wensen van jou en van je partner

[franka]

ik heb een geweldige partner die openstaat voor mijn travestie.


toch zijn er regelmatig van mijn kant wel wensen die wel bespreekbaar zijn ,maar van haar kant niet mogelijk zijn omdat deze een in inbreuk op haar prive zijn .
de deur wordt dus gesloten om verder te gaan in mijn ontwikkeling en wensen.
mijn vraag aan jullie is dan ook.
hoe gaan jullie met deze dillemma,s , en is het te accepteren.
tot hoever accepteer je dat je partner niet verder wil.
een voorbeeld; ik zou het mijn ouders mijn vrienden en mijn kinderen wel willen vertellen.
mijn vrouw vind dit niet nodig ,het gaat uitstekent zo en vind het wel genoeg.
ik moet tenslotte niet alles willen.

[Isabelle Raulin dAymeries]

Hoi Franka,

In dit geval geldt de wet van Marcha: de langzaamste bepaalt het tempo. Heb geduld, en forceer niets. Ondertussen werk je rustig verder aan je make-up en je garderobe: je maakt het voor haar makkelijker als je er goed uit ziet.

Vertroetel haar een beetje, doe wat huishoudelijk werk, en maak het knus. Een beetje klussen kan geen kwaad, maar gedraag je vooral als de vrouw in huis.

Kijk wat rond in het wereldje, desnoods met behulp van televisie en de bladen en het web, en zoek iets wat jij als Franka kan doen, en waar zij trots op kan zijn. Zing, dans, teken, schrijf, word activiste of socialite, doe in elk geval iets waar zij met een beetje trots en een beetje o-la-la over kan bijkletsen met haar vriendinnen. En hou het voorlopig netjes genoeg voor kinderen: charmefotografie, paaldansen, en een tranny sex life, dat komt nog wel.

Het kan een maand of zes duren, maar de rest gaat eigenlijk vanzelf. Als je het maar leuk genoeg maakt, komt er een moment waarop ze het niet meer voor zich kan houden. Nog twee maanden verder, en iedereen weet het.

Werk aan de winkel dus. A small price to pay...

Isabelle

[Kathleen]

Hoi Franka,

Ik worstel hier met precies hetzelfde probleem als jij. Ik wil ook een 'beperkte' coming out doen in mijn familie maar ook hier wil mijn partner er niet van horen.

Hoe omga met de dingen die onbespreekbaar zijn? Wel, ik denk dat onbespreekbare dingen momentopnames zijn. Een jaar terug waren er zoveel zaken nog taboe voor mijn partner en in veel kwesties is ze al bijgedraaid. Je kan wel je wensen aangeven en terloops even laten horen wat je graag zou willen, maar dwingelarij en aandringen geven veelal het omgekeerde effect. Ik neem aan dat ook hier er een tijd komt dat mijn partner akkoord gaat met die beperkte 'coming out'. Laat ook bij jou de tijd zijn werk doen. Het enige wat helpt in dergelijke gevallen is geduld, mettertijd komt alles in orde.

Groetjes,

[MarjoleinJ]

Hoi,

Goeie vraag Franka.. als iemand 't antwoord weet hou ik me aanbevolen..

Hier thuis zelfde probleem. Ik ben er mentaal al lang aan toe om 't iedereen te vertellen (...) maar m'n vriendin helemaaaaal niet. Voor wat betreft 'de langzaamste bepaalt 't tempo': ben ik 't helemaal mee eens, alleen wat nu als er al een jaar of langer geen tempo is?

M'n vriendin weigert eigenlijk al een hele tijd om er over te praten omdat ze vind dat *als* we er over praten, dat ze mij een vinger geeft en ze is bang dat ik dan acuut de hele hand neem... [hoewel ik niet zeker weet wat ze daar precies mee bedoeld].

Tot op heden heb ik nog geen methode gevonden om een opening te creeren of om de communicatie echt op gang te brengen. Ik denk dat 't belangrijk is dat je allebei er over *wilt* praten. Forceren kun je 't niet; dat werkt averechts. Als ik iets vind dan laat ik 't acuut weten...

Ik weet dat deze post geen directe hulp bied, behalve de wetenschap dat er meerdere T's met hetzelfde probleem lopen en er mee bezig zijn...

Groetjes,

Marjolein