Lisa met een S schreef:violet schreef:Een levensgevaarlijke keus omdat de uitkomst zich laat raden.
Dat is een mogelijkheid, misschien zelfs een waarschijnlijkheid. Maar ik ben niet helderziende, wat dat betreft, en jij ook niet, geloof ik, dus toch niet een zekerheid. Het is te hopen dat iemand die zo een keus maakt, wel goed begeleid wordt door professionele hulpverleners om de kans zo klein mogelijk te houden.
Hier vind ik jou, Lisa, realistischer dan jou, Violet: de situatie is inderdaad potentiëel levensgevaarlijk, maar op de uitkomst kan volgens mij invloed uitgeoefend worden. Niet door maar met een boog om de vitrine met kipfilets heen te lopen. Wel door hier en elders open te discussiëren en van elkaar geen doe-het-zelf-genderdysforisten te maken.
Daar heb ik eerder op gewezen: voor degenen voor wie internet de enige plek is waar zij hun gevoelens verkennen, schuilen er allerlei gevaren. Lisa wijst er terecht op dat professionele begeleiding voor mensen bij wie travestie niet al een stabiele plek in hun leven heeft raadzaam is. Dat was ook de reden waarom ik de draad "Gendertherapie" ben gestart, die helaas in nietszeggende grapjes is verzand.
In een antwoord op een posting van Esther heb ik een transgender subcultuur als mogelijkheid genoemd, omdat het als (te) dwingend ervaren van de "gendertweedeling" ook een versterkende invloed kan hebben op het toch richting GAB gaan.
Het wegvallen van de partner, wat Violet noemt, kan ook van invloed zijn: Paul Vennix (welbekend?) laat onverholen weten dat hij zijn huwelijk niet op het spel wil zetten door een transitie aan te gaan, maar zegt tegelijk dat een andere levenssituatie hem tot een andere keuze zou kunnen brengen.
Esther zegt in een antwoord op Lisa dat een goeie therapie je aversie tegen je man-zijn best in toom kan houden. Dat is ook precies wat het citaat waarmee ik de draad begon de eventuele hulpverlener aanraadt: "integrative therapie to stabilise androgeny."
De "schaal" waaruit ik mijn voorbeeld heb geciteerd is van Henry Benjamin. Er is er nog één van Dr. Watson. Beide laten zien dat het een glijdende schaal is en dat de schotten tussen de hokjes doorlaatbaar zijn. Maar wél slechts naar één kant: die in de richting van het verlangen naar geslachtsaanpassing.
Zo'n schaal is slechts een hulpmiddel, geen hokjes om mensen in te stoppen, maar het geeft wel aan wat wetenschappers en hulpverleners tegenkomen aan ontwikkelingen bij ons soort mensen.
Het wekt al met al de indruk van een "aandoening" waar je weliswaar nooit van af komt, en die mogelijk een voortschrijdend verloop heeft, maar die je (als je behalve je gevoel ook je verstand gebruikt) met goeie hulp ook wel kunt stabiliseren.
Een trans die wat ouder was dan ik heeft me eens gezegd: "Hoe lang worstel jij al expliciet met je dilemma? Misschien heb je nog een buffer tot je dood om het met tussenoplossingen uit te houden. Dan moet je dat zeker doen. Dat kan een redelijke kwaliteit van leven opleveren en jou (en je gezin) een hoop ellende besparen."
Die soort uitspraken neem ik graag ter harte.
En om nog even naar het begin terug te keren: Violet, of je voor die levensgevaarlijke keus staat, daar heb je net zo min keus in als dat jij en Esther dat hadden om jullie weg te gaan. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Groetjes, Jeanet
Annegreet schermt graag met de woorden accepteren en respecteren. Dat vrouwen een nog immer voortdurende emancipatie strijd voeren, wordt niet bij stilgestaan. Het enige wat voor Annegreet lijkt te tellen is dat wij broeken mogen dragen en Annegreet geen rokken. Daar is zhij onterecht jaloers op. Er zijn gewoon culturen waarin het wel de normaalste zaak van de wereld is dat mannen rokken dragen, was Annegreet in zo'n cultuur geboren, dan waren er geen "vrouwelijke gevoelens" geweest. Daarom vallen die gevoelens niet onder de noemer vrouwelijk. Dat Annegreet graag in een rok wil lopen, maakt mij niet uit. Annegreet vindt zichzelf meer vrouw door een ander minder vrouw te vinden, daar ageer ik tegen.
