Juist, ja. Die missverkiezing was geweldig! Zelfs de professionals hadden maanden samen geoefend. Lange omkleedpauzes, goede acts, en heel wat meters op hakken, over een heuse catwalk. Heel moelijk om de kritische en talrijke jury om de tuin te leiden. Het leek wel New York, iets uit "Paris is burning".
Toen we binnenkwamen, vroeg die jongen bij de garderobe: "Komen jullie voor miss BiBi?" Miss Bibi was de enige autochtone queen in de line-up. En inderdaad, we gingen de zaal in en ik zei tegen Sasha: "We zijn met afstand de twee witste hier." Zo'n vijfhonderd bezoekers, of liever bezoeksters: zeker 400 Antilliaanse vrouwen.
En ik heb nog nooit zoveel acceptatie bij elkaar gezien, dus. Niet één vervelende opmerking, ook niet bij het toilet of in het gedrang aan de bar. En als er iemand niets kon zien, werd er keurig gevraagd of iemand even een stapje opzij wilde zetten. Veilig naar de auto lopen, en Paula, jouw bon, daar begrijp ik helemaal niets van

Voor mij mag Rotterdam nog lang in Afrika blijven liggen,
Isabelle