violet schreef:Dementie wordt omgeschreven als een omkering van de levensloop waarbij de patiënt uiteidelijk weer zal verzanden in de kinderjaren. Dat verzin ik niet, het is algemeen bekend.
Over dementie is heel weinig bekend, en wat mensen denken te weten is vaak fout. Soms wordt het inderdaad zo omschreven, om voor buitenstaanders, leken en/of familieleden die er eerst mee geconfronteerd worden enige handvat te bieden bij het begrijpen van dit ongrijpbaar en verschrikkelijke ziekte. Maar dementie is vele malen complexer.
Herinneringen van jaren terug worden voor de dementerende weer aktueel. Maar het is niet zo dat het op een strakke schema terugloopt, en dat je eerst weer denkt dat je 50 weer bent, dan weer 40, en langzaam aan terugtelt. De jaren en herinneringen lopen door elkaar heen. Danis hij of zij niet meer "terug bij 6 jaar", maar gewoon iemand met het verstand van een zesjarige. Misschien denkt ze wel dat haar ouders nog leven, maar herinnert ze wel haar kinderen nog. Misschien denkt hij dat hij nog in zijn geboortehuis woont en morgen naar school moet, maar weet met wie his is getrouwd. Soms kan je je eigen partner niet meer herinneren, maar dan weer wel. Ze herkent haar kinderen wel, maar weet niet dat het haar kinderen zijn. Misschien een broer, zelfs een oom misschien. En dan weer niet. Dan op een keer komt alles weer terug, maar is het weer net zo snel verdwenen. En je blijft hopen dat het weer een keer terugkomt, maar dan komt het nooit meer.
Naarmate de dementie vordert, worden alle herinneringen minder. De patient verzand inderdaad in de kinderjaren, maar dan niet als kind. Hij of zij verliest langzaamaan de mogelijkheden om te voor zichzelf te zorgen, te wassen, te eten, te voeden. Hij herkent de afzonderlijke geldbriefjes en munten maar kan ze niet meer bij elkaar optellen. De patient wordt incontinent. Een dementerende verliest de mogelijkheid om simpele dingen te begrijpen, en de spraakvermogen verdwijnt. Wat hij of zij van binnen voelt is er moeilijk om achter te halen. Je kunt proberen te vragen "ben je een jongen of een meisje", maar de kans is even groot dat de antwoord "kat" is of dat er geen verstaanbare klanken uitkomen, vanuitgaande dat de patient in staat was om je te begrijpen.
Maar als betrokkene, wanneer het zover is, dan zijn je gedachten ook ergens anders. Dit soort vragen heb je geen eens meer. Dan ben je alleen aan het bidden dat je moeder, vader of partner zo spoedig mogelijk overlijdt, voordat dat piepklein restje waardigheid dat nog overblijft ook is verdwenen. Zodat je haar kunt herinneren zoals ze was, voordat ze ziek werd.
violet schreef:De conclusie dat je dan je genderdysforie, die zich pas ver na de kindertijd openbaarde, vergeet is niet zo vergezocht. Was je in je kindertijd al genderdysfoor, dan zul je dat als dementie patiënt hoogstwaarschijnlijk ook blijven.
Het enige zekerheid die ik weet over dementie, is dat er niks met zekerheid valt te zeggen over het verloop van de ziekte en wat er in de hoofd van een dementerende omgaat.
Helaas kan ik je hier geen links voor geven. Dit is real-life.
Lisa
