Ik zat op dat moment eigenlijk een beetje vast: ik had vrijwel alle kleren gekocht die ik wou (oke, niet helemaal waar, als ik de winkel in zou lopen dan zou ik zeker wel wat nieuws vinden wat ik mooi vond
), maar de straat opgaan durfde ik nog niet. Ik wou het wel heel erg graag. De impasse waar ik in zat werkte als volgt: aan de ene kant wou ik heel erg graag als vrouw de straat op, aan de andere kant vond ik dat mijn baardgroei mij tegenhield. De coach vroeg toen: "waarom ga je dan niet naar een professionele visiagist om te leren hoe je die baard kunt camoufleren?". Ik voelde weerstand bij mijzelf. Ik wil graag alles zelf uitzoeken en heb dan ook wel smeerseltjes gekocht bij Travisage en Mariposa, maar heb ze niet geprobeerd. Ook daarbij voelde ik weerstand, die ik niet benoemen kon.
De coach constateerde toen: "je accepteert dus niet dat je man bent, maar je vrouw voelt". Ik voelde enorme weerstand toen ze dat zei. Ze heeft het dan ook een keer of drie herhaald. Even dacht ik nog: "je bedoelt vast dat ik vrouw ben in een mannenlichaam". Maar ze formuleerde het toch echt andersom.
Toch was haar spreuk voor mij een eye-opener: de afgelopen drie weken heb ik ingezien dat ze gelijk had. Ik ben een man, ben bijna 2 meter lang, schoenmaat 48 (waarvoor het als man al moeilijk is om spullen te vinden, laat staan als vrouw), het is dus reëel om te denken dat mensen altijd zullen zien dat ik biologisch gezien een man ben. De kunst werd dus om in te zien dat het niet "een vrouw is die de straat op gaat", nee, het was "Jan [*] die in vrouwenkleren de straat op gaat".
Toen ik dat begon te accepteren werd het ineens veel gemakkelijker om in vrouwenkleren de straat op te gaan: de eerste keer 's nachts om 1:00 (ik woon in een relatief klein appartementencomplex en je zult het niet geloven: zelfs toen liepen er mensen in het trappenhuis, die ik gelukkig niet tegenkwam!). Dat ging wonderwel goed en ik voelde me enorm gelukkig dat dit gelukt was. Het gaf me enorm veel rust.
De tweede keer was twee dagen later, 's avonds om 11:00. Het appartementencomplex uit ging goed, toen ik terugkwam zag ik een buurman in het trappenhuis. Nu kwam het er op aan. Even aarzelde ik: zou ik toch niet even wachten tot hij naar boven ging? Ik heb toch niet gewacht: zelf accepteren dat Jan in vrouwenkleren de straat op ging betekent dat ook de buren dit rustig mogen weten. En dus ben ik het trappenhuis binnengelopen, heb de buurman een goedenavond gewenst en ben doorgelopen. Het lukte me ook nog om de rust te bewaren en niet de trap op te vluchten. Een beetje spannend was het wel, natuurlijk.
De daaropvolgende avonden durfde ik weer iets meer: ik heb mijn oude hobbie (hardlopen) weer opgepakt en ben, met borstjes, in een trainingspak gaan hardlopen. Weinig risico deze keer, want dat trainingspak (en het reflecterende hesje) waren dermate wijd dat mijn borsten niet zichtbaar waren.
Toen ook dit goed ging (en ik spierpijn had, maar dit terzijde
) ben ik 2 avonden 's avonds om 9:00 een blokje om gelopen. De derde avond (gisteravond) heb ik het blokje zo groot gemaakt dat ik via het winkelcentrum kwam. Daar kwam ik enkele jongeren tegen, die het zo druk met zichzelf hadden dat ze niet reageerden. Zouden ze het zowieso gemerkt hebben dat die "gozer" borstjes had?Vandaag was ik 's middags vrij en heb dus voor het eerst overdag gesport. Met borstjes, natuurlijk! Zonder reflecterend hesje waren die beter zichtbaar, daarnaast kwam ik best wel wat mensen tegen. Toch reageerde niemand afwijzend, ondanks dat ik ook nu mijn baard niet gecammoufleerd had. Ik voelde me er prima bij! Tegen het eind van het rondje kreeg ik het zo warm dat ik mijn trainingsjas uitdeed en dat die borstjes dus heel duidelijk zichtbaar waren. Ook nu geen enkele reactie.
Ik heb dan ook besloten om per direkt in het weekeind en 's avonds, ook als ik naar buiten moet, gewoon die borstjes te blijven dragen. Ik ben er zelfs vanavond mee boodschappen gaan doen, ook hier geen reacties. Vanmiddag kwam ik een buurman tegen in het trappenhuis. We maakten een praatje, hij keek eens naar mijn borsten en (vrouwen-)kleren, glimlachte daar even over maar maakte daar geen opmerkingen over. Toen ik thuiskwam zweette ik bijna alsof ik hardgelopen had. Toch was ik niet in paniek geraakt en voelde ik ook weinig onrust.
Ik sluit niet uit dat ik in de toekomst ooit nog eens mijn baard ga camoufleren (of weg laat laseren), ook ik vind een baard niet mooi. Maar dat geklieder met make-up stond me op een gegeven moment zo tegen dat het me ervan weerhield om datgene te doen wat ik heel graag wou: naar buiten treden. Ik kan iedereen aanraden om, mits niet hals-over-kop, hetzelfde te doen.
Groetjes,
Annegreet
[*] Jan is niet mijn echte mannennaam.
