De manier waarop ze het te weten is gekomen doet er nu even niet toe, ze weet het in ieder geval.
Ik woon nu sinds afgelopen maandag weer bij m'n ouders, ik had liever een eigen kamer in Nijmegen gehad, maar het is niet anders. Dus mijn moeder doet gewoon mijn was, van wat ik dan aan dameskleding draag en dat is eigenlijk niet byzonder veel. Maar mijn zusje en vader weten het dus nog niet, waardoor ik het dus nog steeds moet verbergen, hoewel ik dat liever anders zie, is mijn moeder van mening dat ik het maar beter nog niet aan m'n vader kan vertellen.
Mijn moeder is al heel lang bewust, al voordat ik dat zelf was, dat ik vrouwelijke trekken heb, en ze heeft ook lang gedacht dat het wel zou overgaan, helaas voor haar. Ze nogal overbezorgd richting m'n broer, zuje en mij, in dit geval dus ook, ze is bang dat ik geen relaties meer krijg en dat ik later homo zal worden, ik ben hetero, en dat het met mij dus simpelweg slecht zal aflopen. Reden voor haar om te vinden dat ik mijn vrouwelijke kant maar in iets van dans, a la ballet, moet uiten, maar voor mij is het dragen van die kleding zo normaal als dat voor een vrouw kan zijn. Maar de reden dat ik het niet aan m'n vader mag vertellen ligt iets anders, wel erg overdreven zoals bij andere zaken, ze is namelijk bang dat er weer problemen zullen komen in de relatie tussen mijn vader en haar, ze zaten vorig jaar namelijk bijna in scheiding. Maar door therapie is dat weer redelijk bijgedraait, maar degene die toen wilde scheiden was mijn moeder en mijn vader heeft er voor gezorgd dat ze in therapie gingen. Ze is dus bang voor iets wat ze naar ik meen zelf zal veroorzaken, mijn vader is een heel tolerante man en ik weet dat hij heel veel om mij geeft, hoewel wij niet echt een duidelijke sterke band hebben. Mijn moeder denkt waarschijnlijk dat mijn vader gestressd zal raken door mij en dat op hun relatie z'n sporen zal achterlaten, maar ik merk al aan m'n moeder dat ze alleen al door de angst daarvoor enigzins in de stress is. Ze is het type dat denkt te weten wat andere mensen voelen en voorts wat die mensen aan hun situatie konden doen. ZE heeft het werkelijk nog geen enkele keer bij het rechte eind gehad, nu zegt ze ook dat ik nu ze vind dat ik het beter voor me zelf kan houden ik de keuze heb om het maar voor me zelf te houden want het is maar gedrag, maar door haar opstelling ontneemt ze me mooi mijn keuze om mezelf te zijn. Ik zeg niet dat ik ongelukkig ben met mezelf, maar ik ben wel ongelukkig met deze situatie. Ik was juist van plan en redelijk klaar om meer met mijn vrouwelijke kant naar buiten te treden, maar dat loopt hierdoor redelijk spaak en mijn zelfvertrouwen om het aan de rest van mij kennisen en vrienden te laten weten heeft ook al een behoorlijke deuk opgelopen. M'n moeder is hoe ze is, ik verwacht niet van haar dat ze me begrijpt, het enige wat ik wil is acceptatie en ik weet dat dat niet makkelijk is maar ze doet ze er verder ook geen moeite voor. Ze wil nu wel dat we er nog eens een gesprek over hebben, vind ik prima, maar de kans is groot dat ik haar niet van mening kan veranderen, en dat ze niks aan mij zal veranderen staat al vast.
Mocht ze echter voet bij stuk houden of zelfs gaan weigeren mijn 'was' te doen dan ga ik het haar gewoon erg moeilijk maken of ik vertel het gewoon m'n vader en kijk wel wat daar van komt, daar kan ik echter wel haar ongelijk aantonen op dat punt met m'n vader, waarschijnlijk.
Ik weet niet of jullie hier iets op te reageren hebben, maar ik vind het wel fijn dat ik het voor nu weer van me af heb kunnen schrijven.
Liefs,
Neech
Alweer een moeder wijzer!?!?
Moderator: Moderators
Hoi hoi,
Is een mooi verhaal en zoals je al schrijft reageren kan ik wel maar is best lastig. Je schrijft ook nog 1 ander ding en dat is
Veel succes,
Is een mooi verhaal en zoals je al schrijft reageren kan ik wel maar is best lastig. Je schrijft ook nog 1 ander ding en dat is
Daar is dit forum ook voor bedoeld dus welkom en van ieder verhaal leer ik ook weer wat. ook van de jouwe !Ik weet niet of jullie hier iets op te reageren hebben, maar ik vind het wel fijn dat ik het voor nu weer van me af heb kunnen schrijven.
Veel succes,
<i><b>Change the things you can, accept the things you can't change.</i></b>
Het niet aan je vader vertellen omdat je moeder bang is voor haar relatie met hem is mijns inziens geen reden. Maar ik sta niet in jou schoenen dus ik kan je niet vertellen wat je moet doen. Ik zou zelf in ieder geval de keuze maken die ik goed acht ondanks mijn moeders angst. Als je er zo zeker van bent dat je er met je vader over kan praten zonder al te vervelende gevolgen moet je dat gewoon doen. Is waarschijnlijk de oplossing van alle frustratie ook die van je moeder.
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
Nee-chan,
Ik ben nu ouder van grote kinderen, en ben ook ooit kind geweest (
). Als kind, had ik een moeizame relatie met mijn ouders. Met mijn kinderen is het tot nu toe (hoop ik) beter geweest. Laat mij dus voor je houden, dat je ouders -- je moeder ook -- altijd het beste voor je willen. Niet dat ze altijd het bij het rechte eind hebben, maar in hun beslissingen en meningen, denken ze altijd over wat het beste voor jou is. Eigen belang komt bijna altijd na het belang van het kind.
Jouw moeder begrijpt niet helemaal wat je nu meemaakt, en is natuurlijk bang voor allerlei gevolgen. Ze wil uiteindelijk dat je gelukkig wordt, maar is bang dat het voor je moeilijk zal zijn, en probeert je aan te sporen om een veiliger weg te kiezen. Vertellen aan je vader, zou voor haar misschien betekenen, een finale keus "de verkeerde kant" op te gaan, en ze hoopt je daarvoor te behoeden.
Je moet inderdaad voor je zelf en je keuzes blijven opkomen, maar neem het aub je moeder niet kwalijk, en doe vooral niets uit boosheid. Ze doet gewoon haar best.
Groetjes,
Lisa
Ik ben nu ouder van grote kinderen, en ben ook ooit kind geweest (
). Als kind, had ik een moeizame relatie met mijn ouders. Met mijn kinderen is het tot nu toe (hoop ik) beter geweest. Laat mij dus voor je houden, dat je ouders -- je moeder ook -- altijd het beste voor je willen. Niet dat ze altijd het bij het rechte eind hebben, maar in hun beslissingen en meningen, denken ze altijd over wat het beste voor jou is. Eigen belang komt bijna altijd na het belang van het kind. Jouw moeder begrijpt niet helemaal wat je nu meemaakt, en is natuurlijk bang voor allerlei gevolgen. Ze wil uiteindelijk dat je gelukkig wordt, maar is bang dat het voor je moeilijk zal zijn, en probeert je aan te sporen om een veiliger weg te kiezen. Vertellen aan je vader, zou voor haar misschien betekenen, een finale keus "de verkeerde kant" op te gaan, en ze hoopt je daarvoor te behoeden.
Je moet inderdaad voor je zelf en je keuzes blijven opkomen, maar neem het aub je moeder niet kwalijk, en doe vooral niets uit boosheid. Ze doet gewoon haar best.
Groetjes,
Lisa
If all else fails, buy new shoes
hoi Nee-chan,
Een aangrijpend verhaal..
Het is duidelijk dat je niet gelukkig bent met de situatie. Ook heb ik de indruk dat je moeder probeert jouw richting aan te geven. Ongetwijfeld met de beste bedoelingen, maar door gebrek aan kennis over de materie zal ze naar mijn idee (maar wie ben ik) niet voor jou de beste suggesties doen. Een jaar of wat geleden zat mijn moeder voor mij de route uit te zetten naar de familie toe. wie vertel je het en wanneer doe je het? Die vragen wilde zij heel graag voor mij beantwoorden, terwijl ik vond dat ik het zelf moest doen. Dat heb ik haar op een gegeven moment ook heel direct gezegd. " Ma je bent bezig om voor mij te denken, maar het gaat je niet goed af". Mijn exacte woorden weet ik niet meer, maar het had wel deze strekking.
Hoe je de coming-out naar je vader en de rest van familie en vrienden moet doen kan je eigenlijk alleen maar zelf beslissen.
Wat mij heeft geholpen was een brief die ik schreef over mezelf, waarin ik kort uitlegde wat er met mij aan de hand is. Die deelde ik uit aan mensen waarvan ik vond dat ze het moesten weten. De brief was redelijk rationeel en ging niet heel diep op de details in, maar gaf wel de impact op mijn leven weer.
mijn reactie wordt natuurlijk door mijn eigen ervaringen gekleurd, maar mijn boodschap is dat je uiteindelijk alleen zelf kunt beslissen ....
sterkte
Fenna
Een aangrijpend verhaal..
Het is duidelijk dat je niet gelukkig bent met de situatie. Ook heb ik de indruk dat je moeder probeert jouw richting aan te geven. Ongetwijfeld met de beste bedoelingen, maar door gebrek aan kennis over de materie zal ze naar mijn idee (maar wie ben ik) niet voor jou de beste suggesties doen. Een jaar of wat geleden zat mijn moeder voor mij de route uit te zetten naar de familie toe. wie vertel je het en wanneer doe je het? Die vragen wilde zij heel graag voor mij beantwoorden, terwijl ik vond dat ik het zelf moest doen. Dat heb ik haar op een gegeven moment ook heel direct gezegd. " Ma je bent bezig om voor mij te denken, maar het gaat je niet goed af". Mijn exacte woorden weet ik niet meer, maar het had wel deze strekking.
Hoe je de coming-out naar je vader en de rest van familie en vrienden moet doen kan je eigenlijk alleen maar zelf beslissen.
Wat mij heeft geholpen was een brief die ik schreef over mezelf, waarin ik kort uitlegde wat er met mij aan de hand is. Die deelde ik uit aan mensen waarvan ik vond dat ze het moesten weten. De brief was redelijk rationeel en ging niet heel diep op de details in, maar gaf wel de impact op mijn leven weer.
mijn reactie wordt natuurlijk door mijn eigen ervaringen gekleurd, maar mijn boodschap is dat je uiteindelijk alleen zelf kunt beslissen ....
sterkte
Fenna
Bedankt voor jllie reacties, het is inderdaad zo dat mijn moeder het beste met mij voor heeft, in dit geval is te veel bescherming afscherming helaas. Ik ga er nog met een hele goede vriendin van mij over praten en kijk voorlopig nog even aan hoe het bij m'n moeder ontwikkelt. Maar die grote stap naar buiten komt er gegarandeerd, men zal het niet direct aan me zien maar het gaat erom dat ze het weten.
Nogmaals bedankt,
heel veel liefs,
Neech.
Nogmaals bedankt,
heel veel liefs,
Neech.
-
Isabelle Raulin dAymeries
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 230
- Lid geworden op: za aug 31, 2002 14:33
- Locatie: Noord-Holland
- Contacteer:
Hee Nee-chan,
Ik sluit me aan bij wat hierboven geschreven is, en ik wil er wat aan toevoegen: probeer eerst te begrijpen waar je moeder vandaan komt.
Pamela heeft gelijk: hier van je afschrijven, en aan een vriendin vertellen als het je echt te hoog zit. Joanne heeft gelijk: het klópt niet. Lisa heeft gelijk: ze heeft het beste met je voor, er is namelijk geen andere reden waarom ze zoiets zou zeggen. En Fenna heeft gelijk: hoe je naar buiten komt, maak je zelf wel uit.
Wat je moeder denkt en voelt, is helemaal niet duidelijk uit het bovenstaande. Wat Joanne schrijft: het ligt niet voor de hand dat zij bang is voor schade in haar relatie met je vader. En ook de andere onderstellingen (onwetendheid, heeft het altijd bij het verkeerde eind, jou afremmen om bestwil) verklaren ook niet waarom ze jou precies aanraadt om het (nog) niet aan je vader te vertellen. Dus waarom, waarom, waarom?
Bied nou maar aan om die spulletjes zelf te wassen (geeft rust), vraag haar of zij een onopvallende plek weet om ze te drogen, enz. Al pratende probeer je meer te begrijpen over wat haar beweegt. Open vragen: hoe voelt het voor haar, wat weet zij van T-life? Begin dus niet met "Waarom kan ik het hem niet vertellen? En zeker niet met "Wanneer kan het wel?"
Pas als je begrijpt wat haar beweegt, begin je met uit te leggen wat jou beweegt. Pas dan zeg je dat het niet over gaat, dat het los staat van homo zijn, en dat een uitlaatklep ervoor echt nodig is. Iets te lezen wat van toepassing is voor Nederland, vind je op http://www.renee3t.nl of http://www.rng.nl (Rutgers-NISSO groep) of bij http://www.lkgtent.nl
Wat betreft relaties heeft ze een punt: ga er maar niet meer van uit dat je vanzelf in een makkelijke relatie rolt. Maar voor een echt succesvolle relatie heb je het goede begin: het besef dat je daar zelf wat aan moet doen, dat je eerst aan jezelf wat moet doen, en dat therapie nooit weg is.
Intussen lijkt het inderdaad niet handig dat je thuis woont. Om weer rustig te worden, moet je de deur uit, naar de T&T, en vriendinnen zoeken. Uitgerekend je moeder is nu je geheime wapen. Maak ook gebruik van de omkleedgelegenheid op een T&T-avond, en lees Bianca Holland (op haar eigen site of alweer bij stichting Renee) over omkleden in stappen onderweg. Die tekst gaat ervan uit dat je een auto kan gebruiken, maar ook zonder is het puur een kwestie van handigheid. Ik ben ook wel eens op mijn werk de deur uitgelopen met een damesspijkerbroek en puntlaarzen, en in en steegje heb ik toen vullingen in mijn BH gestopt.
Succes!
Ik sluit me aan bij wat hierboven geschreven is, en ik wil er wat aan toevoegen: probeer eerst te begrijpen waar je moeder vandaan komt.
Pamela heeft gelijk: hier van je afschrijven, en aan een vriendin vertellen als het je echt te hoog zit. Joanne heeft gelijk: het klópt niet. Lisa heeft gelijk: ze heeft het beste met je voor, er is namelijk geen andere reden waarom ze zoiets zou zeggen. En Fenna heeft gelijk: hoe je naar buiten komt, maak je zelf wel uit.
Wat je moeder denkt en voelt, is helemaal niet duidelijk uit het bovenstaande. Wat Joanne schrijft: het ligt niet voor de hand dat zij bang is voor schade in haar relatie met je vader. En ook de andere onderstellingen (onwetendheid, heeft het altijd bij het verkeerde eind, jou afremmen om bestwil) verklaren ook niet waarom ze jou precies aanraadt om het (nog) niet aan je vader te vertellen. Dus waarom, waarom, waarom?
Bied nou maar aan om die spulletjes zelf te wassen (geeft rust), vraag haar of zij een onopvallende plek weet om ze te drogen, enz. Al pratende probeer je meer te begrijpen over wat haar beweegt. Open vragen: hoe voelt het voor haar, wat weet zij van T-life? Begin dus niet met "Waarom kan ik het hem niet vertellen? En zeker niet met "Wanneer kan het wel?"
Pas als je begrijpt wat haar beweegt, begin je met uit te leggen wat jou beweegt. Pas dan zeg je dat het niet over gaat, dat het los staat van homo zijn, en dat een uitlaatklep ervoor echt nodig is. Iets te lezen wat van toepassing is voor Nederland, vind je op http://www.renee3t.nl of http://www.rng.nl (Rutgers-NISSO groep) of bij http://www.lkgtent.nl
Wat betreft relaties heeft ze een punt: ga er maar niet meer van uit dat je vanzelf in een makkelijke relatie rolt. Maar voor een echt succesvolle relatie heb je het goede begin: het besef dat je daar zelf wat aan moet doen, dat je eerst aan jezelf wat moet doen, en dat therapie nooit weg is.
Intussen lijkt het inderdaad niet handig dat je thuis woont. Om weer rustig te worden, moet je de deur uit, naar de T&T, en vriendinnen zoeken. Uitgerekend je moeder is nu je geheime wapen. Maak ook gebruik van de omkleedgelegenheid op een T&T-avond, en lees Bianca Holland (op haar eigen site of alweer bij stichting Renee) over omkleden in stappen onderweg. Die tekst gaat ervan uit dat je een auto kan gebruiken, maar ook zonder is het puur een kwestie van handigheid. Ik ben ook wel eens op mijn werk de deur uitgelopen met een damesspijkerbroek en puntlaarzen, en in en steegje heb ik toen vullingen in mijn BH gestopt.
Succes!
Get over it.