Passabiliteit of: Een Aliën in Lelystad

[Joanne]

Hoi Anouk

Je vroeg me of ik nog steeds als een aliën aangekeken wordt hier terwijl ik toch aardig passabel ben. Nou het zit zo. Ik woon al vanaf mijn achtste in Lelystad en mijn vader heeft een hoge functie bij de Politie gehad. Persvoorlichting was daar ook een onderdeel van dus de beste man was aardig bekend. Zelf was ik al vroeg van mijn voorkeur voor mannen overtuigd en kwam daar ook openlijk voor uit. Tevens heb ik hier in het uitgaansleven gewerkt en me daar ook aardig in uitgeleefd dus alles bij elkaar was Jeroen aardig berucht in ons dorpje. Ik heb dan wel een jaar of drie in de luwte gezeten vanwege mijn transitie maar de laatste tijd ben ik weer volop aan het leven. Het verhaal van mijn aanpassing was al in het begin van mijn transitie door heel Lelystad bekend maar doordat ik veel thuis zat en maar beperkt in openbare gelegenheden kwam was het eigenlijk ook snel vergeten. Ook veranderde ik snel waardoor ik door veel mensen niet herkend werd op straat. Vanaf zo'n beetje koninginne dag vorig jaar ben ik weer gaan stappen omdat ik me lekker voelde in mijn nieuwe lijf en leden. Tsja en toen kwam het roddelcircuit weer meteen op volle toeren. Mensen begonnen me te herkennen en het praatje verspreidde zich als een lopend vuurtje. Oooh Jeroen is klaar en heet nu Joanne. Ze ziet er goed uit was één van de praatjes. Ooh dat figuur is gestoord wie laat zich nou ombouwen? Was een andere. Heel veel mensen hadden een mening en vaak ten onrechte omdat ze me helemaal niet kennen maar alleen weten dat ik trans ben. Enfin van allerlei praatjes gaan nu de ronde en Stealth is iets wat ik hier nooit zal bereiken. Maar dat hoeft van mij ook niet. Ik ben trots op mijn eigen identiteit en wil me niet voor doen als een vrouw terwijl ik gewoon Joanne ben. Een trans vrouw met trots. Maar dat is wel moeilijk en mensen zijn hard. Ik hoor de gesprekken waarvan mensen denken dat ik ze niet hoor en de algemene opmerking die ik het meest hoor is: Het is eigenlijk een man. Dus zo denken de meeste mensen er gewoon over. Hoeveel operaties je ook hebt gehad en wat er ook in je paspoort staat voor de maatschappij blijf je gewoon een omgebouwde kerel. Toch vertik ik het om te verhuizen. Ik heb recht op mijn plek hier ook al snappen ze er helemaal niets van.

Dus Anouk passabel of niet ik wordt inderdaad nog steeds als een aliën aangekeken hier

[Isabelle Raulin dAymeries]

Brrr, Joanne,

Ik vind het heel stoer dat je niet stealth gaat, maar dit klinkt eng. Doet een beetje denken aan die film van Lars von Trier eind vorig jaar. Uiteindelijk vreet het aan je. Weet je zeker dat je daar niet weg wil?

Gent is groter dan Lelystad, maar mijn vader zat daar ook hoog in het opsporingssysteem, en ik kon niet snel genoeg wegkomen naar Amsterdam, toen ik afgestudeerd was. Ik kon mij net als jij heel wat veroorloven, want er kon niets gebeuren. Ik heb het zelfs meegemaakt dat de politie zich uitputte in excuses, toen ze mij mijn identiteitskaart teruggaven.

Maar het is dus mogelijk dat hier nog iets meespeelt, dat niets te maken heeft met wie of wat jij bent, of wat je gedaan hebt. Gewoon kop boven het maaiveld, en nu is het onze beurt. Ga je er niet te makkelijk van uit dat het allemaal met je transsexualiteit te maken heeft?

Hou vol, maar bereid de aftocht voor,

Isabelle

[Remco]

Tevens heb ik hier in het uitgaansleven gewerkt en me daar ook aardig in uitgeleefd dus alles bij elkaar was Jeroen aardig berucht in ons dorpje.

Ik kwam in me jonge jaren ook best wel vaak in Lelystad om te stappen ( ik heb familie in Dronten en dat is een nog kleiner dorp, dus gingen we stappen in jou dorp ) maar de naam Jeroen zegt mij weinig.

Maar dat ff terzaken, je bent wie je bent. Lekker laten gaan al die andere mensen. Als je ergens anders zou gaan wonen omdat mensen achter je rug om praten over je zou het einde zoek zijn Nergens voor nodig. Als je ergens anders gaat wonen en je komt een oude bekende tegen begint het geroddel weer opnieuw. Omdat ik behoorlijk dik ben vinden mensen het enorm leuk om over mij te praten achter me rug om. Zo wat, mensen lullen toch wel. Gaat het niet om je transexualiteit, dan is het wel wat anders. Leef je eigen leven. Als je maar innerlijk gelukkig bent.

[Joanne]

Grappig dat ik dit stuk net schreef toen ik op mijn stageadres aan de gang was. Het is een scholengemeenschap met kinderen van de leeftijd 12 tot en met 20 of zo. Ik heb daar niets verteld over mijn speciale eigenschap en ben vol goede moed begonnen. Het werken met mijn collega's is erg leuk en ik ondervind absoluut geen problemen met hen. Maar met de kids is dat andere koek. Vorige week had ik mijn eerste confrontatie en dat kwam doordat ik meeging met de systeembeheerder naar een probleempje met een printer in een klas vol kinderen van rond de 15, 16 jaar. Toen we bij de printer stonden met de lerares hoorde ik het gefluister. Is het nu een man of een vrouw? Het is een man ik zeg het je. Nee joh het is toch een vrouw. Nee het is een kerel. En het ging steeds harder. Ik voelde me niet op mijn gemak en kon me niet op het gesprek met mijn collega en de lerares concentreren. Ik wist me geen houding te geven omdat ik nog niets verteld had en was bang voor de reactie. Zo goed en kwaad als het ging vocht ik me door de genante situatie heen en ben naar de koffiekamer gegaan om een sigaretje te roken en daar kwamen al snel de tranen. Tranen van schaamte en van pijn uit het verleden toen ik ook vaak gepest werd. Mijn collega systeembeheerder kwam binnen. (een surinaamse jongen van 22) En hij zag dat ik zat te huilen. Hij vroeg wat er was en met horten en stoten kwam het hele verhaal eruit. Hij stelde me op mijn gemak en zei dat het een heel vervelende situatie was. Hij vertelde ook dat er onder het andere personeel ook al gegist werd wat voor verleden ik had en of ik nu wel of niet transsexueel was. Maar hij zei er ook bij dat het voor hem niet relevant was omdat ik daar kwam om te werken en dan horen dat soort dingen niet mee te spelen. Ook gaf hij me wat tips hoe ik met dit soort pesterijen om moest gaan en zei het voor nu zo even te laten en als het te erg werd dat we dan eens om de tafel moesten gaan zitten om een oplossing te bedenken. Je hebt eigenlijk twee keuzen zei hij, of je komt er voor uit en dan kan de school een standpunt innemen of je besluit dat het te zwaar voor je is en je stopt er mee. Persoonlijk koos hij voor het eerste omdat hij vond dat ik er doorheen moest hoe vervelend het ook was. De enige manier om het voor eens en voor altijd van je af te zetten. Als je hier doorheen bent kun je alles aan want die kids is de ergste groep wat betreft acceptatie. De bui was meteen over na dit gesprek en ik was opgelucht dat het eindelijk gebeurt was die eerste confrontatie. Tot ik vandaag naar beneden ging en door de aula heen naar de koffie kamer moest. Ineens hoorde ik achter me "hey daar heb je die kerel". "Hey kerel!!!! Jaja het is echt een man hoor". Keihard door de hele aula heen en ik ging door de grond. Maar ik liet niets merken en liep gewoon door. Op de terugweg naar de kamer van de IT afdeling moest ik weer door die aula en voor dat iemand wat kon zeggen sprak ik het hele groepje etterlijers aan en vroeg of ze ergens problemen mee hadden? Niemand durfde wat te zeggen natuurlijk en ik ging door. Ik werk hier en eis een beetje respect en dat gebleer van daarnet gebeurt dus niet meer he. De een nog onschuldiger dan de ander maar ze zeiden niets raars meer. Op één jongen na die snel wegliep alsof ie bang was dat ik hem ergens mee besmette. Ik wilde naar de kamer van mijn collega om even op adem te komen maar hij was er niet zodat ik weer terug naar de koffie kamer moest en dus ook weer door die aula. Het gefluister was nu een stuk minder hard maar het was er nog wel. Al die tijd gierde de zenuwen door mijn keel en ik ben maar weer een sigaretje gaan roken tot mijn collega kwam. We hadden eerst een kort gesprek met de coordinator van onze afdeling over wat geplande werkzaamheden en daarna zijn we met zijn tweeen naar onze eigen kamer gegaan waar ik de hele boel er maar weer uit gegooid heb. Jankend en wel. Ik heb hem ook gezegd dat ik dit gewoon niet trek en dat ik er ernstig aan zit te denken te stoppen met deze stageplek. Hij vond het jammer en zei dat ik zo die jongens liet winnen en daar heeft ie best gelijk in. Maar ik vind zelf dat ik de laatste jaren genoeg shit heb gehad om ook nog eens elke keer als ik daar aan het werk ben bang te moeten zijn voor confrontaties. Ik ben uiteindelijk naar huis gegaan en weet nu niet zo goed meer wat ik moet doen. Wel stoppen en een ander bedrijf zoeken of sterk blijven en de confrontatie aangaan. Ik wacht even af wat er gaat gebeuren van de kant van de school uit. We hebben maandag een evaluatie gesprek met mijn studiebegeleider erbij en dan zie ik wel. Voor nu voel ik me in ieder geval *** met peren en ik kan even niet stoppen met janken. Dit moest ik even kwijt.

[Joanne]

Brrr, Joanne,

Ik vind het heel stoer dat je niet stealth gaat, maar dit klinkt eng. Doet een beetje denken aan die film van Lars von Trier eind vorig jaar. Uiteindelijk vreet het aan je. Weet je zeker dat je daar niet weg wil?

Gent is groter dan Lelystad, maar mijn vader zat daar ook hoog in het opsporingssysteem, en ik kon niet snel genoeg wegkomen naar Amsterdam, toen ik afgestudeerd was. Ik kon mij net als jij heel wat veroorloven, want er kon niets gebeuren. Ik heb het zelfs meegemaakt dat de politie zich uitputte in excuses, toen ze mij mijn identiteitskaart teruggaven.

Maar het is dus mogelijk dat hier nog iets meespeelt, dat niets te maken heeft met wie of wat jij bent, of wat je gedaan hebt. Gewoon kop boven het maaiveld, en nu is het onze beurt. Ga je er niet te makkelijk van uit dat het allemaal met je transsexualiteit te maken heeft?

Hou vol, maar bereid de aftocht voor,

Isabelle

Tsja ik weet dus niet goed of ik weg wil. ik heb mijn ouders hier en al mijn vrienden en die zou ik niet graag willen missen maar als dit zo door gaat stort ik in. Ook hier maar eens over nadenken

[Isabelle Raulin dAymeries]

Hee Joanne,

Wat rot. Maar eigenlijk heb je het eerste gevecht gewonnen. Luister goed naar je collega: met hem hebben ze dit in het begin ook geprobeerd. Omdat-ie zwart is. Of een snor heeft, of grote voeten of een misse jas. In die leeftijd moeten die jochies zich laten gelden. En iedereen die pas op een school werkt, moet het ontgelden.

Ik werk niet in het onderwijs, dus ik kan niet zo meteen de gouden tips geven. Misschien iemand anders hier? Je moet jezelf wel voorbereiden, want ze hebben dit weekend eigenlijk niets anders te doen dan flauwe grappen verzinnen voor maandag. Of hun ouders ongerust maken, en dan krijg je dat ook weer.

Maar dit weet ik wel. Ga niet aan jezelf twijfelen, en 1) concentreer je op je werk en op wat je gevraagd wordt 2) in groep voelen ze zich veel minder onzeker dan alleen, vermijd dus die rondhangende groepjes, en 3) niet thuisblijven, niet vluchten, niet opgeven. Dan krijgen ze gelijk, en gaan ze met de volgende gewoon door. Je maakt het ze ook te makkelijk: zie je wel ik zei het al ik dacht het wel.

In november had ik op mijn werk een aanvaring met de hogere legerleiding, en ik heb na het bovenstaande advies van onze bedrijfsarts nog steeds niet het onderspit gedolven. Op zich is dat al zeer ongebruikelijk. En elke dag, waarop ik het volhoud, word ik sterker, en sta ik ook sterker in "het systeem".

Denk ook tactisch. Als je die ene jongen die wegliep alleen treft, praat er eens mee. Zoek in de hoogste klassen de jongeren waar de anderen naar opkijken, en concentreer je op die voor acceptatie. De rest volgt vanzelf. En looking good is the best revenge.

Kop op, en dikke knuf: je hebt nog tot maandag om bij te komen.

Isabelle

[Cynthia]

Heee, Joanne,

Even heet van de naald een korte reactie.
Alle begin is moeilijk en dat geldt ook hiervoor.
Persoonlijk denk ik dat de eerste dagen de moeilijkste zijun, en als het nieuwtje er eenmaal af is dat dan alleen de notoire pestkoppen over zullen blijven. En de confrontatie zoeken zoals je deed is een prima zet. Aan de ene kant confronteer je ze direct, en doorbreek je het groepsgevoel. Als je je daarnaast ook nog es af en toe wat kwetsbaar durft op te stellen, denk ik dat je het wel gaat winnen.

Niet direct opgeven hoor. Maar wel duidelijkheid scheppen.
Als ze weten waar ze aan toe zijn is het gissen verleden tijd. En je gaat gewoon jezelf bewijzen, en dan word je geaccepteerd om wie en wat je bent. Bij Virgin heb ik daarover es een verhaal gehoord van Frederique. En dat werkte in haar situatie perfect.

En als het weer nodig is kom je hier maar gewoon uithuilen hoor.
We vangen je wel op. En als ik dat straks zelf nodig heb ben jij er weer voor mij.

[pinkslipper]

Het volgende (min) verhaal is een indirecte geval.

Ik heb een collega die is (als ik deze term mag gebruiken ) omgebouwd. Van man een naar een vrouw. Ik heb haar nooit ontmoet. Toch heb ik via collega's over haar gehoord. Ze heet Marjolein.

Normaal werk ik in Amsterdam. Vorig jaar werkte ik tijdelijk in 1 van de 2 Utrechtse locaties. Marjolein werkt in de andere Utrechtse locatie.
Mijn mannelijke collega's (uit Utrecht) zijn net een stelletje roddeltantes als het Marjolein gaat. "Die omgebouwde. Omdat ze een grote mond (...bek... ) heeft, wordt ze wel eens bitch from hell genoemd. Ënfin veel grappen worden over haar gemaakt (in mijn ogen is dat pesten).

Joanne. Jouw situatie is k*t met peren, maar laat je ajb niet uit het veld slaan. Who gives a sh*t. Misschien keihard gezegd. Je komt voor je werk, en niet voor die kleuters. Dus kies voor sterk blijven en de confrontatie aangaan. Want komt het nu niet, dan komt het morgen wel op je bordje terecht.

[Nathalie]

Hi Joanne, ook ik heb je indringende ervaring gelezen. Wat ik in ieder geval kwijt wil is dat ik met je meeleef. Niet dat je daar nou wat aan hebt, maar dat je het weet...

Be strong, girl. Probeer die opgeschoten pubers eens met een leuke kwinkslag tot nadenken te stemmen. Dat lukt je hier vaak, probeer het daar ook maar eens ? Huilen mag, maar oog sterk naar buiten toe. Don't let down your guard.

[Josette]

Dat was geen prettige dag Joanne. Maar lieverd, geef niet op. En uit mijn netwerkbeheer tijd weet ik dat op scholen is het personeel prettiger in de omgang dan sommige leerlingen.

[racine]

Hoi Joanne,

Wat een shit, ik leef met je mee, geef vooral niet op, dan zouden ze hun zin krijgen. Je 1ste actie is m.i. een goede geweest. Spreek ze erop aan. Mijn zus die docent in het voortgezetonderwijs zit, maakt wat Nathalie ook al zei af en toe een kwinkslag. Wat ook goed werkt is zelfspot, dat heeft bij mijn zus goed gewerkt. Je bent de aanstichters dan een slag voor. De aanstichters merken dan dat ze niet scoren in hun groep en houden er uiteindelijk mee op. Pubers zijn ook de moeilijkste groep omdat ze individueel gezien vaak barsten van onzekerheden en dan door stoer gedrag dat maskeren. Iedereen die in hun ogen ergens op afwijkt wordt getest. Na een paar maanden had mijn zus de zaak onder controle. Verder is het belangrijk om je werk zo goed mogelijk uit te voeren. Iemand die goed in zijn of haar werk is kan zich vaak meer permiteren dan een middenmoter, die hebben het vaak moeilijk om zich in een groep te handhaven en willen daarom zo onzichtbaar mogelijk acteren om niet uit de groep te vallen. Wellicht kun je in een les maatschappijleer het transgebeuren uitleggen, voor waarschijnlijk veel pubers is deze materie onbekend en onbekend maakt onbemind. Dus wat praktijk uitleg kan vast geen kwaad. Geef vooral niet op!

met vriendelijke groet,
Racine

[Kathleen]

Hoi Joanne,

Ook ik wil je alle sterkte toewensen tijdens je stage-periode.

De confrontatie aangaan is inderdaad de beste manier. Na verloop van tijd krijg je de 'haantjes de voorste' in de smiezen en wanneer je die eens flink kunt aanpakken (verbaal dan wel) ontneem je waarschijnlijk de moed aan de anderen om nog geintjes uit te halen.

Ik zit ook met die 'fluisterproblemen'. Op mijn werk hebben ze de optelsom al een tijdje gemaakt. S'zomer de korte broek (geschoren benen), wenkbrauwen altijd netjes geëpileerd en sinds kort twee knopjes in de oren. Ik bemerk ook vaak dat er achter mijn rug geroddeld wordt of wordt gegist naar mijn geaardheid.

Voorlopig kan ik er nog mee leven, dus ik laat hen maar doen. Maar er komt vast een tijd dat ze stoutmoediger gaan worden en dan zal ik ook sterk in mijn schoenen moeten staan.

Normaals veel sterkte toegewenst, meid en laat je vooral niet uit het lood slaan.

Ook een eventuele verhuis is gewoon het verleggen van het probleem. Ach meid, als het nieuwe er vanaf is, dan bedaren ze wel.

Groetjes en hou je taai.

Ciao!

[Lisa met een S]

Joanne,

Ja, je hebt een moeilijk stageplek uitgezocht. Kinderen van die leefttijd zijn met allerlei zaken bezig -- heel belangrijk is zichzelf manifesteren, hun eigen plek vinden, hun houdingen tov elkaar en de maatschappij bepalen. Maar, wat nog schort op die leefttijd, is begrip voor anderman. Let een beetje op, hoe het daar naar toe gaat, onder elkaar. Er wordt geduwd en getrokken. Leerlingen lopen elkaar omver, want IK is nog steeds het enige wat telt.

En, ze hebben een feilloze radar voor de zwakke plekken, voor zowel hun medeleerlingen, hun docenten en iedereen die daar werkt. Jouw reactie was perfect. Je spraak hun aan en eisde respect. En dat heb je van hun gekregen. Dat zou je nog een aantal keren moeten doen. Het zal op den duur minder worden. Of het verdwijnt, weet ik niet. Als de schoolleiding en docenten achter je blijven staan, wordt het een stuk makkelijker. Je hebt wel het nadeel dat je in systeembeheer werkt -- is vaak het pispaaltje binnen elke bedrijf. Maar dat heeft niks met het trans-zijn te maken.

Zelfspot zou ik niet gebruiken; dat zijn ze niet volwassen genoeg te waarderen. Net zoals je hebt gehandeld -- perfecte oplossing.

Later, als ze merken, dat je je werk goed doet, en dat je best wel een normale, en lief, aardige, behulpzame mens ben, zal soms een aantal van de herriemakers zelfs je grootste fans zijn binnen de school.

Joanne, je hebt al zoveel doorstaan. Je bent zo ver gekomen. Het lijkt wel zwaar op dit moment, maar vergeleken met wat je tot nu toe hebt bereikt, dit wordt een makkie voor je. Het zijn maar kinderen. Je kunt hen wel aan.

En het is het waard. Werken met kinderen, zelfs kinderen van die leefttijd, is erg leuk en kan veel voldoening geven.

Groetjes, en heel veel sterkte,
Lisa

[MarjoleinJ]

Hoi Joanne,

's mooi *** ... ik wou dat ik je een oplossing aan de hand kon doen maar dat kan ik helaas niet...

Ik wil je wel heel graag een hart onder de riem steken... ik zou zeggen focusseer je op de positieve ervaringen (want die zijn er ook!) en laat de negatieve ervaringen niet de overhand krijgen... en zeker niet als die van een zootje onzeker-over-zichzelf-zijnde pubers komen.

Ik weet 't... 't is makkelijk voor mij om te zeggen; ik sta niet in jouw schoenen in die aula... ik hoop dat je de kracht kunt vinden om het positieve te laten overwinnen.

Go for it!

Marjolein

[simone_v]

Iemand hier, ik ben even vergeten wie dat was, heeft of had als onderschrift:

Ik ben meer vrouw dan jij ooit zal krijgen.

Dit heeft mij aan het denken gezet. Als je last hebt met dit soort jongetjes is er maar één manier om ze het zwijgen op te leggen, zet ze voor schut in het bijzijn van hun eigen groepje. De volgende tekst is daar zeer geschikt voor:

Ik ben meer man geweest dan jij ooit zal worden en ben meer vrouw dan jij ooit zal krijgen.

Het meeste effect krijg je hiervan door in een liefst overvolle aula voorover op zijn tafel te leunen, en met je zwoelste stem dit luid en duidelijk voor te dragen. Thuis even oefenen zal wel nuttig zijn. Direct na het spreken weglopen, met een extra zwaai in je achterwerk. Succes verzekerd!