Hoi lieverds,
De laatste maanden ontdek ik bij mezelf een vreemde tendens. Wellicht dat jullie dit herkennen. Graag zou ik daar meer over horen.
Want waar heb ik het over ? Welnu, ik bemerk dat ik steeds meer mensen vertel over mijn T* zijn. Ik merk dat ik het heerlijk vind om er voor uit te komen. Ik had dat wel eerder gedaan maar dan alleen aan mijn partner (die het *thankgod* al wist vanaf het prille begin van onze relatie). Maar gaandeweg merk ik dat ik de behoefte heb om het aan veel mensen te vertellen. Eerst begon het met vriendinnen van me, toen kwam de zus van mijn vriendin er toevallig *yeah right* achter.. later de vriendin van mijn partner.. gaande weg ben ik dit geleidelijk ook aan een aantal vrouwelijke collega's aan het vertellen ..
En (ongelogen) ik heb nog geen 1 negatieve of afkeurende reactie gehad ! En ik heb daar een extra voelsprietje voor, geloof me. Iedereen vindt het te gek , gedrufd, een verrijking of een verdieping. Ik moet zeggen dat ik dat absoluut niet had verwacht. Waarmee maar weer eens is aangetoond dat het 'taboegevoel' wat ik had en velen T*'s nog steeds hebben, voor een heel groot deel tussen de eigen oortjes zit...
Nu moet ik even aantekenen dat het er heel erg van af hangt hoe je je travestiegevoelens en de uiting daarvan gestalte geeft. Velen kicken op heels en panties, dildo's en andere sex- en smgeorienteerde zaken en vinden het daarmee best.. ik kan me voorstellen dat zulks minder goed is te begrijpen voor de buitenwereld (dit zonder daaraan een waardeoordeel te geven).
Ik prijs me gelukkig dat ik deze fase reeds lang voorbij ben en me meer kan bezighouden met het ware (parttime) vrouwzijn.
Herkent iemand bovenstaande ?
Hoe gaan jullie daarmee om ?
Hoe zijn de reacties uit jullie omgeving ?
Is het voor jullie net als voor mij ook een verrijking om dit aan de buitenwacht te laten merken ?
Let me know..
Liefs,
Nathalie
Het nut van het 'vertellen'
Moderator: Moderators
Hoi Nathalie,
Ik heb dezelfde ervaring als jij. Als ik er over praat met vrienden, vriendinnen, collega's, mensen bij mij in de kerk en ga zo maar door wordt er nóóit ene keer negatief gereageerd. Vaak laat ik daaerbij trouwens ook een aantal foto's zien: van mijn coming out, en van latere fases in mijn zoeken naar de juiste presentatie.
Wat ik ervaar is, dat mensen er respect voor hebben dat je de moed en de eerlijkheid hebt ervoor uit te komen dat je zo bent. Verder ben ik het met je eens dat het wel uitmaakt hoe je er uit ziet. Als je er heel ordinair of smaakloos gekleed bent is de acceptatie een stuk minder. Tirza schreef ergens anders op dit forum al, dat het helpt om, door het aantrekken van mooie kleding, de andacht van je gezicht af te leiden. Dat maakt je meteen een stuk meer passabel.
Verder denk ik dat mensen een bepaalde nieuwsgierigheid hebben: ze vinden het wel interessant om nu eindeljk, na al die TV-progerama's (TV in beide betekenissen - wat is nederlands toch een mooie taal hahaha -) zo iemand in levende lijve aan te treffen.
Mijn ervaring is dat vooral mensen die een creatief beroep hebben heel erg in ons soort mensen geïnteresseerd zijn. Verder zijn nederlanders misschien te beleefd om - als ze al afkeer hebben van je - dit te laten blijken.
Daarnaast is er nog een slag mensen dat weinig moete met ons heeft: diegenen die - net als wij - door een moeilijke levensfase heengegaan zijn, bijvoorbeeld door echtscheiding. De - laat ik maar zeggen - huisje boompje beestje mensen die rustig naar hun pensioentje werken lijken er nog de meeste moeite mee te hebben.
Ik merk dat ik met dat soort mensen heel makkelijk in contact kom, en dan gaat het - nadat ik mijn verhaal heb kunnen vertellen - al gauw over hún verhaal, dat evengoed heel heftig en emotioneel is. Weet je: ik ben een vrouw, en ik vind het heerlijk om over gevoelens te praten. Ik beschouw dit soort gesprekken daarom als zeer waardevol en als een verrijking van mijn leven. In een aantal gevallen heeft dit me al een hele goede vriend- of vriendinschap opgeleverd.
_________________
Lieve groetjes,
JolandaM
LEVEN is het meervoud van LEF
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: JolandaM op 2001-06-24 18:53 ]</font>
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: JolandaM op 2001-06-24 18:56 ]</font>
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: JolandaM op 2001-06-24 18:59 ]</font>
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: JolandaM op 2001-06-24 19:01 ]</font>
Ik heb dezelfde ervaring als jij. Als ik er over praat met vrienden, vriendinnen, collega's, mensen bij mij in de kerk en ga zo maar door wordt er nóóit ene keer negatief gereageerd. Vaak laat ik daaerbij trouwens ook een aantal foto's zien: van mijn coming out, en van latere fases in mijn zoeken naar de juiste presentatie.
Wat ik ervaar is, dat mensen er respect voor hebben dat je de moed en de eerlijkheid hebt ervoor uit te komen dat je zo bent. Verder ben ik het met je eens dat het wel uitmaakt hoe je er uit ziet. Als je er heel ordinair of smaakloos gekleed bent is de acceptatie een stuk minder. Tirza schreef ergens anders op dit forum al, dat het helpt om, door het aantrekken van mooie kleding, de andacht van je gezicht af te leiden. Dat maakt je meteen een stuk meer passabel.
Verder denk ik dat mensen een bepaalde nieuwsgierigheid hebben: ze vinden het wel interessant om nu eindeljk, na al die TV-progerama's (TV in beide betekenissen - wat is nederlands toch een mooie taal hahaha -) zo iemand in levende lijve aan te treffen.
Mijn ervaring is dat vooral mensen die een creatief beroep hebben heel erg in ons soort mensen geïnteresseerd zijn. Verder zijn nederlanders misschien te beleefd om - als ze al afkeer hebben van je - dit te laten blijken.
Daarnaast is er nog een slag mensen dat weinig moete met ons heeft: diegenen die - net als wij - door een moeilijke levensfase heengegaan zijn, bijvoorbeeld door echtscheiding. De - laat ik maar zeggen - huisje boompje beestje mensen die rustig naar hun pensioentje werken lijken er nog de meeste moeite mee te hebben.
Ik merk dat ik met dat soort mensen heel makkelijk in contact kom, en dan gaat het - nadat ik mijn verhaal heb kunnen vertellen - al gauw over hún verhaal, dat evengoed heel heftig en emotioneel is. Weet je: ik ben een vrouw, en ik vind het heerlijk om over gevoelens te praten. Ik beschouw dit soort gesprekken daarom als zeer waardevol en als een verrijking van mijn leven. In een aantal gevallen heeft dit me al een hele goede vriend- of vriendinschap opgeleverd.
_________________
Lieve groetjes,
JolandaM
LEVEN is het meervoud van LEF
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: JolandaM op 2001-06-24 18:53 ]</font>
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: JolandaM op 2001-06-24 18:56 ]</font>
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: JolandaM op 2001-06-24 18:59 ]</font>
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: JolandaM op 2001-06-24 19:01 ]</font>
Hoi dames
Ook ik heb op een bepaald punt in mijn leven veel verteld over mijn T kanten.
Net als bij Jolanda liet ik daarbij foto's zien en mijn ervaringen zijn eigenlijk hetzelfde.
Nederland is klaar voor ons.
Ik kan mij maar twee afwijzende reakties herinneren.
De eerste was van de produktiemanager op mijn toenmalige werk.
Hij vond het maar niks en wilde de foto's niet zien.
Het is niet zo dat ik ze onder zijn neus duwde maar mijn andere collega's waren ze aan het bekijken en toen hij er een blik van opving keek ie met een vies gezicht weg.
Ik heb er maar niet op gereageerd.
Daarnaast heb ik ooit een personeelsfeest georganiseerd en daarbij kwam de Dutch Diana Ross optreden en op dat moment is de hele directie pontificaal opgestaan en weggegaan.
Eerlijk gezegd was heel het personeel daar blij om en het optreden was een spetterend succes.
Vreemd he je zou toch meer verwachten van zulke hoog opgeleide mensen.
Maar ja Pech.
Groetjes Joanne
Ook ik heb op een bepaald punt in mijn leven veel verteld over mijn T kanten.
Net als bij Jolanda liet ik daarbij foto's zien en mijn ervaringen zijn eigenlijk hetzelfde.
Nederland is klaar voor ons.
Ik kan mij maar twee afwijzende reakties herinneren.
De eerste was van de produktiemanager op mijn toenmalige werk.
Hij vond het maar niks en wilde de foto's niet zien.
Het is niet zo dat ik ze onder zijn neus duwde maar mijn andere collega's waren ze aan het bekijken en toen hij er een blik van opving keek ie met een vies gezicht weg.
Ik heb er maar niet op gereageerd.
Daarnaast heb ik ooit een personeelsfeest georganiseerd en daarbij kwam de Dutch Diana Ross optreden en op dat moment is de hele directie pontificaal opgestaan en weggegaan.
Eerlijk gezegd was heel het personeel daar blij om en het optreden was een spetterend succes.
Vreemd he je zou toch meer verwachten van zulke hoog opgeleide mensen.
Maar ja Pech.
Groetjes Joanne
-
johnn
- Forum / Website Beheerder
- Berichten: 1365
- Lid geworden op: ma jun 18, 2001 2:00
- Locatie: Weiteveen
- Contacteer:
Hoi hoi,
Hier dan mijn bijdrage...voor zover van nut.
IK ben dan geen T* maar heb er wel mee te maken
Ik maak er in mijn omgeving ook niet echt een geheim van dat ik in deze 'kringen' verkeer....en ik moet zeggen.....er wordt soms wel eens wat 'raar' gekeken....maar negatieve reacties heb ik tot nu toe ook nog niet gehad.....wel veel (heel veel ) vragen.
Uiteraard de voor de hand liggende (of ik mezelf ook wel kleed enz enz)...en ook best wel 'goede'vragen....hoe dat dan precies zit met de verschillende T* vormen.....
Kortom...tot nu toe heb ik er geen spijt van hoeven hebben zo open te zijn.
Hier dan mijn bijdrage...voor zover van nut.
IK ben dan geen T* maar heb er wel mee te maken
Ik maak er in mijn omgeving ook niet echt een geheim van dat ik in deze 'kringen' verkeer....en ik moet zeggen.....er wordt soms wel eens wat 'raar' gekeken....maar negatieve reacties heb ik tot nu toe ook nog niet gehad.....wel veel (heel veel
) vragen.Uiteraard de voor de hand liggende (of ik mezelf ook wel kleed enz enz)...en ook best wel 'goede'vragen....hoe dat dan precies zit met de verschillende T* vormen.....
Kortom...tot nu toe heb ik er geen spijt van hoeven hebben zo open te zijn.
Groetjes,
Eventuele spel of schrijffouten?? Vertel het mij en ik verbeter deze.
Ondertussen hoop ik dat u mij deze fouten kunt vergeven.......ik ben net een mens
Eventuele spel of schrijffouten?? Vertel het mij en ik verbeter deze.
Ondertussen hoop ik dat u mij deze fouten kunt vergeven.......ik ben net een mens
-
Nathalie
- Forumdiva
- Berichten: 1230
- Lid geworden op: zo jun 17, 2001 2:00
- Locatie: 't Gooi
- Contacteer:
Inderdaad een hele goede tip van Tirza,
Kleren maken ook de vrouw.
Mag ik trouwens nog even opmerken dat ik best blij ben met de inbreng van de TS dames in deze discussie ? De TV'tjes laten het hier in dit forum nog wel even afweten... (komt wel goed denk ik.)
En ja, laten we wel wezen .. jullie als TS zijn immers fulltime vrouw, dus aan "wie kennuh wuh ut nah bettuh vraguh, niewaar ?"
Kleren maken ook de vrouw.
Mag ik trouwens nog even opmerken dat ik best blij ben met de inbreng van de TS dames in deze discussie ? De TV'tjes laten het hier in dit forum nog wel even afweten... (komt wel goed denk ik.)
En ja, laten we wel wezen .. jullie als TS zijn immers fulltime vrouw, dus aan "wie kennuh wuh ut nah bettuh vraguh, niewaar ?"
<i>Hoe groter de chaos, des te effectiever de glimlach.</i>
-
johnn
- Forum / Website Beheerder
- Berichten: 1365
- Lid geworden op: ma jun 18, 2001 2:00
- Locatie: Weiteveen
- Contacteer:
Hoi Nathalie,
Inderdaad denk ik dat mijn 'omgeving' niet snel verrast zal worden door me....ze verwachten al van alles van mij
en dat het wat anders zal liggen (gevoelsmatig)als je zelf T bent.....dat zou heel goed kunnen (daar kan ik inderdaad niet over oordelen).
_________________
Groetjes,
John(n)
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: johnn op 2001-06-26 18:24 ]</font>
Inderdaad denk ik dat mijn 'omgeving' niet snel verrast zal worden door me....ze verwachten al van alles van mij
en dat het wat anders zal liggen (gevoelsmatig)als je zelf T bent.....dat zou heel goed kunnen (daar kan ik inderdaad niet over oordelen).
_________________
Groetjes,
John(n)
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: johnn op 2001-06-26 18:24 ]</font>
-
MarjoleinJ
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 182
- Lid geworden op: di jun 26, 2001 2:00
- Locatie: Drenthe
- Contacteer:
Hoi dames,
Aangezien dit mijn eerste post is (na een tijdje de kat uit de boom kijken) zal ik mij misschien eerst maar even voorstellen voordat ik reageer op het topic.
Van de 31 lentes die ik nu ben weet ik er 25 dat er iets met mij was. Altijd dromen van vrouwenkleding... Thuis dat nooit 'goed' kunnen doen. Vroeg (=18) het huis uit en toen kleding kopen. Vriendin krijgen en alles weggooien ('het zal nu wel overgaan'). Na zeven maanden was ik er eindelijk ook achter dat ze een <censuur> was... Weer een collectie opgebouwd. Paar jaar later kreeg ik weer een vriendin... natuurlijk alles weer weggegooid... Na twee jaar 'onthouding' hield ik het niet meer en heb ik het haar verteld. Natuurlijk was ze er niet blij mee en ze wilde er niets van merken en er ook niet over praten. Afijn, ik stiekum wel wat dingetjes kopen en je in bochten wringen... het ging steeds slechter met mij en met ons. Totdat, begin van dit jaar (ongeveer twee jaar nadat ik het haar verteld heb), ik het helemaal niet meer zag zitten en onze relatie op sterven na dood was. Op een gegeven moment barstte de bom en ben ik er weer over begonnen. Toen bleek dat ze de afgelopen tijd al wel vermoedde dat ik het er moeilijk mee had alleen dat ze er bang van was. We hebben toen een heel emotioneel gesprek gehad. Ik had toen al heel veel verhalen op internet gelezen (op mijn werk heb ik *heel* veel vrijheid) en dus ook van stellen die onderling afspraken gemaakt hebben en zo meer. Ik heb dat toen ook zo verteld. Ze had het er in het begin wel moeilijk mee; ze dacht dat ik haar niet meer wilde en zo, dat ik homofiel was. Sindsdien is het verschrikkelijk veel beter geworden, we houden nu nog *veel* meer van elkaar dan in het begin: we kunnen er gewoon samen over praten (wat al zoon enorme verlichting is), ik mag spulletjes kopen en hoef er niet stiekum over te doen. Ze wil me nog niet zien; dat vind ze nog een beetje te eng. Zij was (en is) de allereerste persoon die het van mij weet (en nu jullie dus).
Nu voor wat betreft de topic.... acceptatie... als ik zo de berichten op deze site lees (ook die in de TG-sectie), heb ik haast het gevoel dat TG's makkelijker geaccepteerd worden dan TV's.
Wij wonen in een dorpje van rond de 2- a 3000 zielen en je wilt dus niet als TV hier rond lopen. Ik kan me voorstellen dat je als TG, omdat je op een gegeven moment als vrouw gaat leven, en uiteindelijk ook uiterlijk vrouw word, je omgeving dit makkelijker kan accepteren dan wanneer je als TV, slechts tijdelijk vrouw wilt zijn (hoe vaak en hoe ver je gaat is natuurlijk per TV verschillend; TG's hebben dit verschil niet).
Bij hoeveel procent van de TV's weet de omgeving (familie, vrienden, etc) het?
Ik heb het gevoel dat het voor een TV moeilijker uit te leggen is aan je naasten dan voor een TG. Of dit gevoel ook op werkelijkheid berust weet ik niet; ik meen alleen in de berichten van TG's te lezen dat ze zelden negatieve reacties van hun omgeving krijgen. Ook de TV's krijgen zo te zien niet heel veel negatieve reacties alleen vraag ik me dus af hoe veel mensen uit _hun_ naaste omgeving het weten. Ik ben benieuwd wat jullie ervaringen hier mee of ideeen over zijn.
Als je dit leest, heb je ondertussen een heel kakelverhaal doorgewerkt, alvast bedankt! Al met al is het veel langer geworden dan ik van plan was....
groetjes,
Marjolein
Aangezien dit mijn eerste post is (na een tijdje de kat uit de boom kijken) zal ik mij misschien eerst maar even voorstellen voordat ik reageer op het topic.
Van de 31 lentes die ik nu ben weet ik er 25 dat er iets met mij was. Altijd dromen van vrouwenkleding... Thuis dat nooit 'goed' kunnen doen. Vroeg (=18) het huis uit en toen kleding kopen. Vriendin krijgen en alles weggooien ('het zal nu wel overgaan'). Na zeven maanden was ik er eindelijk ook achter dat ze een <censuur> was... Weer een collectie opgebouwd. Paar jaar later kreeg ik weer een vriendin... natuurlijk alles weer weggegooid... Na twee jaar 'onthouding' hield ik het niet meer en heb ik het haar verteld. Natuurlijk was ze er niet blij mee en ze wilde er niets van merken en er ook niet over praten. Afijn, ik stiekum wel wat dingetjes kopen en je in bochten wringen... het ging steeds slechter met mij en met ons. Totdat, begin van dit jaar (ongeveer twee jaar nadat ik het haar verteld heb), ik het helemaal niet meer zag zitten en onze relatie op sterven na dood was. Op een gegeven moment barstte de bom en ben ik er weer over begonnen. Toen bleek dat ze de afgelopen tijd al wel vermoedde dat ik het er moeilijk mee had alleen dat ze er bang van was. We hebben toen een heel emotioneel gesprek gehad. Ik had toen al heel veel verhalen op internet gelezen (op mijn werk heb ik *heel* veel vrijheid) en dus ook van stellen die onderling afspraken gemaakt hebben en zo meer. Ik heb dat toen ook zo verteld. Ze had het er in het begin wel moeilijk mee; ze dacht dat ik haar niet meer wilde en zo, dat ik homofiel was. Sindsdien is het verschrikkelijk veel beter geworden, we houden nu nog *veel* meer van elkaar dan in het begin: we kunnen er gewoon samen over praten (wat al zoon enorme verlichting is), ik mag spulletjes kopen en hoef er niet stiekum over te doen. Ze wil me nog niet zien; dat vind ze nog een beetje te eng. Zij was (en is) de allereerste persoon die het van mij weet (en nu jullie dus).
Nu voor wat betreft de topic.... acceptatie... als ik zo de berichten op deze site lees (ook die in de TG-sectie), heb ik haast het gevoel dat TG's makkelijker geaccepteerd worden dan TV's.
Wij wonen in een dorpje van rond de 2- a 3000 zielen en je wilt dus niet als TV hier rond lopen. Ik kan me voorstellen dat je als TG, omdat je op een gegeven moment als vrouw gaat leven, en uiteindelijk ook uiterlijk vrouw word, je omgeving dit makkelijker kan accepteren dan wanneer je als TV, slechts tijdelijk vrouw wilt zijn (hoe vaak en hoe ver je gaat is natuurlijk per TV verschillend; TG's hebben dit verschil niet).
Bij hoeveel procent van de TV's weet de omgeving (familie, vrienden, etc) het?
Ik heb het gevoel dat het voor een TV moeilijker uit te leggen is aan je naasten dan voor een TG. Of dit gevoel ook op werkelijkheid berust weet ik niet; ik meen alleen in de berichten van TG's te lezen dat ze zelden negatieve reacties van hun omgeving krijgen. Ook de TV's krijgen zo te zien niet heel veel negatieve reacties alleen vraag ik me dus af hoe veel mensen uit _hun_ naaste omgeving het weten. Ik ben benieuwd wat jullie ervaringen hier mee of ideeen over zijn.
Als je dit leest, heb je ondertussen een heel kakelverhaal doorgewerkt, alvast bedankt! Al met al is het veel langer geworden dan ik van plan was....
groetjes,
Marjolein
-
Gast
Hoi Marjolein,
Allereerst dank voor je leuke bijdrage. Je vroeg je nog wat dingetjes af:
Hier zien we dus maar een klein gedeelte van het totale plaatje. Hoe groot is wel niet de groep die een dusdanige negatieve ervaring heeft dat zij misschien wel geestelijk genoeg uit evenwicht is om hun 'tv-zijn' maar voor hunzelf te houden, of de groep die het simpelweg niet tot een confrontatie wil laten aankomen vanwege uiteenlopende (natuurlijk veel voor de hand liggende) redenen? Daar lees ik nooit wat van?
Ik zal je dus het antwoord schuldig moeten blijven, vrees ik, maar wilde bovenstaande toch even betrekken bij eventuele verdere reacties.
Groetjes Elfi
Allereerst dank voor je leuke bijdrage. Je vroeg je nog wat dingetjes af:
Ik ben zelf de mening toegedaan (correct me if I'm wrong) dat het 'lijkt' alsof de tv's weinig negatieve reacties krijgen van hun omgeving omdat op het forum veelal het 'topje van de ijsberg' post; tv's die, al dan niet na jaren, een bepaalde, soms natuurlijk een verschuivende, 'status quo' hebben met een tolerante partner.Ook de TV's krijgen zo te zien niet heel veel negatieve reacties alleen vraag ik me dus af hoe veel mensen uit _hun_ naaste omgeving het weten. Ik ben benieuwd wat jullie ervaringen hier mee of ideeen over zijn.
Hier zien we dus maar een klein gedeelte van het totale plaatje. Hoe groot is wel niet de groep die een dusdanige negatieve ervaring heeft dat zij misschien wel geestelijk genoeg uit evenwicht is om hun 'tv-zijn' maar voor hunzelf te houden, of de groep die het simpelweg niet tot een confrontatie wil laten aankomen vanwege uiteenlopende (natuurlijk veel voor de hand liggende) redenen? Daar lees ik nooit wat van?
Ik zal je dus het antwoord schuldig moeten blijven, vrees ik, maar wilde bovenstaande toch even betrekken bij eventuele verdere reacties.
Groetjes Elfi
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: Esther op 2001-07-03 15:39 ]</font>Op 2001-07-03 13:06, schreef MarjoleinJ:
Bij hoeveel procent van de TV's weet de omgeving (familie, vrienden, etc) het?
Een leuke vraag voor een quiz Marjolein.
Ik zet voorlopig even in op 3%, maar denk dat ik aan de hoge kant zit.
Was overigens helemaal geen kakelverhaal hoor. Tenminste, ik kon er veel in herkennen.
En of de acceptatie verschilt tussen tv/tg/ts? Ik zou het niet durven zeggen, ik weet soms amper wie ik zelf ben, dus.......
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: Esther op 2001-07-03 15:46 ]</font>
-
nancy
- daar ben ik weer
- Berichten: 24
- Lid geworden op: wo jun 20, 2001 2:00
- Locatie: gelderland
- Contacteer:
Hallo allemaal,
Ik wil hier ook wel even op reageren.
Mijn partner is tg. Ik heb het volledig geaacepteerd maar het wordt niet naar buiten gebracht. De reden? Wij zijn allebei gescheiden. Onze exen zijn allebei depressief. Dat betekent allereerst dat onze kinderen de afgelopen jaren al heel veel zeg maar teveel hebben meegemaakt. Als je kind weet dat zijn/haar moeder of vader zelfmoord wilt plegen dan heeft zo,n kind al een heel groot trauma opgelopen. Tel daar alle andere dingen als huilbuien, boosheidsaanvallen e.d. bij op en zo'n kind is dan heel erg bang.
Onze kinderen hangen om die redenen dus ook heel veel aan ons. In hun ogen zijn wij twee normalen mensen zonder al te rare dingen. Wij zijn in hun ogen stabiel. De omgeving van deze kinderen weten van het verhaal van de depressieviteit. Onze kinderen worden dus extra in de gaten gehouden. Als wij tegen anderen gaan zeggen dat mijn partner tg is, is de kans heel groot dat er mensen zijn die de kinderen weg willen halen. Zo iets van Moeder niet stabiel( depressief) vader (tg) Kinderen zullen wel een psycho nodig hebben.
Op dit moment is iedereen heel blij met het feit dat de vader de zorg en de verantwoordelijkheid voor de kinderen heeft.
ook de kinderen zijn hier heel gelukkig mee.
Moeten wij ons nu een hoop problemen met de kinderen en met anderen op de hals halen. nee dat is een te hoge prijs! Wij hebben dus besloten om een hele tijd te wachten met naar buiten komen. Als de kinderen Later groot zijn en hun eigen ik en stabiliteit hebben gevonden en als ze al hun trauma's uit hun jeugd een beetje verwerkt hebben, dan heb je kans dat wij het gaan vertellen.
Wij zeggen dus tegen helemaal niemand iets want zo is onze ervaring , een ander is toch gauwer geneigd zijn mond voorbij te praten.
Mijn partner heeft het hier wel moeilijk mee . Natuurlijk wil hij het liefst alles bekend maken. Ik ben het daar ook helemaal mee eens. Maar op dit moment is de prijs, het stabiele leven van de kinderen in gevaar brengen, een te hoge prijs
Dit is niet depressief bedoeld hoor. Wij zelf zijn heel erg gelukkig met het feit dat wij voor al onze kinderen kunnen zorgen. Dit zouden we dus nooit willen missen.
Heel veel succes voor wie het gaat vertellen en heel veel sterkte voor alle mensen die net als wij helaas niets kunnen zeggen.
groetjes Nancy
Ik wil hier ook wel even op reageren.
Mijn partner is tg. Ik heb het volledig geaacepteerd maar het wordt niet naar buiten gebracht. De reden? Wij zijn allebei gescheiden. Onze exen zijn allebei depressief. Dat betekent allereerst dat onze kinderen de afgelopen jaren al heel veel zeg maar teveel hebben meegemaakt. Als je kind weet dat zijn/haar moeder of vader zelfmoord wilt plegen dan heeft zo,n kind al een heel groot trauma opgelopen. Tel daar alle andere dingen als huilbuien, boosheidsaanvallen e.d. bij op en zo'n kind is dan heel erg bang.
Onze kinderen hangen om die redenen dus ook heel veel aan ons. In hun ogen zijn wij twee normalen mensen zonder al te rare dingen. Wij zijn in hun ogen stabiel. De omgeving van deze kinderen weten van het verhaal van de depressieviteit. Onze kinderen worden dus extra in de gaten gehouden. Als wij tegen anderen gaan zeggen dat mijn partner tg is, is de kans heel groot dat er mensen zijn die de kinderen weg willen halen. Zo iets van Moeder niet stabiel( depressief) vader (tg) Kinderen zullen wel een psycho nodig hebben.
Op dit moment is iedereen heel blij met het feit dat de vader de zorg en de verantwoordelijkheid voor de kinderen heeft.
ook de kinderen zijn hier heel gelukkig mee.
Moeten wij ons nu een hoop problemen met de kinderen en met anderen op de hals halen. nee dat is een te hoge prijs! Wij hebben dus besloten om een hele tijd te wachten met naar buiten komen. Als de kinderen Later groot zijn en hun eigen ik en stabiliteit hebben gevonden en als ze al hun trauma's uit hun jeugd een beetje verwerkt hebben, dan heb je kans dat wij het gaan vertellen.
Wij zeggen dus tegen helemaal niemand iets want zo is onze ervaring , een ander is toch gauwer geneigd zijn mond voorbij te praten.
Mijn partner heeft het hier wel moeilijk mee . Natuurlijk wil hij het liefst alles bekend maken. Ik ben het daar ook helemaal mee eens. Maar op dit moment is de prijs, het stabiele leven van de kinderen in gevaar brengen, een te hoge prijs
Dit is niet depressief bedoeld hoor. Wij zelf zijn heel erg gelukkig met het feit dat wij voor al onze kinderen kunnen zorgen. Dit zouden we dus nooit willen missen.
Heel veel succes voor wie het gaat vertellen en heel veel sterkte voor alle mensen die net als wij helaas niets kunnen zeggen.
groetjes Nancy
-
Gast
-
Evelien
- ff weer wat posten
- Berichten: 55
- Lid geworden op: do jul 05, 2001 2:00
- Locatie: Eindhoven
- Contacteer:
Wie 'het' van mij weet?
Vrijwel iedereen, behalve mijn ouders en mijn collega's. Maar weet ik het zelf wel? Ik bedoel, ik heb voor mezelf ook geen 100% duidelijkheid over wat ik nou 'ben' en wil...
Lastig om 'het' te vertellen als je niet weet wat 'het' precies is.
Wat me wel steeds opvalt: Vrouwen reageren veel positiever dan mannen...
XXX Evelien
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: Evelien op 2001-07-05 15:18 ]</font>
Vrijwel iedereen, behalve mijn ouders en mijn collega's. Maar weet ik het zelf wel? Ik bedoel, ik heb voor mezelf ook geen 100% duidelijkheid over wat ik nou 'ben' en wil...
Lastig om 'het' te vertellen als je niet weet wat 'het' precies is.
Wat me wel steeds opvalt: Vrouwen reageren veel positiever dan mannen...
XXX Evelien
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: Evelien op 2001-07-05 15:18 ]</font>
Hoi Evelien...
Je bent ongetwijfeld hartstikke lief, dus doe het jezelf alsjebleift niet aan door terwille van de omgeving eerst een plekje op het spectrum te kiezen.... Doet er toch niet toe??? Je bent gewoon bezig met een zoektocht en waar die eindigt???
Liefs,
Ilona
Je bent ongetwijfeld hartstikke lief, dus doe het jezelf alsjebleift niet aan door terwille van de omgeving eerst een plekje op het spectrum te kiezen.... Doet er toch niet toe??? Je bent gewoon bezig met een zoektocht en waar die eindigt???
Liefs,
Ilona
Everybody 's free... to feel good 