geslachtsaanpassende behandeling niet effectief?

[petra_]

Zomaar wat kanttekingen bij het onderzoek waarop het artikel van de Guardian gebasseerd is. Het lukt me vast wel om de vloer er mee aan te vegen.

The overall conclusion reached by ARIF was:
The degree of uncertainty about any of the effects of gender reassignment is such that it is impossible to make a judgement about whether the procedure is clinically effective.

Briljante conclusie gewoon. Ze schieten zelf hun eigen onderzoek lek. Als je niet met zekerheid kunt zeggen dat iets effectief is vanwege de vele onzekerheden rondom de uitkomsten van de geslachtsaanpassende behandeling, dan vloeit daar dus uit voort dat het ook onmogelijk is om te beweren dat de gab niet effectief is. Omdat er verderop in het artikel weer eens met dikke bedragen wordt gesmeten om aan te tonen hoe duur een srsje wel niet is, vraag ik me alvast af wat dit onderzoekje heeft mogen kosten. Helemaal omdat de conclusie is dat ze er niet met zekerheid iets over het wel of niet helpen van de gab kunnen zeggen. Ik kan dus wel met zekerheid stellen dat dit onderzoek niks geholpen heeft.

Om hun briljante conclusie te onderbouwen wordt er met indrukwekkende namen en onderzoeken gesmeten die men bestudeerd heeft. Leuk hoor, alleen wel jammer dat het "jongste" onderzoek waarnaar wordt verwezen meer dan 10 jaar oud is. Erg actueel is het dus allemaal niet. Het excuus daarvoor is dat er nadetijd weinig tot geen goede onderzoeken gepubliceerd zijn. Mijn interpretatie is dat er weinig tot geen onderzoeken gepubliceerd zijn die in hun straatje passen. Dat ik gelijk heb en hun niet zal ik straks aantonen door een onderzoek naar de geestelijke gezondheid van transen in vergelijking tot normale mensen uit 2000 te posten.

Dat post op transen uit het zicht van de medische hulpverlening verdwijnen ziet de ARIF als een reden om vraagtekens te zetten bij de effectiviteit van de gab. Ze weten immers niet hoe het nu met die mensen gaat dus gaan ze er maar van uit dat het slecht gaat. Knap hoor, het zijn vast heel duur betaalde onderzoekers die allemaal doorgeleerd hebben. Dat uit het zicht van de hulpverlening verdwijnen ook wel eens in kon houden dat post ops gewoon een normaal leven leiden in hun nieuwe geslacht en dat ze daarmee dermate tevreden zijn dat ze geen professionele hulp meer nodig hebben wordt niet bij stilgestaan. Ze zijn het onderzoek begonnen naar aanleiding van gesprekken met spijtoptanten en dus was hun uitgangspunt nogal gekleurd. Er moest bewezen worden dat de gab een tragedie is. Dat is ze niet gelukt. Om de conclusie te vervolledigen hadden ze er eigenlijk or not aan toe moeten voegen. Alleen blijkt dan wel heel duidelijk dat dit onderzoek vooral geschikt is als wc papier.

Dat de gab niet zaligmakend is snapt hoop ik iedereen. De genderteams kunnen veel, maar je verleden uitwissen kunnen ze niet. Dat blijf je met je meedragen en daar wordt je aan herinnert door de kleine imperfecties die het lichaam van een neo man of vrouw met zich meebrengt. Hoe je het ook draait of keert, je bent een blijft gemaakt en niet echt. In een niet helemaal goed lichaam zitten is echter altijd nog stukken beter dan in een helemaal verkeerd lichaam zitten. Ik ben nog een pre opje en kan nu al met zekerheid zeggen dat de gab wel degelijk effectief is. Het kan misschien effectiever maar dan moet de wetenschap eerst een stapje verder zijn. Misschien dat ze in de toekomst met behulp van stamcellen of iets dergelijks gewoon een knopje om kunnen zetten in je dna waardoor je lichaam ook van binnen van geslacht verandert. Aan zulk soort onderzoeken kunnen ze beter hun tijd besteden in van plaats van aan het publiceren van onzin onderzoeken die als conclusie wij weten het niet hebben.

[Lisa met een S]

Violet,

Dat je een aantal behoorlijk bedenkingen kunt hebben over de studie wil ik niet ontkennen. Heel veel van je argumenten werden genoemd in engelstalige reakties op de studie die ik heb gezien. Ik wil er ook geen poging wagen om hen te ontkrachten, omdat ik met je en ze eens bent. Wel vind ik, dat de studie die je als tegenargument heb geciteerd, niet echt relevant is. Want het doelstelling van de zweedse studie was, om te bepalen of genderdysforie gepaard gaat of dezelfde symptomen toont als geestestoornissen en dus ook als een geestestoornis dient te worden bestempeld.

De studie zegt niks over de percentages spijtoptanten die in de andere studie zijn genoemd. Het zegt alleen, dat als genderdysforische patienten andere geestestoornissen hadden, de percentages hoger zouden zijn.

De engelse studie, voor al zijn fouten, daarentegen, beweert niks over de geestelijke toestand van de spijtoptanten. Het probeert alleen in kaart te brengen hoe groot de groep mensen is, voor wie een GAB niet de juiste oplossing blijkt voor hun (wel of niet vermeende) genderdysforie.

Maar, of het juiste percentage spijtoptanten 20% of 2% is, wat mij bevreemdt in dit geheel, is dat je probeert de engelse studie onderuit te halen, terwijl het juist een bevestiging blijkt voor jouw standpunt, dat men vaak te snel en te makkelijk het proces leidend tot een SRS instapt, en veel voorzichtiger moeten zijn.

Lisa

[petra_]

Dat je een aantal behoorlijk bedenkingen kunt hebben over de studie wil ik niet ontkennen. Heel veel van je argumenten werden genoemd in engelstalige reakties op de studie die ik heb gezien. Ik wil er ook geen poging wagen om hen te ontkrachten, omdat ik met je en ze eens bent. Wel vind ik, dat de studie die je als tegenargument heb geciteerd, niet echt relevant is. Want het doelstelling van de zweedse studie was, om te bepalen of genderdysforie gepaard gaat of dezelfde symptomen toont als geestestoornissen en dus ook als een geestestoornis dient te worden bestempeld.

Dat onderzoek was niet echt als tegenargument bedoelt, maar meer als voorbeeld dat er ook onderzoeken zijn waarbij transen wel goed uit de bus komen en als bewijs dat er na 1997 wel degelijk goede studies naar transen gepubliceerd zijn. Wetenschappers hebben vaak de nare gewoonte om ervan uit te gaan dat als je van geslacht wilt veranderen, je knettergek moet zijn. Deze studie is in dat licht een verademing.

De studie zegt niks over de percentages spijtoptanten die in de andere studie zijn genoemd. Het zegt alleen, dat als genderdysforische patienten andere geestestoornissen hadden, de percentages hoger zouden zijn.

Een echte trans krijgt ook geen spijt van de gab, het resultaat kan tegenvallen en omdat veel mensen onrealistisch hoge verwachtingen hebben, gebeurt dat vrij vaak. Echte spijtoptanten zijn erg zeldzaam, hooguit zo'n 2% voor zover ik weet. Spijtoptant verhalen delen vaak 1 in het oog springend kenmerk. Men heeft vaak spijt om religieuze redenen. Zo ook Tom/Patricia/Tom/Patricia uit dit onderzoek. Er bestaat inderdaad geen enkele onfeilbare methode om aan te tonen dat iemand trans is, maar omdat nog altijd de overgrote meerderheid erg blij is met de uitkomst van de gab, kun je redelijkerwijs aannemen dat ts-teit echt bestaat en dat de gab aanbieden het beste is wat de medische wetenschap voor deze mensen kan doen. Het bestaan van een godheid is veel twijfelachtiger. Geboren worden in zonde vind ik helemaal een belachelijk concept. Ik ga er vanuit dat je als tambula rasa, een onbeschreven blad, ter wereld komt en ik geloof niet in de God van de bijbel. Voor de mensen die dat wel doen, dezelfde stukjes waarmee ts-teit zondig verklaart wordt, lenen zich ook als uitleg waarom ts-teit niet zondig is. God maakt geen vergissingen.

De engelse studie, voor al zijn fouten, daarentegen, beweert niks over de geestelijke toestand van de spijtoptanten. Het probeert alleen in kaart te brengen hoe groot de groep mensen is, voor wie een GAB niet de juiste oplossing blijkt voor hun (wel of niet vermeende) genderdysforie.

De engelse studie beweert dat transen ernstig getraumatiseerd zijn en soms zelfs suïcidaal, dus zeggen ze wel degelijk iets over de geestestoestand van transen. De noorse studie laat blijken dat transen niet significant afwijken van "normalen". Dat er over de geestelijke gezondheid van transen meer bekend is dan over die van "normalen", laat zich makkelijk verklaren. Mensen die zich aanmelden bij een genderteam worden compleet doorgelicht, iedere mogelijke psychische aandoening moet uitgesloten worden. Daarbij mag je gelukkig nog wel een beetje afwijken. De kans dat een "normaal" mens ooit zo'n uitgebreide psychische evlutie ondergaat is minimaal dus zullen eventuele afwijkingen ook niet aan het licht komen.

Maar, of het juiste percentage spijtoptanten 20% of 2% is, wat mij bevreemdt in dit geheel, is dat je probeert de engelse studie onderuit te halen, terwijl het juist een bevestiging blijkt voor jouw standpunt, dat men vaak te snel en te makkelijk het proces leidend tot een SRS instapt, en veel voorzichtiger moeten zijn.

Deze studie stelt het nut van de gab ter discussie, daar ben ik het niet mee eens. Het is koren op de molen van de A Campo's van de wereld. Voor de "uitvinding" van de gab, werden transen gemarteld met elektroshocks om ze van hun "waanideeën" af te krijgen. Er is tevergeefs van alles geprobeerd om van transen "normalen" te maken. Het enige wat helpt is de gab. In het mistaken identity artikel wordt opgeroepen om geen transen meer te opereren totdat er meer duidelijkheid is over het succes van de behandeling. Het voortbestaan van de genderteams is niet vanzelfsprekend. Ik kom er wel, tenminste ik verwacht niet dat de christenunie en de sgp het voorelkaar krijgen om de tent van Jos te sluiten voordat ik geopereerd ben. Of er nou 2 of 20% spijt krijgt, een meerderheid heeft gigantisch baat bij de behandeling, daarom moet je die in stand houden. Dat de selectie criteria aangescherpt moeten worden is een heel ander verhaal. Iemand drie keer van geslacht helpen te veranderen had nooit mogen gebeuren. Maar de goeden mogen niet lijden onder de kwaden, die per ongeluk door de mazen van het diagnose net geslipt zijn. In het spijtoptant verhaal wordt gesteld dat het mogelijk is om jezelf naar een srs te liegen, dat is helaas waar. Wat iemand bezielt om twijfels achter te houden voor zhaar psych weet ik niet, maar het gebeurt wel. Als het de poortwachters zou lukken om al deze mensen er uit te wieden dan benadert het percentage spijtoptanten 0. De genderteams zouden veel voorzichtiger moeten zijn en niet klakkeloos de standaard ik speel graag met poppen en ben gevangen in het verkeerde lichaam verhalen moeten aannemen. De transitie is niet voor watjes en als je er tegenop kijkt om om te gaan, dan wens ik je veel sterkte in je verdere leven. Als je je eigen identiteit onleent aan wat de maatschappij van je vindt, ben je verkeerd bezig. De bedoeling van de gab is dat je vel beter gaat passen, wat de maatschappij van dat vel vindt, zou je niks moeten kunnen schelen. Als passabiliteit en stealth leven je belangrijkste doelen zijn, dan houd ik mijn hart vast. Want dat betekent dat je van de rest van je leven een leugen moet maken en dat je vaak zult moeten vluchten voor de waarheid. En dan zal de uitkomst van de gab niet zijn wat je ervan gehoopt had.

[Joanna_]

1) De reactie dat spijtoptanten of post-op TS-en die zich alsnog suïcideren (achteraf) geen echte transen zijn is een wel heel erg gemakkelijke/ goedkope. Bij de selectie vooraf vielen deze mensen kennelijk zonder enig voorbehoud onder de categorie 'echte transen'. Je kunt ze derhalve niet achteraf uitsluiten en dan zeggen dat met deze uitsluiting de effectscore nog verder toeneemt.

2) Er bestaat een wezenlijk verschil tussen wetenschappelijk bewezen/ niet bewezen resultaat en een persoonlijk ervaren/ niet ervaren resultaat, dit geldt ook voor GAB. In wetenschappelijke zin mag je twijfelen als 20% achteraf spijt heeft. Een 20% drop-out score is behoorlijk significant. Dit laat onverlet dat 80% kennelijk wel in meer of mindere mate baat heeft bij een behandeling. (vergelijk: als er een medicijn op de markt geïntroduceerd zou worden waarvan kan worden aangetoond dat het in 20% van de gevallen dat het verstrekt zou worden niet zou werken of verkeerd zou werken dan zou dat medicijn niet op de markt mogen worden gebracht, ook al zou 80% wel baat kunnen hebben).

3) Klinkt wellicht wat lullig maar zo bedoel ik het niet maar bij transen is er per definitie sprake van een vorm van traumatisatie. Trauma hoeft niet te betekenen dat je gek bent. Het trauma is het besef in het verkeerde lichaam te zijn geboren en rond te moeten lopen en het trauma is dusdanig ernstig dat een GAB noodzakelijk is. In wetenschappelijke literatuur wordt regelmatig uitgegaan van een Tentamen Suïcide percentage onder TS-en variërend tussen de 17 en 20 %. Dat is en blijft fors. Overigens voor de duidelijkheid onder een Tentamen Suïcide versta ik een zelfmoordpoging ongeacht het resultaat/ de uitkomst hiervan, onder een suïcide een geslaagde zelfmoordpoging.( http://gidinfo.home.comcast.net/morbid.htm)

4) Je kunt ARIF onderzoek inderdaad niet vergelijken met het Noorse onderzoek. Er worden totaal verschillende zaken onderzocht. Ook op het Noorse onderzoek is kritiek mogelijk. Juist door de vergelijking met personen die in klinische (psychiatrische!) behandeling zijn voor een persoonlijkheidsstoornis van het Borderline type (een van de meest ernstige en meest invaliderende persoonlijkheidsstoornissen die er bestaan). Een TS is (tenminste dat mag je hopen) in Zweden/ Noorwegen niet in klinisch psychiatrische behandeling. Bij een relatief laag hospitalisatiecijfer zoals in Noorwegen en Zweden van mensen met psychiatrische problematiek kun je relatief hoge scores verwachten op SCL-90 en SCI schalen mensen in klinische behandeling en komen de scores van TS-en bijna automatisch meer in de buurt van 'normalen'. Er bestaat een wezenlijk verschil tussen een identiteitsstoornis en een persoonlijkheidsstoornis. In de DSM zijn dit aparte categoriën.

5) Hetzelfde geldt voor de kritiek op A Campo: A Campo geeft (in Psy) een duidelijke waarschuwing bij al te gemakkelijk toekennen van een GAB. Een strenge(re) selectie komt uiteindelijk de TS ten goede. Het blijft een feit dat mensen die leiden aan schizofrenie een ernstige genderidentiteitsstoornis als co-morbide 'symptoom' KUNNEN hebben/ ontwikkelen. Deze mensen zijn absoluut niet geholpen met een GAB.

[petra_]

1) De reactie dat spijtoptanten of post-op TS-en die zich alsnog suïcideren (achteraf) geen echte transen zijn is een wel heel erg gemakkelijke/ goedkope. Bij de selectie vooraf vielen deze mensen kennelijk zonder enig voorbehoud onder de categorie 'echte transen'. Je kunt ze derhalve niet achteraf uitsluiten en dan zeggen dat met deze uitsluiting de effectscore nog verder toeneemt.

Ik zeg dat spijtoptanten geen transen zijn, over post ops die zelfmoord plegen heb ik niks gezegd. Je kunt ook zonder spijt te hebben van de gab een eind willen maken aan je leven en je kunt ook zonder trans te zijn in aanmerking komen voor een srs... De criteria zijn niet gek zijn en langdurig de wens koesteren om van geslacht te veranderen. Als je het maar lang genoeg volhoudt dat je het wilt, krijg je de operatie. Transen zijn mensen die van geslacht moeten veranderen omdat het anders slecht met ze afloopt. Maar verander je van geslacht en krijg je daar achteraf spijt van, dan ben je dus geen trans. Lijkt me logisch. De behandeling vormt niet het probleem, maar de selectie methode wel, die is niet waterdicht.

2) Er bestaat een wezenlijk verschil tussen wetenschappelijk bewezen/ niet bewezen resultaat en een persoonlijk ervaren/ niet ervaren resultaat, dit geldt ook voor GAB. In wetenschappelijke zin mag je twijfelen als 20% achteraf spijt heeft. Een 20% drop-out score is behoorlijk significant. Dit laat onverlet dat 80% kennelijk wel in meer of mindere mate baat heeft bij een behandeling. (vergelijk: als er een medicijn op de markt geïntroduceerd zou worden waarvan kan worden aangetoond dat het in 20% van de gevallen dat het verstrekt zou worden niet zou werken of verkeerd zou werken dan zou dat medicijn niet op de markt mogen worden gebracht, ook al zou 80% wel baat kunnen hebben).

Over die 20% lopen de meningen dus uiteen. De VU heeft het over 1 à 2%. Enneh, weglaseren van gezichtsbeharing slaat in veel gevallen niet aan, toch wordt het gezien als een goede behandeling tegen overbeharing en vergoedt het ziekenfonds het.

3) Klinkt wellicht wat lullig maar zo bedoel ik het niet maar bij transen is er per definitie sprake van een vorm van traumatisatie. Trauma hoeft niet te betekenen dat je gek bent. Het trauma is het besef in het verkeerde lichaam te zijn geboren en rond te moeten lopen en het trauma is dusdanig ernstig dat een GAB noodzakelijk is. In wetenschappelijke literatuur wordt regelmatig uitgegaan van een Tentamen Suïcide percentage onder TS-en variërend tussen de 17 en 20 %. Dat is en blijft fors. Overigens voor de duidelijkheid onder een Tentamen Suïcide versta ik een zelfmoordpoging ongeacht het resultaat/ de uitkomst hiervan, onder een suïcide een geslaagde zelfmoordpoging.( http://gidinfo.home.comcast.net/morbid.htm)

Leuke uitdrukking, tentamen suïcide, succesvol zelfmoord plegen is moeilijker dan het lijkt. Ik ben het ook met je eens dat transigheid automatisch betekent dat je ziel niet zonder littekens is. Dat kan gewoon niet anders, als alles ok was dan overweeg je niet een dergelijk drastische ingreep. Alleen de je bent een trans en dus een mafkees vooringenomenheid van de anti trans wetenschappers staat me tegen.

4) Je kunt ARIF onderzoek inderdaad niet vergelijken met het Noorse onderzoek. Er worden totaal verschillende zaken onderzocht. Ook op het Noorse onderzoek is kritiek mogelijk. Juist door de vergelijking met personen die in klinische (psychiatrische!) behandeling zijn voor een persoonlijkheidsstoornis van het Borderline type (een van de meest ernstige en meest invaliderende persoonlijkheidsstoornissen die er bestaan). Een TS is (tenminste dat mag je hopen) in Zweden/ Noorwegen niet in klinisch psychiatrische behandeling. Bij een relatief laag hospitalisatiecijfer zoals in Noorwegen en Zweden van mensen met psychiatrische problematiek kun je relatief hoge scores verwachten op SCL-90 en SCI schalen mensen in klinische behandeling en komen de scores van TS-en bijna automatisch meer in de buurt van 'normalen'. Er bestaat een wezenlijk verschil tussen een identiteitsstoornis en een persoonlijkheidsstoornis. In de DSM zijn dit aparte categoriën.

Toch blijf ik het leuk vinden om te lezen dat transen niet significant afwijken van "normalen".

5) Hetzelfde geldt voor de kritiek op A Campo: A Campo geeft (in Psy) een duidelijke waarschuwing bij al te gemakkelijk toekennen van een GAB. Een strenge(re) selectie komt uiteindelijk de TS ten goede. Het blijft een feit dat mensen die leiden aan schizofrenie een ernstige genderidentiteitsstoornis als co-morbide 'symptoom' KUNNEN hebben/ ontwikkelen. Deze mensen zijn absoluut niet geholpen met een GAB.

Ik zit toch een pleidooi voor strengere selectiecriteria te houden? Met A Campo ben ik het echter niet eens, die gaat nog korter door de bocht dan ik vaak doe. Hij gaat er vanuit dat ts-teit een voorbode is van een psychose, dat is wat anders dan het hebben van een psychische stoornis die leidt tot een stoornis in de genderidentiteit.

[Lisa met een S]

En nu, een follow-up artikel:

'The number who express immense gratitude is overwhelming'

As research questions the effectiveness of sex change operations, a surgeon who has performed 200 of them tells David Batty the majority of his patients have gone on to lead much happier lives

Monday August 2, 2004

James Bellringer never planned to cut up penises for a living. Since 2000, the surgeon has performed 200 male-to-female sex change operations. "I'm surprised there are any men left!" he jokes.
Around 5,000 people in Britain have had a sex change, formally known as gender reassignment surgery, of whom about 4,500 are male to female (MTF) transsexuals. Between 300 and 400 operations are performed annually, around half on the NHS. Demand for the operation is rising. The number of referrals for surgery at the UK's main gender identity clinic (GIC), where Mr Bellringer works with a team of psychiatrists, has doubled to 1,000 over the past four years. He says: "I did about 70 operations last year and will do nearer 100 this year."

MTF sex changes have been performed in Britain since the 1960s. The operation was by then considered relatively straightforward by surgeons in the USA. The surgery involves removal of the testicles (orchidectomy) and the penis (penectomy) before creating a neo-vagina with skin taken from the penis, the scrotum or, more rarely, the bowel - a process known as vaginoplasty. The tip of the penis is used to make an artificial clitoris (clitoroplasty).

After training in urology, which covers problems including impotence and incontinence, Mr Bellringer was approached by Charing Cross GIC four years ago to become their new gender reassignment surgeon. His predecessor Mike Royle provided him with on the job training before retiring.

Mr Bellringer says that only his older patients, who do not wish to be sexually active, chose not to have the full surgery and just have their male genitalia removed. He said that around a third of his patients regard themselves as heterosexual women and require a vagina adequate for penetrative sex. Many others are never sexually active but want a vagina to feel properly female. A third group, who identify as lesbian, often request a smaller vagina, he adds.

In recent months concern has grown about the benefits of gender reassignment surgery. A systematic review of medical research on sex change operations by the Univeristy of Birmingham's aggressive research intelligence facility, published last week, found no robust scientific evidence the procedure was beneficial.

Does Mr Bellringer have concerns about the quality of the research which underpins his practice? He admits there is a need for more scientific evidence, but says that hormones and surgery are the only treatments found to have helped transsexuals. The surgeon also points to ongoing research in Holland, which suggests that part of the brain in MTF transsexuals resembles that of born women. "There's evidence of a brain abnormality among transsexuals," he says. "They've done about eight or nine post-mortems on MTF transsexuals and found a nucleus in the brain which looks like those in born women."

But other medical studies from Holland and the USA suggest that up to a fifth of patients regret changing sex. Has Mr Bellringer ever come across such cases? "They're extremely rare," he says. "Only one of my patients has expressed regret about becoming a woman, but they didn't want their penis back either. He is living as the male partner in a relationship but is very happy having no genitalia.

"There's genuinely a group of patients who wish to be asexual. They're an intermediate gender. Psychiatrists are beginning to recognise this. I had another person who just wanted their testicles removed. I wasn't sure about this but he was assessed by four or five psychiatrists who decided that it was ok."

The surgeon has seen another two patients who have resumed living in the male role. He says that one of the patients was "quite old" and his neo-vagina has narrowed, partly because he is not sexually active. The other patient is a Jehovah's witness and was told by fellow believers that he could not turn up to their meetings other than as God intended, in other words as a man. Mr Bellringer says that neither patient is "desperately unhappy" and quite comfortable with their lives.

Guidelines set by the Harry Benjamin International Gender Dysphoria Association, based in Minneapolis, set minimum criteria for gender reassignment to prevent inappropriate sex changes. The standards of care state that patients should undergo three months of psychotherapy before taking sex-changing hormones. They should then live full-time in their desired gender role for at least a year before surgery, a period known as the real life experience (RLE), to see how they cope with work, family, friends and relationships.

Patients at Charing Cross, and other NHS gender clinics, face more stringent criteria, including a two-year RLE. Mr Bellringer believes this helps to prevent patients having surgery inappropriately. He says: "Many patients make it through the first year but there's a high drop out rate during the second year."

However, the surgeon says that the vast majority of his patients go on to lead much happier lives following surgery. "The number who come back and express immense amounts of gratitude is overwhelming. I regularly get thank you cards and three or four Christmas cards. It makes my work really rewarding."

[petra_]

Leuk artikel, al vind ik het omschrijven van een srs als cutting up penises niet geweldig. Die laatste opmerking van de chirurg moet haast wel cynisch bedoelt zijn, 4 hele kerstkaarten op 70 operaties per jaar. Overweldigend... Ik vraag me trouwens af of het echt waar is dat lesbische transen vaak om minder diepte vragen. Diepte is voor mij wel minder belangrijk dan voor anderen maar ik ga echt niet tegen Kanhai zeggen van doe maar 5cm.