Gisteravond zijn we (een vriendin en ikke) uit eten geweest. Op zich niets nieuws , echter op het terras komt een meisje van een jaar of 10 op me af en vraagt: "ben jij een meisje?"
Ik vond dit verschrikkelijk en wist niets te zeggen en liep door.
Het meisje was echter niet bevredigd en komt achtermij aan gehuppeld en vraagt nogmaal: ben jij een meisje?
Ik heb haar maar lief aangekeken en toch maar weer doorgelopen.
Wat zouden jullie doen in zo'n geval.
Ik vond het in elk geval verschrikkelijk.
Martine, wat vond jij er verschrikkelijk aan, dat je door de mand bent gevallen?
Ik heb dit vroeger ook wel meegemaakt, fietste bv samen met iemand door een woonwijk riepen ook kinderen bent u een meneer of een mevrouw?
Kinderen zijn zo lekker recht voor hun raap en ik wist even niet wat ik er op moest zeggen.
Niet dat ik het verschrikkelijk vond meer blij verrast
Dat er iemand naast me fietste maakte me niet uit, die zag ook wel dat ik er vrouwelijk uit zag, lang haar enzo.
Heb hen even vrolijk toegelachen, en gewoon doorgefietst, de vragende ogen achter me gelaten
Net zoals jij.
hoi, Martine, ik maak het bijna dagelijks mee wat je beleefde, ze trekken ook graag de bel om me voor hun maatjes te tonen, ben immers de attraktie hier in de buurt, maar ze komen ook serieus naar me toe en vragen, wat ik ben, ik zeg dan vaker, wat zie je, okee,. dat is dan altijd een telleurstelling voor mij, mijn stem is nog behoorlijk laag, eigenlijk moet ik het de kinderen uns fatsoenlijk uitleggen, maar blijkbaar heeft de moeder van die ene jochie het al gedaan, want het komt niemand meer de bel trekken en ze praten me keurig maar wel overdreven als mevrouw aan, die mensen die me al lang kennen in die straat doen over het algemeen niet moeilijk, loop al zolang ik hier woon(13jaar)en langer als un soort Gothic/Gruftie-Girlie rond, vet op de speed, dus mijn buren doen normaal tegen mijn, maar ook eerst sinds dat ik werk heb, maarja, dat heb ik ook al lang!
Martiene schreef:
Ik vond het in elk geval verschrikkelijk.
Tsja, dan is het te hopen dat je nooit een bende wij twijfelen aan onze geaardheid en daarom schoppen we tegen alles wat afwijkt pubers tegenkomt. Eigenlijk zou je blij moeten zijn met dat meisje, ze ziet iets waarvan ze niet weet waar ze het moet plaatsen, vraagt ernaar en geeft je de kans om iets te doen voor de acceptatie van T's.
Alles giet foarby en giet foar ivich
En alles wat oerbliuwt
Is leaf, mar om op te libjen
Net genôch.
Nu weet ik het gevoel te beschrijven. Ik voelde door de mand gevallen of "betrapt". Tja alsof het niet te zien zou zijn.
Het is in elk geval een les voor me geweest". Ik was op vervelende opmerkingen van volwassenen of pubers voorbereid, maar een kind dus niet.
Ik geloof ook dat mijn antwoord nu ook een vraag zou zijn, iets van "wat zie je dan" of gewoon "een meisje". En dat laatste antwoord is dan natuurlijk een leugentje maar het komt wel overeen met mijn gevoel.
Ik had dat vroeger ook vaker, kinderen die me niet konden plaatsen, maar ik ben daar nooit voor weggelopen, maar vriendelijk om geglimlacht.
Je hoeft ook niet in je eentje de wereld te verbeteren, maar vergeet niet wat in je eigen onderschrift staat:
Schaam je niet voor wie je bent
Dat is denk ik het belangrijkste, wat voor antwoord je ook geeft; als het maar geen judaskus naar jezelf is.
Hahaha ik zeg wel eens ik ben een "Kelly". Alleen werkte dat beter toen ze wat regelmatiger op tv was. De laatste tijd heb ik dit soort ervaringen niet meer kennelijk is men op de hoogte en nieuwelingen zien gewoon een vrouw.
Ook ik kom dit vaak tegen dat kinderen naar mij toekomen of ze roepen uit zich zelf al mevrouw...... of staan met een groepje om mij heen en vragen of ik een mevrouw of een meneer ben.
Ik heb ook lang haar en een aantal oorbellen in vaak mijn haar hoog in een staart mensen twijfelen dan ook vaak.
Ik raak er aan gewend en zeg ook wat zie je zelf als tegen vraag aan de kinderen beide antwoorden zijn namelijk nog steeds goed ze zien mij als een meisje maar als ik praat zeggen ze meneer.
Ik maak er geen probleem van hoef nu ook nog niet perse de puntjes op de I te zetten om mij als vrouw te zien ik leef ook nog niet 24/7
Zelfs volwassenen noemen mij vaak mevrouw of roepen mevrouw en zeggen sorry als ik ga praten ik zeg altijd vind het geen probleem.
De stem is voor menigen onder ons een struikelblok om door de mand te vallen. Maar daar leren we mee leven ja toch..
Gelukkig schaam ik me ook niet voor wat of wie ik ben.
Ik loop er ook nog steeds over te denken en eigenlijk is het ook wel grappig. Op dat moment niet echt maar nu ik erop terug kijk.....
Bedenk me nu pas dat later op de avond er natuurlijk afgerekend moest worden, het restaurant was niet voorzien van een pin apparaat dussss hihi nee niet afwassen maar op zoek naar een flappetapper. Gelukkig dichtbij.
Dat meisje (met vriendinnetje) vonden het ook wel grappig want ze stonden mij alweer op te wachten bij het terras. Nu zonder vragen maar heerlijk giebelend op de achtergrond. Echt van die giegeltrutjes.
Ik kon er ook wel om lachen en in het restaurant liepen ze nog even een paar keer langs ons tafeltje met een schichtige blik opzij.
Ik kreeg het idee dat hun ouders de meiden al uitgelegd had wat hier aan de hand was.
Ach ja, ze waren ook wel lief zo.