clear my mind
Moderator: Moderators
clear my mind
Zo nou weer even een hersenspinseltje van mij. Het zit namelijk zo. Het loopt tegen de kerst en dat is altijd een tijd waarin ik veel met mijzelf bezig ben. Om kort te zijn heb ik weinig te klagen want het gaat best ok met mij. Ben nu ruim anderhalf jaar een aangepaste vrouw en dat bevalt best goed moet ik zeggen. Mijn opleiding loopt lekker, ben langzaam weer mijn leven aan het oppakken. Ga af en toe lekker stappen kom regelmatig mensen tegen die ik al jaren niet meer gezien heb, wat voor vreemde maar ook leuke confrontaties zorgt. Ook krijg ik leuke feedback op mijn hele transformatie en soms zelfs zo leuk dat me de tranen in de ogen springen. Zelfs op het vlak van mannelijke aandacht loopt het allemaal beter dan verwacht. Toch loop ik tegen een paar dingen aan die ik soms maar moeilijk kan verwerken. Ik was niet in de veronderstelling dat met mijn mannelijk geslachtsdeel al mijn problemen uit mijn vorige leven weggesneden zouden worden maar de shit uit mijn jeugd komt nu met volle kracht op me af en dat gaat allemaal nogal heftig de laatste tijd. Het zijn wel dingen die aan mijn transsexualiteit gerelateerd zijn maar ik heb ze door die genderdysforie nooit kunnen verwerken. Nu dat uit de weg geruimd is krijg ik ze vol voor mijn kiezen en daar loop ik af en toe stuk op. Zeker in een tijd zoals deze waarin je toch met je zelf geconfronteerd wordt. Affijn ik zal even wat dingen ophelderen. Mijn jeugd is niet leuk geweest. Hoewel ik uit een hecht gezin kom en opgevoed ben door liefhebbende ouders die me volledig gesteund hebben in mijn transformatie zijn er nogal wat dingen gebeurd die me de nodige bagage mee hebben gegeven. Om te beginnen ben ik vroeger veel gepest met mijn vrouwelijkheid. Mijn naam is Jeroen Franciscus geweest oftewel Jeroen F. Op de lagere school was mijn bijnaam dan ook Jeroen Flikkertje XXXXXXX en ik werd daar elke dag mee gepest. Ik wist in die tijd niet eens wat een Flikker was maar vond het vreselijk gepest te worden. Ik ben er ook voor inelkaar geslagen en mijn moeder probeerde me dan altijd een hart onder de riem te steken door me wat harder te maken. "Laat je toch niet zo op je kop zitten" of "gedraag je toch eens wat minder soft" Dat werkte alleen maar averechts omdat ik eigenlijk graag wilde dat ze me een knuffel gaf en zei dat het allemaal niets uitmaakte en dat zij in ieder geval van me hield. Ik had daardoor het gevoel dat de hele wereld vond dat ik niet goed genoeg was. Toen ik ouder werd en mijn sexuele voorkeur voor mannen naar voren kwam was het echt heel erg te ontdekken dat die pestkoppen dus altijd gelijk hebben gehad. Het was nogmaals een bevestiging dat ik niet normaal was en dus voelde ik me nog ellendiger. Toen ik vijftien was kon ik het niet meer aan en heb ik een zelfmoord poging gedaan die als de pillen van mijn moeder sterker waren geweest ook daadwerkelijk gelukt was. Ik zat tot over mijn oren in de knoop met mezelf en moest naar buiten komen met mijn sexualiteit en het feit dat ik door mijn shit geen voldoendes op mijn kerstrapport had. Ook rookte ik en ik zou op mijn zestiende verjaardag 800 gulden krijgen omdat ik dus nog nooit gerookt zou hebben. Dat was me allemaal te veel en dus heb ik een heel potje diazepam leeggegeten in het bos op een druilerige herfstdag. Ik denk zelf dat ook mijn lichamelijke ontwikkeling tot man me in de weg heeft gezeten maar ik heb dat soort dingen tot mijn 25e diep weggestopt en was me er toentertijd niet van bewust. Toen alles weer een beetje in rustiger vaarwater was gekomen heb ik nog vaak ruzie gehad met mijn moeder om deze poging. Zij was er van overtuigd dat het een aandachttrekkerijtje van me was maar ik wilde op dat moment echt dood. Tijdens mijn opgroeien ben ik ook vaak verliefd geweest op jongens bij mij op school en die ik via via kende. Ik had veel vriendinnen en moet mijn gevoelens kwijt dus vertelde ik het als ik weer verliefd was. Omdat ik anders was dan anderen gingen dat soort verhaaltjes als een lopend vuurtje door Lelystad en ik ben uitgelachen en heb er zelfs wel eens klappen voor gekregen van de desbetreffende jongens. Natuurlijk heeft dit mijn negatief zelfbeeld alleen maar versterkt en voelde ik me lelijk en een freak. Verliefd zijn was een hel en de liefde zou voor mij niet weggelegd zijn. Maar nu ben ik een romantisch aangelged mens en het is me dus wel een keer of tien overkomen dat ik onbeantwoord verliefd ben geweest. Elke keer werd ik gekwetst tot in het diepst van mijn wezen en uiteindelijk heb ik mijn gevoel uitgeschakeld. Ik kropte alles op en begon zo aan het opbouwen van mijn eigen geestelijke tijdbom. Ik trok een muur om mij heen op die ervoor zorgde dat niemand me meer kon raken wat ze ook zeiden. Maar het resultaat was dat ik er ook niet meer door naar buiten kon. Ik werd een gevangene van mijn eigen verdedigingsmechanisme. Op mijn achttiende heb ik nogmaals een zelfmoordpoging gedaan omdat ik het allemaal niet meer zag zitten. De precieze reden weet ik niet meer maar volgens mijn moeder was het weer zo'n spatje van me. Ik heb een week in een crisiscentrum in Haarlem gezeten maar ook dat mocht niet baten. Achteraf heb ik veel gesprekken met een maatschappelijkwerkster gehad waarmee ik op een gegeven moment ook over mijn transsexuele gevoelens heb gepraat. Ik kan me daar niets meer van herinneren maar mijn moeder wel en die heeft me uiteindelijk gevraagd of ik niet liever vrouw wilde zijn. Ik heb dat heftig ontkend en ben gewoon verder gegaan me te verstoppen voor mijn gevoelens. Het resultaat is te lezen in mijn profiel op de profielensectie van deze site. Tien jaar lang een vlucht in de partyscene met alle chemische middelen die daar bij horen. Een liefdesleven had ik niet slechts een vervormd sexleven. Ik had geen vaste partners maar alleen mannen die het wel eens een kick vonden om het met een homo te doen. Ik haatte het en vond het tegelijkertijd retespannend maar het kwetste me keer op keer dat het niet verder ging dan die snelle wip. En daarna was ik dan weer alleen en voelde ik me ellendiger dan tevoren. Ik heb dus geen idee wat liefde is en verwar het veels te vaak met erotiek. Als een man lief tegen me is reageer ik daarop door hem mijn bed in te lokken omdat dat de enige manier is hoe ik met dat soort dingen om kan gaan. Op die manier neemt niemand me serieus als eventuele levenspartner en ontneem ik mijzelf de kans op verwerking van dat trauma. Nu ben ik een aantrekkelijke vrouw en heb ik een grotere kans dat ik iemand tegen het lijf loop die me wel als levenspartner zou willen hebben. Maar door mijn eigen geconditioneerde gedrag verpest ik het als ik zo door ga. Van de zomer ben ik voor het eerst gaan ervaren hoe het is om sex te hebben met mijn nieuwe lijf. De aandacht die ik krijg op dat gebied is overweldigend en ik snap er soms helemaal niets van hoe ik van een vieze nicht naar een aantrekkelijke vrouw getransformeerd ben. Ik ben dan ook een tijd losgeslagen en heb de ene man na de andere verslonden. Maar toch weer op die oppervlakkige manier omdat ik niet weet hoe het anders moet. Mijn vrouwelijke vriendinnen doen dat soort dingen niet. Als zij iemand leuk vinden wijzen ze diegene af tot ze zeker weten dat het om meer gaat dan alleen sex. Ook houden ze het netjes bij één man die voor hun voldoet terwijl ik constant het idee heb elke gelegenheid aan te moeten grijpen omdat ik anders iets mis. Omdat ik daar niet mee overweg kan drink ik veel en gebruik ik soms wel eens pilletje om het allemaal te vergeten. Ik maak me dan best een beetje een mikpunt van kritiek en spot doordat ik me dan wel eens wat te "los" gedraag. En daardoor voel ik me weer slecht omdat ik het gevoel heb uitgelachen te worden omwille van mijn transsexualiteit. Ik creeer dus problemen voor mijzelf in plaats van ze op te lossen. Toch werk ik er hard aan en na een moeilijke zomer is dit de eerste heldere analyse van mezelf die ik kan geven. Als ik het zelf lees is het allemaal zo duidelijk maar om er wat aan te doen dat is andere koek. Ik ben er echter van overtuigd dat er schot in de zaak zit want zo'n goeie kijk op mijn eigen psyche heb ik nog nooit gehad. Misschien moet ik eerst weer eens tot de mij inmiddels welbekende bodem voor ik weer op kan krabbelen. Zal nog wel vaker gebeuren in het leven omdat positief nooit zonder negatief komt. Het is de dualistische samenstelling van het leven op zich. Ik voel me in ieder geval een stuk beter nu ik dit opgeschreven heb. Mijn mind is weer clear en ik kan weer een stapje verder.... Bedankt voor het luisterend oor.
Hoi Joanne,
Ik heb je verhaal gelezen en ik kan zeggen dat ik je een kanjer vind om hier openlijk over te praten.
Je verteld dit geheel uit je hart en dat mag ik wel ook zie je zelf waar de fouten liggen en waar het aan scheeld dus dat is ook mee genomen nu alleen nog de dingen oplossen.
Ik weet zekers dat ook dat jou gaat lukken je bent op de goede weg meisje neem maar van mij aan.
Ik zou alleen dat pillertje laten om je vrijer te voelen ik geloof niet dat jij dat nodig hebt mischien dat dan de laatste remmingen die je nodig hebt terug komen om niet meteen plat te gaan om het maar zo te zeggen zodat jij je achter af weer shit voelt..als je snapt wat ik bedoel.
Ik weet dat als ik alcohol gebruik ik ook dingen kan doen waar ik later spijt van heb dat komt omdat mijn controle over mijzelf dan verdwenen is
en dat krijg ik later op mijn boterham.
Het verleden van jou is behoorlijk geweest maar probeer nu voor uit te kijken niet het verleden maar het heden dat is oooh zo belangrijk.
Ik weet het is makkelijker praten als doen maar er vaak genoeg over praten kan geen kwaad en met kleine stapjes en steeds maar weer een kleine overwinning kom je er ook wel..
Lieve meid doe het rustig aan en pas op jezelf...
Ik heb je verhaal gelezen en ik kan zeggen dat ik je een kanjer vind om hier openlijk over te praten.
Je verteld dit geheel uit je hart en dat mag ik wel ook zie je zelf waar de fouten liggen en waar het aan scheeld dus dat is ook mee genomen nu alleen nog de dingen oplossen.
Ik weet zekers dat ook dat jou gaat lukken je bent op de goede weg meisje neem maar van mij aan.
Ik zou alleen dat pillertje laten om je vrijer te voelen ik geloof niet dat jij dat nodig hebt mischien dat dan de laatste remmingen die je nodig hebt terug komen om niet meteen plat te gaan om het maar zo te zeggen zodat jij je achter af weer shit voelt..als je snapt wat ik bedoel.
Ik weet dat als ik alcohol gebruik ik ook dingen kan doen waar ik later spijt van heb dat komt omdat mijn controle over mijzelf dan verdwenen is
en dat krijg ik later op mijn boterham.
Het verleden van jou is behoorlijk geweest maar probeer nu voor uit te kijken niet het verleden maar het heden dat is oooh zo belangrijk.
Ik weet het is makkelijker praten als doen maar er vaak genoeg over praten kan geen kwaad en met kleine stapjes en steeds maar weer een kleine overwinning kom je er ook wel..
Lieve meid doe het rustig aan en pas op jezelf...
-
klazien-sark
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 82
- Lid geworden op: di nov 18, 2003 20:23
Een collega van me heeft twee jaar geleden een herseninfarct gekregen tijdens een ingewikkelde operatie. Hij is daardoor een tijdje helemaal verlamd geweest en kon niet bewegen en ook niet praten. Toen hij als een soort plant lag op het ziekbed lag werd hij tot overmaat van ramp ook nog overvallen door trauma's uit zijn jeugd. Trauma's waar hij helemaal weerloos tegen was, hij kon niet praten, hij kon niet bewegen. Hij kon ze alleen maar ondergaan, weken achter elkaar.
Ik vertel dit verhaal omdat trauma's uit het verleden heel hardnekkig kunnen zijn, hardnekkig in die zin dat ze lange tijd verborgen kunnen blijven. Je merkt er niets van, maar ondertussen hebben ze wel latent hun werking op je leven. Onbewust. Als ik je verhaal lees denk ik dat het goed zou zijn om professionele hulp in te roepen, niet van een maatschappelijk werker of zo, maar iemand die weet hoe je met jeugdtrauma's om moet gaan. Als je dat niet doet blijven die dingen doorsudderen (vrees ik). Meestal lijkt het alsof je er geen last van hebt, maar ze zijn er wel.
Nog fijne kerstdagen en een goed begin van het nieuwe jaar gewenst overigens.
Ik vertel dit verhaal omdat trauma's uit het verleden heel hardnekkig kunnen zijn, hardnekkig in die zin dat ze lange tijd verborgen kunnen blijven. Je merkt er niets van, maar ondertussen hebben ze wel latent hun werking op je leven. Onbewust. Als ik je verhaal lees denk ik dat het goed zou zijn om professionele hulp in te roepen, niet van een maatschappelijk werker of zo, maar iemand die weet hoe je met jeugdtrauma's om moet gaan. Als je dat niet doet blijven die dingen doorsudderen (vrees ik). Meestal lijkt het alsof je er geen last van hebt, maar ze zijn er wel.
Nog fijne kerstdagen en een goed begin van het nieuwe jaar gewenst overigens.
-
Isabelle Raulin dAymeries
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 230
- Lid geworden op: za aug 31, 2002 14:33
- Locatie: Noord-Holland
- Contacteer:
Hee Joanne,
Ik heb je verhaal tweemaal ademloos gelezen - ellende kan heel mooi zijn - en je profiel ook. Het is goed dat je het van je afschrijft, en het eens helemaal aan iemand vertellen helpt ook, maar je hoeft jezelf niet te analyseren tot op het punt waar je denkt dat je het wel begrijpt allemaal.
Het is namelijk dat wat je niet begrijpt, het raadselachtige, het kind in je, dat je opniew moet beleven, en waar iemand van zal houden. Je gevoel laten groeien, en dat kleine stemmetje koesteren als een plantje, zodat het sterk kan worden, en je leven tot bloei kan brengen.
Want wat als je nu eens helemaal niet alweer tot de bodem moet om je daarna weer op te richten? Wat als je niets hebt om je voor te schamen, maar alleen veel om trots op te zijn?
Ik ben trots op je, en ik denk vele zussen hier met mij. Je hebt het slopende proces van een transitie emotioneel overleefd. Je bent een van de weinige post-ops die begrijpt dat je een ander leven moet opbouwen dan dat van "gewoon een vrouw". En je hebt de moed om al heel vroeg na je transitie de hele stapel bagage in ogenschouw te nemen. Je hebt meer chemicaliën uit je systeem gewerkt dan ik ooit zelfs maar zal uitproberen. Je studeert weer, en je maakt een begin met het verwerken van een niet zo mooie jeugd.
Misschien heb je ook wat mazzel gehad. In die Amsterdamse gay scene heb je mij waarschijnlijk ook gezien. Hoeveel leven er nog? En tegen een potje barbituraten zijn de meeste engelbewaarders ook niet opgewassen. Ik geloof dat je het verdiend hebt, om hier doorheen te komen.
En gewoon omdat je het waard bent,
Isabelle
Ik heb je verhaal tweemaal ademloos gelezen - ellende kan heel mooi zijn - en je profiel ook. Het is goed dat je het van je afschrijft, en het eens helemaal aan iemand vertellen helpt ook, maar je hoeft jezelf niet te analyseren tot op het punt waar je denkt dat je het wel begrijpt allemaal.
Het is namelijk dat wat je niet begrijpt, het raadselachtige, het kind in je, dat je opniew moet beleven, en waar iemand van zal houden. Je gevoel laten groeien, en dat kleine stemmetje koesteren als een plantje, zodat het sterk kan worden, en je leven tot bloei kan brengen.
Want wat als je nu eens helemaal niet alweer tot de bodem moet om je daarna weer op te richten? Wat als je niets hebt om je voor te schamen, maar alleen veel om trots op te zijn?
Ik ben trots op je, en ik denk vele zussen hier met mij. Je hebt het slopende proces van een transitie emotioneel overleefd. Je bent een van de weinige post-ops die begrijpt dat je een ander leven moet opbouwen dan dat van "gewoon een vrouw". En je hebt de moed om al heel vroeg na je transitie de hele stapel bagage in ogenschouw te nemen. Je hebt meer chemicaliën uit je systeem gewerkt dan ik ooit zelfs maar zal uitproberen. Je studeert weer, en je maakt een begin met het verwerken van een niet zo mooie jeugd.
Misschien heb je ook wat mazzel gehad. In die Amsterdamse gay scene heb je mij waarschijnlijk ook gezien. Hoeveel leven er nog? En tegen een potje barbituraten zijn de meeste engelbewaarders ook niet opgewassen. Ik geloof dat je het verdiend hebt, om hier doorheen te komen.
En gewoon omdat je het waard bent,
Isabelle
Get over it.
-
Nathalie
- Forumdiva
- Berichten: 1230
- Lid geworden op: zo jun 17, 2001 2:00
- Locatie: 't Gooi
- Contacteer:
Ik heb je verhaal maar één keer gelezen ... en ben blijven ademen. 
En toch en toch lieve Joanne, vind ik het erg goed van je dat in dit bericht zo open bent. Daar is best moed voor nodig geweest dit aan het soms wel erg kritische forum te melden. Maar het siert je absoluut ! Klopt het dat je alles in een ruk hebt getypt en het toen maar, na enige twijfel, hebt verzonden ? Dat was namelijk mijn eerste indruk, mede ingegeven door de stortvloed van woorden en emoties.
Inhoudelijk: Je stukje geeft een goede blijk van een behoorlijk stuk zelfkennis en -kritiek. Je ben als het ware door schade en schande wijs geworden. Ik lees uit je teksten dat dit je nu voor een belangrijk deel aan het vormen is. Dat maakt je behalve een mooie vrouw nog meer een mooie vrouw met een goed koppie op d'r schouders. En in lijn met haar emoties.
Good for you !!
En toch en toch lieve Joanne, vind ik het erg goed van je dat in dit bericht zo open bent. Daar is best moed voor nodig geweest dit aan het soms wel erg kritische forum te melden. Maar het siert je absoluut ! Klopt het dat je alles in een ruk hebt getypt en het toen maar, na enige twijfel, hebt verzonden ? Dat was namelijk mijn eerste indruk, mede ingegeven door de stortvloed van woorden en emoties.
Inhoudelijk: Je stukje geeft een goede blijk van een behoorlijk stuk zelfkennis en -kritiek. Je ben als het ware door schade en schande wijs geworden. Ik lees uit je teksten dat dit je nu voor een belangrijk deel aan het vormen is. Dat maakt je behalve een mooie vrouw nog meer een mooie vrouw met een goed koppie op d'r schouders. En in lijn met haar emoties.
Good for you !!
<i>Hoe groter de chaos, des te effectiever de glimlach.</i>
Joanne,
Je hebt het over mij. Ik kan me zwaar identificeren met wat je geschreven hebt, alhoewel onze levensgeschiedenis sterk van elkaar verschillen. Ik ben geen TS maar een crossdresser. Ik heb 7½ jaar in een instelling gewoond, vervolgens bijna negen jaar in een begeleid zelfstandig woonproject. En allemaal met andere autistische mensen, zeer beschermd. Je kreeg een klein beetje welvaart, en een compleet leven inclusief speciale vacanties, speciale clubs, vrienden voornamelijk uit het circuit. Je schreef wel eens in een privé-mail het volgende:
Die TS-wereld is in vergelijking met het speciale circuit waarin ik heb geleefd geen speciaal circuit zoals voor het citaat beschreven. Misschien een kloot-vergelijking, maar zó voel ik het wel. Sinds eind juli woon ik op mezelf en heb ik niets meer van doen met andere huisgenoten. De vervreemding t.o.v is niet verminderd. Integendeel, zij is alleen maar toegenomen. Ik sta qua intelligente dichter bij de mensen van mijn koor, de Jonge Democraten, Travestie.org dan de mensen uit het circuit, inclusief de hulpverlening. En misschien ga ik voor hun doen wel te snel. Maar ik kan in het circuit mezelf niet kwijt. Ik haat het, ze kunnen me wat. Liefde, laarzeninteresse, hoge intelligentie: ik kan het toch niet kwijt. Je word beleefd aangehoord, men probeert te doen wa men kan maar 9984 maal hoor je: we can't do anything for you.
Wat liefde betreft: de enige die ik echt liefhad ligt op de begraafplaats in Maassluis, het meisje is dood. De anderen waren surrogaatliefdes. Het was van wippestein soms met de kleren aan omdat het meisje niet verder wilde. Je babbelde je verhaal, maar je ging op je fiets of per trein terug. Voldoening? Misschien op dat moment. Maar achteraf niet, behalve bij het overleden meisje. Te weinig diepgang, te weinig serieus. Op 13 december was ze jarig geweest, reden dat ik het zeer moeilijk heb gehad. Maar in geval dat liefde van jou of andere meisjes hier op het forum of daarbuiten. . . .ik geloof er niet meer in. There's nobody to love.
Wat die pillen betreft, deel ik Jessie's mening: niet doen.
En nu ga ik slapen en nagenieten van het optreden met mijn koor. Want tijdens mijn overspannenheid bleef ik mijn koor en de Jonge Democaten altijd trouw, omdat ik daar wél mezelf kon zijn.
Je hebt het over mij. Ik kan me zwaar identificeren met wat je geschreven hebt, alhoewel onze levensgeschiedenis sterk van elkaar verschillen. Ik ben geen TS maar een crossdresser. Ik heb 7½ jaar in een instelling gewoond, vervolgens bijna negen jaar in een begeleid zelfstandig woonproject. En allemaal met andere autistische mensen, zeer beschermd. Je kreeg een klein beetje welvaart, en een compleet leven inclusief speciale vacanties, speciale clubs, vrienden voornamelijk uit het circuit. Je schreef wel eens in een privé-mail het volgende:
(Joanne, mocht je geen prijs stellen op publicatie op dit forum, gelieve dit dan te mailen. Dit citaat heb ik geplaatst onder het mom: hier is discussie over mogelijk, hier valt wat mee te doen)Joanne schreef:(..)maar hou eigenlijk het TS wereldje en mijn priveleven liever gescheiden. Niet dat ik mij voor mijn TS zijn schaam hoor, maar gewoon omdat ik niet in een subcultuur wil leven. Ik zit liever tussen de 'gewone' mensen dan alleen maar tussen T*s als je begrijpt wat ik bedoel.
Die TS-wereld is in vergelijking met het speciale circuit waarin ik heb geleefd geen speciaal circuit zoals voor het citaat beschreven. Misschien een kloot-vergelijking, maar zó voel ik het wel. Sinds eind juli woon ik op mezelf en heb ik niets meer van doen met andere huisgenoten. De vervreemding t.o.v is niet verminderd. Integendeel, zij is alleen maar toegenomen. Ik sta qua intelligente dichter bij de mensen van mijn koor, de Jonge Democraten, Travestie.org dan de mensen uit het circuit, inclusief de hulpverlening. En misschien ga ik voor hun doen wel te snel. Maar ik kan in het circuit mezelf niet kwijt. Ik haat het, ze kunnen me wat. Liefde, laarzeninteresse, hoge intelligentie: ik kan het toch niet kwijt. Je word beleefd aangehoord, men probeert te doen wa men kan maar 9984 maal hoor je: we can't do anything for you.
Wat liefde betreft: de enige die ik echt liefhad ligt op de begraafplaats in Maassluis, het meisje is dood. De anderen waren surrogaatliefdes. Het was van wippestein soms met de kleren aan omdat het meisje niet verder wilde. Je babbelde je verhaal, maar je ging op je fiets of per trein terug. Voldoening? Misschien op dat moment. Maar achteraf niet, behalve bij het overleden meisje. Te weinig diepgang, te weinig serieus. Op 13 december was ze jarig geweest, reden dat ik het zeer moeilijk heb gehad. Maar in geval dat liefde van jou of andere meisjes hier op het forum of daarbuiten. . . .ik geloof er niet meer in. There's nobody to love.
Wat die pillen betreft, deel ik Jessie's mening: niet doen.
En nu ga ik slapen en nagenieten van het optreden met mijn koor. Want tijdens mijn overspannenheid bleef ik mijn koor en de Jonge Democaten altijd trouw, omdat ik daar wél mezelf kon zijn.
liefs, Josette
-
Barbarella_Rose
- ff weer wat posten
- Berichten: 30
- Lid geworden op: wo nov 12, 2003 8:56
- Locatie: haarlem
Lieve Joanne,
Ik heb je levensweg gelezen en ik moet zeggen,dat ik wel bewondering voor je heb.Op bepaalde momenten na,laat je de lezers zien,dat je erg hard gevochten hebt voor het begrip en overleving van deze nogal in-tolerante wereld.De duidelijk en heldere woorden die je neergeschreven hebt betekent dat je het wel degelijk kan verwerken.
Als ik zo lees over je jeugd,zie ik een positiviteit erin.Ondanks de scheldpartijen en de vernederingen werd je alsware al vroeg in een zelfstandige gedachtenvorm gezet.Beter gezegd.. je kon niet meelopen met de anderen,dus dan maar alleen verder.Het voordeel daarvan is dat je jezelf ontwikkelt.Zonder invloed van"vriendjes".Oftewel een basis voor je hedendaagse karakter.De suicidale gedachten die je had,zijn verklaringen voor jezelf,dat je je gevoelens niet aan kon.Logisch want het was een soort onbegrip,waar niemand je mee helpen kon.Weer een signaal dat je op jezelf toegewezen was.Jezelf accepteren,je plekje veroveren en behouden natuurlijk.En ondanks je softe en vrouwelijke inslag ontwikkelde wel je eigen karakter.Want je bent wel door gegaan met je doelstelling: Vrouw worden!
En met alle respect van mij,kan ik je alleen maar het beste toewensen met het vrouw zijn.
Liefs B.
Ik heb je levensweg gelezen en ik moet zeggen,dat ik wel bewondering voor je heb.Op bepaalde momenten na,laat je de lezers zien,dat je erg hard gevochten hebt voor het begrip en overleving van deze nogal in-tolerante wereld.De duidelijk en heldere woorden die je neergeschreven hebt betekent dat je het wel degelijk kan verwerken.
Als ik zo lees over je jeugd,zie ik een positiviteit erin.Ondanks de scheldpartijen en de vernederingen werd je alsware al vroeg in een zelfstandige gedachtenvorm gezet.Beter gezegd.. je kon niet meelopen met de anderen,dus dan maar alleen verder.Het voordeel daarvan is dat je jezelf ontwikkelt.Zonder invloed van"vriendjes".Oftewel een basis voor je hedendaagse karakter.De suicidale gedachten die je had,zijn verklaringen voor jezelf,dat je je gevoelens niet aan kon.Logisch want het was een soort onbegrip,waar niemand je mee helpen kon.Weer een signaal dat je op jezelf toegewezen was.Jezelf accepteren,je plekje veroveren en behouden natuurlijk.En ondanks je softe en vrouwelijke inslag ontwikkelde wel je eigen karakter.Want je bent wel door gegaan met je doelstelling: Vrouw worden!
En met alle respect van mij,kan ik je alleen maar het beste toewensen met het vrouw zijn.
Liefs B.
Liberum Arbitrium
knap hoor
Lieve Joanne,
Ik heb bewondering voor je, voor de dingen die je hebt overwonnen en de dingen waar je druk mee bent. en dan denk ik ben ik stil, stil omdat het leven aan de ene kant heel mooi is en aan de andere kant zo kwetsbaar. waar sta je met je eigen ik, waar staat de maatschappij de omgeving, maar bovenal hoe ben jezelf als mens, je eigen gevoelens en stappen die je erin onderneemt om je gevoelens te beantwoorden,
jij bent hier al aardig in geslaagt je bent er nog niet, maar je komt er stap voor stap. Vele stappen heb je al ondernomen, knap van je.
Ik hoop dat dit berichtje je een beetje steun geeft want ook al zeg ik misschien niet veel je hebt m'n zieltje wel geraakt en ik denk na niet alleen over jou maar ook over mezelf. Een klein zonnestraaltje van mij aan jou en een dikke kus Hariet
Ik heb bewondering voor je, voor de dingen die je hebt overwonnen en de dingen waar je druk mee bent. en dan denk ik ben ik stil, stil omdat het leven aan de ene kant heel mooi is en aan de andere kant zo kwetsbaar. waar sta je met je eigen ik, waar staat de maatschappij de omgeving, maar bovenal hoe ben jezelf als mens, je eigen gevoelens en stappen die je erin onderneemt om je gevoelens te beantwoorden,
jij bent hier al aardig in geslaagt je bent er nog niet, maar je komt er stap voor stap. Vele stappen heb je al ondernomen, knap van je.
Ik hoop dat dit berichtje je een beetje steun geeft want ook al zeg ik misschien niet veel je hebt m'n zieltje wel geraakt en ik denk na niet alleen over jou maar ook over mezelf. Een klein zonnestraaltje van mij aan jou en een dikke kus Hariet
" liefde geeft kleurtjes aan de mensen ook aan jou". Geniet van je vrouw zijn, pluk de dag, want hoe dan ook mens blijf je.
Liefs Hariet
Liefs Hariet
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
Joanne,
Het feit dat je dit alles zo helder heb kunnen opschrijven, geeft aan dat je niet in een dal zit, maar al een behoorlijk stuk omhoog bent geklommen, want je bent al in staat om eroverheen te kijken en een overzicht te creeren. Een overwinning op zich. En al denk je dat er nog een behoorlijk stuk omhoog te klimmen is, besef dan maar dat de eerste stappen vaak de moeilijkste zijn.
Lisa
Het feit dat je dit alles zo helder heb kunnen opschrijven, geeft aan dat je niet in een dal zit, maar al een behoorlijk stuk omhoog bent geklommen, want je bent al in staat om eroverheen te kijken en een overzicht te creeren. Een overwinning op zich. En al denk je dat er nog een behoorlijk stuk omhoog te klimmen is, besef dan maar dat de eerste stappen vaak de moeilijkste zijn.
Lisa
If all else fails, buy new shoes
Hoi Joanne,
Ook ik heb je verhaal ademloos gelezen. Hoewel het bij mij minder erg was dan bij jou, zie ik toch ook veel overeenkomsten. Alleen zijn wij er op een andere manier mee omgegaan (misschien dat het bij jou heftiger was?).
Ik heb geprobeerd mij te conformeren, en een "aangepast" leven te leiden. Helaas is dat tot twee keer toe niet gelukt. Maar jij hebt het voordeel dat je er op een vroegere leeftijd uitgekomen bent dan ik.
En dat je tot nu toe nog niet alles op een rijtje hebt zoals je wel graag zou willen, is volgens mij erg logisch en normaal. Zou ik me niet druk om maken. Bovendien zijn er geen twee vrouwen geljk aan elkaar, en ben je echt niet de enige die aan het experimenteren is geslagen.
Heus, als ik je verhaal zo lees, en zie welke weg je al hebt afgelegd, heb ik alle vertrouwen erin dat jij er wel komt.
En als ik daar een steentje toe zou kunnen bijdragen, dan doe ik dat graag.
Ook ik heb je verhaal ademloos gelezen. Hoewel het bij mij minder erg was dan bij jou, zie ik toch ook veel overeenkomsten. Alleen zijn wij er op een andere manier mee omgegaan (misschien dat het bij jou heftiger was?).
Ik heb geprobeerd mij te conformeren, en een "aangepast" leven te leiden. Helaas is dat tot twee keer toe niet gelukt. Maar jij hebt het voordeel dat je er op een vroegere leeftijd uitgekomen bent dan ik.
En dat je tot nu toe nog niet alles op een rijtje hebt zoals je wel graag zou willen, is volgens mij erg logisch en normaal. Zou ik me niet druk om maken. Bovendien zijn er geen twee vrouwen geljk aan elkaar, en ben je echt niet de enige die aan het experimenteren is geslagen.
Heus, als ik je verhaal zo lees, en zie welke weg je al hebt afgelegd, heb ik alle vertrouwen erin dat jij er wel komt.
En als ik daar een steentje toe zou kunnen bijdragen, dan doe ik dat graag.
Cyn.
Bedankt in ieder geval voor de warme woorden. Die had ik hard nodig en iedereen hier heeft zijn daad al gedaan door mijn bericht te lezen en of erop te reageren.-
klazien-sark
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 82
- Lid geworden op: di nov 18, 2003 20:23
Je schrijft een schrijnend bericht over wat er allemaal gebeurd is met je. En wat je aangeeft is dat er problemen zijn die maar blijven hangen. In plaats van dat je respons krijgt over hoe je die problemen zou kunnen tacklen krijg je alleen maar lofbetuigingen over je eerlijkheid. En bewondering omdat je je zo goed zelf kunt analyseren. Dat is natuurlijk prettig, zo'n hart onder de riem. Maar schiet je daar nou wat mee op, behalve dat je misschien de komende dagen weer wat rustiger kunt slapen? Of was je het je daarom helemaal niet te doen, serieuze adviezen krijgen?
-
pinkslipper
- ForumFan
- Berichten: 326
- Lid geworden op: do mei 29, 2003 18:59
- Locatie: Amsterdam
Lieve Joanne,
Woorden schieten me te kort als ik jouw verhaal lees. Het is nogal......heftig.
en emotioneel. Vooral het woord zelfmoordpoging.
Omdat ik daar mee te maken heb gehad, misschien nog steeds
[off-topic]Ik heb zelf nooit een zelfmoordpoging gedaan, maar mijn vriendin heeft dat wel een paar keer gedaan. Helaas is ze nog steeds "vatbaar" voor dat soort zaken if you know what I mean. Ja, ik zit nu (ook) al in een vervelende en trieste situatie, dat overgens niks met mijn crossdresser "hobby" te maken heeft.[/off-topic]
Joanne, je bent een mooie vrouw, kwa uiterlijk kan ik je alleen "beoordelen" op je avatar, maar het belangrijkste is natuurlijk het innerlijke. Ik kan niks anders zeggen dat ik je heel veel sterkte en (virtuele) liefde van mij en vele anderen naar je kan toe sturen. Iedereen verdient het om gelukkig te zijn. Er is al teveel ellende in deze gekke wereld.
Woorden schieten me te kort als ik jouw verhaal lees. Het is nogal......heftig.
en emotioneel. Vooral het woord zelfmoordpoging.Omdat ik daar mee te maken heb gehad, misschien nog steeds
[off-topic]Ik heb zelf nooit een zelfmoordpoging gedaan, maar mijn vriendin heeft dat wel een paar keer gedaan. Helaas is ze nog steeds "vatbaar" voor dat soort zaken if you know what I mean. Ja, ik zit nu (ook) al in een vervelende en trieste situatie, dat overgens niks met mijn crossdresser "hobby" te maken heeft.[/off-topic]
Joanne, je bent een mooie vrouw, kwa uiterlijk kan ik je alleen "beoordelen" op je avatar, maar het belangrijkste is natuurlijk het innerlijke. Ik kan niks anders zeggen dat ik je heel veel sterkte en (virtuele) liefde van mij en vele anderen naar je kan toe sturen. Iedereen verdient het om gelukkig te zijn. Er is al teveel ellende in deze gekke wereld.
Think Pink en xxx,
pinkslipper
Van het concert des levens, krijgt niemand het programma.
pinkslipper
Van het concert des levens, krijgt niemand het programma.
Hi Joanne,
moedig om je zo kwetsbaar op te stellen of het je helpt, neem de vrijheid om ook even wat losse gedachten hier op los te laten, voor wat het waard is,
De kern zoals ik het begrijp ligt in je jeugd waarin je niet veel geluk heb gehad en gekend, er zijn er helaas teveel, wat een pech hebben bij het begin nog lang kan doorwerken, wat mij een beetje verbaasd is dat je niet meer professionele steun (VU) hebt gehad gedurende je transitie. Er wordt juist zoveel nadruk gelegd op je jeugd, niet verwerkte trauma´s, relaties (familie), je wordt in feite eerst helemaal ontleed alvorens er een groen lichtje gaat branden.
Ik denk dat een transitie geen oplossing bied voor o.a. onopgeloste niet verwerkte trauma´s, behalve een (je) genderdysforie en ik weet zeker dat je dat ook zo hebt ervaren.
Het is eigenlijk teveel voor een mens om te dragen wat je hebt meegemaakt, het positieve is dat je je er doorheen hebt geslagen (wilskracht) en dat je op de weg omhoog bent.
Maar dat dit een feit is betekend nog niet dat dit de oplossing is, het belangrijkste is denk is wees gelukkig met jezelf (100% halen we geen van allen).......als dat zo is dan sta je sterk in het stellen van een (haalbaar) doel (werk/relaties) en praat met de juiste mensen die je o.a. de nog niet verwerkte trauma´s kunnen begrijpen misschien diegenen die ongeveer hetzelfde hebben ervaren en ....verwerkt. (Net zoiets als dat een TS eigenlijk de enige is die een andere TS ooit echt zal kunnen begrijpen, ook hier zijn weer uitzonderingen).
In het algemeen denk ik dat een goede relatie (partner) vaak de doorslaggevende factor is om dit alles aan te kunnen, hierin is liefde (niets met seks temaken) het bindende cement.
Het gezegde morgen is de eerste dag van je nieuwe leven heeft waarde omdat een nieuwe invulling (keerpunt) elke dag kan plaats vinden, kwestie van o.a. geloven in jezelf en er naar handelen.
het allerbeste en groetjes, Adriana
moedig om je zo kwetsbaar op te stellen of het je helpt, neem de vrijheid om ook even wat losse gedachten hier op los te laten, voor wat het waard is,
De kern zoals ik het begrijp ligt in je jeugd waarin je niet veel geluk heb gehad en gekend, er zijn er helaas teveel, wat een pech hebben bij het begin nog lang kan doorwerken, wat mij een beetje verbaasd is dat je niet meer professionele steun (VU) hebt gehad gedurende je transitie. Er wordt juist zoveel nadruk gelegd op je jeugd, niet verwerkte trauma´s, relaties (familie), je wordt in feite eerst helemaal ontleed alvorens er een groen lichtje gaat branden.
Ik denk dat een transitie geen oplossing bied voor o.a. onopgeloste niet verwerkte trauma´s, behalve een (je) genderdysforie en ik weet zeker dat je dat ook zo hebt ervaren.
Het is eigenlijk teveel voor een mens om te dragen wat je hebt meegemaakt, het positieve is dat je je er doorheen hebt geslagen (wilskracht) en dat je op de weg omhoog bent.
Maar dat dit een feit is betekend nog niet dat dit de oplossing is, het belangrijkste is denk is wees gelukkig met jezelf (100% halen we geen van allen).......als dat zo is dan sta je sterk in het stellen van een (haalbaar) doel (werk/relaties) en praat met de juiste mensen die je o.a. de nog niet verwerkte trauma´s kunnen begrijpen misschien diegenen die ongeveer hetzelfde hebben ervaren en ....verwerkt. (Net zoiets als dat een TS eigenlijk de enige is die een andere TS ooit echt zal kunnen begrijpen, ook hier zijn weer uitzonderingen).
In het algemeen denk ik dat een goede relatie (partner) vaak de doorslaggevende factor is om dit alles aan te kunnen, hierin is liefde (niets met seks temaken) het bindende cement.
Het gezegde morgen is de eerste dag van je nieuwe leven heeft waarde omdat een nieuwe invulling (keerpunt) elke dag kan plaats vinden, kwestie van o.a. geloven in jezelf en er naar handelen.
het allerbeste en groetjes, Adriana