hebben, zeg maar. Dan zou ik gewoon op momenten dat het zo uitkomt, gewoon de man zijn, of zou ik wellicht gewoon man zijn, die dan op de momenten dat het zo voelt, juist als vrouw over straat te kunnen. jajaja 'k weet het nog niet wat ik met al deze gevoelens moet doen, echter, ik wil wel mijn leven leiden, en niet meer geleeft worden.
Wat dat betreft, heb ik hier door dit forum wel 1 ding voor mezelf vastgesteld, en dat is als ik vanaf nu een andere baan ga zoeken ( wat toch wel een keer gaat gebeuren 1 dezer maanden), dat ik me zeker op een androgyne manier zal kleden, wat het in een eventuele nieuwe baan wel gemakkelijker zal maken.
Liefs,
Savannah
-
transcommunity-girl2
- ForumFan
- Berichten: 369
- Lid geworden op: vr feb 28, 2003 15:47
gone
Laatst gewijzigd door transcommunity-girl2 op di jul 13, 2004 15:22, 1 keer totaal gewijzigd.
I am proud to be transcommunity girl
Hoi Savannah,
Ik heb het toevallig afgelopen dinsdag op mijn werk verteld. Kwam toevallig zo uit, we hadden een gender test uit een of ander boek en daar kwam mijn vrouwelijke kant uit.
Ik heb ze daarna verteld over mijn ervaringen als Tv en ik moet zeggen dat ze allemaal uiterst positief reageerde. Kreeg wel een hoop vragen daarna over hoe en waarom.
Ze hebben ook een apparte kleedruimte voor me geregeld zodat ik me gewoon kan omkleden zonder dat collega's die het nog niet weten, zien wat ik onder me uniform draag.
Al hoewel ik altijd zoiets gehad heb van, op mijn werk zullen ze het nooit weten ben ik nu best blij dat ik het verteld hebt.
Ik heb het toevallig afgelopen dinsdag op mijn werk verteld. Kwam toevallig zo uit, we hadden een gender test uit een of ander boek en daar kwam mijn vrouwelijke kant uit.
Ik heb ze daarna verteld over mijn ervaringen als Tv en ik moet zeggen dat ze allemaal uiterst positief reageerde. Kreeg wel een hoop vragen daarna over hoe en waarom.
Ze hebben ook een apparte kleedruimte voor me geregeld zodat ik me gewoon kan omkleden zonder dat collega's die het nog niet weten, zien wat ik onder me uniform draag.
Al hoewel ik altijd zoiets gehad heb van, op mijn werk zullen ze het nooit weten ben ik nu best blij dat ik het verteld hebt.
Doe maar rustig aan, het leven gaat al snel genoeg.
-
Isabelle Raulin dAymeries
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 230
- Lid geworden op: za aug 31, 2002 14:33
- Locatie: Noord-Holland
- Contacteer:
Hoi meiden,
Vooral door die posts van Marcha ben ik toe de weg opgegaan die ook Kendra beschrijft: coming out. Veel familie, vrienden, en collega's weten het nu. De reacties zijn eigenlijk allemaal positief.
Dat heeft mij weer geleerd dat alles waar ik zelf normaal over doe, ook door anderen normaal gevonden wordt. Dat bracht mij bij een hele nieuwe vorm van zelfacceptatie. Wat bijvoorbeeld als dat mannenberoep mij eigenlijk best bevalt? Dan ben ik dus iemand die graag mannenwerk doet, en ook graag tut, benen scheert, en borsten laat staan. Nou en?
In de relatie met mijn vrouw werkt het net zo, maar in emoties, en dat gaat met ups en downs. Ik geloof namelijk niet meer dat "hoever ik wil gaan" ooit een vaststaand gegeven wordt, en dus ook niet dat de mate waarin zij daarmee kan leven, de toekomstkansen van ons huwelijk bepaalt. Die hangen voornamelijk af van het succes van een emotioneel leerproces.
Een voorbeeld: zij is heel hetero, en het idee om naast een vrouw met een gladde huid te liggen beviel haar ook niet. Ondertussen heb ik geleerd dat "gewoon een vrouw" niets voor mij is, en dat ik vrouw word en man blijf. Zij vindt stoppels nu erger dan glad, en vroeg laatst of ik niet wilde laten harsen. Hoe ik verder ga, en niet zozeer "hoever", is dus een resultaat van de wisselwerking met haar gevoel, en niet andersom.
Zoals elk leerproces, begon het met het besef van onwetendheid, onkunde, en gebrek aan emotionele intelligentie. Wat hielp was mijn blik verbreden door contact met anderen hierover, therapie, lezen, praten, en mijn eigen gevoel leren ondergaan of laten spreken, "begrijpen", en volgen.
Hoe het verder gaat, daar moet ik dus nog naar op zoek. Ik denk aan opnieuw studeren, en aan het opbouwen van een verantwoordelijke levenswandel voor Isabelle, net als voor de man in haar leven (en net als, alweer, Marcha). Isabelle neemt nu dus ook taken op zich in de opvoeding van de kinderen, en in de opbouw van een beter huwelijk. Verder zijn mijn gevoelsleven en mijn smaak nodig aan verfijning toe, dus als Isabelle wil ik in contact komen met kunst, muziek, en een eigen omgeving, miscchien zelfs fysiek, in de zin van ruimte.
En alles is nieuw: wat als het echte begin gewoon eerlijke nieuwsgierigheid is?
Isabelle
Vooral door die posts van Marcha ben ik toe de weg opgegaan die ook Kendra beschrijft: coming out. Veel familie, vrienden, en collega's weten het nu. De reacties zijn eigenlijk allemaal positief.
Dat heeft mij weer geleerd dat alles waar ik zelf normaal over doe, ook door anderen normaal gevonden wordt. Dat bracht mij bij een hele nieuwe vorm van zelfacceptatie. Wat bijvoorbeeld als dat mannenberoep mij eigenlijk best bevalt? Dan ben ik dus iemand die graag mannenwerk doet, en ook graag tut, benen scheert, en borsten laat staan. Nou en?
In de relatie met mijn vrouw werkt het net zo, maar in emoties, en dat gaat met ups en downs. Ik geloof namelijk niet meer dat "hoever ik wil gaan" ooit een vaststaand gegeven wordt, en dus ook niet dat de mate waarin zij daarmee kan leven, de toekomstkansen van ons huwelijk bepaalt. Die hangen voornamelijk af van het succes van een emotioneel leerproces.
Een voorbeeld: zij is heel hetero, en het idee om naast een vrouw met een gladde huid te liggen beviel haar ook niet. Ondertussen heb ik geleerd dat "gewoon een vrouw" niets voor mij is, en dat ik vrouw word en man blijf. Zij vindt stoppels nu erger dan glad, en vroeg laatst of ik niet wilde laten harsen. Hoe ik verder ga, en niet zozeer "hoever", is dus een resultaat van de wisselwerking met haar gevoel, en niet andersom.
Zoals elk leerproces, begon het met het besef van onwetendheid, onkunde, en gebrek aan emotionele intelligentie. Wat hielp was mijn blik verbreden door contact met anderen hierover, therapie, lezen, praten, en mijn eigen gevoel leren ondergaan of laten spreken, "begrijpen", en volgen.
Hoe het verder gaat, daar moet ik dus nog naar op zoek. Ik denk aan opnieuw studeren, en aan het opbouwen van een verantwoordelijke levenswandel voor Isabelle, net als voor de man in haar leven (en net als, alweer, Marcha). Isabelle neemt nu dus ook taken op zich in de opvoeding van de kinderen, en in de opbouw van een beter huwelijk. Verder zijn mijn gevoelsleven en mijn smaak nodig aan verfijning toe, dus als Isabelle wil ik in contact komen met kunst, muziek, en een eigen omgeving, miscchien zelfs fysiek, in de zin van ruimte.
En alles is nieuw: wat als het echte begin gewoon eerlijke nieuwsgierigheid is?
Isabelle
Get over it.
Ik heb hier ook al vaker op dit forum gelezen, dat het tussen onze oren zit, en het in de praktijk reuze meevalt, en nu lees ik weer alleen maar positieve ervaringen, da's voor een ieder die dit nu meegemaakt heeft natuurlijk waanzinnig. Het kriebelt bij mij enorm ook door deze postings, en kan het zijn dat ik het wellichttoch aan een enkeling zal vertellen; mijn vriendin is er nu niet, ze heeft wel recht om er eigenlijk bij te zijn, en dat zou nu niet kunnen, maar ik heb voordat ze wegging wel verteld dat ik het bij bepaalde personen wellicht ging vertellen.
Nou ja, eerst maar weer zien hoe ik me morgen voel, of misschien nog wel een dag, ik luister nu naar mezelf en dat het gaat gebeuren is zeker, morgen of volgende week. ik laat dat in ieder geval weten hier.
liefs,
Savannah
Nou ja, eerst maar weer zien hoe ik me morgen voel, of misschien nog wel een dag, ik luister nu naar mezelf en dat het gaat gebeuren is zeker, morgen of volgende week. ik laat dat in ieder geval weten hier.
liefs,
Savannah
Hoi Savannah
Laat ik dan maar weer eens lekker zwartgallig gaan doen
Zolang je naar jezelf blijft luisteren en je niet laat beinvloeden door anderen is ieder moment goed.
Heel veel succes,
Esther
Laat ik dan maar weer eens lekker zwartgallig gaan doen
Savannah schreef:Ik heb hier ook al vaker op dit forum gelezen, dat het tussen onze oren zit, en het in de praktijk reuze meevalt, en nu lees ik weer alleen maar positieve ervaringen, da's voor een ieder die dit nu meegemaakt heeft natuurlijk waanzinnig.
En dat vind ik nu precies het enge, en soms gevaarlijke van dit (en ook andere hoor) forum.
Het is allemaal rozegeur en maneschijn, fijn, mooi en gezellig. Veelal geschreven door de bekende rose bril.
Daarom was ik zo blij met het postje van Kendra, die tenminste eens eerlijk schreef dat het ook wel eens tegen kan zitten. Niet voor Kendra overigens, maar dat weet ze allang
Dit soort dingen hoort er namelijk ook bij en komt vaker voor dan dat je hier soms de indruk krijgt.
Wat wil ik hier nu mee zeggen, dat het allemaal ellende is? Nee hoor, integendeel. Heel erg veel gaat goed en valt in de praktijk inderdaad reuze mee, maar niet alles, echt niet alles.
Maar het klinkt zo vervelend he, om soms eens eerlijk te schrijven over iets dat niet naar wens gaat.
Nou ja, eerst maar weer zien hoe ik me morgen voel, of misschien nog wel een dag, ik luister nu naar mezelf en dat het gaat gebeuren is zeker, morgen of volgende week.
Zolang je naar jezelf blijft luisteren en je niet laat beinvloeden door anderen is ieder moment goed.
Heel veel succes,
Esther