Sinds enige tijd ben ik er achter dat ik de behoefte heb om mijzelf gedeeltelijk of helemaal te verkleden. Ik probeer al enige tijd gevoelsgenoten te vinden. Wat tot nu toe niet is gelukt.
Ik kom eigenlijk alleen maar duidelijke travestieten tegen. Wat ik voor mijn gevoel niet ben. Ik heb niet de behoefte om in een vrouwelijke rol te kruipen. Ik voel het meer als een onderdeel van mijn persoonlijkheid, het ontspant en geeft rust aan mijn geest.
Toch zal ik bij het verkleden streven naar absolute perfectie, wat ironisch en tegenstrijdig is. Ooit een vrouw tegen gekomen die wenst te worden aangesproken als meneer?
Herken je gedeeltes hiervan en/of heb je opmerkingen of tips dan hoor ik het graag.
Gevoelsgenoten
Moderator: Moderators
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
-
Mara
- ForumDiva 2000
- Berichten: 2835
- Lid geworden op: za jun 26, 2004 22:17
- Locatie: Europa
- Contacteer:
crossdresser
hoi, Erik, ben ook nieuw hier en heet je welkom, mijn vraag aan jou, er zijn schuiflades (ik weet, eigenlijk stom, maarja) voor elk 'soort' mens, dus mijn vraag dan, ben je dan vermoedelijk een crossdresser, je zegt zelf dat de term travestiet bij jou niet van toepassing is? Blijkbaar hou je van vrouwlijke kleren zonder in een vrouwenrol te willen kruipen, er zijn immers 1000 verschillende manieren het "T-zijn" te beleven........
Stom dat met die hokjes maar ze geven de dingen un naam, wat wel weer nodig lijkt
Liefs Mara
Stom dat met die hokjes maar ze geven de dingen un naam, wat wel weer nodig lijkt
Liefs Mara
--> -
isabel
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 99
- Lid geworden op: za aug 07, 2004 17:10
- Locatie: provincie Zeeland
Beste Erik,
Ik ben dit forum ook pas sinds heel kort aan het ontdekken. Intussen heb ik hier eens eventjes uitgebreid rondgeneusd.
Nu ik net na mijn ontdekkingsreis op dit forum jouw berichtje zie, ben ik er eigenlijk zeker van dat je hier gevoelsgenoten kunt vinden.
Er zijn absoluut vrouwen die als man aangesproken willen worden. Of ze nou als man of vrouw of interseksueel geboren zijn,... of ze nu wel of niet hun hele leven hun biologische geslacht willen behouden,... of dat ze laatstgenoemde dan al aan (hebben) laten passen... kan allemaal. Niemand is hetzelfde, ieder is uniek, maar er zijn gevoelens die al deze mensen delen. Wat dat betreft sta je in ieder geval niet alleen!
Dat je je zo voelt en die wens hebt kan altijd al zo zijn en zo blijven, maar het kan ook een ontwikkelingsfase zijn, waarna het gevoel en de wens verandert. Misschien kun je je eigen gevoelens niet in één van de afgebakende hokjes kwijt. Omdat je er zelf nog geen naam aan kunt geven (kan een goede reden zijn voor je zoektocht, succes verzekerd
) of omdat er geen hokje is waar je je thuisvoelt (doe ik ook niet, al is het maar door mijn hekel aan hokjes 
) of omdat je weleens van hokje wilt veranderen .
Misschien dat het delen van gevoelens en wensen een basis kan zijn voor jezelf en voor anderen die met je mee willen denken. En geef gerust aan wat je wilt: wil je er een naam aan geven? Wil je gewoon weten of er meer mensen zijn met dezelfde gevoelens?
Leuk dat je deelneemt op dit forum en ik hoop dat je er veel aan hebt!
-x-
Isabel
Ik ben dit forum ook pas sinds heel kort aan het ontdekken. Intussen heb ik hier eens eventjes uitgebreid rondgeneusd.
Nu ik net na mijn ontdekkingsreis op dit forum jouw berichtje zie, ben ik er eigenlijk zeker van dat je hier gevoelsgenoten kunt vinden.
Er zijn absoluut vrouwen die als man aangesproken willen worden. Of ze nou als man of vrouw of interseksueel geboren zijn,... of ze nu wel of niet hun hele leven hun biologische geslacht willen behouden,... of dat ze laatstgenoemde dan al aan (hebben) laten passen... kan allemaal. Niemand is hetzelfde, ieder is uniek, maar er zijn gevoelens die al deze mensen delen. Wat dat betreft sta je in ieder geval niet alleen!
Dat je je zo voelt en die wens hebt kan altijd al zo zijn en zo blijven, maar het kan ook een ontwikkelingsfase zijn, waarna het gevoel en de wens verandert. Misschien kun je je eigen gevoelens niet in één van de afgebakende hokjes kwijt. Omdat je er zelf nog geen naam aan kunt geven (kan een goede reden zijn voor je zoektocht, succes verzekerd
) of omdat er geen hokje is waar je je thuisvoelt (doe ik ook niet, al is het maar door mijn hekel aan hokjes ) of omdat je weleens van hokje wilt veranderen .Misschien dat het delen van gevoelens en wensen een basis kan zijn voor jezelf en voor anderen die met je mee willen denken. En geef gerust aan wat je wilt: wil je er een naam aan geven? Wil je gewoon weten of er meer mensen zijn met dezelfde gevoelens?
Leuk dat je deelneemt op dit forum en ik hoop dat je er veel aan hebt!
-x-
Isabel
In aanvulling en in antwoordt op een aantal van jullie reacties. Iets meer van mezelf.
Ik heb altijd moeite gehad om een juiste plek te vinden. Altijd het gevoel gehad dat ik anders ben dan anderen. Wat eigenlijk normaal is want je bent uniek net zoals iedereen.
In tegenstelling tot veel van mijn, voor mij bekende, geslachtsgenoten ben ik vrij vrouwelijk in gedrag. Altijd geweest en dat zal altijd zo zijn. Wat op school zeer moeilijk is geweest en wat uiteindelijk geleidt tot een gesloten en zeer zelfbeschermende persoonlijkheid (met als cadeautje een paar flinke frustraties).
Uiteindelijk heb ik hulp gezocht bij een psychiater en langzaam aan beetje bij beetje werk ik aan zelfacceptatie. Daarvan is een belangrijk onderdeel zelfonderzoek.
Ik ben nu eigenlijk dus in een proces die moeilijk onder woorden te vatten is en waarmee ik niet terecht kan bij bekenden. Ik heb mijn gevoelens aan een beperkte groep verteld nml. mijn ouders en mijn vrouw. Mijn vrouw kan hier niet mee leven dus lig nu in scheiding, zij ziet dit als een soort verraadt. Mijn ouders zijn daar in tegen, onverwacht, veel opener en steunen in zover ze dat kunnen mij.
Samengevat ben ik eigenlijk opzoek naar een gelukkig leven waarin ik zonder schaamte voor wie dan ook kan zijn wie ik ben. Dat is mijn doel want als je zelf op orde bent dan kun je ook wat voor anderen betekenen, wat ik persoonlijk prettig vindt.
Ik heb altijd moeite gehad om een juiste plek te vinden. Altijd het gevoel gehad dat ik anders ben dan anderen. Wat eigenlijk normaal is want je bent uniek net zoals iedereen.
In tegenstelling tot veel van mijn, voor mij bekende, geslachtsgenoten ben ik vrij vrouwelijk in gedrag. Altijd geweest en dat zal altijd zo zijn. Wat op school zeer moeilijk is geweest en wat uiteindelijk geleidt tot een gesloten en zeer zelfbeschermende persoonlijkheid (met als cadeautje een paar flinke frustraties).
Uiteindelijk heb ik hulp gezocht bij een psychiater en langzaam aan beetje bij beetje werk ik aan zelfacceptatie. Daarvan is een belangrijk onderdeel zelfonderzoek.
Ik ben nu eigenlijk dus in een proces die moeilijk onder woorden te vatten is en waarmee ik niet terecht kan bij bekenden. Ik heb mijn gevoelens aan een beperkte groep verteld nml. mijn ouders en mijn vrouw. Mijn vrouw kan hier niet mee leven dus lig nu in scheiding, zij ziet dit als een soort verraadt. Mijn ouders zijn daar in tegen, onverwacht, veel opener en steunen in zover ze dat kunnen mij.
Samengevat ben ik eigenlijk opzoek naar een gelukkig leven waarin ik zonder schaamte voor wie dan ook kan zijn wie ik ben. Dat is mijn doel want als je zelf op orde bent dan kun je ook wat voor anderen betekenen, wat ik persoonlijk prettig vindt.
-
Mara
- ForumDiva 2000
- Berichten: 2835
- Lid geworden op: za jun 26, 2004 22:17
- Locatie: Europa
- Contacteer:
Hey, Erik, sorry voor mijn plompe vraag, bij jou is meer aan de hand, maar daarom ben je hier heel zeker op de goeie site, zelfacceptatie is een moeilijke proces, vooral als je je nergens echt thuis voelt in de maatschappij, ik wens je wel op je zoektocht naar jezelf, veel succes en ik ben overtuigt, dat je een begaanbaar weg zult vinden............
Liefs Mara
Liefs Mara
Hoi Erik,
Ik herken eigenlijk wel wat van mezelf in jouw verhaal.
Vooral 'wat uiteindelijk geleidt tot een gesloten en zeer zelfbeschermende persoonlijkheid
(met als cadeautje een paar flinke frustraties)' klinkt me niet onbekend in de oren.
Ik ben blij dat je hulp gezocht en gekregen hebt en het is goed dat je ouders je steunen.
Ouders hebben vaak veel meer in de gaten dan je zelf denkt. En wat voor jou misschien
een verrassende reactie is, is voor hen soms een opluchting van 'eindelijk heeft ie het
zelf ook door'.
Zelf heb ik nooit een relatie durven beginnen, omdat ik bang was voor wat jij nu
mee maakt. Ik ben altijd heel eerlijk, want ik kan niet liegen, dat zien mensen altijd
meteen aan mij. Dus ik kan me niet voorstellen dat ik deze gevoelens voor een partner
zou kunnen verbergen, maar ik kan me ook niet voorstellen dat ik er open over zou
kunnen praten.
Maar helemaal geen relaties hebben is waarschijnlijk ook niet de beste weg.
Want ook buiten relaties krijg je soms te maken met teleurstellingen.
Sinds een paar maanden ben ik vaak met een groepje vrouwen online aan het
kletsen, hartstikke gezellig en veel lol. Vaak zeggen ze 'Ik ken geen man die zo
gezellig kan kletsen als jij'. En dat maakt je dan eigenlijk heel blij. Op bepaald moment
hoorde ik dat twee vrouwen waar ik het heel goed mee kon vinden bij
elkaar op visite waren geweest. En omdat we online eigenlijk wel met z'n drieen een
hecht groepje vormden vroeg ik waarom ze mij niet ook uitgenodigd hadden.
Het antwoord ' jij bent een man' raakt je dan heel diep, het heeft me een week
gekost om weer uit het dal te klimmen. Ik was niet boos op hen, maar wel op mezelf
en een beetje op de wereld.
Om op het topic terug te komen.
'Verbeter de wereld en begin met jezelf' is een motto dat ik in de laatste regels
van je verhaal lees. En ook daar kan ik mij in vinden
En het helpt echt om op een forum als dit over je gevoelens te praten en te lezen
over hoe anderen er mee om gaan.
Dus "kop op" en maak er wat van.
Groetjes,
Willeke
Ik herken eigenlijk wel wat van mezelf in jouw verhaal.
Vooral 'wat uiteindelijk geleidt tot een gesloten en zeer zelfbeschermende persoonlijkheid
(met als cadeautje een paar flinke frustraties)' klinkt me niet onbekend in de oren.
Ik ben blij dat je hulp gezocht en gekregen hebt en het is goed dat je ouders je steunen.
Ouders hebben vaak veel meer in de gaten dan je zelf denkt. En wat voor jou misschien
een verrassende reactie is, is voor hen soms een opluchting van 'eindelijk heeft ie het
zelf ook door'.
Zelf heb ik nooit een relatie durven beginnen, omdat ik bang was voor wat jij nu
mee maakt. Ik ben altijd heel eerlijk, want ik kan niet liegen, dat zien mensen altijd
meteen aan mij. Dus ik kan me niet voorstellen dat ik deze gevoelens voor een partner
zou kunnen verbergen, maar ik kan me ook niet voorstellen dat ik er open over zou
kunnen praten.
Maar helemaal geen relaties hebben is waarschijnlijk ook niet de beste weg.
Want ook buiten relaties krijg je soms te maken met teleurstellingen.
Sinds een paar maanden ben ik vaak met een groepje vrouwen online aan het
kletsen, hartstikke gezellig en veel lol. Vaak zeggen ze 'Ik ken geen man die zo
gezellig kan kletsen als jij'. En dat maakt je dan eigenlijk heel blij. Op bepaald moment
hoorde ik dat twee vrouwen waar ik het heel goed mee kon vinden bij
elkaar op visite waren geweest. En omdat we online eigenlijk wel met z'n drieen een
hecht groepje vormden vroeg ik waarom ze mij niet ook uitgenodigd hadden.
Het antwoord ' jij bent een man' raakt je dan heel diep, het heeft me een week
gekost om weer uit het dal te klimmen. Ik was niet boos op hen, maar wel op mezelf
en een beetje op de wereld.
Om op het topic terug te komen.
'Verbeter de wereld en begin met jezelf' is een motto dat ik in de laatste regels
van je verhaal lees. En ook daar kan ik mij in vinden
En het helpt echt om op een forum als dit over je gevoelens te praten en te lezen
over hoe anderen er mee om gaan.
Dus "kop op" en maak er wat van.
Groetjes,
Willeke
Eigenlijk mag je best wel een beetje boos teleurgesteld zijn op deze dames.Willeke T schreef:. En omdat we online eigenlijk wel met z'n drieen een
hecht groepje vormden vroeg ik waarom ze mij niet ook uitgenodigd hadden.
Het antwoord ' jij bent een man' raakt je dan heel diep, het heeft me een week
gekost om weer uit het dal te klimmen. Ik was niet boos op hen, maar wel op mezelf
en een beetje op de wereld.
En hoezo boos opjezelf, kun jij er iets aan doen..
Waar je wel iets mee kunt is de relatie tussen deze dames.
Zou je het niet willen opengooien, en vragen waarom ze je als man niet bij het onderonsje willen hebben.
Zoiets gaat toch tussen jullie zitten, lijkt me.
Anouk
x
Hoi Anouk, dank je voor je antwoord.
Teleurgesteld wel misschien, maar ik denk niet dat ik boos
mag zijn op die meiden. We hebben online bestwel openhartige
gesprekken en ik was al blij dat ik me enigszins geaccepteerd kon
voelen binnen de groep. Maar ik heb ze (nog) nooit durven vertellen over
mijn gevoelens. Ik heb weleens wat opmerkingen en hints geplaatst in
onze gesprekken, maar die zijn nooit echt begrepen. Op een bepaald moment
begonnen ze wel te vragen of ik misschien homo was (maar dat ben ik niet).
Misschien had ik toen moeten proberen om het uit te leggen, maar ik durfde niet.
Daarom was ik ook boos op mezelf. Misschien had ik openheid moeten geven,
maar misschien had ik dan het contact verloren en dat wilde ik ook niet.
Het eeuwige dilemma *zucht*
Maar je hebt wel gelijk, er blijft altijd iets van hangen als mensen je diep
raken, ook al weten ze zelf niet hoe diep.
Misschien maak ik het mezelf gewoon allemaal veel te moeilijk.
Groetjes,
Willeke
Teleurgesteld wel misschien, maar ik denk niet dat ik boos
mag zijn op die meiden. We hebben online bestwel openhartige
gesprekken en ik was al blij dat ik me enigszins geaccepteerd kon
voelen binnen de groep. Maar ik heb ze (nog) nooit durven vertellen over
mijn gevoelens. Ik heb weleens wat opmerkingen en hints geplaatst in
onze gesprekken, maar die zijn nooit echt begrepen. Op een bepaald moment
begonnen ze wel te vragen of ik misschien homo was (maar dat ben ik niet).
Misschien had ik toen moeten proberen om het uit te leggen, maar ik durfde niet.
Daarom was ik ook boos op mezelf. Misschien had ik openheid moeten geven,
maar misschien had ik dan het contact verloren en dat wilde ik ook niet.
Het eeuwige dilemma *zucht*
Maar je hebt wel gelijk, er blijft altijd iets van hangen als mensen je diep
raken, ook al weten ze zelf niet hoe diep.
Misschien maak ik het mezelf gewoon allemaal veel te moeilijk.
Groetjes,
Willeke
[quote="Willeke T"]Zelf heb ik nooit een relatie durven beginnen, omdat ik bang was voor wat jij nu
mee maakt. Ik ben altijd heel eerlijk, want ik kan niet liegen, dat zien mensen altijd
meteen aan mij. Dus ik kan me niet voorstellen dat ik deze gevoelens voor een partner
zou kunnen verbergen, maar ik kan me ook niet voorstellen dat ik er open over zou
kunnen praten.
Naar aanleiding van je bericht heb ik een hele tijd nagedacht. Ik heb niet het gevoel dat ik ooit heb gelogen tegenover mijn vrouw.
Pas na een aantal jaren kwam deze oude bekende van mij weer op bezoek. In mijn geval zijn er periodes dat ik heel sterk gevoelens heb om mij te verkleden. Op dit moment heb totaal geen behoefte en dat al zeker drie weken.
Deze periodes werden steeds sterker omdat ik ze wegdrukte en leverde een behoorlijk probleem op wat uiteindelijk mijn huwelijk heeft gesloopt. It was me, not my problem witch killed my relation. Dit is het lot van elk mens inperfect en bang voor de waarheid.
Mijn psychiater heeft wel een interresante gedachte hierover. Elke keer dat je jezelf negeert om welke reden dan ook dan krijg je het later terug met rente. Dus wordt het probleem steeds erger.
Ik heb mij nooit prettig gevoelt in de manrol, waarvan ik dacht, dat ik daar aan moest voldoen. Toch ben ik in verschrikkelijk veel opzichten een man. Een gevoelige, niet macho man. O en ik vecht als een wijf, uiteraard volgens vroegere klasgenoten.
Om terug te komen op je angst voor relaties die heb ik ook alleen ANGS IS EEN SLECHTE RAADGEVER. Wees jezelf, zonder enig voorbehoud. Dat betekend niet dat je niet voorzichtig moet zijn, want niet iedereen hoeft te weten wie je bent. Ik weet zeker dat er teminste één van die zes miljard mensen je neemt zoals je bent (waar je ook nog van houdt) en maak er dan het beste van.
mee maakt. Ik ben altijd heel eerlijk, want ik kan niet liegen, dat zien mensen altijd
meteen aan mij. Dus ik kan me niet voorstellen dat ik deze gevoelens voor een partner
zou kunnen verbergen, maar ik kan me ook niet voorstellen dat ik er open over zou
kunnen praten.
Naar aanleiding van je bericht heb ik een hele tijd nagedacht. Ik heb niet het gevoel dat ik ooit heb gelogen tegenover mijn vrouw.
Pas na een aantal jaren kwam deze oude bekende van mij weer op bezoek. In mijn geval zijn er periodes dat ik heel sterk gevoelens heb om mij te verkleden. Op dit moment heb totaal geen behoefte en dat al zeker drie weken.
Deze periodes werden steeds sterker omdat ik ze wegdrukte en leverde een behoorlijk probleem op wat uiteindelijk mijn huwelijk heeft gesloopt. It was me, not my problem witch killed my relation. Dit is het lot van elk mens inperfect en bang voor de waarheid.
Mijn psychiater heeft wel een interresante gedachte hierover. Elke keer dat je jezelf negeert om welke reden dan ook dan krijg je het later terug met rente. Dus wordt het probleem steeds erger.
Ik heb mij nooit prettig gevoelt in de manrol, waarvan ik dacht, dat ik daar aan moest voldoen. Toch ben ik in verschrikkelijk veel opzichten een man. Een gevoelige, niet macho man. O en ik vecht als een wijf, uiteraard volgens vroegere klasgenoten.
Om terug te komen op je angst voor relaties die heb ik ook alleen ANGS IS EEN SLECHTE RAADGEVER. Wees jezelf, zonder enig voorbehoud. Dat betekend niet dat je niet voorzichtig moet zijn, want niet iedereen hoeft te weten wie je bent. Ik weet zeker dat er teminste één van die zes miljard mensen je neemt zoals je bent (waar je ook nog van houdt) en maak er dan het beste van.