Behoefte van het omkleden.

[Elsa]

Ik vraag mij af of er veel verschil zit in de behoefte van het omkleden. Hangt zeker af van de fam. omstandigheden, maar wanneer dat geen probleem is doe je dat dan elke dag of 1x per mnd? Of wanneer het niet kan door omstandigheden denk je er dan steeds aan? Wanneer er meer ruimte is dan kan het verlangen misschien toenemen, is het dan mogelijk dat je langzamerhand van tv naar ts ontwikkeld? Via de partner chat hoor ik heel verschillende verhalen hierover. Eigelijk maakt het mij ook onzeker, misschien onnodig maar toch. groeten Elsa

[Niki]

hoi elsa


toen ik 20 was , na een slechte ervaring met een vereniging van Transgenders, heb ik voor mezelf gezegd dat ik TV was, let op ik
wist wel beter hoor , maar ik probeerde het mezelf wijs te maken .

Ik vond het "minder erg" dan Transeksueel, dat was iets dat totaal
niet bespreekbaar was.

In die periode betekende het verkleden voor mij dan ook iets .
Maar op het moment dat ik mezelf durfde onder ogen te zien , mezelf
te accepteren , en dat ook mijn huwelijk aan het versplinteren is , is
het verkleden van geen belang meer. Ik mag me altijd voelen zoals ik
me voel , en ik mag altijd zijn wie ik ben. De kleding doesn't matter anymore.

Enerzijds wil ik men vrouw er niet meer mee confronteren , wie weet hoelang we nog van elkaars aanwezigheid zullen kunnen genieten.

Groetjes

[Frederique_]

Ik vraag mij af of er veel verschil zit in de behoefte van het omkleden. Hangt zeker af van de fam. omstandigheden, maar wanneer dat geen probleem is doe je dat dan elke dag of 1x per mnd?

Ik ben vrijgezel en heb op T*-gebied dus het geluk dat ik in principe dagelijks kan omkleden (en dat doe ik dan ook).

Ik merk wel dat ik, nu ik een half jaar lang mij dagelijks omkleed, mij anders ga kleden: in het begin richtte zich dit op het dagelijk dragen van een rok(je), tegenwoordig draag ik ook vrouwelijker broeken.

Of wanneer het niet kan door omstandigheden denk je er dan steeds aan?

Ondanks dat ik dagelijks kan omkleden denk er heel vaak aan: zeker 2-3 keer per dag. Dat wordt soms veroorzaakt door een stukje jaloezie over vrouwen die (op mijn werk) er zo mooi bij mogen lopen (en ik -nog- niet), soms ook door zenuwen of ik niet al een stap verder zou kunnen zetten als ik tot nu toe durf.

Wanneer er meer ruimte is dan kan het verlangen misschien toenemen, is het dan mogelijk dat je langzamerhand van tv naar ts ontwikkeld? Via de partner chat hoor ik heel verschillende verhalen hierover. Eigelijk maakt het mij ook onzeker, misschien onnodig maar toch. groeten Elsa

Bij mij is het zo dat ik al vanaf het begin wist dat ik uiteindelijk er vrouwelijk(er) uit zou willen zien en dat ook dagelijks zou willen uitdragen. Wel ben ik (op advies van mijn coach) veel langzamer beziggegaan dan ik eerst wou.

Het komt zeker voor dat travestieten zich later ontwikkelen tot transseksueel ontwikkelen: lees bijvoorbeeld het boek "uit een oude jas vol stenen" van Renate Stoute. Ik kan me (op afstand, heb zelf geen partner) best iets voorstellen bij je onzekerheden. Ik kan me niet anders voorstellen dat je partner die ook heeft. Ik kan je alleen maar aanraden om naar elkaar heel open over elkaars gevoelens te zijn en te kijken in hoeverre je elkaar vrij kunt laten in het beleven van het eigen gevoel zonder dat je daarbij (te veel) afbreuk doet aan je eigen gevoel.

Groetjes,

Annegreet

[Elsa]

[quote="Annegreet lees bijvoorbeeld het boek "uit een oude jas vol stenen" van Renate Stoute. Ik kan me (op afstand, heb zelf geen partner) best iets voorstellen bij je onzekerheden. Ik kan me niet anders voorstellen dat je partner die ook heeft. Ik kan je alleen maar aanraden om naar elkaar heel open over elkaars gevoelens te zijn en te kijken in hoeverre je elkaar vrij kunt laten in het beleven van het eigen gevoel zonder dat je daarbij (te veel) afbreuk doet aan je eigen gevoel.

Groetjes,

Annegreet[/quote]
Dat boek ben ik nu aan het lezen vandaar ook mijn vraag hierover. Het zet je wel tot denken....maar misschien graaf ik wel te diep. Elsa

[Frederique_]

lees bijvoorbeeld het boek "uit een oude jas vol stenen" van Renate Stoute.

Dat boek ben ik nu aan het lezen vandaar ook mijn vraag hierover. Het zet je wel tot denken....maar misschien graaf ik wel te diep.

In het boek komt onder meer naar voren dat Rene(e)/Renate er meerdere jaren over gedaan heeft om uit te vinden dat zijn gevoelens verder gingen dan travestie. En uiteindelijk heeft zijn vriendin (later vrouw) hem zover gekregen om verder te zoeken of het misschien meer was dan alleen fetisjisme. Volgens mij deed ze dat om hem te helpen: te helpen om te zien of ze hem gelukkig(er) kon krijgen dan hij was. En ja, dat bleek zo te zijn.

Nu wil ik niet zeggen dat jij in jouw situatie dat ook moet doen. Het hangt sterk van jouw (en je partner zijn/haar) gevoel af. Kun jij dat aan? Hoe snel/langzaam kun je dat aan? Hoe sterk is je partner zijn/haar verlangen? Het zijn vragen waarin jullie vooral zelf het antwoord moeten vinden... Misschien voelt hij/zij zaken ook wel anders dan Rene(e)/Renate.

Overigens denk ik dat dat niet alleen maar "erg" of "vervelend" hoeft te zijn. Misschien is die andere kant ook wel boeiend en uitdagend en misschien kunnen jullie er samen ook wel respectvol om lachen? Ik ben erg benieuwd hoe jij dit ziet!

Groetjes,

Annegreet

[Janiek]

Hoi Elsa,

dat boek heb ik ook gelezen en vond het best een heftig boek. Maar ik denk dat Renate eerder een uitzondering dan regel was.

Er is een ander boek (wel best technisch) dat ik je aan kan raden: Travestie in Nederland en Vlaanderen van Paul Vennix, daar staat veel in over het effect van het geven van meer ruimte aan omkleedbehoefte.

Groetjes, Jeanet

[Lisa met een S]

Elsa,
Ik kan jouw angst goed voorstellen, dat heeft mijn vrouw namelijk ook. Maar, als je de discussies hier goed hebt gevolgd (en dat heb je wel, gezien je eigen bijdragen daarin), dan weet je dat travestie en transseksualiteit niet in het verlengde van elkaar liggen. Er zijn wel raakvlakken, overeenkomsten en misschien zelfs enige verwantschappen (alhoewel daar wordt er genoeg over getwist), maar iemand die travestiet is, wordt niet vanzelf transseksueel, ook al gaat zij maandenlang als vrouw gekleed. Als transseksualiteit kan worden gemaakt -- en dat betwijfel ik -- dan komt het zeker niet van het dagelijks dragen van vrouwenkleding.

Dat is misschien enigzins een geruststelling, maar daartegenover is het wel zo, dat transseksuelen doorgaans een periode hebben, waarin ze zich travestieten denken te zijn -- nog niet bewust van het besef, dat het man-zijn iets is waarvan ze afstand willen nemen. Het dagelijks (kunnen) omkleden zou in zo een geval wel waarschijnlijk het bewustwordingsproces doen versnellen.

Mijn eigen inschatting is, dus, dat, wanneer ik mij dagelijks als vrouw zou kunnen kleden, dat ik wel een zekerheid zou krijgen over de aarde van mijn gevoelens, dat ik nu niet heb. Ik ben er zelf van overtuigd, dat het bij mij niet verder gaat dan travestie, maar 100% zeker weet ik het niet. Inderdaad, ik zou het liefst mij vaker als vrouw kleden, dan nu het geval is. Ik zou best de mogelijkheid willen hebben om af en toe als vrouw naar mijn werk te gaan. Maar zeker niet altijd. Ik denk er ook best wel vaak over travestie, ben er heel vaak mee bezig. Ik leg het uit als volgt aan mijn vrouw: soms ben ik man, soms ben ik vrouw, maar ik ben altijd travestiet.

Ik kan nooit met zekerheid zeggen, dat mijn gevoelens altijd zo zou blijven. Er zal ongetwijfeld enig ontwikkeling daarin plaatsvinden. Maar, mbt tot een eventuele transseksualiteit, is het m.i. een bewustwordingsproces, en niet een ontwikkelingsproces, dat dan plaatsvindt. In mijn geval, ik sta er zelf niet bij stil, ik ben er niet mee bezig. Ik ben travestiet voor mijn gevoel, en het is goed zo. Ik hoef mij niet verder af te vragen hoe het met mij zit.

Ik weet donders goed, dat, als ik tot de conclusie zou komen, dat ik gelukkiger zou zijn als ik het transitie-proces in zou gaan, dat het mijn vrouw heel veel pijn zou doen. Ik zou dat niet willen (en misschien is dat de reden dat ik mij daarmee niet bezig hou), maar ik denk zelf niet dat ik daar enige invloed op heb. Als het zo is, dan gebeurt het vroeger of later. Zowel mijn vrouw en ik moeten dus met enig onzekerheid leven. Echter naarmate de tijd verstrekt, gezien hoeveel tijd ik toch met travestie bezig ben (bijvoorbeeld de hoeveelheid tijd dat ik hier aan de site besteed), lijkt het voor mij steeds onwaarschijnlijker dat ik de keus zou maken. Time will tell.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

Lisa

[Caroline B]

Elsa,

Ik denk niet dat de frequentie van het “verkleden” iets te maken heeft met het karakter, of de ontwikkeling hiervan. Natuurlijk kan ik alleen maar van mijn eigen beleving uitgaan.
Mijn binnenste bepaalt hoe ik er uit wil zien. Niet andersom. Een rok maakt geen vrouw van je, maar de vrouw maakt de rok.
Wat betreft de ruimte ervoor krijgen, geloof ik dat het bij mij andersom werkt. Hoe minder ik de gelegenheid krijg hoe sterker het verlangen. Hoe meer ruimte hoe minder het verlangen. Iedere dag je opdoffen en je in een rok hijsen wordt op een gegeven moment ook teveel van het goede.
Tevens blijf ik een mannelijke kant hebben. Dat moet er ook zo nu en dan uitkomen. Bij mij zijn dat periodes waarbij de ene keer de vrouwelijke kant overheerst, dan weer de mannelijke. Dit is mijns inziens ook een verschil met de ts, waarbij continue de vrouwelijke kant overheerst. Ik denk echt dat de verschillen tussen een tv en ts aangeboren zijn. Maar ik kan mij vergissen. Als je twijfelt over je identiteit kan je jezelf afvragen hoe je het bejaardenhuis in wil, als oma of als opa. Het lijkt mij geweldig om opa te worden. Voor mij geen twijfel.

Ik hoop dat je er iets mee kan.

Liefs, Caroline

[Elsa]

Soms kan een mens zich veel afvragen wat eigelijk niet imfrage is. Waarmee ik bedoel dat ik niet over mijn partner praat maar
over mijzelf. Denk dat ik zelf even de weg kwijt ben en dan van allerlei in mijn hoofd haal. In iedergeval dank voor jullie reaktie's ..Elsa

[leontine]

Elsa,

In eerste instantie had ik deze draad al weer weggeklikt omdat ik het gevoel had niets toe te kunnen voegen aan wat mijn voorgang(st)ers al hadden geschreven, totdat ik nog eens goed over de inhoud van je laatste posting nadacht.

Soms kan een mens zich veel afvragen wat eigelijk niet imfrage is. Waarmee ik bedoel dat ik niet over mijn partner praat maar
over mijzelf. Denk dat ik zelf even de weg kwijt ben en dan van allerlei in mijn hoofd haal. In iedergeval dank voor jullie reaktie's ..Elsa

Ik krijg toch het gevoel dat je hier jouw, in mijn ogen volkomen terechte zorg, bagatalliseert. Natuurlijk is het heel goed en gezond om problemen, zorgen en ander ongerief te relatieveren, maar dan verwacht ik iets anders te lezen (kan dus ook heel goed mijn gebrek aan inlevingsvermogen zijn waarom ik nu zo reageer) dan wat je hier schrijft. Ik zou je daarom dringend willen vragen om nog eens goed bij jezelf te rade te gaan of je nu niet toch een zeer onprettig gevoel aan het onderdrukken bent.

Veel liefs,
Leontine

[Josette]

Ik kleed mezelf erg onregelmatig om. Wanneer ik de drang heb, dan gaat de slip, rok en strak shirt aan. Soms kan zoiets bij mij weken duren, maar soms zit er slechts een nacht tussen twee momenten van omkleden.

Maar de laarzen altijd dagelijk. Als ik die dingen lang uit heb mis ik dat wel.

[Elsa]

Elsa,

In eerste instantie had ik deze draad al weer weggeklikt omdat ik het gevoel had niets toe te kunnen voegen aan wat mijn voorgang(st)ers al hadden geschreven, totdat ik nog eens goed over de inhoud van je laatste posting nadacht.

Soms kan een mens zich veel afvragen wat eigelijk niet imfrage is. Waarmee ik bedoel dat ik niet over mijn partner praat maar
over mijzelf. Denk dat ik zelf even de weg kwijt ben en dan van allerlei in mijn hoofd haal. In iedergeval dank voor jullie reaktie's ..Elsa

Ik krijg toch het gevoel dat je hier jouw, in mijn ogen volkomen terechte zorg, bagatalliseert. Natuurlijk is het heel goed en gezond om problemen, zorgen en ander ongerief te relatieveren, maar dan verwacht ik iets anders te lezen (kan dus ook heel goed mijn gebrek aan inlevingsvermogen zijn waarom ik nu zo reageer) dan wat je hier schrijft. Ik zou je daarom dringend willen vragen om nog eens goed bij jezelf te rade te gaan of je nu niet toch een zeer onprettig gevoel aan het onderdrukken bent.

Veel liefs,
Leontine[/quote Misschien is dat wel zo, heb er zelf ook over nagedacht natuurlijk. Dank voor je reaktie Elsa

[petra_]

dan weet je dat travestie en transseksualiteit niet in het verlengde van elkaar liggen.

W00t!!!11 (((Lisa)))

Er zijn wel raakvlakken, overeenkomsten en misschien zelfs enige verwantschappen (alhoewel daar wordt er genoeg over getwist), maar iemand die travestiet is, wordt niet vanzelf transseksueel, ook al gaat zij maandenlang als vrouw gekleed. Als transseksualiteit kan worden gemaakt -- en dat betwijfel ik -- dan komt het zeker niet van het dagelijks dragen van vrouwenkleding.

Maken niet, worden wel. Als met het verstrijken van de jaren de transformatie tot vrouw minder goed lukt, zou een trava lichamelijke aanpassingen kunnen gaan wensen bijvoorbeeld.

Dat is misschien enigzins een geruststelling, maar daartegenover is het wel zo, dat transseksuelen doorgaans een periode hebben, waarin ze zich travestieten denken te zijn -- nog niet bewust van het besef, dat het man-zijn iets is waarvan ze afstand willen nemen. Het dagelijks (kunnen) omkleden zou in zo een geval wel waarschijnlijk het bewustwordingsproces doen versnellen.

Zolang het allemaal erg kledinggericht is, zou ik me geen zorgen maken.

[petra_]

Als je twijfelt over je identiteit kan je jezelf afvragen hoe je het bejaardenhuis in wil, als oma of als opa. Het lijkt mij geweldig om opa te worden. Voor mij geen twijfel.

Als ik kinderen had gehad, was ik voor hun de vader gebleven, geen probleem. Het is onrealistisch om te denken dat je ooit moeder of oma kunt worden als trans.

[Mara]

Als ik kinderen had gehad, was ik voor hun de vader gebleven, geen probleem. Het is onrealistisch om te denken dat je ooit moeder of oma kunt worden als trans.

--Weet je dat zeker????? Je zult dan wel niet de gelukkigste zijn geweest, neem ik dan aan, maar ik kan niet in je kijken, dat weet je alleen maar zelf

Mara