Heb er een tijdje over nagedacht en vond het wel nodig een kleine stand van zaken te geven na een periode van afwezigheid. Ok daar gaan we. Ik ben dus in augustus 2002 geholpen aan mijn onvolkomendheidje en na een lange en moeilijke herstelperiode (vooral geestelijk) ben ik nu langzaam aan het worden wat ik voor mijn traject gehoopt had. Ben in 99 naar het VU gestapt voor een intake en was toen 65kg schoon aan de haak. Mijn drugsverleden, stress en een drukke baan hadden daar schuld aan maar eigenlijk vond ik het zelf nooit zo'n probleem. Toen ik dus met mijn behandeling begon had ik een ideaalbeeld voor ogen hoe ik er uit zou gaan zien. Een slanke den met lekkere tieten en een lekker kontje hehehe.... (ja kan het wel anders zeggen maar dan lieg ik) Affijn gaandeweg mijn transitie stopte ik met werken, drugs gebruiken, roken en kwam ik langzaam tot rust in mijn nieuwe hoedanigheid. Dat ging in mijn geval gepaard met een behoorlijke toename van mijn gewicht. (uiteindelijk zo'n 30kg waardoor ik op de 95 kg belandde) Dat resulteerde in het bijstellen van mijn ideaalbeeld en na drie keer bij stellen begon ik toch te vrezen dat er een heel andere Joanne zou gaan ontstaan dan ik gehoopt had. Ook kreeg ik last van zonneallergie en pigmentvlekken in mijn gezicht (zwangerschapsmasker) zodat ik buiten dat ik niet meer naar het strand kon (vanwege de voor de hand liggende problematiek met peniele vervormingen van mijn badpak toentertijd) ook gewoon helemaal uit de zon moest wegblijven. En tot slot kreeg ik ook nog een last van chronische vermoeidheid door de androcur waardoor ik bijna anderhalf jaar lang overdag wel drie uur bij moest slapen om het te trekken. Dit ging ook gepaard met stemmingswisselingen, angstaanvallen en hyperventilatie en alle bijkomende shit. Doordat alles zo langzaam ontwikkelde heb ik nooit echt doorgehad wat er precies allemaal aan het spelen was tot ik uiteindelijk na mijn srs van de androcur afmocht en de helft minder progynova ging slikken maar daar kom ik zo nog op terug.
Op een gegeven moment heb ik alles eens de revue laten passeren. Ik heb toen overwogen te stoppen omdat ik bang was dat de oplossing misschien erger was dan het probleem maar heb toen toch besloten door te gaan met mijn behandeling. Ik voelde me als vrouw toch veel lekkerder en dacht ik bijt gewoon mijn tanden opelkaar en dan zien we wel wat er verder gebeurt. De eerste periode na mijn operatie was ik nog rond de 90 kg en ik voelde me daar ook helemaal niet happy bij. Mijn bloeddruk was te hoog en ik hield vocht vast en ik zag er uit als een opgeblazen ballon. Daarbij was ik in een soort zwart gat gevallen en kwam daar maar moelijk uit. De operatie in december 2002, aan mijn gezicht, hielp er niet echt aan mee alles soepeltjes te laten verlopen en daardoor raakte ik een tijdje nog dieper in mijn dalletje. Maar goed het leven ging door en Joanne moest voor het eerst in twaalf jaar naar school. Drie weken na mijn FFS zat ik met veertig krammen in mijn hoofd in de klas en het begon er weer wat leuker uit te zien allemaal. Ik kwam veel buiten en zag ineens weer een hele hoop meer mensen wat me erg goed deed. Gaandeweg kreeg ik weer wat meer zin in het leven en begon ik weer naar jongens te kijken wat ik al een hele tijd niet meer had gedaan. Toen moest ik aan de plaspillen voor mijn bloeddruk en begon ik ineens een hoop gewicht te verliezen. 7kg vocht raakte ik kwijt en ik voelde me steeds beter. Mijn arts vond dat ik eigenlijk op eigen kracht mijn vochthuishouding moest regelen en besloot mijn bloeddruk met een betablokker laag te houden en ik stopte met de plaspillen maar begon rond die tijd ook weer te roken en daardoor bleef ik afvallen (Yeah ) In de tussentijd werd het zomer en de mannelijke aandacht werd steeds leuker. Ook lekker weer naar het strand want buiten dat mijn lichaam nu was zoals het hoorde had ik door het stoppen met de andro ook geen last meer van mijn pigmentstoornis, en mijn zonneallergie. De vermoeidheid was ook al een tijdje weg en van mijn angsten en hyperventilatie kon ik ook niks meer terugvinden dus ik voelde me hoe langer hoe lekkerder. Toen kwam het moment dat ik met sexuele ervaringen begon (maar daar over meer in een andere draad) en dit resulteerde in een tijd waarin ik weer twijfels kreeg en gedeprimeerd raakte. Mijn school werd weer op een laag pitje gezet en ik verloor mijzelf in zelfmedelijden waarin ik de dag verwenste dat ik geboren was en het liefst weg zou willen kruipen onder een steen. Maar toen ik helemaal op de bodem van mijn dalletje zat begon ik er eindelijk lol in te krijgen mezelf weer goed te gaan verzorgen. Ik ben inmiddels al 13 kg kwijt en zit nu op een mooi gewicht van 79kg wat er voor zorgt dat mijn ideaalbeeld al weer twee keer terug bijgesteld is. Heb het plan er nog een kilootje of vier van af te werken en dan ben ik tevreden met mijn lichaam. Ben ook weer volop met mijn school bezig en dat gaat nu ook een stuk beter. Het is eigenlijk gewoon zo dat ik nu pas met plezier in de spiegel kan kijken en blij ben met het resultaat van de hele behandeling. Ik heb mijn mooie lijf weer terug en dat heeft me toch meer genekt dan ik dacht. Kortom als ik er nu zo op terugkijk is het me geestelijk behoorlijk zwaar gevallen allemaal, maar het is ook absolut de moeite waard geweest. Vier jaar ellende maar niet voor niets in ieder geval. Hoewel ik behoorlijk last heb gehad van bijwerkingen van de androcur kan ik nu zeggen dat alle bijwerkingen eindelijk afgezakt zijn en dat is een grote opluchting. Nou dat is het voor nu, op mijn andere bericht na, wat ik nu ga schrijven. Ik ben het kwijt en ik hoop dat jullie er wat aan hebben.
XXX
Laatst gewijzigd door Joanne op ma nov 03, 2003 21:34, 1 keer totaal gewijzigd.
Je had mij persoonlijk al een e-mail gestuurd, waarin je bovenstaand verhaal had samengevat. Erg goed van je om iedereen van travestie.org langs deze weg op de hoogte te houden van al je ups en downs. Ik heb respect voor je enorme dosis doorzettingsvermogen, maar dat wist je al.
All the best en maak het af hè. (mcsa gebeuren)
Met vriendelijke groet,
Racine
Als privacy illegaal wordt, zullen slechts illegalen privacy hebben.
Het doet me goed om nog eens over een happy end te kunnen lezen. Ik heb de laatste tijd zoveel mensen gesproken wie het minder goed verging. Leuk voor je! Timmer maar lekker door aan je geluk!
Leuk weer eens iets van je te horen.
Ik heb zeker wel iets aan jouw verhaal. ik herken daar onderandere de twijfel in die ik zelf ook steeds vaker tegen kom. Het lijkt wel dat juist nu het geen heel jaar meer duurt tot aan mijn SRS er steeds vaker twijfels naar de oppervlakte komen, bij mij.
Waar ik ook erg blij mee ben is dat jij het over het zwartegat hebt waar je na de SRS in terecht bent gekomen. Ik heb anderen ook al over dit zwartegat gehoort wat denk ik aantoont dat het een zeer realistisch gat is.
Hierdoor kan ik me er al op voor bereiden dat ook voor mij dat moment zal komen, na mijn SRS alleen het wanneer zal afwachten zijn.
Ga je nog weer stoppen met roken?
Groetjes,
Franciska.
Groetjes,
There's got to be a way
To make a better day
I'm gonna find a way
To make a better day
Allereerst Franciska denk ik niet dat ik nu nog opnieuw kan stoppen met roken zoals ik dat vlak na mijn neuscorrectie heb gedaan. Ik weet niet waarom het toen wel gelukt is maar denk dat het te maken had met het doel (de srs en dergelijke) wat ik voor ogen had. Daarbij ben ik veel te blij met mijn nieuwe fysiek hihihi... Ach wie weet als ik wat ouder ben
En verder dat zwarte gat tsja dat is iets waar je allemaal mee te maken krijgt denk ik. Heeft volgens mij te maken met het feit dat die SRS iets is waar je zo'n drie jaar naar toe leeft. Op het moment dat die achter de rug is stort je gewoon even in de afgrond. En wat nu, denk je dan. Nu is het allemaal achter de rug en moet je op eigen kracht je leven weer gaan oppikken. Ik dacht zelf de hele tijd ook dat ik de grote verandering al meegemaakt had toen ik omgegaan was maar daar in heb ik me behoorlijk vergist. Mijn zelfvertrouwen en tevredenheid zijn pas gekomen (ruim) na de SRS en ook pas nadat ik helemaal tot op de bodem ben gegaan en voor de zoveelste keer opnieuw begonnen ben. Maar nu weet ik dan ook dat ik niet meer terug hoef. Alles wat ik nu opbouw is steviger en stabieler en is blijvend.
En die twijfels zijn niet meer dan normaal. Als jij voor een muur staat waar je overheen moet om verder te kunnen en je weet absoluut niet wat achter die muur ligt dan spring je er niet zo makkelijk overheen. Maar op een gegeven moment neem je de beslissing en spring je toch omdat je weet dat de weg terug ook geen optie is en daar voor die muur te blijven staan de rest van je leven eigenlijk ook niet. Twijfel dus maar raak. Tegen de tijd dat het zover is zul je zien dat je al die twijfel die je er nu uitgooit dan tenminste niet meer voor je kiezen krijgt
Maar uiteindelijk moet je doen wat je zelf het prettigst lijkt dus als jij zou besluiten geen SRS te ondergaan dan dan moet dat ook gewoon kunnen vind ik. Enfin ben in ieder geval blij dat je wat aan mijn stukjes hebt want daar schrijf ik ze ook voor.
Dikke kus
Laatst gewijzigd door Joanne op wo nov 05, 2003 20:05, 1 keer totaal gewijzigd.
Even heel kort een reactie.
Je stukjes worden ook door mij met heel veel interesse gelezen.
Ga vooral zo door; je bent daarmee een grote steun voor ons "zoekenden".
Later zal ik wel es uitgebreider reageren, maar ik wilde je dit in ieder geval even laten weten.
Dank je wel Cynthia is fijn om te horen
Moet eerlijk toegeven dat ik hier ben gaan schrijven omdat ik het zelf nodig had toentertijd. Op het moment gebeurt er zoveel in mijn leven (of eigenlijk mijn hoofd) dat ik er gewoon de behoefte niet aan heb om te veel met deze wereld in contact te zijn. Toch vind ik het af en toe nodig een stukje ervaring cq wijsheid neer te kalken omdat ik ook veel aan de verhalen van mijn voorgangers heb gehad. En zo hoop ik straks dat de mensen die nu nog maar net begonnen zijn dat ook zullen doen. Gewoon omdat het al moeilijk genoeg is in je eentje. En buiten de kosten van Chello kost het me niks
Nou Moeder Theresa gaat naar bedje toe hihihi
leuk om je posting te lezen en wat een tijd heb je hierin gestopt,, hier heb ik wat aan want dit is de realiteit en weet wel iedereen zit in een andere situatie, maar toch.
Misschien vergis ik mij maar ik vind de laatste tijd dat er wat meer realistisch geschreven wordt over transseksualiteit en het eigenlijk een levens lang proces is en dat is nogal wat anders dan RLE dan SRS en klaar zijn we voor het "nieuwe" leven.
Uit je posting wordt het duidelijk dat je na de SRS enz. door een diep dal ben gegaan, zoals schijnbaar de meesten, kan me dit goed voorstellen.
Ik ervaar zelf hoe verder ik kom des te meer ik mij afvraag kan dit nu niet anders, over het TS zijn heb ik geen twijfels alleen wel steeds meer ofdat een volledige transitie de juiste oplossing is, de tijd zal het leren.
Je hebt het over een muur, gelijk heb je, maar lijkt soms op de chinese muur, maar de eerlijkheid is ook dat er schijnbaar ook poortjes in zitten die makkelijker leiden naar de andere kant, alleen hoe vind je ze?
Dank je dat je met deze en de andere thread ons op de hoogte hebt willen houden van hoe jouw ervaringen zijn.
Dit (en verhalen van anderen) is info waar ik zeker iets aan heb in mijn streven om Marcella zo goed mogelijk terzijde te kunnen staan.
Uiteraard niet alleen nu maar ook zeker straks na haar SRS.
Nogmaals, bedankt
Groetjes,
Eventuele spel of schrijffouten?? Vertel het mij en ik verbeter deze.
Ondertussen hoop ik dat u mij deze fouten kunt vergeven.......ik ben net een mens
Fijn Joanne, dat je je ervaringen van het laatste jaar zo verwoord hebt. Er van uitgaande dat de post operatie gevoelens, zowel fysiek als geestelijk voor iedereen anders zal zijn, is het toch fijn te horen dat je uiteindelijke resultaat beantwoord aan je uitgangspunten. Of bijna dan. De tijd leert denk ik of je er gelukkiger door wordt. De nieuwe start is in ieder geval je eigen keuze. Het is jammer dat op het forum zo weinig ervaringen uitgewisseld worden door Transen die geopereerd zijn. Het forum wordt gedomineerd door T*s die nog niet zo ver zijn. Althans dit is mijn indruk. Aan de andere kant is het wellicht ook normaal dat je na een operatie geen behoefte meer hebt aan een site als Travestie .nl. Je bent tenslotte dan een vrouw/man, die je wilde zijn. Ik hoop, dat je je ervaringen blijft schrijven, als ook de anderen, die reeds een operatie achter de rug hebben.
Groeten Yvon
) In de tussentijd werd het zomer en de mannelijke aandacht werd steeds leuker. Ook lekker weer naar het strand want buiten dat mijn lichaam nu was zoals het hoorde had ik door het stoppen met de andro ook geen last meer van mijn pigmentstoornis, en mijn zonneallergie. De vermoeidheid was ook al een tijdje weg en van mijn angsten en hyperventilatie kon ik ook niks meer terugvinden dus ik voelde me hoe langer hoe lekkerder. Toen kwam het moment dat ik met sexuele ervaringen begon (maar daar over meer in een andere draad) en dit resulteerde in een tijd waarin ik weer twijfels kreeg en gedeprimeerd raakte. Mijn school werd weer op een laag pitje gezet en ik verloor mijzelf in zelfmedelijden waarin ik de dag verwenste dat ik geboren was en het liefst weg zou willen kruipen onder een steen. Maar toen ik helemaal op de bodem van mijn dalletje zat begon ik er eindelijk lol in te krijgen mezelf weer goed te gaan verzorgen. Ik ben inmiddels al 13 kg kwijt en zit nu op een mooi gewicht van 79kg wat er voor zorgt dat mijn ideaalbeeld al weer twee keer terug bijgesteld is. Heb het plan er nog een kilootje of vier van af te werken en dan ben ik tevreden met mijn lichaam. Ben ook weer volop met mijn school bezig en dat gaat nu ook een stuk beter. Het is eigenlijk gewoon zo dat ik nu pas met plezier in de spiegel kan kijken en blij ben met het resultaat van de hele behandeling. Ik heb mijn mooie lijf weer terug en dat heeft me toch meer genekt dan ik dacht. Kortom als ik er nu zo op terugkijk is het me geestelijk behoorlijk zwaar gevallen allemaal, maar het is ook absolut de moeite waard geweest. Vier jaar ellende maar niet voor niets in ieder geval. Hoewel ik behoorlijk last heb gehad van bijwerkingen van de androcur kan ik nu zeggen dat alle bijwerkingen eindelijk afgezakt zijn en dat is een grote opluchting. Nou dat is het voor nu, op mijn andere bericht na, wat ik nu ga schrijven. Ik ben het kwijt en ik hoop dat jullie er wat aan hebben.
